Πάνε τέσσερα χρόνια! Πάμε τέσσερα χρόνια πίσω. Τέσσερα χρόνια και τέσσερις μέρες πίσω. Η τελευταία φορά που τον είδαμε. Στον τελευταίο όροφο του Πειραϊκού Θεραπευτηρίου με φόντο την Καστέλα. Εκεί που το βλέμμα του έπεφτε στη θάλασσα και αναπολούσε τις καλές στιγμές. Εκεί με τους λίγους που ήταν κοντά του πάντα. Τις μέρες αυτές ήρθαν πολλοί. Παλιές πληγές έκλεισαν. Άλλες έμειναν λίγες ευτυχώς σε αδράνεια. Ήταν φωτεινός, γαλήνιος, ήρεμος. Γύρισε στον π. Συμεών και τον ρώτησε αν θυμάται όλα όσα έκαναν. Και ασφαλώς ο νους του πήγαινε πάντα σε αυτό που αγαπούσε περισσότερο από όλα, στους Νέους!.....
Εικοσιτέσσερα χρόνια πίσω, το 1986 στην Χριστιανούπολη. Εκεί που τον γνώρισα, που τον γνώρισε η γενιά μου. Παιδί, παιδιά 13 χρονών. Εκείνος 60 χρονών ώριμη εκκλησιαστική προσωπικότητα που κουβαλάει όλες τις δυσκολίες και τις δυσκαμψίες της γενιάς του 1930. Πως θα μπορούσε να συναντηθεί με ακατάστατους έφηβους στη σκέψη και στις επιθυμίες; Με νέους που παθιάζονται με ουτοπίες και ξημεροβραδιάζονται στις πλατείες ακούγοντας μουσική; Που τους αρέσει ο αθλητισμός, η ξεγνοιασιά, η φασαρία, η αμφισβήτηση. Και όμως συναντήθηκε μαζί μας. Στήριξε τις αγωνίες και τα όνειρά μας. Άνοιξε δρόμους που δεν τους είχαμε φανταστεί. Έβαλε την ύπαρξη του όλη για να προσπεράσουμε τις συμπληγάδες του κόσμου που καραδοκούσε να μας συντρίψει. Και μας προστάτεψε. Με έναν μόνο τρόπο. Τον μόνο που ήξερε. Τον μόνο που ήταν ικανός για να μας κερδίσει. Την αγάπη! Και έδεσε τα καλύτερα μας χρόνια με μνήμες και ζωή.