Περιμένοντας τη Χαρά…

Του Αρχιμανδρίτη Πολύκαρπου Μπόγρη

Τελικά πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Μόνο το ημερολόγιο μας φέρνει τις πιο χαρούμενες ειδήσεις. Όπως αυτή που περνά τώρα με μια λέξη στο προσκήνιο της επικαιρότητας, για να μας χαρίσει ξανά ελπίδες και να ζεστάνει την παγωνιά μας: Χριστούγεννα. « Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον, εν σπηλαίο έρχεται απτεκείν απορρήτως…». Θα μπορούσε άραγε τούτη τη φορά, να μαζέψουμε λιγάκι από «το φως της γνώσεως», για να καταλάβουμε την ανυπέρβλητη αξία του « Ήλιου της Δικαιοσύνης», γράφοντας και μια θετική αράδα στο ενεργητικό του προϋπολογισμού της ζωής μας: Μακάρι να ήταν εύκολη η απάντηση. Αλλά ταυτίζεται με του « μυστηρίου τη φανέρωση», που δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να ανακαλύψουμε.

Βρισκόμαστε λίγο πριν από τη μεγάλη Γιορτή της Ορθοδοξίας, την Ενανθρώπιση του Κυρίου μας. Και τέτοιες μέρες δεν έχουν θέση – ίσως – τα παράπονα για τα στραβά και τα ανάποδα που μας δέρνουν ή για τα καυτά προβλήματα της χώρας που περιμένουν τη λύση τους. Στο κάτω – κάτω δεν ταιριάζουν με το μήνυμα της Αγάπης που έρχεται από το σπήλαιο της Βηθλεέμ, ούτε με την γενικότερη ατμόσφαιρα που επικρατεί τις μέρες αυτές, τα παιδικά όνειρα και τις προσδοκίες… Είναι ώρα να διώξουμε – για το καλό μας – την αγωνία, το άγχος, τη φορολογία των καταθέσεων. Να ηρεμήσουμε και να γευθούμε απερίσπαστοι την αγαλλίαση και ευφροσύνη που έρχεται από το μεγάλο γεγονός του Ουρανού. Τα περιθώρια επιλογών έχουν στενέψει απελπιστικά και δεν έχουμε πια τίποτα να χάσουμε.

«Καλήν ημέραν άρχοντες κι αν είναι ο ορισμός σας…». Να τα πούμε: Τουλάχιστον μας έχουν απομείνει μερικές παραδόσεις, για να μας δίνουν θαλπωρή και κουράγιο. Κάλαντα, μετάλλινα τρίγωνα, φυσαρμόνικες, παιδιά με θάρρος, φωνές…Τι όμορφος που ήταν, στα αλήθεια, ο κόσμος, αν ακολουθούσαμε το παράδειγμα των μικρών εμείς «οι μεγάλοι» που νομίζουμε πως ξέρουμε τα πάντα! Όμως, πνίξαμε την ανθρωπιά μας στο πέλαγος της καχυποψίας κι αφήσαμε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές να μας κατευθύνουν ή να «σκέπτονται» για λογαριασμό μας, λες και τα μηχανήματα του 20^ου αιώνα μπορούν να κάνουν τις επιθυμίες μας πραγματικότητα, δίνοντας βοήθεια στους φτωχούς, παρηγοριά στα ορφανά και βάλσαμο στους αρρώστους…

Πολλά συμβαίνουν στον ταλαίπωρο πλανήτη, στην ανελέητη εποχή μας των ξεφτισμένων ιδεολογιών και των αναζητήσεων. Το σπουδαιότερο είναι ότι σβήνει, ξεψυχάει, χάνεται το χαμόγελο που φώτιζε άλλοτε τα πρόσωπα. Παντού ανάγκες, κάπου ρίχνει τη θανάσιμη σκιά της η πείνα, εδώ ακεφιά και μελαγχολία. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα μια πηγή, που αναβλύζει χαρά, έστω και κάθε Δεκέμβριο. Γιατί κανένας δεν μελαγχόλησε μέχρι σήμερα, όταν φαντάστηκε το Άστρο της Βηθλεέμ, που οδήγησε τους τρεις μάγους με τα δώρα στην ταπεινή φάτνη των αλόγων. Εκείνη την άγια Νύχτα…Τι κι αν πέρασαν 20 αιώνες από τότε; Τα γεγονότα που χάραξαν το μονόδρομο της Αλήθειας είναι νωπά. Και καθώς ο καιρός θα κυλά, θα αποζητούμε όλο και πιο πολύ το λαμπερό άστρο. Γιατί θα ζει, όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ειλικρινά στην Αγάπη και την Ενανθρώπιση Του.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Δεκέμβριο του 1992

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός