Του Γεωργίου Πιπερόπουλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Το κείμενο αυτό ενώ γράφτηκε
λίγο μετά την ενθρόνιση του Μακαριστού Χριστόδουλου φανερώνει περίτρανα της αξία
του για την ζωή μας και τους δρόμους που άνοιξε στην εποχή μας…
Συγκινήθηκα στην αρχή, φορτίστηκα στην συνέχεια, και τελικά άφησα
και εγώ τα δάκρυα μου να ξεφύγουν καθώς έλιωσαν οι αναστολές που συνοψίζονται
στο τάχα « οι άνδρες δεν κλαίνε»!...
Δεν ήμουν μόνος! Ολάκερη εκείνη η λαοθάλασσα έκλαψε που τον υποδέχθηκε και τον
ακολούθησε στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου το απόγευμα του Σαββάτου
και στον Ναό της Αναλήψεως το πρωί της Κυριακής στον Βόλο, καθώς επέστρεψε στο ποίμνιο
του για αν το αποχαιρετήσει. Τη μία στιγμή επευφημώντας ΑΞΙΟΣ-ΑΞΙΟΣ με τρανταχτά
χειροκροτήματα και την άλλη αφήνοντας τα δάκρυα χαράς και ελπίδας να εκτονώσουν
την ανείπωτη συγκινησιακή φόρτιση της χαρμολύπης. Ήρθε όμως μια άλλη λαοθάλασσα
να τον αγκαλιάσει σε μια βροχερή Αθήνα το Σάββατο 15 Μαΐου 1988 σε έναν
συναρπαστικό, συγκινητικό, χειμαρρώδη αλλά ιστορικά υποδειγματικό για την
μεγαλοπρέπεια της τελετής ενθρονιστήριο λόγο. Ένας ενθρονιστήριος λόγος που χάραξε
προοπτικές του αύριο, επικεντρώνοντας τη θέση του στις έννοιες της ΤΟΛΜΗΣ, και της
ΑΡΕΤΗΣ αλλά και της ΡΗΞΗΣ με το κάθε λογής αμαρτωλό, σαθρό και μικροσκοπικό, δίνοντας
βαρύτητα στην τεράστια ελληνική πνευματική παράδοση, που έχει δοθεί σε ανεπανάληπτης
γοητείας δυναμική, με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη.
Έχει αυτός ο άνθρωπος, ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης
Ελλάδος το χάρισμα…Αρθρώνει λόγο μεστό και πιστικό που καθηλώνει και καθώς
αντικατοπτρίζει εσώτερες αρετές, πίστη και οραματισμό μπορεί να παρασύρει το
ακροατήριο του σε δρόμους πρωτόγνωρης επανάλησης πανάρχαιων αρετών του Έθνους
των Ορθοδόξων Ελλήνων… δεν είναι με την στενή έννοια πολιτικό πρόσωπο, δεν είναι
αρχηγός κόμματος. Ακτινοβολεί όμως, με το είναι του κιμπαριλίκι και φιλότιμο,
γεννά ΟΡΑΜΑ!... Αν δούμε ρεαλιστικά τι έχει συμβεί στη ψυχοσύνθεση του Έλληνα
και της Ελληνίδας στα τελευταία χρόνια, θα διαπιστώσουμε ότι το κύριο πλέον
χαρακτηριστικό μας είναι ότι υποφέρουμε σε κάθε επίπεδο διαπροσωπικών και
συλλογικών σχέσεων μας. Δυστυχώς, αν ο
λεγόμενος «ωχαδερφισμός μας» ήταν κλασική αχίλλειος πτέρνα στο φιλότιμο, το
κιμπαριλίκι και το όραμα μας τώρα πια ο κυνισμός τείνει να ισοπεδώσει τα πάντα.
Οι συνταξιούχοι μπουκωμένοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις, που
τους σερβίρισαν τα κόμματα κλείσθηκαν στην μοναξιά της τηλεοπτικής «καναλομανίας»,
έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος ΔΕΝ επιτρέπει την πολυτέλεια πίστης
σε νέες μεγαλόστομες υποσχέσεις που έτσι και αλλιώς δεν δίνουν κυβέρνηση και
αντιπολίτευση. Εμείς οι μεσήλικες, που χάσαμε τους ηγέτες αριστερά και δεξιά
καθώς έπεσε η αυλαία στην προσωπική ύπαρξη του Ανδρέα Παπανδρέου και του
Κωνσταντίνου Καραμανλή, τόσο εκείνη που τώρα πια υπερψηφίζουν τις ικανότητες της
λογιστικής διαχείρισης των εθνικών, οικονομικών και εξωτερικών θεμάτων, που κάνει
ο Πρωθυπουργός η ευελπιστούν με τις υποσχέσεις του διοικητικά άπειρου νεαρού
αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ καταφέραμε κάτι πολύ πικρό στις
τελευταίες τρεις δεκαετίες. Συγκεκριμένα:
Κάθε γενιά έχει τις δικές της «χαμένες ψυχές» είχε εκείνα τα
άτομα, που για το δικό τους λόγο έμειναν στο περιθώριο. Ίσως είναι πικρόχολο αυτό που θα πω, αλλά στην δική
μας γενιά φαίνεται να χτίσαμε τις προϋποθέσεις, ώστε τα παιδιά μας, μια ολάκερη
πια γενιά, να γίνουν «χαμένες ψυχές». Γιατί, όπως δείχνει αμείλικτα η πραγματικότητα,
οι ΝΕΟΙ έχουν πάψει να ασχολούνται με ιδεώδη και ιδεολογίες και με τις κομματικές
φιέστες, και το μόνο που τους απασχολεί είναι πως θα «βολευτούν» και «θα
φτιαχτούν». Και δυστυχώς σήμερα, στον ελλαδικό χώρο αν υπάρχει κάτι εντυπωσιακό
κοινό ανάμεσα μας, είναι το κοινό παράπονο ότι δεν βρίσκουμε «σταθερή γη» να πατήσουμε ώστε να βάλουμε
τον ώμο μας στον τροχό και να σπρώξουμε προς το 2000 το ψυχοκοινωνικό και πολιτικό-οικονομικό
μας όχημα, την ελληνική «άμαξα», που μοιάζει να έχει τελματωθεί σε πολύμορφες λάσπες!
Όσοι Έλληνες και Ελληνίδες ΘΕΛΟΥΜΕ και ΜΠΟΡΟΥΜΕ να σπρώξουμε μπροστά την εθνική
μας «άμαξα» που θα βρούμε αυτήν την «σταθερή γωνιά γης» όπου θα χρειασθεί να «πατήσουμε»
για να σπρώξουμε;
Στις αντιδικίες «αιώνιων αντιπάλων» που μοιάζει να εκτονώνουν
το «χθες» χωρίς να προάγουν το όραμα του «αύριο», η μήπως σε σχήματα και ιδέες,
που απλά και μόνο αναπαράγουν το χθες αρνούμενα την αμετάκλητη έλευση του αύριο;
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα νέο ΟΡΑΜΑ, μια νέα προοπτική εδραιωμένη στις ελληνορθόδοξες
ρίζες μας και στο πατροπαράδοτο ελληνικό φιλότιμο. Και φυσικά χρειαζόμαστε και
του νέους ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ…τα χαρισματικά εκείνα άτομα που θα μας συμπαρασύρουν με
τον ενθουσιασμό τους σε πορεία προς το ΑΥΡΙΟ. Έχουμε ανάγκη από τα χαρισματικά άτομα
που διαθέτουν σε εντυπωσιακό βαθμό την ικανότητα να απλοποιούν σύνθετες έννοιες
και να τις μεταβιβάζουν έστω στους υφισταμένους ή ακολούθους τους με αποτέλεσμα
να γίνονται κατανοητά και από τον απλό άνθρωπο. Οι χαρισματικοί ηγέτες έχουν
μια κλίση προς το ρίσκο διακινδυνεύουν, για να διανοίξουν μονοπάτια που άλλοι
δεν τόλμησαν επικαλούμενοι το κάθε λογής κόστος. Τα χαρισματικά άτομα είναι
συχνά επαναστάτες, που αντιμάχονται το κατεστημένο και ενώ φαίνονται ιδιόρρυθμα,
ουσιαστικά αυτή η εικόνα της «παραξενιάς» τους υπογραμμίζει την χαρισματική τους
προσωπικότητα. Διακρίνονται από την τάση και την ικανότητα να φορούν τα παπούτσια
του αντιπάλου, να προσπαθούν να καταλάβουν πως αισθάνεται ο απέναντι, ο ανταγωνιστής,
και τι θα ζητούσε από εμάς, ή τι θα έκανε, εάν του δινόταν η ευκαιρία. Τελικά φαίνεται
ότι οι χαρισματικό ηγέτες έχουν την τάση να ενθουσιάζουν και να συμπαρασύρουν
βγάζοντας τον καλύτερο δυνατό εαυτό τους σε συνεργάτες υφισταμένους ή ακολούθους.
Ίσως είναι ευχής έργο ότι αυτός ο νέος ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ηγέτης είναι
ο νεοεκλεγείς με υποδειγματική δημοκρατική διαδικασία και άνετη πλειοψηφία
Αρχηγός της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και όχι αρχηγός ενός κόμματος… Η κόπωση
του λαού από τα πολιτικά ήταν και παραμένει εμφανής. Η αναζωπύρωση της δημιουργικότητας
του ελληνικού πνεύματος θα έλθει πλέον μέσα από τους κόλπους Ελληνικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας μας, η οποία εκλέγοντας τον κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ως νέο Εθνικό μας Ποιμένα έκανε
το μεγάλο άλμα προς το 2000, άλμα που θα μας συμπαρασύρει όλους μπροστά! Ο Θεός
να του δίνει δύναμη να πραγματώσει το ελληνικό ΟΡΑΜΑ…
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός
* Το κείμενο γράφτηκε για το Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον
Μάιο του 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου