Το 2002, μια παρέα Πειραιωτών –Καμινιωτών, συγκεντρώνεται στην ταβέρνα του Μπαταγιάννη για να συζητήσουν μια ριζοσπαστική ιδέα που είχε ο Παναγιώτης Τσίτσας (ο γνωστός στα Καμίνια ως Τάκης Αυγέρης) ο οποίος σκέφτηκε την δυνατότητες μιας ανεξάρτητης τοπικής κίνησης με σκοπό την δημιουργία ενός αυτόνομου δήμου ή ή τη συνένωση των Καμινίων με τον Ρέντη. Στην ιδέα αυτή ο δραστήριος Καμινιώτης επιχειρηματίας είχε οδηγηθεί από την παντελή εγκατάλειψη των Καμινίων από όλες τις μεταπολεμικές Δημοτικές Αρχές του Πειραιά. Στην μάζωξη του Μπαταγιάννη είχαν συμμετάσχει, εκτός του Τσίτσα, οι Γ. Ευθυμίου, Γ. Κορόβηλας, Μ. Σπαντιδάκης και Δημ. Δασόπουλος (αργότερα στην ιδρυτική ομάδα προστέθηκαν οι Στρατηγόπουλος, Οικονόμου, Γιαννίκος, Αναστασόπουλος και Ζούλια Καφούρου) και αποφάσισαν την ίδρυση του Ανεξάρτητου Κινήματος Καμινίων Απόλλωνας του γνωστού ΑΚΙΚΑΠ, του μαζικότερου και αυθεντικότερου Λαϊκού Κινήματος στην ιστορία του Πειραιά.
Τα ιδρυτικά μέλη αναζήτησαν μία προσωπικότητα κύρους και ευρύτερης αποδοχής για να ηγηθεί της κίνησης, μια και ο Π. Τσίτσας που ήταν ο εμπνευστής της δεν ήθελε να βγει μπροστά λόγω φόρτου εργασίας. Πρότεινε, και έγινε ομόφωνα δεκτό, να προταθεί στον γνωστό γιατρό των Καμινίων Νίκο Λεγάκη να ηγηθεί της κίνησης. Την επαφή έκανε ο ίδιος ο Τσίτσας καθώς γνώριζε την οικογένεια Λεγάκη από παλιά, καθώς η οικογενειακή του επιχείρηση ήταν ζαχαροπλαστεία-γαλακτοπωλεία και προμηθευόταν γάλα από τον πατέρα του Λεγάκη που είχε φάρμα με αγελάδες εκεί που σήμερα βρίσκεται η ΔΕΗ των Καμινίων!
Ο Νίκος Λεγάκης με το ήθος την αγωνιστικότητα και το κύρος του, συνεπικουρούμενος με το ζήλο και το πάθος όλης της ιδρυτικής ομάδας, αναλαμβάνουν δράση και ξεσηκώνουν αγωνιστικά όλα τα Καμίνια αλλά και τις γύρω συνοικίες. Η κίνηση και η δράση τους είχε τρομερή απήχηση στην περιοχή και αυτό φάνηκε περίτρανα στις δημοτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς (2002) όπου το ΑΚΙΚΑΠ με επικεφαλή τον Γιατρό Νίκο Λεγάκη υποψήφιο Δήμαρχο, συγκεντρώνει 5.000 ψήφους και 5,5% του εκλογικού σώματος αριθμός τρομερός για την εποχή που όμως ελέω εκλογικού νόμου δεν τους εξασφαλίζει εκπροσώπηση στο Δημοτικό Συμβούλιο. Τα μέλη του ΑΚΙΚΑΠ δεν το βάζουν κάτω. Όλοι πίστευαν πως ο χρόνος θα ξεφτίσει το πάθος τους και θα διαλύσει την μαζικότητα τους. Πεισματάρηδες και δημιουργικοί υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του Γιατρού Νίκου Λεγάκη αλλά και γεμάτη πίστη στα ιδανικά της κίνησης τους μπαίνουν πιο αποφασιστικά στον αγώνα κι ας μην εκπροσωπούνται στο Δημοτικό Συμβούλιο. Το αποτέλεσμα της επίπονης και μαχητικής προσπάθειας τους καρποφόρησε στις δημοτικές εκλογές του 2006 όπου το «ΑΚΙΚΑΠ- Οι γειτονιές του Πειραιά» με επικεφαλή πάλι τον Γιατρό Νίκο Λεγάκη, καταφέρνει να κερδίσει 3485 ψήφους και το 3,44% του εκλογικού σώματος και μία έδρα. Η επιτυχία για ένα ανεξάρτητο κίνημα χωρίς καμία στήριξη από κομματικούς μηχανισμούς και με τις συνθήκες σκληρής πόλωσης της εποχής είναι τεράστια. Την τετραετία που ακολούθησε και με την μεγάλη προσφορά και το απαράμιλλο ήθος του Νίκου Λεγάκη που κόσμησε τα Δημοτικά έδρανα, οι προσδοκίες ανέβηκαν ψηλότερα. Λίγο πριν από τις Δημοτικές εκλογές του 2010 δημιουργείτε η «Συμμαχία για τον Πειραιά» που αποτελείτε από τους σχηματισμούς, ΑΚΙΚΑΠ, Συνασπισμός, Οικολόγοι Πράσινοι και Δημοκρατική Αριστερά και φανερώνει συνθήκες μεγαλύτερης λαϊκής μαζικής συμμετοχής. Ο αιφνίδιος και απροσδόκητος όμως θάνατος του Νίκου Λεγάκη στις 20 Οκτωβρίου του 2010 δρα ως αρνητικός καταλύτης με βαριά συναισθηματικά φορτία για το Κίνημα που σιγά –σιγά θα συρρικνωθεί και θα εκλείψει. Ο θάνατος του Νίκου Λεγάκη, η συμμετοχή κομματικών σχηματισμός που αλλοίωσαν τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του Κινήματος το οδήγησαν στο μαρασμό και την εξαφάνιση.
Το ΑΚΙΚΑΠ, το μεγαλύτερο ανεξάρτητο μαζικό Λαϊκό Κίνημα στην ιστορία του Πειραιά δεν υπάρχει πια. Από την δράση του και τους αγώνες του, εκτός από την θύμηση της καρδιάς έχει μείνει και δικαίως μια πλατεία στα Καμίνια με το όνομα του Νίκου Λεγάκη που φανερώνει στις νέες γενιές την σπουδαία δράση του ίδιου αλλά και την ιστορία του Κινήματος των Καμινιωτών. Δεν είμαι σίγουρος όμως έστω και αμυδρά ότι μια μικρή σπίθα δεν καίει ακόμα στις καρδιές των Πειραιωτών, των Καμινιωτών, των Νέο Φαληριωτών, των κατοίκων της Πειραϊκής. Μια μικρή σπίθα που ποτέ δεν ξέρεις αν κάποτε ο χρόνος την κάνει πάλι μεγάλη, δυνατή φωτιά. Τον αν και πότε θα γίνει πάλι ένα μεγάλο ανεξάρτητο Λαϊκό μαζικό Κίνημα στον Πειραιά δεν το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι πως ο Πειραιάς μας το έχει και πάλι όσο ποτέ ανάγκη. Προσδοκώντας…
* Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου του 2010, η Συμμαχία για τον Πειραιά πήρε 5,177 ψήφους και το 7,58% του εκλογικού σώματος και έδωσε στον σχηματισμό 2 έδρες Δημοτικών Συμβούλων ( στο Α΄ και Β΄ Διαμέρισμα) και 4 Διαμερισματικούς Συμβούλους ( στο Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄Διαμερίσματα).
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου