Πόσο εχθρός είναι ο καιρός…

Αυτές τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη ο χειμώνας ξεκίνησε σιγά-σιγά να δείχνει τις διαθέσεις του. Και οι πρώτες βροχές του μουντού και συννεφιασμένου ουρανού άρχισαν να σου δροσίζουν το πρόσωπο, περιδιαβαίνοντας την ασφυκτική πόλη. Η πόλη μας που σε κάθε βροχή πνίγει τις συνήθειες  και αγριεύει τις διαθέσεις, σε αποτρέπει από το να την περπατήσεις για να μην βραχείς. Δεν θέλεις πια να βρέχεσαι.

Έναν Οκτώβρη χρόνια πριν, στην ενορία του Αγίου Βασιλείου ετοιμαζόταν μια ακόμα Γιορτή Νεολαίας στην πλατεία. Ο καιρός μουντός, μέρες βροχερός, μα δεν εμπόδιζε. Οι προετοιμασίες έγινα όπως πάντα και οι πρόβες έγιναν στην βροχή, με την ίδια λαχτάρα σαν να ήταν καλοκαίρι. Ομπρέλες και αυτοσχέδιες τέντες περιόριζαν λίγο το «μουσκίδι» αλλά δεν εμπόδισαν την διάθεση. Όλα έγιναν όπως πάντα. Και καλύτερα. Δεν μας εμπόδιζε τίποτα. Το όνειρο  δεν μουσκεύει στην βροχή.

Δεν θέλεις πια να βρέχεσαι. Σε μελαγχολεί ο βροχερός καιρός. Αλλά δεν φταίει η βροχή. Αν θυμάσαι και αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε αυτές τις βροχερές γιορτές, αυτό που μας έκανε δυνατούς ήταν μια κοινή θέληση που μας οδηγούσε στο να φτάνουμε σε αυτό που μας υπερβαίνει. Ήταν το κοινό όραμα για αν κτίσουμε μια κοινωνία με αγάπη και ελευθερία. Τα χρόνια όμως τα άλλαξαν όλα. Μαζί και εμάς. Γίναμε λίγο παρατηρητές της ιστορίας από πρωταγωνιστές της. Οι κοινωνίες των ελεύθερων ανθρώπων χτίζονται με την αμφισβήτηση και γκρεμίζονται όταν παραχωρούν τη διαχείριση. Ένα σύνθημα από τα πολλά δεν μπορεί, θα το θυμάσαι από τα χρόνια τα κοινά στον Άγιο Βασίλειο. « Μην καταριέσαι το σκοτάδι άναψε ένα κεράκι». Ακόμα και η σκιά μας, μας εγκαταλείπει στο σκοτάδι. Θα  μείνεις μόνος; Στο  σκοτάδι; Άναψε  ένα κεράκι…

Κώστας Ζουρδός