Πάνε τέσσερα χρόνια! Πάμε τέσσερα χρόνια πίσω. Τέσσερα χρόνια και τέσσερις μέρες πίσω. Η τελευταία φορά που τον είδαμε. Στον τελευταίο όροφο του Πειραϊκού Θεραπευτηρίου με φόντο την Καστέλα. Εκεί που το βλέμμα του έπεφτε στη θάλασσα και αναπολούσε τις καλές στιγμές. Εκεί με τους λίγους που ήταν κοντά του πάντα. Τις μέρες αυτές ήρθαν πολλοί. Παλιές πληγές έκλεισαν. Άλλες έμειναν λίγες ευτυχώς σε αδράνεια. Ήταν φωτεινός, γαλήνιος, ήρεμος. Γύρισε στον π. Συμεών και τον ρώτησε αν θυμάται όλα όσα έκαναν. Και ασφαλώς ο νους του πήγαινε πάντα σε αυτό που αγαπούσε περισσότερο από όλα, στους Νέους!.....
Εικοσιτέσσερα χρόνια πίσω, το 1986 στην Χριστιανούπολη. Εκεί που τον γνώρισα, που τον γνώρισε η γενιά μου. Παιδί, παιδιά 13 χρονών. Εκείνος 60 χρονών ώριμη εκκλησιαστική προσωπικότητα που κουβαλάει όλες τις δυσκολίες και τις δυσκαμψίες της γενιάς του 1930. Πως θα μπορούσε να συναντηθεί με ακατάστατους έφηβους στη σκέψη και στις επιθυμίες; Με νέους που παθιάζονται με ουτοπίες και ξημεροβραδιάζονται στις πλατείες ακούγοντας μουσική; Που τους αρέσει ο αθλητισμός, η ξεγνοιασιά, η φασαρία, η αμφισβήτηση. Και όμως συναντήθηκε μαζί μας. Στήριξε τις αγωνίες και τα όνειρά μας. Άνοιξε δρόμους που δεν τους είχαμε φανταστεί. Έβαλε την ύπαρξη του όλη για να προσπεράσουμε τις συμπληγάδες του κόσμου που καραδοκούσε να μας συντρίψει. Και μας προστάτεψε. Με έναν μόνο τρόπο. Τον μόνο που ήξερε. Τον μόνο που ήταν ικανός για να μας κερδίσει. Την αγάπη! Και έδεσε τα καλύτερα μας χρόνια με μνήμες και ζωή.
Εικοσιτέσσερα χρόνια μπροστά. Ο αέρας χτυπάει τα παράθυρα του δωματίου. Ο Γέροντας ανοιγοκλείνει τα μάτια με ευγνωμοσύνη. Τι θα θέλατε τώρα Γέροντα; Με το θάρρος των ιστορικών στιγμών. “Δεν ζητάω τίποτα, το χρέος μου το έκανα”. Μόνο παρακαλώ το Θεό να με βάλει σε μια μικρή γωνιά του Παραδείσου! Ήταν τα τελευταία του λόγια σε εμάς!
Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την κοίμηση του Μακαριστού Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου. Με φλύαρη σιωπή. Με διάχυτη αγνωμοσύνη. Με λησμονιά. Πληρωμή από τους αχάριστα ευεργετημένους. Αλλά τι σημασία έχουν αυτά τώρα; Από εκεί, από την μικρή γωνιά του Παραδείσου εύχεται για τα παιδιά του που αγάπησε και ακόμα τον αγαπούν. Στην Κοκκινιά, στα Ταμπούρια, στην Δραπετσώνα, σε κάθε γωνιά της πόλης μας που μαρτυράει τις αγωνίες και τους αγώνες του. Και κάθε στιγμή, στο αναπάντεχο κάνει αισθητή την παρουσία του. Τέσσερα χρόνια ευγνωμοσύνης για εσένα Γέροντα που ασφάλισες τα νιάτα μας στην τρικυμία. Και που τώρα από αυτή την γωνιά του Παραδείσου εύχεσαι στο Θεό με παρρησία για όλους εμάς.
Ένα κεράκι αύριο ας ανάψουμε στη μνήμη του σε κάθε γωνιά του Πειραιά. Σε όσα μέρη της Ελλάδας, και είναι πολλά που η μνήμη του είναι πάντα ζωντανή στις καρδιές των ανθρώπων. Ένα κερί για τη ζωή, τη μνήμη, την ελπίδα. Ένα κερί με μια φλόγα δυνατή όπως ήταν τα καλύτερα χρόνια που μας χάρισες Γέροντα και που ακόμα στη θύμηση σου, στη θύμηση τους σφίγγεται η καρδιά μας. Ένα κερί σε εκείνον που εκίνησε την προσωπική μας πεντηκοστή. Την μεταμόρφωση μας και που εύχεται και προσδοκά και την Ανάσταση μας! Καλό Παράδεισο Γέροντα!...
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου