Κατηχητές…

Σε θυμάμαι να ανεβαίνεις βιαστικά την Σαχτούρη με μια τσάντα στο χέρι και με μια αγωνία έκδηλη στο πρόσωπο που χάνονταν στο καλημέρισμα του γείτονα, του περαστικού, του πεζοπόρου. Με μια αρμαθιά κλειδιά να ανοίγεις το πνευματικό κέντρο και να τακτοποιείς με ευλάβεια και αισθητική αρχοντιά τις καρέκλες, το τραπέζι, τον μαυροπίνακα, να ανοίγεις τα παράθυρα για να δροσίσει, να τακτοποιείς την θεατρική σκηνή και να γράφεις το δίδαγμα. Με μια έγχρωμη κιμωλία να σπας την μουντάδα του μαύρου και να γράφεις το σύνθημα: « Ο Χριστός είναι που δίνει την Χαρά και την Ειρήνη».

Σε θυμάμαι να λάμπεις όταν τα παιδία κατά ομάδες καταφθάνουν στην αίθουσα έτοιμα για την αγαπημένη συνάντηση. Θυμάμαι τα λόγια σου, τον τόνο της φωνής σου, το χαμόγελο και τα αστεία σου. Και όταν το μάθημα τελείωνε, ξεκινούσαν τα τραγούδια, οι ζωγραφιές και τα πειράγματα. Η μαθητική ιεροτελεστία τελείωνε με το γράψιμο του διδάγματος στο μπλε βιβλιαράκι και το κόλλημα της εικόνας στο τετράγωνο πλαίσιο.

Σε θυμάμαι με ένα πλατύ χαμόγελο και το φρύδι σηκωμένο και με στεντόρεια φωνή να ανακοινώνεις το επόμενο μας βήμα. « Και τώρα όλοι στην πλατεία». Θυμάμαι την μετάβαση μας από το κέντρο στην πλατεία σαν μια μικρή εσωτερική εκδρομή. Με μπάλες στα χέρια  και με χοροπηδητά ξέφρενης χαράς κορίτσια και αγόρια να κατακλύζουν την πλατεία σαν στάλες βροχές πάνω στο παγωμένο τσιμέντο. Τα μαρμάρινα σκαλιά του ναού να έχουν μετατραπεί σε αυτοσχέδια εξέδρα και εσύ σε ρόλο γρήγορου συντονιστή και μάχιμου πυροσβέστη να προσπαθείς να τα οργανώσεις όλα.

Σε θυμάμαι να τρέχεις για να οργανώσεις μια γιορτή νεολαίας, μια θεατρική παράσταση, μια επετειακή γιορτή, μια αθλητική δραστηριότητα, την έκδοση της εφημερίδας, μια εκδρομή. Θυμάμαι την καθημερινή σου ενασχόληση με την λειτουργία του πνευματικού κέντρου και το κατανυκτικό απόδειπνο που έκλεινε στόματα και άνοιγε καρδιές, όνειρα, φανέρωνε επιθυμίες και στόχους εκεί που πρέπει σε αυτόν που πρέπει.

Σε θυμήθηκα σήμερα που τα κατηχητικά αρχίζουν και τα χρόνια για εμάς έχουν βαδίσει μπροστά και πίσω τριγυρνούν για μας ποια οι αναμνήσεις. Τι και σήμερα δεν θα γράψουμε στον μαυροπίνακα, δεν θα πούμε ιστορίες, δεν θα τραγουδήσουμε, δεν θα παίξουμε. Σε θυμήθηκα σήμερα. Εσένα που σε λέγαν, Νίκο, Πρόδρομο, Μανώλη, Γιώργο, Πελαγία, Κώστα, Θανάση, Κωνσταντίνα, Ειρήνη, Ανδριανή, Χριστίνα, Ανθή, Ελένη, Κατερίνα, Κούλα, Δημήτρη, Γιάννη.  Εσένα που το όνομα σου είναι γραμμένο σε τόσες παιδικές καρδιές. Σήμερα που ακούμε τον ήχο της καμπάνας από άλλες γειτονίες. Που κάποιοι άλλοι πάνε στην θέση μας στο κατηχητικό, στην πλατεία, στην γειτονιά. Τώρα που το κατηχητικό αρχίζει και το πρόσωπο σου δεν θα αντικρύσει το δικό μου, εκείνου, εκείνης…Σήμερα ας βάλουμε «ευλογητός» στις αναμνήσεις και Αμήν στις προσδοκίες. Σήμερα είναι Κυριακή, ημέρα Θεού και όλα πάνε μπροστά…

Κώστας Ζουρδός