«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις;»…

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και στην υμνολογία της Εκκλησίας υπάρχουν εγκώμια για την αναγκαιότητα της νήψεως και της αγρύπνου προσευχής. Στο γνωστό τροπάριο της Μεγάλης Εβδομάδας ψάλλουμε: «Βλέπε ουν ψυχή μου μη το ύπνο κατενεχθής, ινα μη τω θανάτω παραδοθής, και της βασιλείας έξω κλεισθής». Σε μια ευχή στην ακολουθία του Μεσονυκτικού προσευχόμαστε προς τον Κύριο λέγοντας: «Κύριε Παντοκράτωρ…δώρησαι ημίν εν αγρύπνω καρδία και νήφουσα διανοία, πάσαν του παρόντος βίου την νύκτα ημάς διελθείν». Και στην ακολουθία του Αποδείπνου ζητάμε από τον Κύριο να μας δώσει «σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν» δηλαδή να μας δώσει καρδία ξύπνια, γεμάτη από επαγρύπνηση στον πνευματικό πόλεμο με τους ακάθαρτους λογισμούς. Αλλά και στο Μεγάλο Απόδειπνο λέμε σε μια ευχή: «Φώτισον τους οφθαλμούς μου, Χριστέ ο θεός, μήποτε υπνώσω εις θάνατον, μήποτε ειπεί ο εχθρός μου. Ίσχυσα προς αυτόν». Και στην ακολουθία του Μεγάλου Κανόνος βάζει η Εκκλησία στα χείλη μας τον ωραιότατο ύμνο, που μας ξυπνά από το λήθαργο και την αμέλεια: «Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι, ανάνηψον ουν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, και τα πάντα πληρών».

Απόσπασμα από το άρθρο Νήψις και προσευχή, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Απρίλιο του 1997

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός