Μια αληθινή ιστορία που κάπου βαθειά της ζουν τα παιδικά μας πρόσωπα…

Θα ήθελα να σας τονίσω από την αρχή ότι στην ζωή μου έχω παρακολουθήσει πολλές παρουσιάσεις βιβλίων σε όλα τα λογοτεχνικά είδη. Βιογραφίες. Μυθιστορήματα. Ιστορικά και Πολιτικά θέματα. Μέχρι και ποίηση. Όπως πρέπει με ειλικρίνεια να ομολογήσουμε πως στον λίγο ελεύθερο χρόνο που μας μένει από την γρήγορη και πολυάσχολη καθημερινότητα, το να αφιερώσουμε ένα απόγευμα μας σε μια παρουσίαση βιβλίου που συνήθως όλες γίνονται με τον ίδιο μονότονο τρόπο, δεν είναι και μια εύκολή επιλογή. Είχα την χαρά και την μεγάλη τελικά ευλογία, ακολουθώντας την εσωτερική μου παρόρμηση και εκτιμώντας αρκετά την συγγραφέα και την οικογένεια της να παρακολουθήσω μια παρουσίαση βιβλίου ξεχωριστή από όλες τις άλλες και που φεύγοντας είχα στην καρδιά μου το γλυκό συναίσθημα της ανησυχίας και του προβληματισμού και την πεποίθηση ότι έκανα ένα μικρό βήμα για να βρω την ανθρωπιά μου, το λησμονημένο παιδικό μου πρόσωπο, την γειτονία μου.

Την Τρίτη 7 Νοεμβρίου, στην μουσική σκηνή Κρεμλίνο στον Πειραιά, παρακολούθησα την παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της Μαρίας Παναγοπούλου-Παναγοηλιοπούλου με τίτλο « Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» από της εκδόσεις Ωκεανός. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον χώρο ήταν φανερή η άρτια οργάνωση και η σκληρή δουλειά που είχε γίνει από όλους τους συντελεστές και από την συγγραφέα για μια όμορφη εκδήλωση που θα αποπνέει αξιοπρέπεια, και σεβασμό σε όσους θα την παρακολουθήσουν. Από το 2015  δημιουργήσαμε 12 εκδηλώσεις στον Δήμο Πειραιά, έχοντας παρουσιάσει μια εκδήλωση βιβλίου,  μια φορά μιλήσει για την προσωπικότητα ενός συγγραφέα, έχω την αίσθηση της οργάνωσης μιας τέτοιας εκδήλωσης. Στην συγκεκριμένη εκδήλωση είχαν ρυθμιστεί με αριστοτεχνικό τρόπο λεπτομέρειες που δεν φανταζόμουν πως μπορούν να ρυθμιστούν, πως μπορεί να υπάρχουν. Και το κυριότερο ήταν τόσο γλυκιά και τόσο εγκάρδια η ατμόσφαιρα που νόμιζα ότι η εκδήλωση γίνεται στο καθιστικό του σπιτιού μου. Η εκπλήξεις όμως δεν περιορίστηκαν εδώ. Η παρουσίαση του βιβλίου είχε πολλές πρωτοτυπίες. Εγώ θα αναφέρω τέσσερις που για μένα την έκαναν μοναδική. Την παρουσίαση του βιβλίου την έκανε η ίδια η συγγραφέας η Μαρίας Παναγοπούλου-Παναγοηλιοπούλου με γλυκύτητα και αμεσότητα, κάτι που χαρακτηρίζει και το γράψιμο της, εξηγώντας  την διαδικασία της πνευματικής της παραγωγής, όλα τα χαρακτηριστικά των ηρώων-πρωταγωνιστών και λύνοντας όλες τις απορίες σε όσους είχαν διαβάσει το βιβλίο αλλά και σε όσους θα το διαβάσουν μετά την παρουσίαση. Το δεύτερο σημαντικό στοιχειά ήταν ότι τα χαρακτηριστικά των ηρώων της τα εμπνεύστηκε από το συγγενικό και φιλικό της περιβάλλον, αυτό δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, με την μόνη διαφορά ότι αυτά τα υπαρκτά πρόσωπα ήταν στην παρουσίαση, η συγγραφέας τα κατονόμασε και εμείς οι υπόλοιποι είχαμε την ευκαιρία να τα δούμε, να τα γνωρίσουμε και να μπούμε στον ψυχικό κόσμο του δημιουργού που  μας αφηγούταν μια πραγματική ιστορία. Μια ιστορία που σημάδευσε την ψυχή της, άγγιξε τις αισθήσεις της και άνοιξε τους ορίζοντες της. Η Τρίτη πρωτοτυπία, εξίσου σημαντική ήταν η δυνατότητα του κοινού να έρθει σε διάλογο με την συγγραφέα αλλά και με τους ομιλητές του βιβλίου και για το περιεχόμενο του και για τα κοινωνικά θέματα που αυτό καυτηρίαζε, όπως η φιλία, η μητρότητα, η απιστία, η αγάπη, η προδοσία. Το κοινό από παθητικός χειροκροτητής ήταν ένας ενεργός πρωταγωνιστής που μπορούσε να συζητήσει, να διαφωνήσει, και να καταθέσει την ψυχή του, παίρνοντας θέση σε κοινωνικά ζητήματα, και να μην είναι έτσι ουσιαστικός παρατηρητής της δικής του ζωής.

