Αγάπη στη σιωπή…

                                                    στον π. Πολύκαρπο Μπόγρη

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζεται να κάνουν θόρυβο για να δηλώσουν την παρουσία τους. Δεν φωνάζουν για να στρέψουν πάνω τους την προσοχή των άλλων αλλά σιωπούν για να ακουστούν καλύτερα. Δεν επιδιώκουν τους εύκολους εντυπωσιασμούς, τα καλοπιάσματα και τις βολεμένες και στρογγυλές απαντήσεις που θα τους κάνουν αρεστούς και δημοφιλείς. Που ξέρουν πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ένα δίκοπο μαχαίρι που την μια πλευρά την κρατάς εσύ και την άλλη ένας άλλος και που αναγκαστικά για να συναντηθείς αληθινά πρέπει να ματώσεις. Ένας άνθρωπος που σιωπά, αγαπά και ματώνει για τους άλλους είναι και ο π. Πολύκαρπος που χρόνια τώρα με την παρουσία του φωτίζει όλες τις γωνιές της ζωής μας ακόμα και αυτές που δεν θέλουμε να φωτιστούν.

Ακούγοντας το κάλεσμα του τότε Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικου προς τους νέους για να ενταχθούν στις νεανικές δραστηριότητες της Μητροπόλεως, έτρεξε από τους πρώτους και συντέλεσε με την παρουσία του στην ανάπτυξη και την λειτουργία όλων των δράσεων. Από μια βαθύτατα θρησκευόμενη οικογένεια και από μια ευλαβική μητέρα πήρε τα πρώτα εφόδια ζωής που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα του με τα υλικά της αγάπης και της αυτοπροσφοράς. Ο π. Πολύκαρπός ως λαϊκός αλλά και αργότερα ως κληρικός συμμετείχε στις νεανικές συντροφιέςτου Αγίου Βασιλείου Πειραιώς ως κατηχητής μαθητών Λυκείου και ήταν κοντά σε όλες τις δραστηριότητες της ενορίας.

Σταθμός στη ζωή του ήταν η ένταξη του στην Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής την οποία είχε ιδρύσει ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος και ήταν Ηγούμενος της. Ακούγοντας την εσωτερική πρόσκληση του Θεού εντάχτηκε στις τάξεις των μοναχών και στη συνέχεια στη χορεία του ευσεβούς Κλήρου. Ικανότατος λειτουργός και αξιόλογος ιεροκήρυκας συγκέντρωσε από την αρχή της διακονίας του κοντά του νέους ανθρώπους που ζητάγαν να γευθούν την αλήθεια της ζωής που η Εκκλησία προσφέρει. Σε όσους τομείς διακόνησε διακρίθηκε για το ζήλο του και την αυταπάρνηση του κυρίως στους τομείς της νεότητας.

Ο π. Πολύκαρπος διακρίθηκε και στις κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς και ήταν ο εμβληματικός αρχηγός της Δεύτερης Κατασκηνωτικής Περιόδου Αγοριών Γυμνασίου. Είχα την τύχη να έχω αρχηγό τον π. Πολύκαρπο και σαν κατασκηνωτής και σαν ομαδάρχης. Μερικά χρόνια αργότερα συνεργαστήκαμε στην κατασκήνωση και  από το αρχηγείο, σε δύο κατασκηνωτικές χρονιές, με τον ίδιο να είναι ο πνευματικός Αρχηγός, τον Παναγιώτη Φραγκάκο ως Αρχηγό και Υπαρχηγούς τον Χρήστο Καπαγερίδη και εμένα. Υπάρχουν πολλά περιστατικά που μπορεί κανείς να διηγηθεί από την πολύχρονη δράση του π. Πολύκαρπου στην κατασκήνωση και νομίζω ότι αξίζει να διηγηθούμε ένα. Το καλοκαίρι του 1991 στη κατασκηνωτική περίοδο Αγοριών Γυμνασίου με Αρχηγό τον π. Πολύκαρπο, πήγα για πρώτη φορά ως ομαδάρχης με βοηθό το Μάρκο Φουντωτό. Τις πρώτες ημέρες της κατασκήνωσης υπήρξε ένας κατασκηνωτής που δεν μπορούσε να προσαρμοστεί μακριά από το σπίτι του και ήταν συνέχεια στεναχωρημένος γιατί του έλειπαν οι γονείς του που αποχωριζόταν για πρώτη φορά. Η εύκολή λύση θα ήταν να επιστρέψει στο σπίτι του  αφού δεν μπορούσε να λειτουργήσει στις συνθήκες της κατασκήνωσης. Ο π. Πολύκαρπος δεν ήθελε αυτή την εύκολη λύση και κάλεσε στην κατασκήνωση τους γονείς του κατασκηνωτή για να συζητήσουν. Ο κατασκηνωτής είπε στον π. Πολύκαρπο και στους γονείς του πως αν κάθε πρωί τους βλέπει ή αν τους αισθάνεται κοντά του τότε θα μπορούσε να μείνει στη κατασκήνωση. Ο π. Πολύκαρπος σε συνεργασία με τους γονείς βρήκαν μια ευφάνταστη και πρωτοποριακή λύση. Οι γονείς είχαν ένα τροχόσπιτο αυτοκινούμενο και το τοποθέτησαν σε ένα ξέφωτο μακριά από την κατασκήνωση το οποίο φαινόταν από την πλατεία του Αγίου Αθανασίου (την κεντρική πλατεία της κατασκήνωσης) εκεί που κάθε πρωί οι κατασκηνωτές κάνουν την έπαρση της σημαίας. Έτσι κάθε πρωί ο κατασκηνωτής ανέβαινε στην πλατεία, έβλεπε το τροχόσπιτο που γνώριζε ότι ήταν της οικογένειας του και του είχε πει ο π. Πολύκαρπος ότι μέσα είναι οι γονείς του και ήρεμος μετά συνέχιζε χωρίς κανένα πρόβλημα τις κατασκηνωτικές δραστηριότητες. Σε δύο μέρες το παιδί είχε προσαρμοστεί πλήρως στην κατασκήνωση, την είχε αγαπήσει πολύ και δεν χρειαζόταν ποια να βλέπει το τροχόσπιτο που μετά από λίγες μέρες έφυγε από την κατασκήνωση. Με αυτό τον τρόπο βρέθηκε μια λύση και η περιπέτεια με το τροχόσπιτο έμεινε ιστορική και αξιομνημόνευτή. Και ασφαλώς δείχνει τη διάθεση καρδιάς του π. Πολύκαρπου με ήρεμο και πρακτικό τρόπο να βρίσκει λύσεις.

Τα χρόνια πέρασαν και μαζί τους στο πέρασμα τους παρέσυραν πρόσωπα και άλλαξαν καταστάσεις. Η Εκκλησία αναγνωρίζοντας την προσφορά του π. Πολύκαρπου τον έχει ορίσει  Γραμματέα της Συνοδικής Επιτροπής Χριστιανικής Αγωγής και Νεότητος και κάθε Κυριακή λειτουργεί στην ενορία του Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου. Όσα κι αν αλλάξουν ο π. Πολύκαρπος είναι πάντα εκεί με την ηρεμία του, την πραότητα του και την αγάπη του έτοιμος να σταθεί στο σταυρό σου συνοδοιπόρος χωρίς να το φωνάζει , χωρίς ανταλλάγματα, με μια αγάπη που ξέρει να σιωπά και να είναι παρόν…

Κώστας Ζουρδός