Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος ο Γ' - 40 έτη από την κοίμησή του

 

 Του Αγγέλου Πάκλαρα, Θεολόγου για την Romfea.gr

"Δεύτε πενθηφόροι λαοί, γονατίστε ενώπιον του σκηνώματος του Μακαρίου, διότι ο Μακάριος ήταν η Κύπρος και η Κύπρος δεν πεθαίνει ποτέ"
Με αυτά τα λόγια ο τότε Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως Κωνσταντίνος Τσάτσος, αποχαιρετούσε τον Εθνάρχη Μακάριο στην εξόδιο ακολουθία του.
Ήταν 3 Αυγούστου 1977, όταν έφευγε από την ζωή, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου Μακάριος ο Γ'.
Γεννήθηκε στο χωριό Παναγία Πάφου, 13 Αυγούστου του έτους 1913.
Από μικρό παιδί, βοηθούσε τον βοσκό πατέρα του στο όρος Τρόοδος.
Σε ηλικία 13 ετών εισήλθε δόκιμος μοναχός στην Ιερά Μονή της Κύκκου.
Μετά την εγκύκλιο μόρφωση του, το 1938 χειροτονείται διάκονος, ενώ το 1942 κατέστη πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1946 χειροτονείται πρεσβύτερος και το 1948, με υποτροφία από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, μεταβαίνει στην Βοστώνη της Αμερικής για περαιτέρω σπουδές.
Ευρισκόμενος στην Αμερική, εκλέγεται Επίσκοπος Κιτίου στις 8 Απριλίου 1948.
Στις 20 Οκτωβρίου 1950 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Κύπρου σε διαδοχή του προκατόχου του, Μακαρίου του Β'.
Ήταν ένας από τους ένθερμους υποστηρικτές της ενώσεως της νήσου με την Ελλάδα.
Οι αρχές όμως του Ηνωμένου Βασιλείου, που διοικούσαν την Κύπρο δεν συμφωνούσαν με τα "οράματα" του Μακαρίου.
Το αποικιακό καθεστώς τότε, 9 Μαρτίου 1956 έως 17 Απριλίου 1957, μαζί με τον Μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανό και άλλους δύο λαϊκούς, τον εξορίζουν στην νήσο των Σεϋχελλών.
Επιστρέφοντας εγκατέλειψε τον ενωτικό αγώνα και τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας της Κύπρου το έτος 1960, πράγμα το οποίο και κατόρθωσε.


16 Αυγούστου του ιδίου έτους εξελέγη πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δίχως να εγκαταλείψει και το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου, παρά τις κατά καιρούς πιέσεις της Συνόδου να αποφασίσει να παραμείνει σε ένα από τα δύο αξιώματα.
Από το 1953 είχε ζητήσει την βοήθεια της Ελλάδας, η οποία δεν του την αρνήθηκε, για το ενωτικό δημοψήφισμα και την προσφυγή του στον ΟΗΕ, αλλά δυστυχώς ευοίωνο αποτέλεσμα για την τύχη της Κύπρου, δεν επετεύχθη.
Παράλληλα οι Κύπριοι συμπατριώτες του, λόγω των αγώνων που έδινε για την προάσπιση των συμφερόντων της Κύπρου, άρχισαν να αναπτύσσουν ένα αίσθημα λατρείας και αγάπης για τον ηγέτη και Εθνάρχη τους.
22 Σεπτεμβρίου του 1958, αποφασίζει να παραιτηθεί από τις προσπάθειές του για την ένωση και τάσσεται υπέρ της ανεξαρτησίας της Κύπρου.
19 Φεβρουαρίου του 1959 υπογράφει μετά πολλών δισταγμών την συμφωνία Ζυρίχης- Λωζάννης.
Αύγουστο του 1964 οι εχθροπραξίες ανάμεσα σε Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους συνεχίστηκαν ακόμη και με βομβαρδισμούς.
Θλιβερό αποκορύφωμα όλων το στρατιωτικό πραξικόπημα τον Ιούλιο του 1974 και η παράνομη εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί.
Βομβάρδισαν το Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μόλις κατόρθωσε να διαφύγει με ελικόπτερο στην Πάφο και από εκεί μέσω ενός μικρού ραδιοφωνικού σταθμού, ενημέρωσε τον Κυπριακό λαό ότι ήταν ζωντανός.
Από εκεί μέσω Μάλτας, μετέβη στο Λονδίνο, κατηγορώντας δριμύτατα το τότε δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδος, για την ηθική και σωματική εξόντωσή του.
Δεκέμβριο του 1974 επέστρεψε στην Κύπρο ως ηγέτης του αγαπημένου του Κυπριακού λαού.
Παρά τους πολιτικούς αγώνες, τα συλλαλητήρια και τις συνδιαλέξεις με αρχηγούς ξένων κρατών, ουδέποτε εγκατέλειψε τα αρχιερατικά του καθήκοντα, λειτουργώντας, χειροτονώντας κληρικούς, ακόμη δε τελώντας και βαπτίσεις.
Αρχές του 1977 υπέγραψε την συμφωνία Μακαρίου- Ντενκτάς.
Λίγους μήνες μετά η υγεία του είχε ήδη κλονιστεί με αποτέλεσμα στις 3 Αυγούστου να κοιμηθεί στην Λευκωσία.
Το σκήνωμά του ετέθη σε λαϊκό προσκύνημα και η εξόδιος ακολουθία ετελέσθη από τον τοποτηρητή, Μητροπολίτη Πάφου Χρυσόστομο, τον μετέπειτα διάδοχό του.
Παρόντες πολλοί αρχηγοί Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ενώ εκπρόσωπος της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ, συνοδεία των τότε Μητροπολιτών Ηλείας Αθανασίου και Νικαίας Γεωργίου.
Η ταφή του έγινε στην Ιερά Μονή της Παναγίας Κύκκου, στο Θρονί, εκεί από όπου έζησε ως μικρό παιδί και από εκεί όπου ξεκίνησε την μεγάλη του πορεία...μεταφορικά και κυριολεκτικά αφού σε όλη του την ζωή τού άρεσε να περπατά....
Γονατιστός και δακρυσμένος ο Κυπριακός λαός περίμενε υπομονετικά σε όλο το μήκος της διαδρομής, μέχρι το μοναστήρι, να αποχαιρετίσει τον πατέρα και ποιμενάρχη τους.
Ένοιωθαν ορφανοί και πτωχότεροι, διότι είχαν χάσει την ελπίδα τους και το στήριγμά τους.
Ο τάφος του είχε δύο εισόδους. Να μπαίνει ο ήλιος την ανατολή και να φεύγει την δύση...ο μοναδικός τάφος Αρχιεπισκόπου και Προέδρου που φυλάσσεται από στρατιωτική φρουρά, τιμητικώς, επί εικοσιτετραώρου βάσεως.
Ενθυμούμενοι ένα απόσπασμα από τις πολλές δημόσιες ομιλίες του είχε πει: "Κυπριακέ λαέ, ότι έκαμα, το έκαμα για την Κύπρο και την ελευθερία της, για να κυματίζει η σημαία μας στον Κυπριακό ουρανό αγέρωχη και αδούλωτη..."
Σαράντα έτη μετά και επισκεπτόμενος ακόμη και σήμερα κάποιος το Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο της Κύπρου, ανεβαίνοντας την μεγάλη σκάλα, θα αντικρύσει συγκινημένος τα παράθυρα "γαζωμένα" και τρύπια από τις σφαίρες της τουρκικής εισβολής.
"Συνεχιστές του έργου του θα υπάρξουν πολλοί, δεύτερος Μακάριος δεν θα υπάρξει ποτέ" είχε πει στην Λευκωσία, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ.