Πέρασαν χρόνια...θυμάσαι!

Πέρασαν χρόνια, αλλάξαμε, μεγαλώσαμε, ζούμε κοντά η χωριστά αλλά πάντα θυμόμαστε εκείνους που έβαλαν τα πρώτα υλικά της θεολογικής και εκκλησιαστικής μας σκέψεις. Θυμάσαι; Δεν μπορεί να μην θυμάσαι. Δεν έχει σημασία που η μικρή κιθάρα δεν τραγουδάει στη πλατεία, τι έγινε που δεν ακούς τα βαριά βήματα του να αντηχούν στο πνευματικό κέντρο, τι κι αν σμήνος από νέα παιδιά δεν τον ακολουθούν πια. Είναι τα καλοκαίρια στην κατασκήνωση, είναι οι ανηφοριές της Καστέλας πιασμένοι χέρι-χέρι για το Βεάκειο, είναι τα χειμωνιάτικα βράδια στο παγκάκι της πλατείας που στήναμε τα όνειρα μας, θυμάσαι; Είναι η φωτογραφία που μαρτυράει την σταθερότητα την ανανέωση την αμεσότητα. Πέρασαν χρόνια δεν μπορεί να μη θυμάσαι. Η μάλλον τώρα ήρθε η ώρα  να θυμηθείς...