Άφησα τελευταίο μια σημαντική για εμένα κατάθεση ψυχής από την Δημοσιογράφο κ. Ζήνα Κουτσελίνη. Δεν την γνωρίζω προσωπικά, εννοώντας ότι δεν έχω παρακολουθήσει την δημόσια πορεία της στον χώρο της τηλεόρασης. Όχι από ελιτισμό και διάθεση κατάταξης του εαυτού μου σε άλλες πνευματικές κατηγορίες μιας δήθεν ποιότητας αλλά γιατί ο χρόνος της τηλεοπτικής της εκπομπής δεν συμπίπτει με τον δικό μου ελάχιστο χρόνο που αφιερώνετε στην τηλεόραση κυρίως για την ενημέρωση. Ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω άκουσα μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής από την κ. Κουτσελίνη και τον προσωπικό της αγώνα για να αποκτήσει ένα παιδί. Μέσα σε 15 λεπτά ( ειλικρινά, δεν μίλησε παραπάνω) αποδόμησε την εφήμερη δόξα των χρημάτων, της καριέρας και της προβολής και έδωσε το μήνυμα της ελπίδας, της πίστης και της αγάπης για τον ιερό σκοπό της μητρότητας αλλά και της συντροφικότητας. Η κ. Κουτσελίνη μέσα σε 15 λεπτά, κατέρριψε την ματαιότητα και οικοδόμησε την ελπίδα. Όταν μιλούσε για το πρόβλημα της και για τις προσπάθειες της να κυοφορήσει με την βοήθεια της επιστήμης, νόμιζα ότι ήμουν σε έναν Ναό, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, ακούγοντας μια δημόσια εξομολόγηση μια ομολογία ψυχής προς την κοινότητα, μια δημόσια συμπαράσταση αγωνίας και ονείρου. Και όταν άρχισε να μιλάει για την ελπίδα και για την πίστη που πρέπει να έχουμε στον ιδανικό σκοπό της μητρότητας, νόμιζα ότι άκουγα έναν φωτισμένο ιεροκήρυκα της αγάπης. Υποκλίνομαι σε αυτό το μεγαλείο ψυχής, σε αυτήν την πίστη και την ελπίδα που με ξεπερνάει.

Η  Μαρίας Παναγοπούλου-Παναγοηλιοπούλου έχει μια μοναδική αμεσότητα στην γραφή και έχει την μοναδική ικανότητα να συνθέτει την διαρκεί επικαιρότητα φανέρωσης θεμάτων που απασχολούν τις σχέσεις των ανθρώπων με απαράμιλλο ύφος. Ζώντας σε εποχές κοινωνικής αγριότητας, η ανάγνωση βιβλίου που ασχολείται, έστω και με την αφηγηματική «μυθιστόρηση» μιας αληθινής ιστορίας που αποκαλύπτει  κοινωνικά θέματα όπως η φιλία, η απιστία, η μητρότητα σου δημιουργεί την αίσθηση μετά το πέρασμα λίγων σελίδων, ότι μάλλον εδώ βρισκόμαστε. Αντιλαμβάνεσαι τις ανθρώπινες ζωές που τροχιοδρομούν μέσα από τα μάτια σου, όλων εκείνων που μπορεί να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, που απορρίπτουν τις κοινωνικές συμβάσεις, ακόμα και της πλέον στοιχειώδεις, και ζουν έναν βίο ελευθερίας, ταυτόχρονα όμως, και ένα καθημερινό ακούσιο μαρτύριο. Και η πλοκή σε οδηγεί σε μια αναζήτηση αξιών που έχουμε λησμονήσει, σε μια παιδικότητα που έχουμε ξεχάσει. Το βιβλίο, « Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου», αξίζει να διαβαστεί για την πληρότητα της λογοτεχνικής του αξίας που βγαίνει μέσα από τα συναισθήματα που δημιουργεί. Και η συγγραφέας του, είμαστε βέβαιοι πως θα γράψει την δική της μοναδική πορεία στην λογοτεχνική μας ιστορία και σε όλους εμάς που έχουμε την ευτυχία να γνωρίζουμε την πνευματική, ανθρώπινη της υπόσταση θα προσδοκούμε από τις ιστορίες της να ανακαλύπτουμε το παιδικό μας πρόσωπο…

Κώστας Ζουρδός 

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ στις ουσιαστικά όμορφες παρουσιάσεις της κ. Τζένης Καλλέργη αλλά και του κ Γιώργου Τσούκαλη. Επίσης εντυπωσιάστηκα από την δουλεία της ιστοσελίδας www.bookia.gr  για το βιβλίο.