Κάποια σημαντικά γεγονότα για τον π. Γεώργιο Πυρουνάκη
Ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης είναι ένας από τους σημαντικότερους κληρικούς του 20ου αιώνα και είναι σημαντικός όχι για τον χώρο της εκκλησίας μόνο, για την εκπαίδευση αλλά κυρίως για την κοινωνία και τον φτωχό αγωνιζόμενο Λαό. Ας δούμε κάποια σημαντικά γεγονότα από την δράση του. Ενώ γεννήθηκε στον Αδάμαντα της Μήλου με καταγωγή από τα Σφακιά της Κρήτης, έχει συνδέσει την δράση του, τα πρώτα χρόνια της ζωής του με τον Πειραιά. Σπούδασε στην σχολή Μπαρδή στον Πειραιά με συμμαθητές τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Νίκο Καββαδία. Τα παιδικά του χρόνια τα περνά στον Πειραιά και το 1932 που παίρνει το πτυχίο της θεολογίας εργάζεται στην πόλη μας ως εκπαιδευτικός. Το ίδιο έτος ιδρύει στον Πειραιά, το πρώτο Νυκτερινό Γυμνάσιο της χώρας, έξι Δημοτικά Νυκτερινά Μεικτά Σχολεία, στις πτωχές συνοικίες του Πειραιά, δύο επαγγελματικές σχολές κοριτσιών, κατασκηνώσεις για τους εργαζόμενους νέους ( πρώτες στο είδος τους), το πρώτο Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Τον Οκτώβριο του 1932 μαζί με έξι νέους φοιτητές ιδρύει στον Πειραιά, μια οργάνωση νεολαίας με τίτλο «Φιλική Εταιρεία Νέων». Η οργάνωση που ίδρυσε τα σχολεία και το πρώτο Νυχτερινό Γυμνάσιο στον Πειραιά στη Ράλλειο Σχολή είχε σπουδαία δράση στην εκπαιδευτική ιστορία της πόλης και πρωτοπόρα σε όλη την Ελλάδα. Το 1938, στη γιορτή του Εργάτη Χριστού στον Πειραιά, θα παραβρεθούν πάνω από πέντε χιλιάδες εργαζόμενα παιδιά. Μετά τον βομβαρδισμό από τους Γερμανούς της πόλεως του Πειραιά, στις 11 Ιανουαρίου του 1944, ο τότε Πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου Π. Κοντζιάς έκανε έκκληση για βοήθεια των αθώων αμάχων και ο Π. Γεώργιος ήταν από τους πρώτους που έτρεξε να βοηθήσει τους πειραιώτες. Μέχρι να στεγάσει τα νυχτερινά του σχολεία για να βοηθήσει τα εργαζόμενα παιδιά, τους έκανε μαθήματα σε πλατείες του Πειραιά, μέχρι και στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου. Όταν έφυγε από την ζωή στις 16 του Μαΐου 1988, και μετά την νεκρώσιμη ακολουθία στην Αγία Ζώνη Κυψέλης, η σορός του τάφηκε στο κοιμητήριο της Αναστάσεως στον Πειραιά. Η κηδεία του ήταν σεμνή και χωρίς επικηδείους, όπως ο ίδιος ήθελε, χοροστατούντος μόνο του Μητροπολίτη Ευρίπου Βασιλείου – κατ’ επιθυμίαν του νεκρού. Ο ίδιος είχε ζητήσει μετά την εκταφή του, τα οστά του να μεταφερθούν στον Αδάμαντα της Μήλου, όπου και αυτά των γονέων του. Τίμησε την πόλη του Πειραιά σαν αν ήταν η γενέθλια του πόλη και περισσότερο μα η πόλη δεν τον τίμησε ποτέ.
Το 1964 αναγκάζεται να διακόψει τις δραστηριότητές του, γιατί η δράση του θεωρείται επικίνδυνη, επειδή είχε οργανώσει συλλαλητήριο στην Ελευσίνα υπέρ της Κύπρου. Ζήτησε να αποσπασθεί σε έναν μικρό ναό κι έτσι απομακρύνεται από την ενορία του και περιορίζεται στον Άγιο. Στέφανο Αττικής. Κι εκεί συνεχίζει. Τα παιδιά του Αγ. Στεφάνου θυμούνται την χαρά τους, όταν τους αγόρασε ένα δίχτυ να παίζουν βόλεϊ. Κι αυτός να κάθεται με τις ώρες να τους παρακολουθεί στο παιγνίδι τους. Ζητάει από πολλούς γονιούς που βαπτίζουν τα κοριτσάκια τους να τους δώσουν και ένα δεύτερο συμβολικό όνομα, πλάι σε αυτό που επιθυμούσαν, το όνομα «Ελευθερία». Κατά την διάρκεια της Χούντας, η ΕΣΑ τον συνέλαβε δύο φορές τον απήγαγε κυριολεκτικώς, για να μην τον αφήσει να κάνει λειτουργία. Όταν ξέσπασε το πραξικόπημα των Απριλιανών, τρεις καθηγητές απολύθηκαν από την σχολή Μωραΐτη, μεταξύ αυτών ήταν και ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης, ο οποίος όχι μόνο απειλήθηκε, αλλά συνελήφθη κιόλας. Το 1967-1974 - την περίοδο της δικτατορίας - είναι ένας από τους λιγοστούς ιερωμένους, που δηλώνει έμπρακτα την αντίθεσή του προς το καθεστώς. Κηρύττει στον λαό, διαμαρτύρεται για όσα συμβαίνουν αλλά και υπερασπίζεται με σθένος στις γνωστές δίκες της χούντας πολλούς αντιστασιακούς. Ο παπά-Γιώργης εκδίδει το τριμηνιαίο περιοδικό «Προβλήματα», όπου παρουσίαζε την δουλειά αγνώστων ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης. Κύριο σύνθημά του «Ξύπνα παπά, ξύπνα λαέ», με το οποίο προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει όλους τους πολίτες στα κοινωνικά, εθνικά και θεολογικά θέματα. Ήταν αυτός που πήγαινε στην Γυάρο και την Μακρόνησο επί Χούντας για να λειτουργήσει, αψηφώντας τους δικτάτορες και την ηγεσία εκκλησίας. Έστειλε επιστολές στους αρχιεπισκόπους Ιερώνυμο Κοτσώνη και Σεραφείμ Τίκα, επιστολές που αποτελούν ανυπέρβλητα μνημεία θάρρους και δημοκρατικών αισθημάτων.
Την Δευτέρα, 20 Σεπτεμβρίου 1971, στις 3 μμ. πεθαίνει στον «Ευαγγελισμό», από μετεγχειρητικές επιπλοκές ,ο μεγάλος μας ποιητής Γεώργιος Σεφέρης. Η κηδεία του ορίσθηκε για την Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου του 1971. Στην σύζυγό του Μάρω, έγιναν πιεστικές συστάσεις από την Χούντα, ώστε η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή να πραγματοποιηθούν σε στενό οικογενειακό κύκλω. Μάλιστα, δεν δόθηκε η Μητρόπολις των Αθηνών για να τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του νομπελίστα ποιητή μας, αλλά αποφασίσθηκε να ψαλεί η νεκρώσιμος ακολουθία στον Ι.Ν. της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Πλάκα. Η στάση του Σεφέρη κατά της δικτατορίας ήταν διεθνώς γνωστή, τόσο με την περίφημη δήλωσή του το 1968 όσο και με τα δύο θαυμάσια, υπαινικτικά του ποιήματα : «Οι γάτες του άη-Νικόλα» και «Επί ασπαλάθων». Όταν έφθασε ο τότε αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με συνοδεία παπάδων και αστυνομικών με πολιτικά για να χοροστατήσει χωρίς να έχει προσκληθεί από την οικογένεια, τότε άρχισε να βήχει ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης, δυνατά και επίμονα. Για να δείξει ότι ο αρχιεπίσκοπος είναι ανεπιθύμητος. Ο κόσμος έπιασε το σύνθημα και άρχισαν όλοι να βήχουν και να σέρνουν τα πόδια τους στο πάτωμα κάνοντας μεγάλη φασαρία. Η ψαλμωδία του Ιερωνύμου δεν ακουγόταν καθόλου και αυτός εκνευρισμένος προσπαθούσε να επιβάλλει την ησυχία. Έτσι αναγκάσθηκε να αποχωρήσει, αφήνοντας τον νεκρό Σεφέρη αδιάβαστο… Τότε ακούσθηκε μια γλυκόλαλη φωνή να ψάλει «Τον κεκοιμημένον δούλον Σου»… Ήταν η φωνή του π. Γεώργιου Πυρουνάκη, που αψηφώντας απειλές, πολιτικές και εκκλησιαστικές, ήταν εκεί, να τιμήσει τον μεγάλο νεκρό. Αμέσως το εκκλησίασμα ησύχασε για να παρακολουθήσει την ακολουθία από τον αγαπημένο παπά Γιώργη. 10.000 άτομα τραγούδησαν την «Άρνηση» - μαζί κι ο Πυρουνάκης – και ξεπροβόδισαν τον νεκρό ποιητή στην τελευταία του κατοικία.
Στις 28 Αυγούστου 1975 ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης έγραψε ένα άρθρο στην
«Ελευθεροτυπία» με τον τίτλο «Υψηλοί
και Ωραίοι - Ελλάς Ελλήνων Βασανιστών». Και όπως σημείωνε, «πρέπει να πληροφορηθούμε
ότι υπήρξαν και κληρικοί που μαρτύρησαν χωρίς να "μαρτυρήσουν"
προδίδοντας ή συναγωνιστές τους ή τις πίστεις στον άνθρωπο και στην αξία του». Το καλοκαίρι του ’79 του απαγορεύθηκε να λάβει
μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο
Αντιστασιακών που έγινε στην Ισπανία. Γι’ αυτό προσέφυγε στο Συμβούλιο Της Επικρατείας. Το σύνθημα του επίκαιρο μέχρι και σήμερα ήταν: Ξύπνα Παπά – Ξύπνα Λαέ, γιατί
πίστευε σε μια Εκκλησία με παρουσία σε όλες τις φάσεις της ζωής του ανθρώπου,
καταπολεμώντας την αδικία. Θα κλείσω με την θλιβερή διαπίστωση ότι στον Πειραιά
που προσέφερε τόσα δεν έχει τιμηθεί έτσι όπως του αξίζει, έτσι όπως πρέπει σε έναν
αυθεντικό χριστιανό αγωνιστή κληρικό, σε έναν επαναστάτη του Χριστού…
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου