Είδα την Γερόντισσα!

 

Με αφορμή ένα μνημόσυνο αγάπης και προσευχής στο Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταυρού Κορινθίας

 

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

 

Ίσως φανεί περίεργο το γεγονός πως το ερέθισμα για αυτό το άρθρο προήλθε μέσα από ένα μνημόσυνο. Αλλά δεν αποτελεί ιδιορρυθμία προσωπική είναι πραγματικότητα που όσοι την βίωσαν μπορούν να την καταλάβουν και εμείς θα προσπαθήσουμε να την μεταφέρουμε με λέξεις. Την Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2022 στο  Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Σταυρού Κορινθίας τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο της Μακαριστής Γερόντισσας, Ηγουμένης Μεθοδίας αλλά δεν ήταν όλα έτσι όπως στο μυαλό μας τα έχουμε δεδομένα και συνηθισμένα. Θέλω για ένα άλλο μνημόσυνο από αυτά που έχεις συνηθίσει να σου μιλήσω. Είδα μια ατμόσφαιρα αναστάσιμη γεμάτη ελπίδα. Είδα παιδιά χαρούμενα στις αγκαλιές των γονέων τους. Είδα νέα παιδιά γεμάτα ελπίδες και προσδοκίες. Είδα ανθρώπους με πίστη σταθερή μακριά από τις ευκολίες. Είδα μοναχές να είναι παντού για να ευκολύνουν τις δυνατότητες των πιστών να προσευχηθούν, να εκκλησιαστούν, να βιώσουν την αλήθεια με όλες τους τις δυνάμεις απερίσπαστοι. Είδα μάτια να βουρκώνουν και να χάνονται απλανώς όταν η Ηγουμένη του Ησυχαστηρίου Γερόντισσα Ιλαρία άρχισε μέσα από τον άμβωνα να σκιαγραφεί την προσωπικότητα της Μακαριστής Γερόντισσας Μεθοδίας. Είδα μια αλήθεια τότε να τους διαπερνάει όλους. Και τότε κατάλαβα ποιες ρίζες έχουν φωλιάσει στις καρδιές και πόσο στέρεα πνευματική δουλεία πραγματοποιεί η αδελφότητα στις ψυχές των ανθρώπων. Είδα και άλλα πολλά. Είδα και ελάχιστα που δεν θα έπρεπε να δω αλλά δεν μου αμαυρώνουν την εικόνα απλά μου την ενισχύουν. Είδα εξουσία να μην θέλει να απαρνηθεί το ύψος της και να μην συγκλονίζετε με το αιώνιο που έβλεπαν και προσδοκούσαν οι απλοί αλλά να βάζει υποστηρίγματα στο πρόσκαιρο σήμερα και  στο αβέβαιο αύριο. 

Είδα και άλλα πιο σημαντικά. Είδα μοναχές από άλλες πολλές μονές με καρδιές ανοικτές. Είδα απλούς κληρικούς με πίστη θεμελιωμένη στην απλότητα και στην παρρησία. Είδα νέους ανθρώπους, πολλούς νέους, με την ευγνωμοσύνη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα. Είδα τα μέλη της αδελφότητας του Ησυχαστηρίου ενωμένα σαν γροθιά για να σταθούν όχι σε μια νέα εποχή αλλά για να συνεχίσουν την εποχή στο διάβα μέχρι την αιωνιότητα. Έχοντας κάνει τον πόνο ελπίδα και προσδοκία. Και όλα αυτά για Εκείνη. Για την πνευματική μητέρα, την Γερόντισσα. Που ήταν πηγή αλλά και νερό, τροφός αλλά και ομοτράπεζος, θυσία και θυσιαζόμενη. Που ήταν τα πάντα και παντού. Και είδα και την ίδια. Ναι δεν ονειροβατώ. Την είδα στο πρόσωπο της Ιλαρίας (εδώ ο ενικός επιτρέπετε), της Μαρκέλλας, της Γερόντισσας από την Κύπρο, την Σερβία, την Σπάρτη από όλη την Ελλάδα. Την είδα στο πρόσωπο του Γέροντα από τα Γρεβενά, τον Πειραιά, την Αθήνα, το Λουτράκι την Κορινθία και την Σάμο. Την είδα στο πρόσωπο του Βασίλη από την Αίγινα, της Μαρίας από την Ηλιούπολη, της Μαρίνας από τον Κορυδαλλό, της Αλίκης από την Θεσσαλονίκη, του Δημήτρη από την Κορινθία. Την είδα στο πρόσωπο του παιδιού που κοιμότανε στην αγκαλιά της μάνας του. Την είδα στο πρόσωπο του παιδιού με κινητική αστάθεια που ήθελε πάντα να αγκαλιάζει τρυφερά τους οικείους του και εκείνοι πάντα τρυφερά να τον αγκαλιάζουν και να τον φιλούν. Και σε αυτό το φιλί την είδα, σε αυτήν την αγκαλιά, στο άλλο αστείο, στην διπλανή καλοσύνη, στο ξέφρενο χαμόγελο. Την είδα στο παιχνίδι δύο μικρών κοριτσιών. Την είδα στο τρεχαλητό τους. Την είδα στα όνειρά μιας νέας κοπέλας και στους πόθους της να ζήσει ολοκληρωτικά τον Χριστό. Την είδα στο γεμάτο βλέμμα αγάπη του νέου που ονειρεύεται να στήσει την οικογένεια του με την καλή του και να ζήσει και αυτός έτσι ολοκληρωτικά τον Χριστό. Την είδα στην σπίθα από το κερί. Την είδα σε αυτό που πραγματικά αποκαλούμε Εκκλησία. Η Μακαριστή Γερόντισσα αγάπησε την Εκκλησία και έγινε «εκκλησία». Η αδελφότητα του Ησυχαστηρίου δεν είναι ένα απλό μοναστήρι. Είναι μια Βασιλειάδα της εποχής μας που οδηγεί στο Χριστό, που θεραπεύει πληγές και θεριεύει όνειρα. Και ναι! Δεν μου έλειψε η Μακαριστή Γερόντισσα Μεθοδία γιατί την είδα παντού. Και αν την είδες και εσύ. Και αν αυτό το αντάμωμα θέλεις να έχει αξία. Και αν θέλεις να την δεις και εσύ πρέπει να κάνεις αυτό το εξαιρετικά απλό: Να ζεις κοντά στο Χριστό και να αγαπάς την οικογένεια της, την αδελφότητα. Όχι υλικά, δεν το έχουν ανάγκη αλλά με την καρδιά, με το νοιάξιμο, με την αγκαλιά. Και τότε θα δεις πολλές Μεθοδίες, ελπίδες του κόσμου!