Ιερός τόπος το δωμάτιο όπου εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος

 

 Της Σοφίας Χρήστου

Σε τόπο προσκυνήματος έχει μετατραπεί θάλαμος του δευτέρου ορόφου στο Αρεταίειο νoσοκομείο, το πρώτο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της χώρας, επί της Βασ. Σοφίας στην Αθήνα, καθώς εκεί βρίσκεται το δωμάτιο στο οποίο νοσηλεύτηκε για περίπου δύο μήνες και τελικά εκοιμήθη μια μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Νεκτάριος, στις 8 Νοεμβρίου του 1920.
Αν και αρχικά το κρεβάτι όπου εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος (κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς) βρισκόταν εγκαταλελειμμένο σε μια αποθήκη του νοσοκομείου και υπήρχε ένα σύγχρονο στη θέση του, μόλις πριν από έξι χρόνια, το 2008, εντοπίστηκε και μεταφέρθηκε στην αρχική του θέση.
Στην είσοδο του δωματίου, στον θάλαμο νούμερο 2 (ήταν θάλαμος γ’ θέσης: απορίας), υπάρχει το προσκυνητάρι με τα τάματα των πιστών, ενώ όταν εισέρχεσαι στο εσωτερικό του αισθάνεσαι δέος και συγκίνηση από την ιερότητα που αναβλύζει στον χώρο. Εκεί βρίσκονται εικόνες αγίων, λουλούδια και, φυσικά, η κλίνη στην οποία εκοιμήθη ο θαυματουργός Άγιος, τάματα γύρω και πλάι από αυτήν και ένα καντήλι στην πάνσετη εικόνα του, που καίει διαρκώς.
Πλήθος πιστών, ασθενών, των συγγενών τους αλλά και το προσωπικό του νοσοκομείου καθημερινά σπεύδει, ελπίζει και προσεύχεται -κυρίως για θεραπεία- στο κρεβάτι του θαυματουργού Αγίου Νεκταρίου. «Προτού χειρουργήσω ασθενή, ανάβω ένα κεράκι και ζητάω πάντα τη βοήθεια του Αγίου», δηλώνει  στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» χειρουργός του νοσοκομείου.
«Το δωμάτιο του Αγίου διαφυλάχθηκε σαν τόπος ιερός... Εδώ έρχομαι να προσευχηθώ με το που θα φτάσω στο νοσοκομείο και ο Άγιος είναι πάντα δίπλα μου, όπως και στους ασθενείς... Δεν μ’ έχει εγκαταλείψει ποτέ!», λέει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» φανερά συγκινημένη η Μ.Κ., νοσηλεύτρια του Αρεταίειου.

Ταγμένος στην ιεροσύνη και την άθληση

 

 Της Σοφίας Χρήστου



Μεγάλωσε στη «σκιά» του ιερέα-θεολόγου πατέρα του. Πέρασε από τα αμφιθέατρα και τους… στίβους του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έως τα 24 του χρόνια, σπούδασε Φυσική Αγωγή στα ΤΕΦΑΑ, με ειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό αλλά και διδακτορικό στη Θεολογική Σχολή. Τα χρόνια πέρασαν, διορίστηκε γυμναστής, αλλά μέσα του σιγόκαιγε η επιθυμία της ιεροσύνης. Έτσι, το 2003, όντας έγγαμος και με τρία παιδιά, πήρε τη μεγάλη απόφαση να χειροτονηθεί ιερέας.

«Από τα παιδικά μου χρόνια οι αθλητικές δραστηριότητες αποτελούσαν πάντοτε τμήμα της καθημερινότητάς μου. Ασχολήθηκα με τους δρόμους μεσαίων αποστάσεων, με καθημερινές προπονήσεις στο Καυτανζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης. Η ιδέα της ιεροσύνης παρουσιάστηκε και καλλιεργήθηκε με τρόπο ήπιο και αθόρυβο. Η χειροτονία πραγματοποιήθηκε στην ηλικία των 33 ετών, όταν ήδη είχα την οικογένειά μου. Ήταν μια απόφαση συνειδητή», εξηγεί ο 46χρονος πρωτοπρεσβύτερος του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγίτσα) Παλαιού Φαλήρου, π. Ιωσήφ Ταγαράκης.
Όπως αναφέρει ο ίδιος, «σημαντική υπήρξε η καθοδήγηση του πνευματικού μου, ο οποίος δέχεται με περισσή αγάπη την εξομολόγησή μου από την παιδική μου ηλικία και μου συμπαρίσταται πνευματικά με την ευχή του. Η συνεπής και διακριτική παρουσία του ιερέα πατέρα μου αποτελεί, επίσης, καταλυτικό παράγοντα. Η ατμόσφαιρα της σταθερής παρουσίας του Θεού και των ανθρώπων Του στη ζωή μου νομίζω ότι συνέχει την ωρίμανση της αρχικής διάθεσης και την εδραίωση της τελικής απόφασης για τη χειροτονία μου».

Ιστορικές Μνήμες..."Η λαοσύναξη του Χριστόδουλου"

Παρακολουθήστε ολόκληρο το video ντοκουμέντο από την 21η Ιουνίου 2000, με τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο σύνταγμα για τις ταυτότητες με ομιλητή τον μακαριστός Αρχιεπίσκοπο.

Τα δάκρυα του Τριντό όταν συνάντησε τον πρόσφυγα που είχε υποδεχτεί πέρυσι στον Καναδά

Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του ο Τζάστιν Τριντό ακούγοντας τα λόγια ενός Σύρου τον οποίο είχε υποδεχτεί πριν από έναν χρόνο στον Καναδά. Δείτε τι του είπε, αλλά και πώς είχε υποδεχτεί αυτή η χώρα τους πρόσφυγες

Σε δάκρυα ξέσπασε ο Τζάστιν Τριντό όταν συνάντησε ξανά έναν πρόσφυγα από τη Συρία, τον οποίο είχε υποδεχθεί ο ίδιος πέρυσι στον Καναδά. Ο Τριντό είχε καλωσορίσει προσωπικά πριν από ένα χρόνο τους πρόσφυγες που είχαν φτάσει τότε στον Καναδά, δίνοντάς τους κιόλας μπουφάν για τον χειμώνα. Πριν από μερικές ημέρες συνάντησε, σε ένα εστιατόριο του Τορόντο, μερικές από τις οικογένειες που έχουν εγκατασταθεί, πλέον, εκεί. Ο Βάνιγκ Γκαραμπέντιαν και η οικογένειά του ζουν, πια, στο Τορόντο, από τότε που εγκατέλειψαν το Χαλέπι τον περασμένο Δεκέμβριο. Ο ίδιος μίλησε για το πώς αισθάνθηκε που συνάντησε τον καναδό πρωθυπουργό στο αεροδρόμιο και το πόσο καλοδεχούμενος ένιωσε μετά τον τρόμο του πολέμου που βίωσε στην πατρίδα του.
«Οταν συνάντησα τον πρωθυπουργό, μου είπε δυο λέξεις: “Καλωσήρθες σπίτι”. Οπότε, φανταστείτε, έχεις αφήσει μια εμπόλεμη ζώνη, έχεις φύγει από το σπίτι σου και σε καλωσορίζουν δυο λέξεις. Οι αναμνήσεις μου από εκείνη τη στιγμή πήγαν πίσω στη Συρία πριν από τον πόλεμο, τη ζωή και την ευτυχία μας εκεί, αλλά και τις φρικτές στιγμές που ζήσαμε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οπότε ένιωσα περήφανος που βρίσκομαι σήμερα εδώ και έναν χρόνο μετά αισθάνομαι περήφανος που είμαι Καναδός, όπως θα είμαι για πάντα περήφανος που είμαι Σύρος», είπε ο Βάνιγκ, έχοντας απέναντί του τον Τριντό.

O βρετανός πρεσβευτής μάς αποχαιρετά με ένα συγκινητικό «στο επανιδείν»

Με μία συγκινητική ανοιχτοί επιστολή αποχαιρετά την Ελλάδα και του Ελληνες ο υπέροχος Τζον Κίτμερ λίγο πριν από την αποχώρησή του από τη χώρα, ολοκληρώνοντας -αναγκαστικά- τη διπλωματική του επιστολή. Περιγράφει πώς αγάπησε την Ελλάδα και δεσμεύεται ότι θα ξανάρθει

Ο Τζον Κίτμερ ήρθε πριν από τέσσερα χρόνια στην Αθήνα ως πρεσβευτής, για να υπηρετήσει πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των Βρετανών, της Βασίλισσας και της πατρίδας του. «Αλλά για μένα, το να υπηρετώ στην Ελλάδα έμελλε να σημαίνει πάντοτε κάτι (ακόμα) περισσότερο από αυτό», λέει ο ίδιος στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του στην προσωπική του ιστοσελίδα. Ολοκληρώνοντας, αναγκαστικά, τη διπλωματική του αποστολή στη χώρα, απευθύνει ένα γράμμα στους Ελληνες, για να περιγράψει πώς γοητεύτηκε από την Ελλάδα όταν ήταν μικρός, με κάθε αναμνηστικό δώρο που του έφερνε ο πατέρας του, πότε την ερωτεύτηκε για πρώτη φορά, όταν την επισκέφθηκε το 1984 και πόσο μεγαλώνει αυτή η αγάπη ολοένα και περισσότερο μέχρι σήμερα.
«Ερωτεύτηκα και πάλι: αυτή τη φορά επρόκειτο για την πατρίδα σας. Το τοπίο της (γη και θάλασσα), τα μνημεία της, η κουζίνα της, το υπέροχα τέλειο κλίμα της, οι ιδιοσυγκρασίες της (τόσο διαφορετικές από τις αγγλικές ιδιοσυγκρασίες) – όλα με μάγεψαν. Κι ερωτεύτηκα το ίδιο έντονα κι εσάς τους Ελληνες», γράφει ο Κίτμερ.
Μάθαινε αρχαία Ελλληνικά, μελετούσε ελληνική λογοτεχνία, ρουφούσε την ιστορία της χώρας και ολοένα και μεγάλωνε ο θαυμασμός του. «Ισως να υπερέβαλλα. Ίσως να είχα κιόλας μπλεχτεί στο ρομάντσο του φιλελληνισμού. Αλλά μένω πλέον στην πατρίδα σας εδώ και τέσσερα χρόνια και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αλλάξει γνώμη», τονίζει. Στην επιστολή του αναφέρεται στα επτά δύσκολα χρόνια της κρίσης αλλά και στις ιστορικές στιγμές της χώρας, την Επανάσταση του ’21, τη μικρασιατική καταστροφή, τις κατοχές, τον εμφύλιο για να υπενθυμίσει ότι ο λαός έχει υπομείνει πολλά τραύματα αλλά δεν πτοείται.

Πάλι πάτωσαν οι έλληνες μαθητές στον ΟΟΣΑ!

 Ανδρέας Ζαμπούκας

Tι στο καλό συμβαίνει στα μυαλά τους, όταν γράφουν; Φταίνε μόνο οι υπολογιστές και τα κινητά που χάθηκε η εστίαση στο συγκεκριμένο και μπερδεύουν εικόνες, λέξεις και άσχετες πληροφορίες; 

Την ώρα που διαβάζω την φετινή έκθεση του ΟΟΣΑ για τις επιδόσεις των ελλήνων μαθητών, λίγο πιο πέρα, στο τραπέζι της κουζίνας…, διορθώνονται γραπτά Ιστορίας Γ΄Γυμνασίου. Το διαγώνισμα έχει θέματα από την Επανάσταση του ’21. Πού και πού, ακούγονται κραυγές «απελπισίας» διανθισμένες με κυνικό χιούμορ, προφανώς ως «αντικαταθλιπτικό» μπροστά στα ευρήματα της διόρθωσης. Κάποιος μαθητής απαντάει ότι οι επαναστάτες ξεκίνησαν από τη Ρουμανία γιατί εκεί υπήρχε χρυσός…, ένας άλλος ότι οι Φαναριώτες κρατούσαν φανάρι και μία μαθήτρια, ότι ο Κοραής ήταν παππάς!
Από πού άραγε, τους προκύπτουν αυτοί οι απίθανοι συνειρμοί; Tι στο καλό συμβαίνει στα μυαλά τους, όταν γράφουν; Φταίνε μόνο οι υπολογιστές και τα κινητά που χάθηκε η εστίαση στο συγκεκριμένο και μπερδεύουν εικόνες, λέξεις και άσχετες πληροφορίες; Το πιθανότερο είναι πως δεν νοιάζονται για τις συνέπειες των απαντήσεων, είτε πρόκειται για διαγώνισμα είτε για απλή συζήτηση πάνω στο μάθημα. Σου λέει ό,τι μαλακία και να πω δεν ελέγχομαι. Κανείς δεν πρόκειται να με βλάψει, να με κάνει να ντραπώ ή να στερηθώ κάτι από τα κεκτημένα μου.

Λίγο ακόμα μαζί…

 Tης Κυριακής Μπεϊόγλου

Όταν οι γονείς «φεύγουν», όλοι σού ζητούν να βιαστείς. Να βιαστείς, κυρίως για να τακτοποιήσεις τις εκκρεμότητες.

Η γραφειοκρατία σε σέρνει από δω κι από κει ώστε να κλειστεί κάθε λογαριασμός, να σβηστεί μ’ ένα απρόσωπο πιστοποιητικό κάθε ίχνος τους από τις λίστες του κράτους.
Κι όλα αυτά τα κάνεις αυτόματα. Τα κάνεις γιατί πρέπει να γίνουν. Μέχρις εδώ καλά.
Ωσπου έρχεται η στιγμή να αδειάσεις το σπίτι των γονιών σου.
Ξαφνικά το σπίτι απομονώνεται από την πολυκατοικία ή τα άλλα σπίτια της γειτονιάς.
Μεταφέρεστε, εσύ κι αυτό, σ’ έναν έρημο πλανήτη.
Ανοίγεις την πόρτα με τα κλειδιά σου και για λίγο νιώθεις πως δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Οι άνθρωποί του είναι ακόμη εκεί. Σε κάθε σου κίνηση θαρρείς πως θ’ ακούσεις ένα «μη» ή ένα «μπράβο».
Οι φωνές όμως έχουν σωπάσει. Τώρα μιλούν τα αντικείμενα.
Ενα ραγισμένο φλιτζάνι, το παλιό ραδιόφωνο, ένα ξυραφάκι στον καθρέφτη του μπάνιου.
Ολα αυτά που έχεις έρθει για να πετάξεις, για να κρατήσεις ή να χαρίσεις.
Αντικείμενα που τόσα χρόνια θεωρούσες ασήμαντα, φαίνονται τώρα τα πιο σημαντικά. Σου δίνουν ένα στήριγμα, ένα χέρι να πιαστείς για να μη νιώθεις την απώλεια σαν βράχο στο στήθος.
Και έπειτα είναι τα ρούχα. Τα ρούχα είναι ζωντανά.
Το «καλό» φουστάνι της, για τις γιορτές και τις εξόδους, το παλτό του που σε σκέπαζε μαζί του στους δυνατούς βοριάδες του χειμώνα.

Αυτό δεν είναι ένα θέμα για παιδιά

 

 Tης Κλαίρης Τζωρτζάκη

Αυτό δεν είναι ένα θέμα για παιδιά. Ούτε παραμύθι, ούτε θρύλος που έφτασε ως στις μέρες μας, ούτε ιστορία να τη διηγηθείς σε νυσταγμένα πιτσιρικάκια. (Αν και κάποτε τα γεγονότα που οδήγησαν εκεί θα γραφτούν στις πιο μαύρες σελίδες της).

Είναι μια σύντομη αναφορά σε έναν κλόουν που μια φορά κι έναν καιρό, μόλις πριν από λίγες ημέρες δηλαδή, γύριζε στους δρόμους και έκανε γκριμάτσες και κολπάκια, ίσως και μαγικά, μπορεί να εμφάνιζε λαγούς ή να εξαφάνιζε τραπουλόχαρτα, σίγουρα χόρευε, τραγουδούσε, σκόνταφτε χωρίς να πέφτει, να μωρέ, αυτά τα χαζά που κάνουν όλοι οι κλόουν του κόσμου σε τσίρκο ή παιδικά πάρτι. Αυτός, όμως, είπαμε: »Δούλευε» στους δρόμους, για τα παιδιά των δρόμων, μπροστά από σκηνικά τρομακτικά, πραγματικά σκηνικά γι αυτό και τρομακτικά, αλλά ήταν αυτό που είχε αποφασίσει ότι ήθελε να κάνει.Να βγάζει από το καπέλο του μια επίπλαστη αίσθηση ασφάλειας και κανονικότητας σε μικρά πανικόβλητα πλάσματα.
Αν τον ρωτούσαμε εμείς οι Έλληνες πώς τον λένε σίγουρα θα κάναμε φιλότιμες προσπάθειες για να μην γελάσουμε όταν θα ακούγαμε την απάντησή του: »με λένε Άνα». Η ιστορία του έχει καλούς και φυσικά έχει και κακούς αλλά ειλικρινά, σε αυτήν εδώ την αφήγηση δεν μας νοιάζει σε ποιων την πλευρά έτυχε να γεννηθεί.

Οταν τρελάθηκε ο Κορτώ

 Κώστας Γιαννακίδης

Διαβάζοντας το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ για το ψυχωσικό επεισόδιο που υπέστη, ρώτησα έναν γνωστό ψυχίατρο για τη φύση και την αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων στην Ελλάδα...

Ηταν 3 τα χαράματα της 28ης Δεκεμβρίου 2008. Το πήγαινε για χιόνι, η Αθήνα πάγωνε. Και στα Εξάρχεια, μόλις είχαν σβήσει οι φωτιές από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Σε ένα διαμέρισμα της περιοχής, ο Πέτρος άνοιξε τα μάτια του. Και δεν ήταν ούτε  Αύγουστος, ούτε Κορτώ, μήτε και Χατζόπουλος. Ηταν ο Δαλάι Λάμα.
Η έξαψη της αποκάλυψης προκάλεσε εκατομμύρια εκρήξεις και μαύρους κρατήρες ανάμεσα στους εγκεφαλικούς νευρώνες. Ο Πέτρος έχασε τη δυνατότητα της ανάγνωσης, καθώς δεν μπορούσε να αναγνωρίσει γράμματα. Είχε, όμως, ακόμα τους αριθμούς. Τηλεφώνησε στον αγαπημένο του, ο οποίος υπηρετούσε τη θητεία του. Ο Τάσος, φυσικά, κατάλαβε αμέσως. Του ζήτησε να πάει αμέσως σε μία φίλη στο Παγκράτι. Και να, μέσα στη μαύρη παγωμένη νύχτα, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, ένας άνθρωπος που νόμιζε ότι είναι ο Δαλάι Λάμα, ξεκίνησε για το Παγκράτι, με τελικό προορισμό το Δρομοκαΐτειο.

Συγκίνηση για τον Πέτρο Φυσσούν

Ενας από τους πιο αγαπητούς, σημαντικούς αλλά και μυστηριώδεις ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών. Είχε ένδοξο παρελθόν και άδοξο τέλος...

Ηταν, λένε, ένας μυστηριώδης τύπος. Το ασυνήθιστο για τα ελληνικά μεσογειακά δεδομένα παρουσιαστικό του, το απόμακρο και μελαγχολικό στιλ του γενικότερα, απέπνεε ούτως ή άλλως κάτι το ανοίκειο. Αν άλλοι περνούσαν και έκαναν καριέρα ως τα «παιδιά του λαού» εκείνος ήταν το ακριβώς αντίθετο, εξ ου και οι χαρακτηριστικοί ρόλοι του «Ναζί» στις ελληνικές ταινίες με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από αυτές που τον γνώρισε και παραδόξως τον αγάπησε το ελληνικό κοινό. Ηταν μυστηριώδης τύπος και ως προς και το πού γεννήθηκε. Αλλοι λένε στη Σοβιετική Ενωση και άλλοι στο Αγρίνιο, το 1933. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα μυστήριο με την είδηση του τέλους: ο Πέτρος Φυσσούν πέθανε τη Δευτέρα σε ηλικία 83 ετών.

Ιστορικές Μνήμες...Ιστορικό αρχειακό βίντεο από την Ι.Μ. Δημητριάδος.

                             

 Παρακολουθήστε ένα μοναδικό, ιστορικό αρχειακό βίντεο, μιά ιερά κατάθεση σεβασμού τιμής και ευγνωμοσύνης και μαρτυρίας στη μνήμη, του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστόδουλου. Μια μοναδική αρχειακή συλλογή σπάνιων αποσπασμάτων βίντεο, από τη διακονία του στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού, που συγκεντρώθηκαν, επιλέχθηκαν, επεξεργάστηκαν και εκδόθηκαν από την Ιερά Μητρόπολη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού.
Το βίντεο δημιουργήθηκε με την ευγενική χορηγία του Ομίλου Συγγελίδη.

Κρίμα τα νιάτα τους

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Τ​​ο 1966, ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, από τους σημαντικότερους φιλοσόφους στην ευρωπαϊκή ιστορία και κορυφαίος του 20ού αιώνα, δήλωνε την αγωνία του, αν μπορεί να υπάρξει πολιτικό σύστημα, και ποιο, ικανό να λειτουργήσει μέσα στον κόσμο που διαμορφώνει η ραγδαία εξελισσόμενη τεχνολογία, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, σαν αυτοσκοπός. «Πάντως το συμβατό με την καινούργια εποχή πολίτευμα δεν μπορεί να είναι η δημοκρατία».
Η δραματική, αγωνιώδης αυτή πρόβλεψη γινόταν, όταν δεν υπήρχαν ακόμα “προσωπικοί υπολογιστές” ούτε κινητά τηλέφωνα και η τηλεόραση ήταν ακόμα στα σπάργανα. Γεννούσε τότε στον Χάιντεγκερ πανικό το γεγονός και μόνο της αυτονομημένης από τις ανθρώπινες ανάγκες παραγωγής, η εξέλιξη των μέσων παραγωγής και της παραγωγής σαν αυτοσκοπός. Ηταν κιόλας φανερό ότι η τεχνολογία των μέσων και ο στόχος της παραγωγής δεν απέβλεπαν πια στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Οι ανθρώπινες ανάγκες υποτάσσονταν στην προτεραιότητα καταξίωσης της παραγωγής ως αυταξίας, αυτή η προτεραιότητα απαιτούσε και τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη των μέσων παραγωγής.

Δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά;

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας στις οποίες καλούμαστε να σκεφτούμε ποια σημασία έχουν άνθρωποι του περιβάλλοντός μας για μας. Δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο τους αγαπούμε. Κυρίως έχει να κάνει με το πόσο το χρειαζόμαστε, πώς τους χρησιμοποιούμε. Μιά τέτοια θέαση, η οποία συνήθως γίνεται όταν οι άλλοι φεύγουν για κάποιον λόγο από τη ζωή μας, είτε οριστικά είτε προσωρινά, αποκαλύπτει τον χαρακτήρα μας, τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον πλησίον μας, αλλά και τι είναι εκείνος για μας. Ταυτόχρονα, διαπιστώνουμε ποιος είναι ο χαρακτήρας μας, αλλά και ποια είναι η κοσμοθεωρία μας. Αυτή η σκέψη για το τι είναι οι άλλοι στη ζωή μα θα μας βοηθήσει τελικά να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο. Να δούμε πόσο και αν αγαπάμε. Αν είμαστε περιχαρακωμένοι στον εαυτό μας. Αν είμαστε εύκολοι στο να κατακρίνουμε τους άλλους. ουσιαστικά μας βοηθά να καταλάβουμε πόση ταπεινοφροσύνη έχουμε και την ίδια στιγμή πόσο κοντά ή μακριά από τις εντολές του Θεού βρισκόμαστε.

«Εκείνοι που επέζησαν: Ιστορίες αξιοπρέπειας» στο Τριανόν - Ένα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου

Το ντοκιμαντέρ «Εκείνοι που επέζησαν – Ιστορίες αξιοπρέπειας» του Γιώργου Αυγερόπουλου με ιστορίες προσφύγων παρουσιάζουν στις 11 Δεκεμβρίου (19:00) το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) και το Κέντρο Ημέρας ΒΑΒΕΛ στον κινηματογράφο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21, Αθήνα, τηλ.: 210- 8215469).

Πολλοί από τους χιλιάδες ανθρώπους που εξαναγκάστηκαν να εκπατριστούν είναι θύματα βασανιστηρίων. Βασανίστηκαν στις χώρες τους με τους πιο άγριους και ανείπωτους τρόπους. Ο Μουράτ, ο Ζαν και ο Αλί, προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους και να στήσουν στην Ελλάδα μια καινούρια ζωή από το μηδέν.
Το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Αυγερόπουλος πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Προμηθέας ΙΙ: Ενισχύοντας την Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων στην Ελλάδα» που υλοποιούν το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και το Κέντρο Ημέρας Βαβέλ.
Η προβολή του ντοκιμαντέρ θα συνοδευτεί από εκδήλωση και ανοικτή συζήτηση με στόχο την ευαισθητοποίηση γύρω από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν πρόσφυγες που έχουν υποστεί διωγμό και βασανιστήρια και βρίσκονται σήμερα στη χώρα μας.

Είσοδος ελεύθερη. 

Πανάγιος Τάφος: “Εγώ μπήκα πρώτος! Μύρο και περίεργα φαινόμενα”

 
Ο Πέτρος Χολόφτης είναι συντηρητής. Ήταν ο πρώτος που μπήκε στο κουβούκλιο του Τάφου. Ως εκείνη την ώρα περιγράφει τον εαυτό του ως “όχι και τόσο θρήσκο”. Η εμπειρία του όμως το άλλαξε. Μιλάει με λυγμούς και περιγράφει συγκλονιστικές στιγμές από το άνοιγμα του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα.
Οι εργασίες, όπως λέει μιλώντας στην εφημερίδα Freddo ο Πέτρος Χολόφτης, δεν απαιτούσαν το άνοιγμα του Τάφου. Η απόφαση ήταν δική του. Φοβήθηκε ότι υλικά από τις εργασίες θα μπορούσαν να εισχωρήσουν και έτσι το άνοιγμα έγινε.
“Την πλάκα του 1550” λέει “ τη βρήκαμε σπασμένη. Κάτω από την πλάκα του 1810 βρήκαμε το 1/3 της πλάκας του 1550 και χώματα.” Όπως περιγράφει βρέθηκαν και νομίσματα, αλλά και δυο Σταυροί και δυο μενταγιόν που πιθανότατα είχαν αφήσει οι εργάτες εκείνης της εποχής.

Πύργος: Η εξήγηση της κλοπής που συγκίνησε τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο [vid]

            
Έσπασε η φωνή του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου κατά τη διάρκεια της περιγραφής. Οι διάλογοι που προκάλεσαν τη συγκίνησή του...
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος μίλησε για τα περιστατικά ακραίας φτώχειας που καθημερινά καταγράφουν οι φορείς της Εκκλησίας στους χώρους της. «Κάποιοι επικρίνουν πως δεν χρειάζεται η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία γιατί αυτό είναι η κατάπτωσις του ανθρώπου. Και εμείς δεν θα θέλαμε να υπάρχουν, αλλά όσο υπάρχουν πρέπει να θυσιαζόμαστε όταν υπάρξουν άνθρωποι θα τα τελειώσουν και θα είναι όλα ιδανικά». Ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε σε τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα των καταστάσεων που καθημερινά αντιμετωπίζει η Εκκλησία της Ελλάδας στη διανομή συσσιτίων. Αναφέρθηκε στο σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου που δυστυχώς λιγοστεύει. «Άνθρωποι νεόπτωχοι έρχονται να πάρουν ένα πιάτο φαγητό και επειδή υπάρχουν τα κανάλια και οι φωτογραφικές μηχανές κρύβουν τα πρόσωπά τους για να πάρουν το πιάτο του φαγητού. Αυτός είναι ο ελάχιστος σεβασμός στην προσωπικότητα του ανθρώπου. Για αυτό η Εκκλησία επινόησε πλέον τα δέματα να πηγαίνουν στα σπίτια» είπε ο Αρχιεπίσκοπος.

Μια ελληνική πόλη κάτω από τη θάλασσα της Ελαφονήσου

Η εικόνα της υποβρύχιας πολιτείας που βλέπετε, δεν είναι σε κάποια εξωτική περιοχή της Λατινικής Αμερικής αλλά δίπλα μας.

                      

Στην Ελαφόνησο, κοντά στο Παυλοπέτρι και ο αρχαίος οικισμός του 2800 π.Χ., έχει διατηρηθεί σε άριστη κατάσταση. Το νερό προφύλαξε από το χρόνο και την ανθρώπινη παρέμβαση, τα περισσότερα από τα κτίσματα. Το εντυπωσιακό είναι, ότι βρίσκεται μόλις 4 μέτρα κάτω από τη θάλασσα και ο καθένας μας θα μπορούσε να τα «επισκεφθεί».

Ευδιάκριτα είναι τα βυθισμένα διώροφα σπίτια με τους κήπους, οι ναοί, το νεκροταφείο και το λιμάνι. Ως τώρα έχουν εντοπιστεί 15 κτίρια με τουλάχιστον 12 δωμάτια το καθένα καθώς και ένα πολύπλοκο σύστημα διαχείρησηςτων υδάτων με κανάλια και σωλήνες νερού.

Διάσπαρτα, σε όλη την έκταση της πόλης υπάρχουν αγάλματα, μεγάλοι πήλινοι αμφορείς, εργαλεία και άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Συνολικά καταλαμβάνει μια έκταση περίπου 9 στρεμμάτων και μάλλον είναι η παλιότερη βυθισμένη πόλη στον κόσμο.

Ιερά Μονή του Αγίου Πορφυρίου στο Μήλεσι

Το μετόχι του γυναικείου Ιερού Ησυχαστηρίου της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι Αττικής, βρίσκεται μεταξύ του Ωρωπού και της Μαλακάσας, βόρεια της Αθήνας. Το μοναστήρι – μετόχι είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα, καθώς ιδρύθηκε από τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, δημοφιλή γέροντα και άγιο του περασμένου αιώνα.

Τα κτίρια του μετοχίου του Ιερού Ησυχαστηρίου στο Μήλεσι άρχισαν να κτίζονται το 1981 και προχώρησαν σταδιακά. Το μέρος αυτό αποτέλεσε σημαντικό προσκύνημα χάρη του γέροντα. Το επιβλητικό Καθολικό θεμελιώθηκε το 1990, κατόπιν αδείας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ. Ο σκελετός του ναού από οπλισμένο σκυρόδεμα ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1992, λίγους μήνες μετά την κοίμηση του γέροντα Πορφυρίου.
Το Ησυχαστήριο τιμά τη μνήμη του οσίου γέροντα Πορφυρίου στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του. Επίσης, πανηγυρίζει στις 6 Αυγούστου.
Ο Όσιος Πορφύριος
Ο Όσιος Πορφύριος είναι ο νεότερος αναγνωρισμένος άγιος της Ορθοδοξίας, καθώς η αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο έγινε στις 27 Νοεμβρίου του 2013, 22 χρόνια μετά την κοίμησή του.

Ιστορικές Μνήμες...Εκκλησιαστική Περιουσία.

Παρακολουθήστε ένα σπάνιο βίντεο με την τηλεοπτική αντιπαράθεση στην εκπομπή "Ανοιχτά Χαρτιά", μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας με θέμα: Εκκλησιαστική Περιουσία.
Συμμετέχουν από την πλευρά της Εκκλησίας οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δημητριάδος και Αλμυρού κ.κ. Χριστόδουλος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος) και ο Σεβ.Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Άνθιμος (νυν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης) και από την πλευρά της πολιτείας ο Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Αντώνης Τρίτσης και ο Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και Νομικός Σύμβουλος του Πρωθυπουργού, κ. Γεώργιος Κασσιμάτης.
Συντονίζει ο δημοσιογράφος Βίκτωρας Νέτας.
Η τηλεοπτική συζήτηση αναμεταδόθηκε στις 23/3/1987 από την ΕΤ1.

Ο Χαρούλης ξεσήκωσε με Παλαμά το αμφιθέατρο

 

 «Θέλω να τα αφιερώσω σε όλους όσοι ψάχνουν την ελπίδα τους σε μια νέα πατρίδα», είπε ο Γιάννης Χαρούλης για τα τραγούδια του νέου του άλμπουμ, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», που παρουσίασε χθες στην αίθουσα εκδηλώσεων της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

Αυτό ακριβώς συνέβη χθες το μεσημέρι στην αίθουσα εκδηλώσεων της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών που πλημμύρισε από φοιτητές οι οποίοι θέλησαν να ακούσουν, σε πρώτη ζωντανή εκτέλεση, τα τραγούδια της νέας δισκογραφικής δουλειάς του Γιάννη Χαρούλη με τίτλο «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Κωστή Παλαμά.
Κι έτσι, μέσα από τη μοναδική φωνή ενός σπουδαίου ερμηνευτή, του Γιάννη Χαρούλη, και τις μελωδίες ενός εμπνευσμένου συνθέτη, του Λουκά Θάνου, του ανθρώπου που έβαλε την υπογραφή του στον τελευταίο δίσκο του Νίκου Ξυλούρη, το «Σάλπισμα» του 1978, ο Παλαμάς επέστρεψε στη Φιλοσοφική Σχολή, τον χώρο που υπηρέτησε, ως ο πρώτος γενικός γραμματέας, για 31 ολόκληρα χρόνια, από το 1897 μέχρι το 1928. Κι ο λόγος του, πιο επίκαιρος σήμερα παρά ποτέ, μπήκε και πάλι στο στόμα των νέων παιδιών!

Όσο διαρκεί η προσφυγιά, τα παιδιά των προσφύγων είναι πρόσφυγες

       Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγιδη
Όσο υπάρχει κατοχή και προσφυγιά, τα παιδιά των προσφύγων είναι πρόσφυγες. Θα πάψουμε να είμαστε πρόσφυγες, όταν με τη βοήθεια του Θεού πάρουμε τα σπίτια και τις περιουσίες μας πίσω. Περιουσίες που για να αποκτηθούν οι πρόγονοί μας κοπίασαν, στερήθηκαν και πότισαν με τον ιδρώτα τους την πεδιάδα της Μεσαορίας μας, για να μιλήσω για τη δική μου καταγωγή.
Η μητέρα μου συχνά μου θυμίζει με πόσους κόπους και στερήσεις οι παππούδες μας απέκτησαν μεγάλη περιουσία. Καθημερινά, πριν χαράξει το φως, βρίσκονταν στα χωράφια και επέστρεφαν αργά το απόγευμα. Δούλευαν όλοι, χωρίς αργίες και σχόλες, παρά μόνο τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές, δεν ήξεραν τι θα πει διακοπές. Ασφαλώς, βρήκαν περιουσία και από τους δικούς τους γονείς, αλλά την αυγάτισαν με προσωπικό μόχθο.
Όπως χαρακτηριστικά, κατά κόρον, μου επαναλαμβάνει η μητέρα μου, ο παππούς μου Γιαννής Καμιντζή, γέννημα θρέμμα του Λευκονοίκου, κάθε Ιούνιο που έπαιρνε τη σοδειά του, κριθάρι και κυρίως σιτάρι, στις αποθήκες της Συνεργατικής Τράπεζας Λευκονοίκου, της πρώτης που ιδρύθηκε στην Κύπρο, με τα χρήματα που κέρδιζε, αγόραζε κι άλλα χωράφια, κι έτσι σταδιακά μεγάλωσε η περιουσία. Σε αντίθεση με μας που κάθε καλοκαίρι κοιτάμε πού θα ξοδέψουμε τα χρήματά μας σε ταξίδια.

Θυμός, «μιζέρια» και ανθρώπινες σχέσεις

Δρ. Γρηγόρης Βασιλειάδης, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής

Όλοι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανεπίγνωστων «κραυγών» για αγάπη. Στην οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους, σε συντροφικές σχέσεις, σ’ αυτές των γονέων με τα παιδιά τους, στην δουλειά, στον δρόμο…
Όπου βλέπεις δύο, ή περισσότερους να τσακώνονται, ή να επικρίνουν πάντα το ίδιο μοτίβο: Είναι σαν να ακούς να λένε: «Δεν πήρα –γι’αυτό- δεν έχω μέσα μου αγάπη. Πονάω που ακόμα δεν αγαπήθηκα –καθόλου ή αρκετά- που δεν την ανακάλυψα. Όμως, δεν θέλω ακόμα να δω πως εγώ φταίω (το μερίδιο της δικής μου ευθύνης). Γι’ αυτό θυμώνω μαζί σου: ναι, εσύ δεν μου την έδωσες, αυτή την στιγμή δεν θες να μου την προσφέρεις! Εσύ λοιπόν φταις που εγώ νιώθω σήμερα ελλιπής, «κουτσουρεμένος», και πονάω… Εσύ φταις και για το ότι νιώθω θυμό για σένα…».
Κι εσύ, μπαίνοντας στον καυγά, στο τριπάκι της μομφής, θυμώνοντας μαζί του, είναι σα να του απαντάς: «Αφού δεν νοιάζεσαι για τα συναισθήματά μου, ούτε εμένα με νοιάζει που εσύ δεν έχεις αγαπηθεί! Παρόλα αυτά, ναι, υποψιάζομαι πως κι εγώ φταίω που εσύ νιώθεις αναξιαγάπητος, όμως καθόλου δεν θέλω να το ξέρω… Εσένα σε νοιάζει που κι εγώ αισθάνομαι μόνος; Χωρίς αγάπη; Δεν βλέπω να σε απασχολεί.. Αν σ’ ένοιαζε, δεν θα μου φώναζες… Λοιπόν, αν θες να ξέρεις, ναι, κι εμένα δεν μ’ αγαπάει κανείς! Ναι, υποψιάζομαι πως κι εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό, αλλά ούτε εγώ –όπως κι εσύ- δεν θέλω να το δω… Και, ναι, θα συνεχίζω να ουρλιάζω, όπως κι εσύ, μέχρι να βρεθεί κάποιος, να μου προσφέρει αυτό που μου λείπει: αγάπη…»

Ακολουθώντας τα χνάρια του Ιωάννη Καποδίστρια

Η Βιβλιοθήκη της Βουλής οργανώνει αυτή την περίοδο μία σπάνια έκθεση με θέμα «Ιωάννης Καποδίστριας: Η πορεία του στο χρόνο», η οποία φιλοξενείται στο Μέγαρο του Κοινοβουλίου. Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του αφιερωματικού έτους 2016 στις σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία και εστιάζει στη ζωή του θεμελιωτή του νέου ελληνικού κράτους.
 Όπως ανέφερε ο Γιώργος Πάντζας, Κοσμήτορας και Πρόεδρος της Επιτροπής Βιβλιοθήκης της Βουλής, προλογίζοντας την τελετή των εγκαινίων, «η Έκθεση αναδεικνύει την προσωπικότητα ενός χαρισματικού ηγέτη, μέσα από τα πλούσια ιστορικά τεκμήρια και τις συλλογές που κατέχει η Βιβλιοθήκη της Βουλής, καθώς επίσης και τις μεγάλες διπλωματικές ικανότητές του μέσα από 18 ρωσικά έγγραφα που έρχονται στο φως από το αρχείο παλαιών εγγράφων του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών». Τόνισε, επίσης, ότι «παρουσιάζει την πρόσληψη του έργου του και της πορείας του στο χρόνο, και κατά πόσο αυτό έχει επηρεάσει το σύγχρονο κόσμο στα πεδία της διπλωματίας, της πολιτικής και του πολιτισμού».

Ιστορικές Μνήμες...Κώστης Στεφανόπουλος πρός Κλίντον

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ Κ.ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΓΕΥΜΑ ΣΤΟ              ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΚΛΙΝΤΟΝ.

Το προσόν του αιρετού

 

Μακριδάκης Γιάννης
Στη Χίο χιονίζει, ο παγωμένος βοριάς είναι θυελλώδης και οι πρόσφυγες του καταυλισμού της Σούδας ζουν εκτεθειμένοι στα καιρικά φαινόμενα.
Ο Τσίπρας και ο Μουζάλας, σφουγκοκωλάριοι της Μέρκελ, έχουν την αποκλειστική ευθύνη για το ότι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται ακόμη στο νησί. Επειδή ερμηνεύουν τη συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας με τρόπο ώστε να θυσιάζουν τους πρόσφυγες αλλά και τις κοινωνίες των νησιών, που τα μετατρέπουν σε πλωτά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανεπιθυμήτων.
Ο δήμαρχος, ο αντιπεριφερειάρχης και ο δεσπότης της Χίου έχουν την αποκλειστική ευθύνη για το ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε συνθήκες απάνθρωπες αυτές τις κρύες μέρες και νύχτες. Ο δήμαρχος επειδή έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με τους νεοναζί, τους χύμα και τους συγκαλυμμένους υπό τον τίτλο “παγχιακή επιτροπή αγώνα”, και λέει ότι δεν δίνει καμιά λύση διότι όποτε έδωσε, η λύση αυτή εκλήφθηκε από την ανίκανη κυβέρνηση ως μόνιμη. Ο αντιπεριφερειάρχης επειδή ξέρει μόνο να λέει να μεταφέρουν τους πρόσφυγες στην τοποθεσία “18″, σε ένα οροπέδιο στη μέση του πουθενά, με υψόμετρο πάνω από 500μ, όπου κυριαρχεί το χιόνι τον χειμώνα και η ζέστη που λιώνει τα βράχια το καλοκαίρι και ο δεσπότης επειδή υποστηρίζει, ανάμεσα στις λογής – λογής εθνικιστικές τσαρλατανιές του, πως έχει όλη την καλή διάθεση να ανοίξει τις ενοριακές αίθουσες της πόλης, για να προφυλαχτούν οι δύστυχοι αλλά δεν τον αφήνουν οι επίτροποι των ενοριών. Οι δυο βουλευτές του νησιού είναι εξίσου χυδαίοι και διακοσμητικοί, τελείως ανίκανοι.
Τελικά για να έχεις θέση αιρετή κάθε βαθμίδας σε αυτή τη χώρα, ένα προσόν αρκεί. Ορίστε το ο καθένας σας με την κατάλληλη λέξη που σας έρχεται στον νου. Περιγραφικά πάντως έχει ως εξής: Να μπορείς να κοιμάσαι, ακόμα και όταν άνθρωποι βασανίζονται, αρρωσταίνουν ή και πεθαίνουν εξαιτίας σου.

Πηγή: yiannismakridakis.gr

Στάση ζωής

Ο Άρθουρ Ας (ArthurAsh) , ο θρυλικός παίχτης του τένις με τρία τρόπαια σεGrand  Slam πέθανε από AIDS , λόγω μετάγγισης μολυσμένου αίματος κατά τη διάρκεια επέμβασης καρδιάς το 1983.
Έλαβε επιστολές  από τους θαυμαστές του από όλο τον κόσμο. Ένας από αυτούς του έγραφε. «Γιατί ο Θεός έπρεπε να επιλέξει μια τέτοια κακή ασθένεια;»
Σε αυτό απάντησε ο Άρθουρ Ας:
«Στον κόσμο πάνω από 50 εκατομμύρια παιδιά αρχίζουν να παίζουν τένις, 5 εκατομμύρια μαθαίνουν να παίζουν τένις, 500.000 θα μάθουν επαγγελματικό τένις, 50.000 θα μπουν στο κύκλωμα, 5.000 φτάνουν στο GrandSlam, 50 αγωνίζονται στο Wimbledon, 4 στον ημιτελικό , 2 στους τελικούς. Όταν ύψωνα ένα κύπελλο ποτέ δεν είπα στον ΘΕΟ «Γιατί εγώ;»
Και σήμερα στον πόνο μου δεν θα πρέπει να πω στον Θεό «Γιατί εγώ;»
Η ευτυχία σε κάνει γλυκό
Οι δοκιμασίες σε κάνουν ισχυρό.
Η θλίψη σε κάνει ανθρώπινο.
Η αποτυχία σε κρατά ταπεινό και η επιτυχία σου δίνει λάμψη, αλλά μόνο η Πίστη και η στάση ζωής σου δίνει τη δύναμη να προχωράς…

Επιμέλεια: Αθανάσιος Γκάτζιος

Πηγή: isagiastriados.com

«H Μάνα»: Ένα συγκινητικό βίντεο που θα σας κάνει να αγκαλιάσετε τις μαμάδες…

Στα Κορεάτικα η λέξη «γάμος» για μια γυναίκα  σημαίνει να πηγαίνει στο σπίτι του συζύγου. Με άλλα λόγια να αφήνει το σπίτι όπου μεγάλωσε.
Αυτή είναι η ιστορία για μια  γυναίκα που ήταν μωρό, κόρη , κυρία, σύζυγος και μάνα. Η μάνα αυτή έχει φύγει από το σπίτι της και επιστρέφει μετά από χρόνια εκεί που μεγάλωσε και μας διηγείται άλλο ένα μυστικό.
Δείτε το βίντεο και αγκαλιάσετε τις μαμάδες σας αλλά και όλες τις μαμάδες του κόσμου:

Οι λεζάντες ενός επικήδειου

 

 Κώστας Γιαννακίδης
Το ακροατήριο στην Αβάνα ήταν το μεγαλύτερο στο οποίο έχει απευθυνθεί ποτέ ο Πρωθυπουργός. Βέβαια κάτι τέτοια φέρνουν μελαγχολία στο χαμόγελο ενός πολιτικού που σκέφτεται ότι έχει μπροστά του τόσα αυτιά να ακούν, τόσα χέρια να χειροκροτούν και ούτε μία ψήφο. Ομως ναι, για τον Αλέξη Τσίπρα μία ομιλία στην Πλατεία της Επανάστασης είναι σαν την είσοδο ενός ποδοσφαιριστή στο Μαρακανά ή σαν την έξοδο ενός βαρύτονου στη Σκάλα. Το θέμα είναι αν αυτή η εμφάνιση θα κάνει καλό. Σε μας και στη χώρα.

Ο Πρωθυπουργός μας ήταν ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που βρέθηκε στην εξέδρα των επισήμων και είπε δύο λόγια για τον Φιντέλ. Τον ακολούθησε ο Μαδούρο. Στο κάδρο στο οποίο μπήκε ήταν και οι ηγέτες των παρακάτω χωρών: Βολιβία, Πράσινο Ακρωτήρι, Μεξικό, Βενεζουέλα, Νικαράγουα, Ζιμπάμπουε, Νότια Αφρική, Ισημερινός, Κολομβία, Ναμίμπια, Παναμά, Σαλβαδόρ. Κοινώς, πέρα από τους απαραίτητους γείτονες, στην τελετή, σε επίπεδο ηγετών, εκπροσωπήθηκαν τρεις αφρικανικές χώρες και η Ελλάδα. Λέει κάτι αυτό; Μεταξύ μας, όχι. Εντάξει, δεν είναι η καλύτερη φωτογραφία, αλλά η παρουσία του Τσίπρα δεν δηλώνει κάτι που δεν γνωρίζουν έξω για μας. Και αν μη τι άλλο, ξέρουν πως ακόμα και αν δεν τα πιστεύει αυτά που κάνει, είναι βήματα ενός χορού που πρέπει να χορέψει. Το πολύ να βγει κανένας στην Ολλανδία και στη Γερμανία και να πει ότι δεν κουρεύεις χρέος σε φίλους του Μαδούρο, αλλά μέχρι εκεί.

Όσα δεν μπορεί η ψυχή να γράψει με λέξεις…

                           

Μαθήματα τιμιότητας από μια 12χρονη: «Δεν το σκέφτηκε ούτε δευτερόλεπτο»

Μάθημα τιμιότητας παρέδωσε μια 12χρονη μαθήτρια της Α Γυμνασίου στις Σέρρες που βρήκε ένα πορτοφόλι με 3.380 ευρώ και το παρέδωσε στην αστυνομία. Ο κάτοχος βρέθηκε την επόμενη μέρα και παρέλαβε το «φουσκωμένο» πορτοφόλι με τα χρήματα, που προορίζονταν για την κάλυψη αναγκών της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, ενώ η 12χρονη τιμήθηκε από την Αστυνομική Διεύθυνση Σερρών ως παράδειγμα ήθους.

Η μικρή Κωνσταντίνα περπατούσε σε κεντρικό δρόμο των Σερρών, μαζί με τη μητέρα της, εκπαιδευτικό, Πολυξένη Δασκαλάκη, νωρίς το βράδυ της 22ας Νοεμβρίου, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο με το οποίο θα επέστρεφαν στο σπίτι τους, στο Νέο Σούλι Σερρών. Η μητέρα προπορευόταν 2-3 μέτρα όταν άκουσε την κόρη της να τη φωνάζει ότι βρήκε ένα πορτοφόλι.
«Εγώ το είχα προσπεράσει χωρίς να το προσέξω. Το πήρα στα χέρια μου, το άνοιξα και το ξανάκλεισα αμέσως, γιατί κατάλαβα ότι είχε πολλά χρήματα», είπε στο «Έθνος» η κ. Δασκαλάκη και προσέθεσε: «Τη ρώτησα ‘και τώρα τι κάνουμε;’ και μου απάντησε ‘πάμε αμέσως στην αστυνομία’. Δεν το σκέφτηκε ούτε δευτερόλεπτο. Το θεωρούσε αυτονόητο. Μάλιστα μου το άρπαξε από τα χέρια και το κρατούσε αυτή στο δρόμο για την αστυνομία γιατί εκείνη το είχε βρει και ήθελε να το παραδώσει η ίδια».

Adios Fidel

«Οι άντρες δεν διαμορφώνουν το πεπρωμένο. Το πεπρωμένο παράγει τους άντρες που έχει ανάγκη». Ίσως αυτή η ρήση του κομαντάντε Φιντέλ, απαντάει στο τι ήταν ο Φιντέλ. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ένα παράγωγο του χρόνου και των αναγκών του, ένα παιδί της ιστορίας, επίμονο τέκνο της εποχής του. Όσοι προσπαθούν μηχανιστικά και σχεδόν μεταφυσικά να αποδώσουν στο Φιντέλ Κάστρο τους προσδιορισμούς που πιθανόν οι ίδιοι έχουν ανάγκη, ξεχνούν πως η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν» αλλά με τα «όταν». Ένα τέτοιο «όταν» συνοδεύει την είσοδο του Φιντέλ στην Αβάνα και την Ιστορία, στο πλάι του Τσε, του Σιενφουέγκο και των χιλιάδων που ακολούθησαν τους μόλις 82 επαναστάτες που κατέβηκαν από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα.
Πάνω απ όλα, ο Φιντέλ ήταν ένας άνθρωπος με όραμα που κατάφερε να γίνει όραμα. Όσοι υποτιμητικά σήμερα βλέπουν στην όψη και τη στρατιωτική στολή του Φιντέλ ένα «δικτάτορα» , αντιλαμβάνονται την Ιστορία ως ένα τεράστιο τζουκ μποξ που παίζει ετεροχρονισμένα τραγούδια παραγγελίας τους και τη Δημοκρατία ως τεχνική τήρησης κανόνων. Και η Ιστορία και η Δημοκρατία, είναι με τον Φιντέλ, ακόμη και αν ο ίδιος δεν ήταν όσο θα ήθελε μαζί τους.

Ιστορικές Μνήμες...Aφιέρωμα στον Κωστή Στεφανόπουλο

                             Aφιέρωμα στον Κωστή Στεφανόπουλο - ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ

«Ο μικρός μου φίλος από τη Μόρια...»

«Μια 66χρονη και ένας εξάχρονος νεκροί από φωτιά στο hotspot της Μόριας». Για τους περισσότερους η παραπάνω πρόταση αποτελεί απλώς τον τίτλο μιας τραγικής είδησης.

Κάποιοι άλλοι, όμως, πίσω από αυτόν βλέπουν πρόσωπα και, είτε τα γνωρίζουν είτε όχι, θρηνούν για τον άδικο χαμό τους. Οσο και αν η επικαιρότητα τρέχει, για την οικογένεια των δύο θυμάτων της τραγωδίας που σημειώθηκε τη νύχτα της περασμένης Πέμπτης στη Λέσβο, αλλά και για τους δικούς τους ανθρώπους ο χρόνος «πάγωσε» την ώρα που η καρδιά της Φατιμά και του Μπαρές σταμάτησε. Τραγική ειρωνεία το ότι οι γονείς του άτυχου αγοριού είχαν καταθέσει αίτημα επαναπροώθησής τους στην Τουρκία...
«Πριν από δέκα ημέρες είχα μιλήσει με τους συναδέλφους μου στη Λέσβο μέσω Skype. Γύρισαν την κάμερα προς το μέρος του Μπαρές και όταν με είδε συγκινήθηκε. Δεν σκέφτηκα καθόλου ακούγοντας την είδηση ότι το αγοράκι που χάθηκε θα ήταν ένα πρόσωπο που γνώριζα», λέει στο «Εθνος» ο 41χρονος υπαρχιφύλακας Κωνσταντίνος Βαγγελής, που υπηρετεί στο Αστυνομικό Τμήμα Κήπων και που για δύο μήνες, μέχρι και τον περασμένο Οκτώβριο, είχε γίνει αχώριστος με το εξάχρονο αγοράκι.
«Δεν πίστευα ότι χάθηκε»
«Το γεγονός με συντάραξε, γιατί το να χαθεί ένα μικρό παιδί είναι μια μεγάλη απώλεια, αλλά καμία στιγμή δεν πίστεψα ότι μπορεί να είναι ο μικρός Μπαρές το θύμα. Το απόγευμα της Κυριακής, όμως, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα κατά το οποίο ενημερώθηκα πως το παιδί που χάθηκε ήταν ο μικρός μου φίλος», προσθέτει. Η είδηση του θανάτου του εξάχρονου αγοριού τον φόρτισε συναισθηματικά και αποφάσισε να τον αποχαιρετήσει μέσα από μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. Μέσα σε λίγες ώρες η συγκεκριμένη δημοσίευση απέσπασε δεκάδες likes και κοινοποιήθηκε εκατοντάδες φορές, με αποτέλεσμα να βρεθεί ξαφνικά μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας.

Ο άλλος Κουβανός επαναστάτης

 

Πάσχος Μανδραβέλιας

Σ​​ε αντίθεση με τον διώκτη του, ελάχιστοι ξέρουν και ουδείς έκλαψε στην Ελλάδα τον Κουβανό Ρεϊνάλντο Αρένας, ο οποίος έμεινε επαναστάτης μέχρι τέλους της ζωής του. Υποστηρικτής της κουβανικής επανάστασης, όσο αυτή ήταν επανάσταση, αντιρρησίας όταν έγινε δικτατορία, ομοφυλόφιλος, πέρασε χρόνια στη φυλακή από το καθεστώς που έκανε ο Κομαντάντε του κ. Αλέξη Τσίπρα. Και αφού, κατά τον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη, ο Φιντέλ «ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», ο ποιητής με τα σγουρά μαλλιά και τα μεγάλα μάτια πρέπει να ήταν στη λάθος. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι διώξεις από το καθεστώς, με πρώτη εκείνη για «ιδεολογική παρέκκλιση»;
Ο Ρεϊνάλντο Αρένας ξεκίνησε να γράφει από μικρός. Ως έφηβος συμμετείχε στην κουβανική επανάσταση για την εκδίωξη του δικτάτορα Μπατίστα και κατόπιν έγινε ερευνητής στην Εθνική Βιβλιοθήκη Χοσέ Μαρτί. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Celestino antes del alba» βραβεύθηκε και στην Κούβα και στη Γαλλία. Το δεύτερο του, «El mundo alucinante», δεν εκδόθηκε ποτέ στην Κούβα. Απέκλινε ιδεολογικά από τα οράματα της επανάστασης. Οπως έγραψε ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, το καθεστώς τον κήρυξε «κοινωνικά απροσάρμοστο» και τον έστειλε να δουλέψει υποχρεωτικά στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Τα γραπτά του, καθώς και το γεγονός ότι ποτέ δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, ήταν αρκετά για τα καταναγκαστικά έργα.

Φιντέλ Κάστρο

Στέφανος Κασιμάτη

Τ​​ο πληροφορήθηκα πολύ πρωί, ώρα Ελλάδος, σχεδόν μόλις είχε ανακοινωθεί το γεγονός από την Αβάνα, κι έμεινα κατάπληκτος. Μα ζούσε ο Φιδέλ Κάστρο; Ε λοιπόν, έτσι φαίνεται· τουλάχιστον ως βιολογικός οργανισμός, ζούσε. Είχε γίνει όμως ιστορικό irrelevance, όπως λένε οι αγγλόφωνοι λαοί, δηλαδή, κάτι άσχετο με τον κόσμο όπως εξελίχθηκε. Στην καλύτερη περίπτωση, ήταν μια νότα γραφικότητας στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη (οι επτάωρες ομιλίες του, οι σπορτίφ εμφανίσεις του με φόρμα Adidas κ.λπ.)· στη χειρότερη περίπτωση, ήταν μια κομμουνιστική τυραννία που παρατεινόταν ανώφελα για τον κουβανικό λαό, αφού ο κόσμος είχε αλλάξει.

Ο θάνατος του Φιδέλ (κατά την ορθόδοξη εκδοχή του ονόματος, όπως μάθαμε από το συλλυπητήριο σημείωμα του Δ. Κουτσούμπα) και του οράματός του επήλθε, πρώτα, με την ήττα της Σοβιετικής Ενωσης στον Ψυχρό Πόλεμο και, λίγο αργότερα, με τη διάλυσή της. Η παύση της απευθείας βοήθειας των Σοβιετικών, όπως και των προνομιακών εμπορικών σχέσεων που διατηρούσε η Κούβα με την προστάτιδα υπερδύναμη, έφερε την οικονομία της σε πλήρες αδιέξοδο, ώστε το καθεστώς να υποχρεωθεί μόνο του να ανοίξει σταδιακά την εσωτερική αγορά σε μορφές του ελεύθερου ανταγωνισμού και, επίσης, να υποχρεωθεί να αποκαταστήσει σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια παρακμής, η Κούβα του Φιδέλ, που κάποτε πήγε να γίνει αφορμή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου (αφορμή του τέλους της Ιστορίας, θα έλεγε κάποιος καθ’ υπερβολήν), απασχολούσε τη διεθνή επικαιρότητα κυρίως για τα κατά καιρούς κύματα των φυγάδων που την κοπανούσαν όπως όπως από τον παράδεισο (υπάρχουν και τέτοιοι…) ή για την άτεγκτη καταπίεση των αντιφρονούντων. Η μόνη έμμεση διεθνής επιρροή που είχε –και αυτό χωρίς να το έχει επιδιώξει– ήταν στις τοπικές πολιτικές εξελίξεις στη Φλόριντα, όπου είναι συγκεκντρωμένη η κοινότητα των Κουβανών φυγάδων. Εκεί όπου πανηγύριζαν στους δρόμους μόλις το έμαθαν.

«Βγάλε την ετικέτα»: Μια ευρηματική καμπάνια για το AIDS από το Κέντρο Ζωής

«Πήγαινε γυρεύοντας», «μακριά από εμένα», «ανίκανη για μάνα», «ανώμαλος», «ανήθικη»... αυτές είναι μόνο λίγες από τις «ετικέτες» που έχουμε κολλήσει στου ανθρώπους που ζουν με HIV/AIDS εδώ και χρόνια, εξαιτίας της ελλιπούς ενημέρωσης σχετικά με το θέμα.

Το Κέντρο Ζωής, καλεί τον κόσμο να «βγάλει» τις ετικέτες, με μία ευρηματική καμπάνια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, που θα υλοποιηθεί μέσα από τα social media και μέσω της διανομής ενημερωτικών φυλλαδίων σε όλη τη χώρα.
Η 1η φάση της καμπάνιας, θα τρέξει μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook , όπου θα αναρτηθεί φωτογραφία με άντρα γεμάτο ετικέτες και στερεότυπα, που συχνά αποδίδονται στους ανθρώπους που ζουν με HIV/AIDS. Ο κόσμος καλείται να βγάλει τις ετικέτες, πατώντας “angry” (reaction) και όχι “like”, δηλώνοντας έτσι την εναντίωσή του. Κάθε μέρα, με την υποστήριξη του κοινού, θα κατεβαίνει από μία ετικέτα, απαλλάσσοντας τον άντρα της φωτογραφίας από όλες εκείνες τις ταμπέλες, δίνοντας του το δικαίωμα να ζήσει μία φυσιολογική ζωή μακριά από ρατσισμό και στερεότυπα.

Ιστορικές Μνήμες...Αντίο κύριε Πρόεδρε!

Εκπομπή - αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Κωστή Στεφανόπουλο, λίγο μετά το τέλος της θητείας του ως Προέδρου της Δημοκρατίας.
Στην εκπομπή συμμετείχαν και οι Schooligans, στους οποίους είχε παραχωρήσει την τελευταία του συνέντευξη ως Πρόεδρος.
Έρευνα-δημ. επιμέλεια - παρουσίαση ΑΘΗΝΑ ΡΑΠΙΤΟΥ
Αρχισυνταξία εκπομπής ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ
Σκηνοθεσία ΛΕΝΙΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ
Βίντεο - μοντάζ ΘΟΔΩΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΕΛΟΣ
Γραφικά ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΜΟΥΡΗΣ
Δημοσιογράφος - παραγωγός ΒΑΣΙΛΗΣ Ν. ΤΑΝΗΣ
Παραγωγή ΝΕΤ Γενική διεύθυνση ενημέρωσης 2005

Εβελίνα Παπούλια: Δεν φοβάμαι τον θάνατο…

 Γράφει: Μαρκέλλα Σαράιχα

Όμορφη με άποψη, ηθοποιός πρώτης γραμμής και χαμηλών τόνων, η Εβελίνα Παπούλια με το ήθος και την ευγένεια που τη διακρίνει όλα αυτά τα χρόνια, μίλησε για τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» όπου πρωταγωνιστεί σε παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών, αλλά και για το αν έχει κάνει τέτοιου είδους σχέση στη διάρκεια της ζωής της. «Είναι μία τελείως διαφορετική παράσταση. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ενδεχομένως να έχουν δει όλοι από την ταινία. Επίσης δεν υπάρχει η εποχή αυτή. Το 1935 διαδραματίζεται , οπότε είναι σε μία τελείως διαφορετική εποχή και επίσης θα μπορούσα να πω είναι μία διασκευή πάνω στο έργο, λόγω και εποχής. Είναι εντελώς διαφορετικό το έργο σε σχέση με την ταινία ή και με την εποχή που διαδραματίζεται».

Αποκάλυψε ότι έχει αντιμετωπίσει την κατάθλιψη χωρίς να καταφύγει σε φάρμακα, μίλησε για τη σχέση της με την 18χρονη κόρη της, για τις θυσίες που έχει κάνει για έναν έρωτα, ενώ σχολίασε και τη φήμη ότι είναι δύσκολος συνεργάτης ο Γιώργος Κιμούλης. «Δεν είναι δύσκολος. Έχει μία στοχοπροσήλωση, έχει απαιτήσεις κι ίσως οφείλεται στην τελειομανία του και στο πώς θέλει να γίνονται και να εξελίσσονται τα πράγματα. Έχω χαρεί παρά πολύ αυτή τη συνεργασία. Την ιεραρχία του θεάτρου την τηρώ και την ασπάζομαι. Κι έτσι έχουμε μία εξαιρετική συνεργασία. Τον εκτιμώ βαθύτατα». 

Η αμφισημία του ανθρώπου

Χρήστος Μαλεβίτσης

   Το ζώο υπακούει στην αναγκαιότητα του ενστίκτου. Γι’ αυτό δεν του χρειάζονται οι απαγορεύσεις. Οι απαγορεύσεις τίθενται στον άνθρωπο, ο οποίος είναι ελεύθερος. Είναι ελεύθερος επειδή υπερβαίνει τα πάντα και μπορεί να αρνηθεί τα πάντα. Από αυτή την άποψη είναι επικίνδυνος, είναι «δεινός», κατά τον Σοφοκλή. Γι’ αυτό τίθενται οι απαγορεύσεις· για να μη χαθεί μέσα στο χάος της ελευθερίας του, προκαλώντας κακό τόσο στον εαυτό του όσο και στους άλλους. Η εντολή του Θεού ήταν να μη φάγουν οι πρωτόπλαστοι καρπό από το δέντρο της γνώσεως. Αυτοί παρέβησαν την εντολή.  Κατέστησαν ένοχοι και τιμωρήθηκαν με αποπομπή από τον παράδεισο. Έτσι θεμελιώνει την κατηγορία της ενοχής η Παλαιά Διαθήκη. Και έτσι θέτει τον άνθρωπο στην πορεία του πνεύματος, για να νιώσει ασφαλής, έστω και ως ένοχος.

B. Μπούτος: Το κυρίαρχο σήμερα μοντέλο ανθρώπου εν συντομία

 Βασίλειος Μπούτος*
 
Δικτυωμένος αλλά ακοινώνητος,
σεξοκεντρικός αλλά ανέραστος,
υπερευαίσθητος (έναντι του εαυτού του) αλλά σκληρόκαρδος (έναντι των άλλων),
αδιάφορος για τους άλλους αλλά εξαρτώμενος από την γνώμη των άλλων,
επιμελώς – εκκεντρικώς ενδυόμενος αλλά παραμένων ακάλυπτος,
 πολυταξιδεμένος αλλά επαρχιώτης ξιπασμένος,
 δυναμικός αλλά ευάλωτος,
άτεγκτος αλλά ευλύγιστος,
σκληρός αλλά εύθραυστος,
σνόμπ αλλά κόλακας,
αρτιμελής αλλά ανάπηρος,
κοσμικός πολύ αλλά και μόνος περισσότερο,
μάστορας της ατάκας αλλά παραγιός του διαλόγου,εραστής της ύλης αλλά βιαστής της φύσης,
ούτε άρρεν ούτε θήλυ αλλά αρρενοθήλυ,γυμναζόμενος αλλά ασκληραγώγητος,
πολυάσχολος αλλά πλήττων,διά βίου εκπαιδευόμενος αλλά μονίμως απαίδευτος,
αενάως κινούμενος αλλά διαρκώς οπισθοχωρών,εντρυφών στις δημόσιες σχέσεις αλλά ατροφών στις προσωπικές του σχέσεις,συμπάσχων στις θλίψεις αλλά πάσχων στις χαρές (των άλλων),
πασχίζων για το κάλλος αλλά υπηρετών την ασχήμια,αγαπών τις τιμές αλλά στερούμενος φιλοτίμου,
περί την ψυχολογίαν ασχολούμενος αλλά την ψυχήν αρνούμενος,συνεχώς εξελισσόμενος αλλά μη προοδεύων,σχετιζόμενος αλλά μη μοιραζόμενος,φλεγόμενος αλλά μη λάμπων,αγαπολογών αλλά μη αγαπών,ξενυχτών αλλά μη αγρυπνών,κρίνων αλλά μη διακρίνων,εφευρίσκων αλλά μη ανακαλύπτων,
διασκεδάζων αλλά μη εορτάζων,σπάταλος αλλ’ όχι γενναιόδωρος,αψύς αλλ’ όχι λεβέντης,
φίλαθλος αλλ’ όχι αθλητής,από καλό σπίτι αλλ’ όχι από καλό γένος,πλούσιος αλλ’ όχι άρχοντας,
συλλέκτης έργων τέχνης αλλ’ όχι φίλος της τέχνης,λάτρης της ειδίκευσης αλλ’ όχι του βάθους,
κυνηγός των επάθλων αλλ’ όχι των άθλων,σοφιζόμενος αλλ’ όχι σοφός,εμμονικώς καλλωπιζόμενος αλλ’ όχι ωραίος,ισορροπιστής αλλ’ όχι ισορροπημένος,έχων έγνοια να είναι υγιής αλλ’ όχι ακέραιος,
επιζητών την ελευθερία αλλ’ όχι την λύτρωση,έχων έπαρση αλλ’ όχι υπερηφάνεια,σκεπτόμενος το κόστος αλλ’ όχι την τιμήν,έχων στόχους αλλ’ όχι ιδανικά,έχων γνώμη αλλ’ όχι γνώση,
κηρύσσων αλλ’ όχι πράττων,κερδίζων αλλ’ όχι νικών,μιμούμενος αλλ’ όχι εμπνεόμενος,
μαχόμενος αλλ’ όχι αγωνιζόμενος,ελλιποβαρής μα βυθιζόμενος,ελισσόμενος μα μηδέποτε απεμπλεκόμενος,εμπαθής μα στερούμενος πάθους,χορτασμένος μα ποτέ διψασμένος,ελεύθερος επιλογών αλλά δούλος των παθών,οπαδός του ορθού λόγου αλλά αρνητής του Αιωνίου Λόγου και Θεού, δεχόμενος το παράλογο της τυχαιότητος: το έσχατο αυτό σημείο και το αίτιο των λοιπών…

*Ο Βασίλειος Χρ. Μπούτος είναι Συμβολαιογράφος Πειραιώς, Μ.Δ. Εμπορικού Δικαίου.

Το εικαστικό έργο που πλαισιώνει τη σελίδα είναι δημιουργία του Κωστή Μουδάτσου.
Πηγή κειμένου: http://www.antibaro.gr/article/14103

Η απογοήτευση στις σχέσεις σήμερα…

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Εκτός από το γεγονός ότι οι νέοι σήμερα μεταθέτουν χρονικά τον γάμο, διαπιστώνουμε και μία γενικότερη απογοήτευση στο ζήτημα των σχέσεων. Οι ρυθμοί ζωής, η ανάγκη για περισσότερη εργασία και η κούραση που αυτή φέρνει, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια που πηγάζει από τα όσα το «εγώ» ζητά, κάνουν τους νέους να προτιμούν ή περιστασιακές σχέσεις ή παρέες για να ξεφύγουν, χωρίς στόχευση για κοινή ζωή.
Ο πολιτισμός σήμερα ζητά να βλέπουμε τον κόσμο με κριτήριο τον εαυτό μας. Τι μπορούμε να αντέξουμε. Τι ζητάμε και περιμένουμε από τους άλλους. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε. Να παλέψουμε να αντέξουμε την ιδιορρυθμία του άλλου και τη δική μας. Να λειτουργήσουμε στην προοπτική της αμοιβαιότητας. Και δεν έχουμε χρόνο και δε γνωρίζουμε αν αξίζει. Συνήθως μένουμε στην ασφάλεια των σχέσεων με τους οικείους μας, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς μας ανέχονται, ή στους στόχους που θέτουμε για την πορεία της ζωής μας. Η άνεση της σαρκικότητας έχει μηδενίσει την σωματική πίεση. Όλα πορεύονται στην προοπτική της αναμονής.

Γιατί κλαις μαμά;

Ένα μικρό αγόρι ρώτησε τη μαμά του: “Γιατί κλαις μαμά;”
-”Γιατί είμαι γυναίκα” του είπε.
-”Δεν καταλαβαίνω” είπε το μικρό.
Η μαμά του απλά το αγκάλιασε και είπε “και ούτε ποτέ θα καταλάβεις….”
Αργότερα το μικρό αγόρι ρώτησε τον μπαμπά του: “Γιατί η μαμά κλαίει χωρίς λόγο;”
-”Όλες οι γυναίκες κλαίνε χωρίς λόγο!” ήταν το μόνο που μπορούσε να πει ο μπαμπάς του.
Το αγοράκι μεγάλωσε και έγινε άντρας, έχοντας ακόμα την απορία για ποιό λόγο κλαίνε οι γυναίκες.
Κάποια στιγμή είχε μια συζήτηση με τον Θεό.
Τότε Τον ρώτησε:
“Θεέ μου, γιατί οι γυναίκες κλαίνε τόσο εύκολα;”
Και τότε ο Θεός του είπε:
– “Όταν δημιούργησα την γυναίκα έπρεπε να είναι ξεχωριστή. Έφτιαξα τους ώμους της δυνατούς αρκετά ώστε να σηκώνουν τα βάρη του κόσμου και απαλά για να προσφέρουν ανακούφιση.
Της έδωσα εσωτερική δύναμη για να μπορεί να υπομένει τις γεννήσεις και την απόρριψη που καμιά φορά προέρχεται από τα παιδιά της. Της έδωσα σκληράδα που της επιτρέπει να συνεχίζει όταν οι υπόλοιποι τα έχουν παρατήσει, και να φροντίζει την οικογένεια της μέσω αρρώστιας και κούρασης χωρίς να παραπονιέται.
Της έδωσα ευαισθησία ώστε να αγαπάει τα παιδιά της κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και όταν αυτά την πληγώνουν. Της έδωσα δύναμη ώστε να αντέχει τον άντρα της με τα ελαττώματα του και την έπλασα από το πλευρό του για να προστατεύσω την καρδιά του.
Της έδωσα σοφία να γνωρίζει ότι ένας σύζυγος ποτέ δεν πληγώνει την γυναίκα του, απλά ελέγχει τις δυνάμεις της και την αποφασιστικότητα της να παραμείνει δίπλα του χωρίς αμφιβολίες.
Βλέπεις γιέ μου ’είπε ο Θεός‘, η ομορφιά της γυναίκας δεν είναι στα ρούχα που φοράει, στη μορφή που έχει ,ούτε στον τρόπο που φτιάχνει τα μαλλιά της…
Η ομορφιά της γυναίκας είναι στα μάτια της… γιατί τα μάτια είναι οι πύλες της καρδιάς… το μέρος που η αγάπη κατοικεί”.

Πηγή:  www.imommy.gr

Η Γενιά του Εγώ

 Spinney Laura

 

Οταν ήταν παιδιά τους έλεγαν ότι είναι οι καλύτεροι. Σήμερα παίρνουν αντικαταθλιπτικά γιατί αισθάνονται ότι δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Ποιoς φταίει;

Εδώ και μερικές δεκαετίες τα παιδιά του δυτικού κόσμου μεγαλώνουν με κανακέματα και επαίνους και διαρκείς τονωτικές ενέσεις του Εγώ τους σε μια καλών προθέσεων προσπάθεια ενίσχυσης της αυτοεκτίμησής τους. Πού οδήγησε αυτό; Στην εμφάνιση μιας γενιάς που αν και επισήμως ονομάζεται Γενιά Υ (ως διάδοχος της Γενιάς Χ), τώρα διεκδικεί τον καθόλου κολακευτικό τίτλο της «Γενιάς του Εγώ». Οι εκπρόσωποί της εμφανίζονται εγωκεντρικοί και νάρκισσοι, έχουν υπερτιμημένη άποψη για τον εαυτό τους και διακατέχονται από υπερβολικά υψηλές και έξω από τις δυνατότητές τους προσδοκίες, με αποτέλεσμα να «λυγίζουν» ευκολότερα κάτω από τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής και να ρέπουν περισσότερο προς την κατάθλιψη. Το να σπεύσουμε να τους κατηγορήσουμε είναι εύκολο. Είναι όμως πολύ πιο εποικοδομητικό να κάνουμε μια γερή κριτική και να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που έχουμε υιοθετήσει ως «καλύτερο» για την ανατροφή των παιδιών μας. Οι ειδικοί έχουν ήδη μπει στη διαδικασία και οι προτάσεις τους είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες.

Δώρο του Θεού τα παιδά μας

π. Δημητρίου Μπόκου 

Οἱ νου­νε­χεῖς καὶ ἀ­λη­θι­νὰ θε­ο­σε­βεῖς ἄν­θρω­ποι, σὰν τὸν Ἰ­ώβ, δὲν ξε­χνοῦ­σαν πο­τέ, ὅ­τι ἡ γέν­νη­ση τοῦ νέ­ου ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ἔρ­γο πρω­τί­στως τοῦ Θε­οῦ (βλ. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 384, Ἰ­ούλ. 2015). Δὲν πα­ρα­μέ­ρι­ζαν τὸν ἀ­λη­θι­νὸ Δη­μι­ουρ­γό, βά­ζον­τας βέ­βη­λα στὴ θέ­ση του τὸν ἑ­αυ­τό τους. Ἀ­να­γνώ­ρι­ζαν τα­πει­νὰ τὰ ὅ­ριά τους. Ἔ­τσι, ὅ­ταν ἡ Εὔ­α ἀ­πέ­κτη­σε τὸ πρῶ­το της παι­δί, εἶ­πε γε­μά­τη χα­ρά: «Ἀπέκτησα ἄνθρωπο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ» (Γεν. 4, 1). Δὲν ἐ­πέ­τρε­ψε στὸν λο­γι­σμό της νὰ αὐ­θα­διά­σει, ὅ­τι εἶ­ναι δι­κό της, κα­θα­ρὰ ἀν­θρώ­πι­νο, κα­τόρ­θω­μα αὐ­τό. Καὶ πά­λι, ὅ­ταν γέν­νη­σε τὸν Σήθ, εἶ­πε: «Μοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς ἄλλο παιδὶ ἀντὶ γιὰ τὸν Ἄβελ ποὺ σκότωσε ὁ Κάιν» (Γεν. 4, 25). Ο Ἰ­σα­ὰκ προ­σευ­χό­ταν γιὰ τὴ στεί­ρα σύ­ζυ­γό του καὶ μό­νο ὅ­ταν «τὸν ἄκουσε ὁ Θεός, ἔμεινε ἔγκυος ἡ Ρεβέκκα ἡ γυναίκα του» (Γεν. 25, 21).
Ὁ Θε­ὸς ἄ­νοι­ξε τὴ μή­τρα τῆς Λεί­ας, σὲ ἀν­τι­στάθ­μι­σμα τῆς πε­ρι­φρό­νη­σης ποὺ ἀν­τι­με­τώ­πι­ζε, καὶ τὴν τί­μη­σε μὲ πολ­λὰ παι­διά. Ὅ­ταν ἀ­πέ­κτη­σε τὸν πρῶ­το της γιό, τὸν Ρου­βήν, εἶ­πε: «Εἶδε ὁ Κύριος τὴν περιφρόνησή μου (ἀπὸ τὸν ἄνδρα μου) καὶ μοῦ ἔδωσε γιό». Ὅ­ταν ἔ­φτα­σε στὸν ἕ­κτο της γιό, τὸν Ζα­βου­λών, εἶ­πε: «Μοῦ χάρισε ὁ Θεὸς ἕνα καλὸ δῶρο κατὰ τὸν καιρὸ αὐτό». Στὰ παράπονα τῆς Ραχὴλ γιὰ τὴν ἀτεκνία της ὁ Ἰακὼβ μὲ θυμὸ ἀπάντησε: «Μήπως εἶμαι Θε­ὸς ἐγώ; Ἐκεῖνος (=ἄρα ὄχι ἐγὼ) σὲ “ἐ­στέ­ρη­σεν ἀπό καρ­πὸν κοι­λί­ας”». Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς τὴ «θυ­μή­θη­κε» καὶ ἄνοιξε καὶ «αὐ­τῆς τὴν μή­τραν» καὶ τῆς χά­ρισε τὸν πρῶ­το της γιό, τὸν πάγ­κα­λο Ἰ­ω­σήφ, ἡ Ραχὴλ εἶπε: «Ἀφαίρεσε ὁ Θεός μου τὴ ντροπή μου» (Γεν. κεφ. 29 καὶ 30). Τὰ πα­ρα­δείγ­μα­τα ἀ­πὸ τὴν Ἱ­ε­ρὰ Ἱ­στο­ρί­α εἶ­ναι πάμ­πολ­λα καὶ δεί­χνουν ὅ­λα τὴ στα­θε­ρὴ καὶ ἀ­με­τα­κί­νη­τη πί­στη τῶν θε­ο­σε­βῶν ἀν­θρώ­πων, ὅ­τι ὅ­λα τὰ κα­λά, καὶ ἰ­δι­αί­τε­ρα τὰ παι­διά, εἶ­ναι θέ­μα καὶ δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ.

Πριν γίνεις άγιος, γίνε άνθρωπος…

π. Ανδρέα Κονάνου

ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΙ
Πριν γίνεις άγιος, γίνε άνθρωπος…
Πες μια ζεστή καλημέρα στο διπλανό σου.
Μάθε να πίνεις ένα καφέ με τον άνθρωπό σου.
Χαμογέλα στο γείτονα.
Δες την καινούργια μπάλα του παιδιού σου.
Πες έναν έπαινο στην κορούλα σου
που γύρισε απ’ το σχολείο.
Δώσε ένα φιλί στη γυναίκα σου
για το μουσακά και το σπυρωτό πιλάφι.
Χάιδεψε τον άντρα σου
που έχει πονοκέφαλο απ’ τις σκοτούρες.
Δώσε κανα ψιλό στο φτωχό.
Βάλε φαΐ στο πήλινο πιατάκι,
για τα γατάκια της γειτονιάς που τρέμουν.
Άλλαξε κανάλι για χατήρι της.Κάνε πως δεν άκουσε τη γκρίνια του.Κι όταν ξεχάσεις το σφίξιμο
και το ¨στόχο¨ της αγιότητας, ίσως …και να την έχεις αγγίξει ήδη!..
Απ’ αυτά τα απλά, τα ¨χαζά¨, τα καθημερινά.
Που δεν μυρίζουν και πολύ λιβάνι.
Μα σε πάνε στου Χριστού το λιμάνι.
Καρφί. Άνευ διοδίων,τριωδίων,