Η ανοιχτωσιά των ασκητών και των ερωτευμένων...

Η ερωτική εμπειρία συγγενεύει πολύ με τη θρησκευτική εμπειρία. Εκφράζει τη λαχτάρα των ανθρώπων να υπερβούν τα όρια της ατομικής τους φθαρτότητας. Η  ανοιχτωσιά στην ζωή των  χριστιανών παίζει καθοριστικό ρόλο. Στην αγιοσύνη του ασκητή αντιπαραβάλλεται ο ρομαντισμός που είναι η αγιοσύνη του παιχνιδιού. Στα μάτια του ρομαντικού στην αγιοσύνη του παιχνιδιού κάνει τους ηθικιστές και τους εγκρατείς άνοστους. Η ηθικότητα των ηθικιστών είναι πολύ πιο ανήθικη από την ανηθικότητα των θεωρούμενων ανήθικων. Τα «πρέπει» τα «μη» δίνουν και παίρνουν στις οικογένειες των ανθρώπων αυτών που έχουν θεοποιήσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία». Χριστιανός είναι ο ερωτευμένος με τον Έναν και όχι ο ξενέρωτος που κόλλησε σε τύπους και σχήματα. Χριστιανή είναι η «ανήθικη πόρνη»  που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου. Χριστιανός είναι ο «ανήθικος ληστής» που λήστεψε τον παράδεισο πάνω στον σταυρό. Ο Θεός δεν έχει ηθική. Έχει αγάπη…Ο ασκητής ερωτεύεται παράφορα τον Χριστό και συγγενεύει με όλη την πλάση. Ο ρομαντικός σε δύο μάτια κλείνει αγαπημένα όλο τον κόσμο. Η ανοιχτωσιά των ασκητών και των ερωτευμένων…η μοναδική σωτηρία του κόσμου…

Κώστας Ζουρδός

Οι σημαντικοί…απόντες…

Δεν θα είναι μαζί μας…αλλά δεν θα λείπουν. Δεν διαχωρίζει ο χρόνος, ο τόπος και οι καταστάσεις τις καρδίες και τα αισθήματα. Υπάρχουν στις καρδιές μας αποτυπωμένα τα χιλιόμετρα τις προσφοράς τους. Υπάρχουν κατατεθειμένα τα περισσεύματα των κόπων και των θυσιών τους για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και του ήθους μας. Δεν μπορούμε να τους ξεχάσουμε. Δεν γίνεται. Πώς να ξεριζώσεις την ψυχή σου ακόμα και αν βρίσκετε στα πρόσκαιρα μαύρα σκοτάδια της. Την Πέμπτη θα θυμηθούμε και εκείνους, θα μιλήσουμε και γι αυτούς και θα ακούσουμε περιστατικά που ζήσαμε και που πρέπει να καταγραφούν για την συλλογική μνήμη. Στην παραπάνω φωτογραφία διακρίνετε ο αείμνηστος παράγοντας του Πορφύρα, Μηνάς Κωνσταντόπουλος. Ακούραστος, θυσιαστικός, γεμάτος αγάπη και καλοσύνη. Τον θυμάμαι να γυρίζει τις πλατείες για να στελεχώσει την παιδική και εφηβική ομάδα. Από μια τέτοια πλατεία μάζεψε και εμένα. Κύριε Μηνά την Πέμπτη θα σας θυμηθούμε. Είμαστε σίγουροι πως θα χαίρεστε για αυτήν την σύναξη. Υπάρχει μια βεβαιότητα, μια βεβαιότητα της καρδιάς…πως δεν θα απουσιάζετε από αυτήν την σύναξη…

Κώστας Ζουρδός

Θέλουμε και εσένα…άλλη μια φορά να στο θυμίσω…

Την Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018 στις 20:00 στην καφετέρια Darling στον Πειραιά θα συναντηθούμε όλοι οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Πορφύρα, όλων των εποχών όλων των τμημάτων. Γνωρίζουμε όλοι μας πως βρισκόμαστε σε δύσκολες συνθήκες, οικονομικές, κοινωνικές, αποκλεισμού. Ας κάνουμε κάτι και για τον εαυτό μας. Ας θυμηθούμε την νιότη μας και τα χρόνια που κυνηγούσαμε μαζί μια μπάλα και έναν σκοπό. Έλα και εσύ…όλους τους θέλουμε. Να θυμηθούμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Να δούμε και να ακούσουμε αγαπημένα πρόσωπα που συντρόφευσαν τα καλύτερα μας χρόνια. Σε περιμένουμε…

Κώστας Ζουρδός

Χαρταετός…Πρωτοπόροι…

Αν και ετεροχρονισμένα υπήρχε και χαρταετός με τα χρώματα και το λογότυπο Πρωτοπόροι…Έτσι ξεκινούσαμε τον αγώνα…Γιατί οι Πρωτοπόροι πάντα στοχεύανε στον ουρανό…

Κώστας Ζουρδός

Νέος λιμενάρχης Χαλκίδας ο Εύθυμης Βέτσικας….

Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονία. Ματώσαμε τα γόνατα μας στις πλατείες και στα γήπεδα. Ήμασταν μαζί στο σχολείο, στην Εκκλησία, στην χορωδία  στην κατασκήνωση. Και τώρα καμαρώνουμε και είμαστε υπερήφανοι για τον αδερφικό μας φίλο που αναλαμβάνει καίριες θέσεις στο Λιμενικό Σώμα αλλά κυρίως για το ήθος του. Ένα ήθος που φανερώνεται μέσα από τις πράξεις και την στάση ζωής του. Πριν λίγες μέρες ο δικός μας Ευθύμης ανέλαβε κεντρικός Λιμενάρχης Χαλκίδας, σε έναν εμπνευσμένο λόγο στους συναδέλφους του κατέληξε με την φράση που κρύβει το ήθος του: «Τελειώνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι εμείς ευτυχούμε να υπηρετούμε στο Λιμενικό Σώμα, εν καιρώ ειρήνης. Παρά ταύτα όμως και εν ειρήνη, υπήρξαν συνάδελφοι οι οποίοι έφθασαν στο απόγειο της προσφοράς, έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος στις Λιμενικές Αρχές όπου υπηρετούσαν και για το λόγο αυτό πρέπει πάντα να τους μνημονεύουμε»… Και ξέρω που ακριβώς αναφέρεσαι και πόσα έχεις κάνει για έναν κοινό μας φίλο…από αυτά που οι φίλοι δεν αποκαλύπτουν στα δημόσια και τα κρατάνε μεταξύ τους…

«Στο πλάι της σκιάς»…

 Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου στις 7:00 το απόγευμα είχα την τιμή να συμμετάσχω και εγώ στην παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα και αξιόλογου μουσικού Στέφανου Δορμπαράκη. Ήταν μια όμορφη βραδιά που συνδυάστηκε με σπουδαία γεγονότα ιδιαίτερης σημασίας. Η παρουσίαση έγινε στην στοά μπροστά από το βιβλιοπωλείο «ΠΑΡΟΥΣΙΑ» του Δημήτρη και της Δροσιάς Γκαλημανά και είχαμε την αίσθηση, σε έναν χώρο πολύ πειραιώτικο, ότι μιλούσαμε σε ένα πεζοδρόμιο σε συγκεντρωμένο πλήθος. Ο κόσμος ήταν αρκετός και ζεστός και συνοδοιπόρος μου στην προσπάθεια να εξερευνήσουμε το πνευματικό κήπο του συγγραφέα Στέφανου Δορμπαράκη ήταν ο π. Σπυρίδων Τσιμούρης, σημαντικός κληρικός και θεολόγος και ένας αξιόλογος εκπαιδευτικός. 

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ….Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις…

 

Θα είναι μαζί μας. Το περιμένει… του το χρωστάμε. Ποιος δεν θέλει να ακούσει πάλι τις οδηγίες του σπουδαίου προπονητή και άνθρωπου Νίκου Κούρταλη. Του προπονητή που κυρίαρχο ποδοσφαιρικό προσόν είχε το ήθος και έβαζε πάνω από όλα το συμφέρον της ομάδας. Με την τραχειά φωνή του και το αυστηρό του βλέμμα που «έκοβε» γόνατα αλλά και μια ανοιχτή καρδία που φανέρωνε έναν τρυφερό και γλυκύτατο άνθρωπο. Από τον Πορφύρα έχουν περάσει σπουδαίοι προπονητές. Ο αείμνηστος Κλικόπουλος, ο Νίκος Καρδιακίδης, ο Νίκος Κούρταλης. Την Πέμπτη κ. Νίκο θα ακούσουμε πάλι τις οδηγίες σας…τις εμπειρίες μιας ζωής. Και αν χρειαστεί μην διστάσετε να μας μαλώσετε και λίγο… Εσύ κόουτς πάντα κάτι παραπάνω ήξερες…

Κώστας Ζουρδός

Τι θα θυμηθούμε την Πέμπτη…37 χρόνια πριν…

Στις 27 Νοεμβρίου του 1981 η Εθνική Ελλάδος στα πλαίσια της προετοιμασίας της για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Γιουγκοσλαβία θα επιλέξει την ομάδα του Πορφύρα για ένα φιλικό προετοιμασίας στο παλιό στάδιο Καραϊσκάκη. Ήμουν 8 χρονών δεν θυμάμαι τίποτα από αυτήν την αναμέτρηση. Μόνο τις φωτογραφίες που κοσμούσαν την λέσχη του Πορφύρα και τον μύθο των μετέπειτα συναθλητών μου. Τα έβαλαν στα «ίσια» με τον Αναστόπουλο, τον Κωστίκο, τον Καρούλια…37 χρόνια μετά θα έχουμε την ευκαιρία να μας διηγηθούν πολλά από αυτό το παιχνίδι. Να ακούσουμε τα κατορθώματα τους από τις περιγραφές του Μένιου, του Στέλιου, του Γιάννη… Πως μπορούμε να χάσουμε κάτι τέτοιο…

Κώστας Ζουρδός

Πάντα…Πολύκαρπός να είσαι…

Γιόρταζες…δεν σε ξεχάσαμε πως θα μπορούσαμε άλλωστε. Είναι στιγμές μιας ζωής που μας ενώνουν, που μας συντροφεύουν την ώρα που ο θλιμμένος μας εαυτός ξεπροβάλει στα αβυσσαλέα σκοτάδια μας. Πως να ξεχάσω το τελευταίο μου κατασκηνωτικό καλοκαίρι. Εσύ αρχηγός, εγώ υπαρχηγός και κάθε βράδι, εσωτερικές εκμυστηρεύσεις και όνειρα στην πλατεία του Αγίου Αθανασίου, πολλές φορές με μια κιθάρα συντροφιά. Δεν βλεπόμαστε πια. Όχι συχνά. Αλλά πάντα το βλέμμα τα λέει όλα. Δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Πόσο σπουδαίος είσαι…πάντα Πολύκαρπός να είσαι…

Κώστας Ζουρδός

Συνάντηση παλαίμαχων ποδοσφαιριστών του Πορφύρα…

Την Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018 και ώρα 20:00 στην καφετέρια Darling στον Πειραιά, συνάντηση των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών του Πορφύρα όλων των τμημάτων, όλων των εποχών.

Για μια βραδιά πλούσια από αναμνήσεις

Σας περιμένουμε όλους…

Κώστας Ζουρδός

Ο έρωτας και η «καθώς πρέπει»… εκκλησία…

Όπου η εκκλησία σταματάει να είναι μια διαρκείς σχέση αλλά ένας οργανισμός εξουσίας το πρώτο πράγμα που κάνει για να ελέγξει τα μέλη της είναι να ενοχοποιήσει τον έρωτα. Η «εκκλησιαστική αυθεντία» παρουσιάζει τον έρωτα ως μεγάλη αμαρτία για να μπορεί τότε να πραγματοποιεί της πραγματικά μεγάλες αμαρτίες και να φαντάζει άγιος. Και όλα αυτά για να στεριώσει την εξουσία. Είναι η μεταμόρφωση του αναιμικού μονάχου σε πριγκίπισσα…

Κώστας Ζουρδός

Οι εξουσίες και ο έρωτας…

Όλες οι εξουσίες προσπαθούν να ελέγξουν την ερωτικότητα του ανθρώπου. Στον άνθρωπό που ελέγχουν την ερωτικότητα του, ελέγχουν πρώτα την επαναστατικότητα και μετά την διάθεση για ζωή. Στην κουμουνιστική Ρωσία απαγόρευαν την ερωτικότητα των εργατών με επιχείρημα ότι η ερωτικότητα ήταν αντιπαραγωγική. Κάτι πού ήταν πέρα γα πέρα αντίθετο με τον έρωτα. Ο έρωτας είναι παραγωγικός αλλά δεν ζητάει την μηχανική στασιμότητα ζητάει την δημιουργία. Η ερωτική δημιουργία στην ζωή επιτρέπει την επανάσταση. Πια εξουσία θέλει κάτι τέτοιο; Οι εξουσίες θέλουν την μηχανική και μονότονη λειτουργία του ανθρώπου στην ζωή. Η ερωτικότητα είναι ο αρμός που δίνει στην κοινωνία την δυνατότητα της χαμένης ενότητας της…

Κώστας Ζουρδός

Ο ανέραστος και ο ερωτικός…

Το ανέραστο είναι προβληματικότερο από το ερωτικό, ακόμα και όταν το ερωτικό δεν είναι εύστοχο. Ένας ανέραστος άνθρωπος είναι ένας ανύπαρκτος άνθρωπος. Ο ερωτικός κάνει μια κίνηση έξω από τον εαυτό του. Μπορεί να αστοχήσει αλλά θα επιστρέψει. Είναι μια άσκηση αυτοσυνειδησίας που μεταμορφώνει την πραγματικότητα η  οποία έχει χαθεί. Ο έρωτας προκαλεί συγκίνηση. Το χάδι είναι μια μεστή γεύση ανώτερη από τον οργασμό. Για τον ανέραστο όλα είναι κενό γράμμα. Επιδιώκει να παρακολουθεί τις ζωές των άλλων όχι για να συμμετέχει σε αυτές αλλά για να τις ενοχοποιεί. Ο ανέραστος του τρόπου είναι σχεδόν νεκρός… 

Κώστας Ζουρδός

Ο Χριστός δεν τα έβαλε με τον έρωτα…

Όταν ο Χριστός συνάντησε την Σαμαρείτιδα της αποκάλυψε αμέσως ότι γνωρίζει πως είχε πέντε εραστές. Και πως δεν απέκτησε ποτέ πραγματικά σύζυγο. Δεν της ζήτησε να μετανιώσει ούτε της είπε να παντρευτεί. Όταν οι μαθητές του τον διέκοψαν για να του επισημάνουν ότι ήρθε η ώρα του φαγητού εκείνος θυμωμένα τους απάντησε: « δεν ξέρετε τι έφαγα σήμερα εγώ»…

Κώστας Ζουρδός 

Περί έρωτος....

Τα τρία δέντρα…

Ήταν μια φορά σ' ένα δάσος τρία δέντρα. Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό - μια προοπτική. Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο, ξυλόγλυπτο, όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός. Αυτό ήταν το όραμα του και η προοπτική του. Το δεύτερο δένδρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός κάλου ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι γερό σκαρί' όμορφο, μεγαλόπρεπο- που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων. Το τρίτο δένδρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να είχε γίνει το πιο ψηλό και πιο δυνατό δένδρο του δάσους έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον Ουρανό και τον θεό. Όμως πέρασαν τα χρόνια. Και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς. Πήγαν υλοτόμοι. Και έκοψαν το πρώτο δένδρο. Και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκαμε δοχείο για την τροφή των ζώων παχνί για τα άχυρα των ζώων. Το δεύτερο δένδρο, που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το είχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν. Το τρίτο δένδρο, που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του.

Πορφύρας... στα μέσα της δεκαετίας του 1990

Η αντρική ομάδα του Πορφύρα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με διαφήμιση στην φανέλα και με χαρακτηριστικό κόκκινο και μαύρο παντελονάκι.

Κώστας Ζουρδός

Σταυρωμένος Μικής…

Ο Μίκης Θεοδωράκης στα 92 του χρόνια που άλλοι εξοικονομούν δυνάμεις για να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, την ιστορία τους , την προσωπική τους διαδρομή. Που προσπαθούν να κερδίσουν στιγμές κοντά στους δικούς τους γιατί δεν ξέρουν αν αύριο θα μπορέσουν να τους δουν, να τους μιλήσουν να τους ακούσουν. Αποφάσισε να κατέβει στην πλατεία και να ενώσει την φωνή του με τους Έλληνες σε ένα θέμα που πιστεύει, και ο Λαός το πιστεύει, ότι είναι με την πλευρά της αλήθειας και της ιστορίας. Ο Θεοδωράκης δε κρύφτηκε, δεν έμεινε σιωπηλός, δεν άδραξε τις δάφνες του για να κερδίσει μια συλλογική υστεροφημία αλλά κατέβηκε στον δρόμο με τον Λαό. Με άλλα λόγια έκανε αυτό που πρέπει να κάνει κάθε πνευματικός άνθρωπος: πήρε θέση. Πήρε θέση δίπλα στην αλήθεια, στην ιστορία, στον Λαό. Δεν κοίταξε την πλατεία για να διαχωρίσει τους Έλληνες αλλά για να τους ενώσει. Δεν φώναξε να φύγουν οι φασίστες από την πλατεία, οι παπάδες, οι ακραίοι. Και αυτό γιατί ξέρει ότι στα εθνικά θέματα δεν υπάρχουν τέτοιοι διαχωρισμοί. Μετά την ομιλία του οι επικριτές του άρχισαν έναν ανελέητο πόλεμο για αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Ότι μίλησε δίπλα στους παπάδες, ότι από κάτω ήταν μερικοί φασίστες, ότι συντάχθηκε με το ακραίο. Ένας ανελέητος πόλεμος από τυχάρπαστούς όλων των πλευρών που κάποια χρόνια πίσω ξεροστάλιαζαν με τις ώρες στα μέρη που σύχναζε ο Μίκης για να ανταλλάξουν μια κουβέντα μαζί του. Πολιτικοί που δεν έχουν διανύσει ούτε εκατοστά της πολιτικής ιστορίας του Μίκη βγήκαν με δακρύβρεχτα κείμενα να τον κατακεραυνώσουν και σχεδόν να τα φορτώσουν όλα στην γεροντική ανία που μπορεί να τον χτύπησε και να ξέχασε το παρελθόν του. Δεν είναι κακό που ασκήθηκε κριτική. Και πρέπει πάντα να ασκείτε κριτική στους ανθρώπους που φέρουν δημόσιο λόγο. Άλλο η κριτική και άλλο η απαξίωση. Ο Μίκης Θεοδωράκης πήγε με την σωστή πλευρά της ιστορίας και αυτό τους πονάει. Χτύπησε τον εθνομηδενισμό και την αριστεροσύνη τους και αυτό τους τσακίζει. Κατέβηκε με τον Λαό που εκείνοι δεν μπορούν να αντικρύσουν στα μάτια. Και τώρα τον σταυρώνουν με απαξιωτικά κείμενα και χαρακτηρισμούς. Για εκείνον αυτό δεν έχει σημασία. Γιατί ξέρει ότι θα είναι πάντα στην καρδιά του Λαού. 

