Μου είπες να γράψω την πρώτη λέξη που θα έρθει στο μυαλό μου. Και εγώ στην έγραψα, στη φώναξα: Αγάπη. Την είδα γραμμένη σε ένα λευκό τοίχο, με μεγάλα απλά γράμματα: Αγάπη. Πόσο όμορφη λέξη. Πόσο ταπεινή, μα και πόσο «φανταχτερή». Σε πήρα από το χέρι, άνθρωπε, και σε ξενάγησα σ αυτήν. Συμφώνησε. Η ομορφότερη.
Να είναι κάποια έννοια μαθηματική, κοινωνιολογική, ψυχολογική; Λες; Και όμως όχι. Δεν είναι. Η αγάπη είναι το ομορφότερο των αισθημάτων. Διαχύνεται στην καρδιά και σε ξεχειλίζει. Σε πλημμυρίζει και εσύ χαμογελάς. Απλώνεις το χέρι και την φωνάζεις. Δεν ξέρεις τη μορφή της. Δεν ξέρεις ούτε την ίδια τη ζωή. Και όμως τη φωνάζεις. Σε ακούει και έρχεται. Διώχνει το χιόνι από την καρδιά και σε ζεσταίνει. Είναι όμορφη η αγάπη.
Ίσως πάλι να είναι και ένα άσχημο τέρας. Ένα τέρας που καταβροχθίζει κι εσύ να ζεις στον κόσμο του. Κάνεις δεν ξέρει τι είναι. Αλλά πάλι τη νιώθει. Αυτό είναι το ανεξήγητο. Βλέπεις, η αγάπη είναι μια αρρώστια χωρίς συμπτώματα. Δεν ξέρεις δηλαδή που βρίσκεται.. Κάποτε άκουσα κάποιον να λέει ότι βρίσκεται κάπου στην ψυχή σου. Να είναι η αλήθεια; Και ας πούμε πως είναι η αλήθεια. Γιατί δεν τη βλέπουμε; Γιατί;…
Μα είναι τόσο δύσκολο να μιλάς για αγάπη όταν δεν τη ξέρεις. Άσε την καρδιά σου να τα πει όλα. Εκείνη ξέρει. Ξέρει περισσότερα. Ξέρει πως είναι το πιο απαραίτητο στη ζωή του ανθρώπου. Χωρίς αυτήν είναι ένα τίποτα μπροστά στα μάτια του εαυτού του, των ανθρώπων και του Θεού. Γιατί είναι γνωστά τα αποτελέσματα του μίσους και της κακίας. Δεν θα χρειαστεί να στα πω. Δες λίγο γύρω σου. Πάρε θάρρος και αντίκρισε τα ερείπια του κόσμου σου. Του κόσμου μας. Των ανθρώπων. Των «ανθρωπόμορφων τεράτων» που αντί για τέσσερα πόδια και τρίχωμα, έχουν μυαλό, για να αναπτύξουν τεχνολογία και χέρια για να σκοτώνουν… μόνο καρδιά δεν έχουν. Μα δε ζεις έτσι. Δεν ορθοποδείς και δεν νιώθεις ψυχικά και πνευματικά ασφαλής. Είσαι αποξενωμένος από τους ανθρώπους και απομονωμένος στον σκληρό και ασύδοτο εαυτό σου. Κάνεις τα πάντα για να ευτυχήσεις και όμως πάντα είσαι μόνος. Ψάχνεις παντού να βρεις αυτό που έχασες ή αυτό που θέλεις να βρεις…
Και ξαφνικά σε ένα βλέμμα, σε δύο μάτια, παραξενεύεσαι, αλλάζεις. Γιατί; Να ναι ο εαυτός σου; Ναι! «Αυτή» είναι. «Αυτή» που έψαχνες και που για «αυτήν» κατέβηκε ο ίδιος ο Γιός του Θεού, ταπεινώθηκε, σταυρώθηκε.
Τώρα όλα είναι δίπλα σου. Μέσα σου. Δεν έχεις παρά να τα αγγίξεις. Όλα τα έχεις. Και νιώθεις μεγάλος, ώριμος μα και μικρός, ταπεινός και άφταστος. Να τι θα πει αγάπη, φίλε. Να βλέπεις τον αδερφό σου, το συνάνθρωπο σου και να του λες «Ναι, σ’ αγαπώ». Δεν θα χάσεις ούτε εσύ ούτε εκείνος. Γιατί «σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει». Ούτε διακρίσεις κάνει. Αυτό ζητούν όλοι οι άνθρωποι για το ανέβασμα τους. Βοήθα τους. Βλέπεις, ζητούν βοήθεια και εκείνοι. Χάραξε ένα σύνθημα με τα χέρια σου, που να διαπερνά τους ανθρώπους και να τους κάνει να χαμογελούν στο ηλιόλουστο αύριο.: ΦΙΛΕ ΑΓΑΠΑ.
Γιάννης Ζαντιώτης
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου