Ο ματωμένος Νοέμβριος…

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Μια παρέα νεαρών ιεραποστόλων ακούει με μεγάλο ενθουσιασμό τον καθηγητή τους να τους περιγράφει τον μαγευτικό τόπο της Κεντρικής Αμερικής και τις δυνατότητες που υπάρχουν παρά τις δυσκολίες για την διάδοση του Χριστιανισμού. Ο καθηγητής έχοντας καταλάβει την προσήλωση των σπουδαστών στις περιγραφές τους κάνει μια παύση στον λόγο του. Τους κοιτάζει όλους διερευνητικά. Μια σιωπή απλώνεται στην ατμόσφαιρά. Και τότε ο καθηγητής τους ρωτάει: «Υπάρχει κάποιος από εσάς που θέλει να υπηρετήσει στην Κεντρική Αμερική;». Ένα χέρι σηκώνεται. «Εγώ!», φωνάζει με αποφασιστικότητα ο Ιγνάτιο Εγιακουρία, ο άνθρωπος που 39 χρόνια μετά θα ποτίσει με το δικό του αίμα τα θεμέλια της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας στην Κεντρική Αμερική.

 

Στις αρχές του 1989 ο λαός του Ελ Σαλβαδόρ ζει τις τραγικές συνέπειες του εμφυλίου πολέμου με το αντάρτικο κίνημα FMLN να διεκδικεί την διακυβέρνηση της χώρας. Ένας εμφύλιος πόλεμος που κρατάει 10 χρόνια και στο διάβα του οι παραστρατιωτικές οργανώσεις έχουν δολοφονήσει αρκετούς Ιησουίτες Ιερείς γιατί με τα κηρύγματα τους πίεζαν για την ειρήνη και για την καταστολή της αδικίας και τις φτώχειας που ταλάνιζε τον λαό. Ένας από τους κληρικούς που πρωτοστατούσε και ήταν το στήριγμα του λαού με την δράση του ήταν ο  Ιησουίτης Ιερέας Ιγνάτιος Εγιακουρία ο οποίος με τα κηρύγματα του για την ειρήνη είχε γίνει στόχος. Για ένα διάστημα το καθεστώς τον εξορίζει και τον επαναφέρει στην χώρα στις αρχές Νοεμβρίου του 1989. Ο Ιγνάτιος πιστεύει πως για να τον γυρίσουν από την εξορία, οι συνθήκες για την ειρήνη είναι ευνοϊκές. Η παγίδα είχε στηθεί.

Ο Ιγνάτιος και άλλοι κληρικοί ζούσαν στην εστία της ιησουιτικής κοινότητας του Αμερικανικού Πανεπιστημίου του Ελ Σαλβαδόρ, μέλη του κινήματος της Θεολογίας της Απελευθέρωσης και δεν έπαυαν να διατρανώνουν την πίστη τους για τους φτωχούς και αδικημένους της γης που επέλεξαν να υπηρετήσουν. Τα χαράματα της 16^ης Νοεμβρίου 1989 αντάρτες μέλη του Τάγματος του Ατλάκατλ φτάνουν στο πανεπιστήμιο με άγριες διαθέσεις. Ο Ιγνάτιος καταλαβαίνει τις προθέσεις του και βγαίνει για να τους προϋπαντήσει. Οι αντάρτες θα σκοτώσουν έξι ιερείς και μαζί τους και δυο ακόμα ψυχές, οι εντελώς αμέτοχες σε οτιδήποτε γυναίκες που καθαρίζουν τον κοιτώνα τους,  εκτελούνται εν ψυχρώ. Τα πτώματά τους σέρνονται εκτός κτηρίου,σωριάζονται στον αύλειο χώρο του πανεπιστημίου και οι φωτογραφίες των σορών τους κάνουν τον γύρο του κόσμου. Ιγνάσιο Εγιακουρία, Σεγούντο Μόντες, Νάτσο Μαρτίν-Μπαρό, Αμάντο Λόπες, Χοακίν Λόπες,  Χουάν Ραμόν Μορένο, Ελμπα και Σελίνα Ράμος. Οκτώ άνθρωποι νεκροί. Ένας ατελείωτος κύκλος αίματος σε ένα ακόμα σημείο του πλανήτη, μια κατάρα που απλώνει δίχως τελειωμό  τη φρίκη της στο ανθρώπινο γένος.

Όταν έφτασαν οι κομάντος ο Ιγνάτιος Εγιακουρία στάθηκε μόνος του απέναντι τους και τους παρακάλεσε: « Μη χύσετε  αθώο αίμα εγώ έχω την ευθύνη για ότι και αν μας κατηγορείτε». Δεν τον άκουσαν και τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Οι υπόλοιποι ιερείς άρχισαν να απαγγέλουν το «Πάτερ ημών». Σε λίγα λεπτά ο ρυθμικός αυτός θρήνος σταμάτησε...



Στις δύο πρώτες φωτογραφίες ο π. Ιγνάτιος Εγιακουρία, ως μαθητής και φοιτητής, στην τρίτη φωτογραφία ο π. Μαρτίν Μπαρό και στην τελευταία φωτογραφία ένας τοίχος του πανεπιστημίου ζωγραφισμένος με τα πρόσωπα των οκτώ μαρτύρων...