Άγιος Νεκτάριος, ο παππούς της μητέρας μου…

Καταλαβαίνω πως όταν διαβάσει κανείς αυτόν τον τίτλο θα παραξενευθεί με το γεγονός ότι μπορεί να έχει σχέση ο Άγιος Νεκτάριος με την αείμνηστη μητέρα μου. Και όμως μπορεί να μην είχαν δεσμούς αίματος μα ήταν ο Άγιος σε όλη την πληρότητα του, ο παππούς της. Η γιαγιά μου Μαριάνθη, μητέρα της μητέρας μου, γεννήθηκε στην Κυψέλη Αιγίνης και σε ηλικία 7 ετών έμεινε ορφανή και από τους δύο γονείς και μαζί με τα άλλα δύο αδέρφια της υιοθετήθηκαν από τον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος και ανέλαβε την κηδεμονία τους. Όταν ο Άγιος έφυγε από την ζωή με υπόδειξη του τα τρία παιδιά ανατέθηκαν σε χριστιανικές οικογένειες για να τα μεγαλώσουν. Η γιαγιά Μαριάνθη είχε σχεδόν λησμονήσει το πρόσωπο του φυσικού της πατέρα που έχασε πολύ μικρή και ως πατέρα αναγνώριζε τον Άγιο Νεκτάριο που της καθόρισε τη ζωή και την γλύτωσε από την ορφάνια. Όταν και εκείνη παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε μόνιμα  στην Αίγινα, στο χωριό Κυψέλη τα έξη της παιδία μεγάλωσαν με ιστορίες από τον βίο του Αγίου Νεκταρίου που τους έλεγε η ίδια αλλά και από περιστατικά που θυμόταν τα τρία χρόνια που έζησε κοντά του. Τα παιδία μεγάλωσαν ακούγοντας για τον Άγιο Νεκτάριο, βλέποντας τον σε μια μεγάλη εικόνα που δέσποζε στο φτωχικό τους σαλόνι, και κάθε βράδυ στην προσευχή τους μιλούσαν στον παππούλη, στον δικό τους παππού που επικαλούσουν έτσι σε όλη τους τη ζωή και του μιλούσαν με αγάπη, στοργή και παρρησία, όπως θα μιλούσαν στον φυσικό τους παππού που δεν γνώρισαν.


 Όλα αυτά συνέβαιναν την δεκαετία 1940-1950 πολλά χρόνια πριν, η επίσημη εκκλησία ανακήρυξη την αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου κάτι που συνέβη το 1961. Στις 12 Οκτωβρίου του 1944, η πατρίδα μας απελευθερώνεται από την γερμανική κατοχή και οκτώ μέρες μετά γεννιέται η μητέρα μου. Οι γονείς της θέλουν να την βαπτίσουν αμέσως λόγο και της μεγάλης θνησιμότητας των παιδιών της εποχής αλλά αμέσως ανακύπτει ένα πρόβλημα. Θέλουν να της δώσουν το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και να την βαπτίσουν Νεκταρία. Ο Ιερέας του χωρίου παρότι πιστεύει και αυτός στην αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου δεν μπορεί να δώσει αυτό το όνομα γιατί η επίσημη Εκκλησία δεν έχει προβεί στην ανακήρυξη της αγιοποίησης του και φοβάται τις διοικητικές κυρώσεις. Και τα δύο μέρη είναι ανένδοτα. Την λύση θα δώσει ο φωτισμένος δάσκαλος της Κυψέλης, ( χρόνια μετά ήταν και δικός της δάσκαλος) ο οποίος λίγα χρόνια μετά θα ακολουθήσει και την Ιεροσύνη, ο αείμνηστος Ιωάννης Ηλιόπουλος.  Ο δάσκαλος θα προτείνει να δοθούν δύο ονόματα, το Ελευθερία για τον λόγο ότι το παιδί είχε γεννηθεί λίγο μετά την απελευθέρωση μας από την Γερμανικά κατοχή και το Νεκταρία προς τιμή του Αγίου Νεκταρίου που ήταν και η επιθυμία των γονιών. Με αυτήν την λύση ήταν ικανοποιημένη όλοι. Ο Ιερέας του χωριού, όπως έχω προαναφέρει πίστευε στην αγιότητα του Αγίου Νεκταρίου και παρόλο τον αρχικό του δισταγμό στο τέλος έκανε την προσωπική του υπέρβαση. Έδωσε στην μητέρα μου και τα δύο ονόματα αλλά στο πιστοποιητικό της βάπτισης έγραψε πρώτο το όνομα, Νεκταρία. Δυστυχώς με τα χρόνια έχω λησμονήσει το όνομα του κληρικού που θα άξιζε για λόγους ιστορίας, δικαιοσύνης και αγάπης να μνημονεύσω. Με δεδομένο το γεγονός ότι η μητέρα μου βαπτίστηκε το 1945, δεκαπέντε χρόνια πριν την αγιοποίηση του Αγίου Νεκταρίου, είναι το πρώτο, ή από τα πρώτα παιδιά που πήραν το όνομα του Αγίου, πολύ πριν η εκκλησία τον αναγνωρίσει.

Η μητέρα μου σε όλη της την ζωή είχε προστάτη και συμπαραστάτη τον Άγιο Νεκτάριο και είχε  αναπτύξει μια επικοινωνία που σε μας όλους ήταν παράταιροι αλλά σε εκείνην ήταν απολύτως φυσιολογική. Πολλά είναι τα περιστατικά που θα μπορούσα να αναφέρω. Θα αρκεστώ σε ένα χαρακτηριστικό. Το 1984 κυοφορούσε σε μεγάλη ηλικία για την εποχή το τέταρτο της παιδί. Ο γυναικολόγος από την αρχή της κύησης ήταν διστακτικός και πολλές φορές με διάφορους τρόπους είχε υπαινιχθεί την διακοπή της. Η μητέρα μου ήταν κάθετη. Ούτε καν το συζητούσε. Πάντα έλεγε ότι ο Άγιος Νεκτάριος θα την βοηθήσει. Όταν ήρθε η ώρα της γέννας παρουσιάστηκαν κάποιες επιπλοκές, επικίνδυνες και για την μητέρα και για το βρέφος. Όταν όλα τελείωσαν και το μωρό γεννήθηκε υγιέστατο η μητέρα μου μας διηγούνταν ότι κατά την διάρκεια της γέννας ο παππούλης ( Άγιος Νεκτάριος ) της κρατούσε το χέρι και την καθησύχαζε ότι όλα θα πάνε καλά. Και βέβαια μετά και από αυτό το περιστατικό το όνομα του παιδιού ήταν αυτονόητο, Νεκτάριος.

Η αείμνηστη μητέρα μου τώρα είναι στους ουρανούς. Κάθε βράδυ διάβαζε την παράκληση του Αγίου από ένα πολυκαιρισμένο κίτρινο βιβλιαράκι. Και πάντα τέτοια μέρα, πήγαινε στην ενορία του Αγίου Βασιλείου για να παρακολουθήσει την Θεία Λειτουργία πάντα στο αγαπημένο της σημείο, στο δεξιό κλίτος του Ναού στο εικονοστάσι του Αγίου Νεκταρίου. Ελπίζω σήμερα να είναι κοντά στον αγαπημένο της παππού, τον Άγιο Νεκτάριο και να τον παρακαλάει για μας, για όλους εμας…

Κώστας Ζουρδός