Την Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2022 στο Ι. Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταυρού Κορινθίας, τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο της Μακαριστής Γερόντισσας Μεθοδίας και εκεί το πλήρωμα της Εκκλησίας είχε την ευλογία να ακούσει μια συγκλονιστική ομιλία για την μακαριστή Γερόντισσα από την Ηγουμένη του Ησυχαστηρίου Γερόντισσα Ιλαρία.
Της Καθηγουμένης Γερόντισσας Ιλαρίας του Ιερού Ησυχαστηρίου
Τιμίου Σταυρού Κορινθίας
Σεβασμιώτατε
Ἅγιε Ποιμενάρχα μας κ.κ. Διονύσιε,
Σεβασμιώτατε
Ἅγιε Σάμου κ.κ. Εὐσέβιε, Σεβασμιώτατε
Ἅγιε Ζιχνῶν κ.κ. Ἰερόθεε, Θεοφιλέστατε
Ἐπίσκοπε Κεγχρεῶν κ.κ. Ἀγάπιε, Ὁσιολογιώτατοι
Ἅγιοι Καθηγούμενοι καί Ὁσιολογιώτατες
Γερόντισσες, Σεβαστοί
Πατέρες, Ὁσιώτατες Ἀδελφές, Ἐλλογιμώτατοι
κύριοι πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι, Ἀξιότιμε
Κύριε Ὑπουργέ, Ἀξιότιμε Κύριε Δήμαρχε, Ἐντιμότατοι
Ἀρχοντες τοῦ τόπου μας, Ἀξιότιμοι
φορεῖς τῆς Τοπικῆς Διοικήσεως, ἀδελφοί
μας ἐν Χριστῷ.
Θερμῶς
εὐχαριστοῦμε ὅλους σας, γιά τήν παρουσία
σας σήμερα ἐδῶ, τιμώντας τήν
μνήμην τῆς πολυσεβάστου καί
πολυαγαπημένης Μητρός μας
Μεθοδίας Μοναχῆς. Πανήγυρη θυμίζει ἡ
σημερινή μέρα καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι
ἡ Γερόντισσά μας, ἄξιζε αὐτές τίς
τιμές. Καί τίς ἄξιζε γιατί ποτέ δέν τίς
φαντάσθηκε γιά τόν ἑαυτό της καί
ποτέ δέν τίς ἐπόθησε. Ἔφυγε σέ μιά ἐποχή
πού δέν μποροῦσε ὁ κόσμος πού τήν
ἀγάπησε νά τῆς ἀποδώσει, ἔστω καί τίς
λίγες ἐκκλησιαστικές τιμές πού θά
δικαιούταν. Πέρασε στήν αἰωνιότητα
τόσο γρήγορα καί τόσο ἀφανῶς, πού
ἀδυνατεῖ κανείς νά πιστέψει πῶς δέν
θά τήν συναντήσει στό Μοναστήρι.
Τολμῶ
νά λάβω τό λόγο τούτη τή στιγμή, ἐκ
μέρους ὅλης τῆς Ἀδελφότητός μας, ὄχι
γιατί ἡ Γερόντισσα Μεθοδία ἔχει ἀνάγκη
ἀπό λόγους, ἀλλά γιατί ἐμεῖς ἔχουμε
ἀνάγκη νά ἐκφράσουμε τήν ψυχή μας.
Ἐάν καί ἐμεῖς σιωπήσουμε «οἱ λίθοι
κεκράξονται…»
Μᾶς
μιλοῦσε πάντα γιά τήν ταπείνωση καί
τήν ἀξίωσε ὁ Κύριός μας νά τήν βιώσει
σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο καί στή ζωή της
καί στήν ἔξοδό της ἀπό αὐτήν, χαρίζοντας
της στεφάνους ἀμαραντίνους.
Ὁ
κάθε ἄνθρωπος εἶναι μοναδικός, ἀλλά
κάποιοι ἄνθρωποι εἶναι σπάνιοι καί
ἡ πορεία τους ὁρίζει καί διαμορφώνει
τόν κόσμο γύρω μας.
Ἕνας
τέτοιος ἄνθρωπος πιστεύουμε ὅτι ἦταν
ἡ Γερόντισσά μας καί δεν ξέρω ἄν θά
μπορέσει ποτέ κανείς νά σκιαγραφήσει
τήν προσωπικότητά της, χωρίς
νά ὑπάρχει κίνδυνος νά τήν ἀδικήσει.
Ὁ
Θουκυδίδης στόν «Ἐπιτάφιό» του, ἐκφράζει
τόν φόβο πώς οἱ ἔπαινοι πρός τούς
νεκρούς, μπορεῖ νά θεωρηθοῦν ὑπερβολικοί
γιατί ὁ θάνατος ἐξωραΐζει τούς
ἀνθρώπους. Λίγες ὅμως εἶναι οἱ
περιπτώσεις ἐκεῖνες, κατά τίς
ὁποῖες τά ἐγκώμια ἔρχονται ἁπλά νά
περιγράψουν ἀλήθειες καί ἀκόμη πιό
σπάνιες οἱ περιπτώσεις σάν τή σημερινή,
ὅπου τά λόγια εἶναι φτωχά γιά νά
ἀποδώσουν τό πραγματικό ἔργο καί τήν
ἐξαιρετική προσφορά συγκεκριμένων
ἀνθρώπων.