Κώστας Ζουρδός

Πορφύρας 1982…και δύο σπουδαίοι παράγοντες…

Στην ιστορική αυτή φωτογραφία είναι η αντρική ομάδα του Πορφύρα το 1982 που κατόρθωσε να ανέβει στην πρώτη ερασιτεχνική κατηγορία και να αγωνιστεί με αξιώσεις σε όλα τα παιχνίδια αποδίδοντας κατά τα δημοσιεύματα της εποχής σπουδαίο ποδόσφαιρο. Σε αυτήν την φωτογραφία, εκτός από τους σπουδαίους αθλητές, διακρίνονται και δύο παράγοντες που έπαιξαν τον δικό τους μεγάλο ρόλο στην ιστορία του συλλόγου. Ο αείμνηστος Πρόεδρος Ανδρέας Πολίτης και ο έφορος, ψυχή του ποδοσφαιρικού τμήματος, αείμνηστος Μηνάς Κωνσταντόπουλος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους παράγοντες που έπαιξαν θυσιαστικά καθοριστικό ρόλο στην ιστορία του συλλόγου αλλά και στην ζωή μας. Και ο Ανδρέας Πολίτης και ο Μηνάς Κωνσταντόπουλος στάθηκαν πατρικά κοντά στα παιδικά μας χρόνια. Σας ευχαριστούμε από καρδίας για όλα…

Κώστας Ζουρδός

40 χρόνια από την ενθρόνιση του Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου...

Συμπληρώνονται σήμερα 40  χρόνια από την ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  Πειραιώς κ. Καλλινίκου, που έγινε στις 5 Φεβρουαρίου του 1978, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς. Η ημέρα αυτή είναι η «γενέθλιος» ημέρα του θαύματος που λέγεται «Πειραϊκή Εκκλησία». Ένα ιεραποστολικό θαύμα, ίσως το σημαντικότερο στην ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος, που ξεκίνησε στις 5 Φεβρουαρίου του 1978 και κρατάει μέχρι σήμερα. Το να γράψει κανείς για το έργο και την προσωπικότητα του Πειραιώς κ. Καλλινίκου, αποτελεί μια πολύ τολμηρή προσπάθεια, που χρειάζεται βαθειά μελέτη και αρκετό χρόνο, για να αποτυπωθεί στην ολότητά του αυτό το πλούσιο και πολύπλευρο έργο. Η δικιά μας σύντομη προσπάθεια έχει μια σημασία και μία αξία .Από τα λίγα και συνοπτικά που θα γράψουμε, μπορεί να ωθήσει για πιο εμπεριστατωμένη γραφή τις προσωπικότητες που έζησαν από κοντά τη φλόγα αυτής της εποχής. Η δική μας προσπάθεια έχει μία αξία γιατί ο γράφων είναι καρπός αυτής της πνευματικής καρποφορίας. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Δε γράφουμε για να ξυπνήσουμε αναμνήσεις αλλά για να θυμίσουμε ξανά την ιστορία.

Μια φωτογραφία του Πορφύρα και μια βράβευση ενός συναθλητή μας…

Σε αυτήν την φωτογραφία του Πορφύρα εκτός από όλους τους αγαπημένους φίλους και συναθλητές της αγαπημένης μας ομάδας, εικονίζετε και Γιώργος Λυκουρόπουλος. Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά, ανακοίνωσε ότι στις 12 Φεβρουαρίου 2018, στην ετήσια Εορταστική της εκδήλωση, θα τιμήσει και τον Γιώργο Λυκουρόπουλο για την συνολική του παρουσία στον χώρο της δημοσιογραφίας και του ποδοσφαίρου. Η τιμή στον πρόσωπο του Γιώργου είναι τιμή για όλους εμάς τους συναθλητές του στον Πορφύρα για αυτό πιστεύω ότι πρέπει να παραβρεθούμε στην χαρά του-στην χαρά μας, γεγονός που αποτελεί μια αφορμή για να συναντηθούμε και να τα πούμε από κοντά μετά από τόσα πολλά χρόνια. Γνωρίζοντας την σεμνότητα του Γιώργου δεν θα αισθάνεται άνετα με αυτήν την πρωτοβουλία. Ζητώντας του προκαταβολικά συγνώμη, θέλω να του τονίσω ότι η βράβευση του που είναι γεγονός και δικής μας χαράς είναι μια ευκαιρία να ξανανταμώσουμε. Και που ξέρεις μετά την συνάντηση μπορεί και να ορίσουμε την επόμενη σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Σε περιμένουμε…

Κώστας Ζουρδός

Η ιστορική ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στο Σύνταγμα

Η ΛΕΥΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΡΩΝΑ

Ο Ράυμόν Κόλμπ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1894 σ’ ένα χωριό της πολωνικής επαρχίας Λοτζ, και έδειχνε από την παιδική του ηλικία ότι ήταν ένα ζωντανό και ανήσυχο πνεύμα. Σε ηλικία 13 ετών, τον Σεπτέμβριο του 1907, εισέρχεται στο ιερατικό σεμινάριο του Φραγκισκανικού τάγματος στη Λεόπολη, και τέσσερα χρόνια μετά προφέρει τις μοναχικές υποσχέσεις και λαμβάνει το όνομα Μαξιμιλιανός. Είναι τα δύσκολα εκείνα χρόνια για την πατρίδα του την Πολωνία η οποία βρίσκεται υπό τσαρική κατοχή. Τον Νοέμβριο του 1912, πηγαίνει στην Ρώμη για σπουδές Φιλοσοφίας στο Γρηγοριανό  Πανεπιστήμιο και θεολογίας στο Διεθνές Κολλέγιο των Φραγκισκανών. Στις 28 Απριλίου χειροτονείται πρεσβύτερος και στα τέλη Ιουλίου 1919 θα επιστρέψει στην Πολωνία με το διδακτορικό δίπλωμα θεολογίας. Αναλαμβάνει τη διδασκαλία της εκκλησιαστικής ιστορίας στην Κρακοβία, έχοντας μια κλονισμένη υγεία από σοβαρή πνευμονική ασθένεια. Στις αρχές του 1930 φεύγει για μια ιεραποστολική περιοδεία στην Ιαπωνία και μένει εκεί εργαζόμενος μέχρι τον Ιούλιο του 1936. Τον Σεπτέμβριο του 1939 πραγματοποιείτε η ναζιστική εισβολή στην Πολωνία και ο Μαξιμιλιανός συλλαμβάνεται από τους πρώτους στις 19 Σεπτεμβρίου. Αφού περάσει από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Λαμπίνοβις, του Αμτίτς και του Οστρέζοφ, θα αφεθεί  ελεύθερος στις 8 Δεκεμβρίου 1939. Η ποιμαντική του δράση κοντά στον δοκιμαζόμενο πολωνικό λαό θα υποχρεώσει την Γκεστάπο να τον συλλάβει και να τον μεταφέρει στις 18 Μαΐου στο Άουσβιτς. Είναι ο κρατούμενος 16670.

Ο πολωνός γιατρός Ρόντλοφ Ντίεμ που εργαζόταν στο νοσοκομείο του Άουσβιτς θα μας διηγηθεί ότι: «πολλές φορές προσπάθησε να φέρει τον Μαξιμιλιανό στο νοσοκομείο διότι η κατάσταση της υγείας του ήταν πολύ σοβαρή, μα εκείνος κάθε φορά υποδείκνυε άλλα  πρόσωπα που κατά την γνώμη του, είχαν μεγαλύτερη ανάγκη». Εντυπωσιασμένος από την συμπεριφορά του ο Γιατρός μια φορά θα τον ρωτήσει με επιμονή:  «μα τι είσαι εσύ, τέλος πάντων; Ένας απλός Ιερέας θα του απαντήσει».

Ένας ακόμα αγώνας στο γήπεδο του Αγίου Διονυσίου...

Άλλος ένας αγώνας του Ποφύρα ξεκινάει στο γήπεδο του Αγίου Διονυσίου στον Πειραιά. Με τον Αντώνη, τον Σωκράτη, τον Ιπποκράτη, τον Βαλάντη, τον Νίκο, τον Βαγγέλη, Διονύση, τον Πέτρο, τον Διονύση τον Γιώργο και τα άλλα παιδιά...

Κώστας Ζουρδός

Μην το σκέφτεσαι είναι σπουδαίο που είσαι άντρας…

Γιατί οι γυναίκες είναι περισσότερες  και σου αντιστοιχούν πολλές άσχετα αν   κάποιοι κλέβουν το ποσοστό σου. Γιατί παντού βάζεις στόχους ακόμα και στην τουαλέτα.  Γιατί πάντα μια γυναίκα θα σε κυνηγάει να βάλεις ζακέτα ακόμα και τον Αύγουστο, άσχετα αν είναι η μάνα σου. Πάντα για το τσαλακωμένο σου πουκάμισο θα φταίει εκείνη που δεν στο σιδέρωσε και εσύ δεν θα χρειαστείς να σιδερώσεις ποτέ. Κανείς δεν θα κοιτάξει το στήθος σου για να πιάσεις δουλεία ή όταν τους μιλάς. Ποτέ ο πωλητής σε ένα κατάστημα με ενδύματα δεν θα φαντάζεται να σε δει γυμνό.  Όποτε σου κάνει κέφι μπορείς να αφήσεις γένια και μουστάκια μέχρι το πάτωμα ενώ εκείνη για μια μικρή τρίχα στο πηγούνι θα σκορπάει λεφτά στους αισθητικούς. Κανείς δεν θα προσέξει τις ρυτίδες σου και τα άσπρα σου μαλλιά θα είναι πάντα γοητεία. Για να βγεις  μια βόλτα για καφέ δεν χρειάζεται να κουβαλάς μια μικρή βαλίτσα με καλλυντικά και αξεσουάρ.  Πάντα θα θέλεις 10΄ λεπτά για να ετοιμαστείς για μια βραδινή έξοδο. Ακόμα και στα σαράντα θα είσαι μικρός για γάμο αλλά και αν ακόμα προκύψει εκείνη θα ντυθεί σαν μπομπονιέρα. Γιατί αν πας με όλες τις γυναίκες της γης θα σε χαρακτηρίζουν ικανό και όχι εξώλης και προώλης. Γιατί αν φοράς τα ίδια ρούχα με τον άλλον μπορείς να γίνεις φίλος του και να πιάσεις κουβέντα ενώ αν συμβεί το ίδιο σε εκείνη θα σκάσει από την ζήλεια της. Το πρόσωπο σου θα έχει πάντα το φυσικό του χρώμα και δεν χρειάζεται να περπατάς σε παπούτσια δωδεκάποντα για να είσαι ψηλός.  Γιατί κανένας φίλος σου δεν θα σχολιάσει τα παραπάνω κιλά που πήρες.  Γιατί είναι σπάνιο να αποκτήσεις κυτταρίτιδα. Γιατί ποτέ δεν θα τρέξεις να τακτοποιήσεις το σπίτι όταν θα έρθει η πεθερά σου.  Ποτέ κανείς δεν θα σου χρεώσει ένα νοικοκυριό. Ποτέ δεν θα σε ενδιαφέρει η καριέρα αλλά το πόσο συχνά θα βλέπεις Champions League με τα φιλαράκια βουτηγμένος σε ένα μπολ με πατατάκια. Γιατί ποτέ δεν θα τεντώνεις στην «τσίτα» τα ριχτάρια του καναπέ. Ποτέ κανείς δεν θα σου χρεώνει τις μικρές ή τις μεγάλες σου ανοησίες γιατί: «άντρας είναι, είπε και μια κουβέντα παραπάνω». Γιατί ποτέ δεν θα τακτοποιήσεις το μπάνιο μετά την προσωπική σου επιδρομή. Γιατί πάντα για εσένα θα φταίει μια γυναίκα. Αυτή που σε μεγάλωσε και αυτή που σε ανέχτηκε. Εσύ δεν θα φταις ποτέ και σαν πληγωμένο κουτάβι θα μπορείς να κάνεις πάντα τα ίδια και τα ίδια… 

 Για αυτό σου λέω είναι σπουδαίο που είσαι άντρας.

Κώστας Ζουρδός

Πορφύρας-Εφηβικό

Τάσος, Κώστας, Νίκος, Γιώργος, Βαλάντης, Πέτρος, Γιώργος, Παναγιώτης και τα άλλα παιδιά. Το εφηβικό του Πορφύρα πριν από ένα ακόμα παιχνίδι...

Κώστας Ζουρδός

Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Η Εκκλησία μπροστά στο Ολοκαύτωμα»

           Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου | Romfea.gr
Το Ολοκαύτωμα αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους στην ανθρώπινη ιστορία, που δείχνει το που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, όταν τη ζωή του κατακλύζουν απόψεις και θεωρίες που «θεοποιούν» τον άνθρωπο, που περιθωριοποιούν και απομονώνουν τον διαφορετικό συνάνθρωπο. Το Ολοκαύτωμα, όπως χαρακτηρίζεται η μαζική και συστηματική εξόντωση εκατομμυρίων ευρωπαίων, ισραηλιτών στο θρήσκευμα, από τη «μηχανή» προπαγάνδας και θανάτου του Ναζιστικού Γ΄ Ράϊχ, δεν έγινε από «θηρία», όπως συχνά ακούμε να λέγεται.
Κανένα θηρίο, ακόμη και από τα αγριότερα της ζούγκλας δεν σκοτώνει παρά μόνον για να τραφεί.
Όταν χαρακτηρίζουμε «κτήνη» ή «τρελλούς» τους εθνικοσοσιαλιστές -ναζιστές δολοφόνους είναι σαν να τους προσφέρουμε το άλλοθι του ακαταλόγιστου των πράξεών τους.

Όταν μια ομάδα γειτονιάς γίνεται κανονική ομάδα…

Στα δικά μας χρόνια το ποδόσφαιρο το μαθαίναμε στα σοκάκια και στις πλατείες. Και οι πρώτες μας ομάδες ήταν στις γειτονιές. Τότε που το ποδόσφαιρο ήταν ακόμα απόλαυση και ξεγνοιασιά. Και που πολλές φορές δεν υπήρχαν μπάλες αλλά αυτοσχέδια μπουκάλια. Μια τέτοια ομάδα γειτονίας ήταν και η οδός Μητρώου στον Πειραιά. Στην παραπάνω φωτογραφία-εκπληκτική κατά την γνώμη μου- είναι η εφηβική ομάδα του Πορφύρα που απεικονίζει εκτός όλων των άλλων και έξι παιδία από την Μητρώου που στελεχώνουν μια κανονική ομάδα. Τον Πορφύρα. Είναι ο Χρόνης, ο Θανάσης, ο Δημήτρης, ο Ηλίας, ο Ιπποκράτης και ο Μιχάλης. Το μεγαλείο του Πορφύρα ήταν το χτίσιμο του από παιδία της συνοικίας που τους έδεναν και τους δένουν δεσμοί αγάπης και κοινής ζωής που κρατάνε μέχρι και σήμερα. Στην φωτογραφία υπάρχουν και άλλοι αγαπημένοι φίλοι όπως ο Σωκράτης, ο Νίκος, ο Βαγγέλης και άλλοι. Μητρώου, μια ομάδα της γειτονίας που στελέχωσε μια πραγματική ομάδα. Την ομάδα της καρδιάς μας τον αγαπημένο Πορφύρα δηλαδή…

Κώστας Ζουρδός 

Το τέλος ενος πρίγκιπα...

Ένα παραμύθι αρχίζει κάπως έτσι... Μια φορά κι έναν καιρό... ζούσε μια κοπέλα! Νέα, χαρούμενη, ανέμελη που ζούσε την κάθε στιγμή ανάσας... Μέσα στα παιδικά παιχνίδια και στα ατέλειωτα παραμύθια ύφαινε το πέπλο της για κάποιον πρίγκιπα. Ο πρίγκιπάς ήρθε και καθώς αγκάλιασε το κορίτσι και κέρδισε την αγάπη του, όπως κάθε πρίγκιπας μετά έφυγε.  Και το κορίτσι έμεινε μόνο να περιμένει αιώνια τον πρίγκιπα που δεν θα έρθει ποτέ. Τα χρόνια πέρασαν ο πρίγκιπας ξεχάστηκε άλλες προτεραιότητες ήρθαν στην ζωή. Μια ζωή που μετράει πάντα συμβιβασμούς και δεν λογαριάζει πρίγκιπες. Το κορίτσι έγινε γυναίκα και τα παραμύθια έδωσαν την θέση τους στην πραγματική ζωή. Εκείνο το κορίτσι έμαθε πια ότι πρίγκιπες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι απλοί, αληθινοί, που ξέρουν να υπομένουν και να χαρίζουν ευτυχία και σεβασμό. Ένα παραμύθι τελειώνει κάπως έτσι… ένα κορίτσι έμαθε πως δεν υπάρχουν πρίγκιπες. Δεν τους περιμένει πια. Γιατί έμαθε πως το τέλος ενός πρίγκιπα είναι η αληθινή ζωή… 

Κώστας Ζουρδός