Η ομάδα του Βόλεϊ…

 Η πλατεία του Αγίου Βασιλείου εκτός από ένα αυτοσχέδιο «γήπεδο» ποδοσφαίρου, μετατρέπονταν και σε ένα γήπεδο βόλεϊ. Η ενορία εκτός από την ομάδα ποδοσφαίρου Πρωτοπόροι είχε την αντίστοιχη ομάδα βόλεϊ αγκαλιάζοντας παιδία που επιλέγαν διαφορετικό αθλήμα από το ποδόσφαιρο. Στο κέντρο της πλατείας δύο μεγάλες υποδοχές που είχαν σκαφτεί βαθιά στο τσιμέντο  ήταν έτοιμες να δεχθούν τους στύλους και το φιλέ. Μια κιμωλία για τις γραμμές και το παιχνίδι αρχίζει. Στην ομάδα του βόλεϊ  συμμετείχαν και παιδία που έπαιζαν στην ποδοσφαιρική ομάδα και μπορούσε να συμβεί και το αντίστροφο. Στην ομάδα του βόλεϊ δέσποζε η φυσιογνωμία του Στέλιου Καμπανάρου που έπαιζε εκπληκτικό βόλεϊ και προπονούσε και τα μικρότερα παιδία που ήθελαν να ασχοληθούν με το άθλημα. Πολλοί από τους αθλητές βόλει της ομάδας των Πρωτοπόρων αγωνίστηκαν στην συνέχεια ή παράλληλα και στα τμήματα του Ολυμπιακού.

Εκτός από το Στέλιο στην ομάδα έπαιζαν οι: Δημήτρης Σπυράκης, Σίμος Τριμερήτης, Ευθύμης Βέτσικας, Βαγγέλης Κόμης, Σεραφείμ Δημητριάδης, Περικλης Γιαννούτσος, Μανώλης Ιωάννου, Γιώργος Γρίβας και άλλοι.Στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου είχαν γίνει εκπληκτικοί αγώνες κυρίως με την ενορία του Αγίας Σοφίας που μας ένωνε μια λεωφορειακή γραμμή και ήταν εύκολη η πρόσβαση και η διεξαγωγή ενός αγώνα.

Μερικά χρόνια πίσω το παλιό πνευματικό κέντρο ετοιμαζόταν για κατεδάφιση και οι σιδεράδες είχαν πάει για να πάρουν υλικά που θα ήταν χρήσιμα για τη δουλειά τους. Σε ένα μισό τσακισμένο φορτηγάκι, οι στύλοι τυλιγμένοι με το φιλέ παραδόθηκαν στη λήθη και στη διάλυση. Η πλατεία ξαναφτιάχθηκε και οι τρύπες έκλισαν. Τίποτα ποια δεν μαρτυρά την εποχή.

Θυμάμαι σαν τώρα το Μάκη στην υποδοχή, το Δημήτρη στη πάσα, και το Στέλιο στον αέρα για το καρφί. Και εμείς όλοι οι άλλοι να πεταγόμασταν σαν ελατήρια από τα σκαλιά για τους πανηγυρισμούς.

Αλήθεια πόσα πράγματα γινόντουσαν σε αυτή την πλατεία; Πόσα ματωμένα γόνατα; Πόσες χαρές; Και πόσες ελπίδες…

Κώστας Ζουρδός