Το ότι ο Άγιος Παϊσιος είναι μεγάλος Άγιος αυτό το αναγνωρίζουν
και οι σφοδροί επικριτές του γιατί αν
αναλύσει κανείς τα κείμενα τους αυτά δεν επικεντρώνονται στα όσα είπε και έκανε
ο Άγιος εν ζωή αλλά στον τρόπο που θέλουν κάποιοι τώρα να τον διαχειριστούν. Άγιος
είναι αυτός που απαρνήθηκε την ευκολία του εαυτού του και ξεκίνησε την επίπονη
προσπάθεια της θυσιαστικής συνάντησης με τους άλλους. Παραμέρισε το πιεστικό εγώ
για το αγαπητικό εμείς και σταύρωσε τον εαυτό του για να αναστήσει την εικόνα
του θεού στους άλλους. Ο άγιος δεν χρειάζεται το θαύμα και όταν ο θεός του το
παραχωρεί αυτό γίνετε για τις πιεστικές αποδείξεις των άλλων. Εξάλλου το θαύμα
δεν είναι η αλλαγή των φυσικών νόμων αλλά η επαναφορά των φυσικών νόμων στις αρχικές
τους λειτουργίες. Όταν η Εκκλησία αναγνωρίζει κάποιον σε άγιο δεν το κάνει για
την αναζήτηση των τιμών, δεν το έχει ανάγκη ο άγιος, αλλά για να παραδειγματίσει
τους πιστούς σε έναν αληθινό τρόπο ζωής. Ο Άγιος είναι οδοδείκτης για τους άλλους,
έδειξε τον δρόμο, τον περπάτησε και καλεί και τους πιστούς στο κατόπι του. Αν έχει
μια αξία να γιορτάζουμε την μνήμη του αυτή είναι γιατί έχουμε αποφασίσει να
ακολουθήσουμε τη ζωή του. Και είναι και το μοναδικό που τον κάνει χαρούμενο. Και
κάπου εκεί ξεκινάει η διαχείριση.
Οποιοσδήποτε ισχυρίζεται ότι είναι χριστιανός
οφείλει να έχει ως κορυφαία προτεραιότητα του να διώξει τους αργυραμοιβούς από
το ναό, να αντιδράσει στην αθέμιτη, διεφθαρμένη και αηδιαστική επιρροή του καταναλωτικού
τομέα στην εκκλησιαστική ζωή. Η Εκκλησία οφείλει να αποτρέψει εκείνο το ποσοστό
των ανθρώπων που υποτάσσουν την λογική τους σε εγωκεντρικά συμφέροντα των μελών και
λειτουργών της. Να σταματήσει την απάτη της ρητορείας που εκμεταλλεύεται ωμά
την οδύνη των θυσιών των άγιων μελών της. Όταν η Εκκλησία για να πείσει τα μέλη
της καταφεύγει στο χειροπιαστό ετοιμάζει καταναλωτές και όχι πιστούς. Ετοιμάζει
υπάρξεις με κτηνώδη εγωκεντρισμό ασυγκίνητες για τον διπλανό και ντοπαρισμένες
για την καταναλωτική διεκδίκηση. Για αυτό και οι πιστοί κονταροχτυπιούνται για
μια θέση κοντά στην εικόνα, στήνουν ουρές για να αγοράσουν φυλακτά, πιστοποιούν
αυτά που η εκκλησία πάντα αρνούνταν: το χρήμα και τα είδωλα. Αλήθεια πόσες ουρές
σχηματίζονται όταν τη Κυριακή στην εκκλησία ο παπάς προσκαλεί τους πιστούς για
να γευτούν την ίδια τη ζωή; Όσο η Εκκλησία επιτρέπει καταναλωτικούς
πειραματισμούς θα δέχεται επιθέσεις και θα ζωντανεύει χρεοκοπημένους φωταδισμούς.
Η Εκκλησία και τα μέλη της δεν χρειάζονται το θαύμα και ας το προσμένουν
καρτερικά, γιατί ξέρουν πως αυτό θα έρθει αν είναι θέλημα του θεού. Το θαύμα είναι
συνεχόμενα παρόν και δίπλα μας, το βλέπουμε δεν το βλέπουμε, το ζητάμε ή όχι. Ας
συνεχίσουμε να παρέχουμε τον εαυτό μας στους άλλους χωρίς αντιπαροχή. Και όσο
για τους «αρνητές» εντός και εκτός των τειχών έχουν κάνει την επιλογή τους: «δεν
τους τρέχει κάστανο».
Κώστας Ζουρδός, θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου