Ευρωσκεπτικισμού σπίλωση: Γιατί;

Του Χρήστου Γιανναρά

Το ερώτημα είναι πιεστικό, απαιτεί απάντηση: Γιατί η φερόμενη ως Αριστερά εκχωρεί τον «Ευρωσκεπτικισμό» στην Ακρα Δεξιά με τόση ζηλωτική μεγαθυμία, γιατί της τον χαρίζει; Γιατί επιμένει η Αριστερά να ταυτίζει στανικά τους ευρωσκεπτικιστές με τους ακραίους εθνικιστές, με τους φασίστες, τους νεοναζί, το κοινωνικό περιθώριο;
Σε κατηγόριες και αναθέματα υπερβάλλουμε, συνήθως, όταν κάποιος ή κάτι πολύ μας φοβίζει. Και ο Ευρωσκεπτικισμός μοιάζει να είναι σήμερα το ιστορικό δεδομένο που τρομοκρατεί την Αριστερά, την πανικοβάλλει. Γιατί;

Ας προσθέσουμε στις απορίες και μια νοηματική (κραυγαλέα) αντίφαση: Η λέξη «σκεπτικισμός» σημαίνει επιφύλαξη – όχι άρνηση, όχι απόρριψη, όχι αντίθεση. Αποδέχομαι κατά βάσιν κάποιον ή κάτι, αλλά όχι άνευ όρων: σκέπτομαι αυτό που αποδέχομαι, το κρίνω, το «βασανίζω», μελετώ συνέπειες και, ενδεχομένως, ασκώ κριτικό έλεγχο. Εχει την παραμικρή σχέση αυτή η στάση με τις οριστικές, άκαμπτες, φανατισμένες «πεποιθήσεις» ενός φασίστα, ενός νεοναζιστή; Γιατί λοιπόν η μαχητική απόρριψη του Ευρωσκεπτικισμού από την Αριστερά; Γιατί η κατασυκοφάντησή του;
Σίγουρα, δεν έχουν όλοι οι Αριστεροί μελετημένες, δουλεμένες, συνειδητοποιημένες αριστερές απόψεις. Η συντριπτική τους πλειονότητα (και των επιφανών) έχει κολλήσει στα δόγματα που τους ενστάλαξε, όταν ακόμα ήταν παιδιά, ο «καθοδηγητής» τους στο κόμμα. Δεν μοιάζει να προβληματίστηκε ποτέ ο στρατευμένος Αριστερός, δεν αμφισβήτησε το μαρξιστικό αλάθητο. Μπορεί να σπούδασε, να έγινε και καθηγητής πανεπιστημίου (ίσως και συνταγματολόγος) – οι ιδεολογικές του «πεποιθήσεις» αναπαράγουν τα δόγματα που έμαθε παιδί από τον «καθοδηγητή» του. Αριστεροί και Παλαιοημερολογίτες ανήκουν στην ίδια ανθρωπολογική συνομοταξία.
Ο Τσίπρας είπε κάποτε: «Ο διεθνισμός είναι ο ουμανισμός μας»! Αυτό το σλόγκαν έχει περάσει στον ψυχισμό του (όχι μόνο στο μυαλό του) – όπως έχει περάσει αυτονόητη και η βεβαιότητα ότι ο Κουφοντίνας είναι «επαναστάτης», όχι κατά συρροήν δολοφόνος. Για τον μαρξιστικό λοιπόν «ουμανισμό» άνθρωπος σημαίνει προλετάριος, ο ακτήμονας, όποιος έχει μόνο τα δυο του χέρια, που τα νοικιάζει στον κάθε εργοδότη. Δεν τον ενδιαφέρει να υπερασπίσει «πατρίδα», να κατασφαλίσει ελευθερία σχέσεων κοινωνίας της ζωής – δεν έχουν οι προλετάριοι γη να την ποτίσουν με τον ιδρώτα τους, να δεθεί μαζί της η ύπαρξή τους, να τους δώσει τροφή, να αγκαλιάσει τάφους προγόνων.
Αλλά να που τα πράγματα αλλάζουν: Οι προλετάριοι πήραν κάποτε την εξουσία, κατάργησαν τις πατρίδες, τα «ιερά», στήσανε κράτη μονοκομματικά, απάτριδα, αποϊερωμένα, με στόχο αποκλειστικό την επιβίωση της μάζας, ούτε καν την ηδονή. Το αποτέλεσμα ήταν η τυραννία των πολίτ-μπιρό, η φρίκη των γκουλάγκ, ο εξανδραποδισμός εκατομμυρίων ανθρώπων – ένας εφιάλτης. Ο εφιάλτης επώασε πρωτόγνωρη, άοπλη ανατροπή της απανθρωπίας: η δίψα για κατανάλωση οδήγησε σε αλυσιδωτές εκρήξεις της καταναλωτικής βουλιμίας των μαζών, τα προλεταριακά καθεστώτα θρυμματίστηκαν εξευτελισμένα.

Ο μαρξισμός αποδείχθηκε, ολοφάνερα, η μία όψη του αμφιπρόσωπου Ιανού: του Ιστορικού Υλισμού. Οι ριζοσπάστες μαρξιστές πέρασαν, σε μια νύχτα, στην άλλη εκδοχή, πρόδωσαν δημοψήφισμα, όρκους, ρητορικές, ο Τσίπρας άρχισε να κηρύττει έμπρακτα ότι συμφερότερος ουμανισμός είναι ο διεθνισμός των «Αγορών». Οι κρατικές οικονομίες να ελέγχονται από την ιλιγγιώδη κερδοσκοπία των υπερδανεισμών, όπως τον σχεδιάζουν ιδιωτικά κεντρικά επιτελεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Καμουφλαρισμένη η απάτη στην εντέλεια: οι κάτοικοι του πλανήτη συνεννοούμαστε ακόμα με γλωσσικές αντίκες: Μιλάμε για «Αριστερά» και «προοδευτικές δυνάμεις», για δήθεν «ασφάλιση» και δήθεν «συντάξεις», σώζουμε την παντομίμα εκλογών και τη φενάκη «ελευθερίας του λόγου». Βρίσκουμε φυσιολογικό ο θιασώτης του προλεταριακού διεθνισμού να ξεκουράζεται από τον μόχθο των αγώνων του σε κότερο κροίσων.

Μέσα σε αυτή την παραμορφωτική των πάντων παρακμή, η μόνη κοινωνική δυναμική που μοιάζει να κυοφορείται είναι ο Ευρωσκεπτικισμός. Δεν αρνείται την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη σύμπνοια, τη συνεργασία, τον συντονισμό των ευρωπαϊκών οικονομιών απέναντι στην κινέζικη μυρμηγκιά και στην αμερικάνικη υπεροψία. Αλλά χωρίς να ξεπουληθεί ή στραγγαλιστεί η συναρπαστική ιδιαιτερότητα κάθε ευρωπαϊκής κοινωνίας: γλώσσα, ιστορία, Τέχνη, νοο-τροπία, ποικιλότητα χαρακτήρων, πανεπιστημιακή παράδοση, εθνική λογοτεχνία. Οι αηδιαστικά εξαγορασμένοι από τον διεθνοποιημένο ιστορικο-υλιστικό μηδενισμό κεκράχτες της ευρωπαϊκής πολτοποίησης και ομοιομορφοποίησης λυσσάνε, κυριολεκτικά, για να κατασυκοφαντήσουν, σπιλώσουν, δυσφημίσουν τις αντιστάσεις υπεράσπισης του πλούτου της ευρωπαϊκής ποικιλότητας. Σίγουρα υπάρχουν και στοιχεία ακραίων εθνικιστών, χυδαίων ρατσιστών, πατριδοκάπηλου φασισταριού που θέλουν να εμφανίζονται με τη λεοντή του «ευρωσκεπτικιστή» – σε ποια παράταξη δεν υπάρχουν κάπηλοι; Αλλά είναι έγκλημα κατά του πολιτισμού να ταυτίζεται ο ευρωσκεπτικισμός με τους εξτρεμιστές.
Η μαρξιστική Αριστερά απέδειξε, παντού όπου επικράτησε, ότι έχει ολοκληρωτικό χαρακτήρα – είναι μία τυπική περίπτωση θρησκοληψίας. Γι’ αυτό και τρομάζει απέναντι στην ελευθερία σκέψης, κρίσης, έκφρασης. Δικός της «ουμανισμός» είναι να μην απογαλακτιστεί ποτέ ο άνθρωπος, να κατασφαλίζεται πάντοτε με την πειθάρχηση στην κομματική ντιρεχτίβα, την παραμονή στο κομματικό μαντρί. Για τον κ. Τσίπρα ο Κουφοντίνας θα είναι πάντα «επαναστάτης» και ο Ευρωσκεπτικισμός Ακρα Δεξιά, εθνικιστική.

Πηγή: www.kathimerini.gr