Μπορεί η φωτογραφία τεχνικά να μην είναι άρτια. Μπορεί
τα πρόσωπα και τα γεγονότα που κρύβονται να μην αποτυπώνονται με σαφήνεια. Μπορεί
να χρειάζεται να ενεργοποιήσεις όλες σου τις αισθήσεις για να ρουφήξεις τις 300
λέξεις που ισοδυναμεί μια φωτογραφία όπως λένε οι κινέζοι. Το σίγουρο είναι ότι
η φωτογραφία αυτή κρύβει ή φανερώνει τη μεγάλη αγάπη για τον συνάνθρωπο και
τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που πρέπει να έχουμε απέναντι στο ανθρώπινο πρόσωπο
που δοκιμάζετε. Μέσα της δεκαετίας του 1980, Χριστούγεννα, στο παλιό πνευματικό
κέντρο του Αγίου Βασιλείου. Εορταστικό γεύμα σε ενορίτες που δοκιμάζονται από οικονομικά
αδιέξοδα, μοναξιά, κοινωνική απομόνωση. Οι Ιερείς του Ναού τρώνε μαζί με τους πληγωμένους
αδερφούς για να τους δείξουν την αγάπη τους και την πραγματική τους θέληση και
πίστη, πως τους αντιμετωπίζουν σαν όλους τους άλλους και τους δέχονται όπως είναι.
Η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της και για όλα έχει μια ανοικτή αγκαλιά
υπερασπίζοντας την μοναδικότητα τους. Και πίσω, πάνω στην σκηνή, η νεανική
χορωδία της ενορίας με τραγούδια και ζωντάνια, προσφέρει στιγμές ευχαρίστησης
και γιορτής. Ναι, όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοί. Σε όλους πρέπει
να δείχνουμε την αγάπη μας διατηρώντας την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό απέναντι
σε κάθε άνθρωπο. Και πρέπει πάντα την αγάπη μας να την δείχνουμε. Πολλές φορές
και δίχως λόγια…
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου