«Ο μικρός μου φίλος από τη Μόρια...»

«Μια 66χρονη και ένας εξάχρονος νεκροί από φωτιά στο hotspot της Μόριας». Για τους περισσότερους η παραπάνω πρόταση αποτελεί απλώς τον τίτλο μιας τραγικής είδησης.

Κάποιοι άλλοι, όμως, πίσω από αυτόν βλέπουν πρόσωπα και, είτε τα γνωρίζουν είτε όχι, θρηνούν για τον άδικο χαμό τους. Οσο και αν η επικαιρότητα τρέχει, για την οικογένεια των δύο θυμάτων της τραγωδίας που σημειώθηκε τη νύχτα της περασμένης Πέμπτης στη Λέσβο, αλλά και για τους δικούς τους ανθρώπους ο χρόνος «πάγωσε» την ώρα που η καρδιά της Φατιμά και του Μπαρές σταμάτησε. Τραγική ειρωνεία το ότι οι γονείς του άτυχου αγοριού είχαν καταθέσει αίτημα επαναπροώθησής τους στην Τουρκία...
«Πριν από δέκα ημέρες είχα μιλήσει με τους συναδέλφους μου στη Λέσβο μέσω Skype. Γύρισαν την κάμερα προς το μέρος του Μπαρές και όταν με είδε συγκινήθηκε. Δεν σκέφτηκα καθόλου ακούγοντας την είδηση ότι το αγοράκι που χάθηκε θα ήταν ένα πρόσωπο που γνώριζα», λέει στο «Εθνος» ο 41χρονος υπαρχιφύλακας Κωνσταντίνος Βαγγελής, που υπηρετεί στο Αστυνομικό Τμήμα Κήπων και που για δύο μήνες, μέχρι και τον περασμένο Οκτώβριο, είχε γίνει αχώριστος με το εξάχρονο αγοράκι.
«Δεν πίστευα ότι χάθηκε»
«Το γεγονός με συντάραξε, γιατί το να χαθεί ένα μικρό παιδί είναι μια μεγάλη απώλεια, αλλά καμία στιγμή δεν πίστεψα ότι μπορεί να είναι ο μικρός Μπαρές το θύμα. Το απόγευμα της Κυριακής, όμως, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα κατά το οποίο ενημερώθηκα πως το παιδί που χάθηκε ήταν ο μικρός μου φίλος», προσθέτει. Η είδηση του θανάτου του εξάχρονου αγοριού τον φόρτισε συναισθηματικά και αποφάσισε να τον αποχαιρετήσει μέσα από μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. Μέσα σε λίγες ώρες η συγκεκριμένη δημοσίευση απέσπασε δεκάδες likes και κοινοποιήθηκε εκατοντάδες φορές, με αποτέλεσμα να βρεθεί ξαφνικά μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας.


«Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η δημοσίευσή μου αυτή θα λάβει τέτοιες διαστάσεις. Είπα απλά αυτό που αισθανόμουν και εξέφρασα στη σελίδα μου τα συναισθήματά μου για την απώλεια αυτού του παιδιού, με το οποίο είχα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση κατά τη διάρκεια της δίμηνης παραμονής μου στο νησί», επισημαίνει ο υπαρχιφύλακας Κ. Βαγγελής. «Ο Μπαρές ακτινοβολούσε ζωηράδα, εξυπνάδα και όρεξη για ζωή. Ολα τα παιδιά είναι σημαντικά. Υπάρχουν, όμως, κάποια που ξεχωρίζουν από τον μέσο όρο. Ενα από αυτά ήταν και εκείνος», τονίζει.
«Ηταν κοινωνικός και εξωστρεφής και εγώ -με την υποκειμενική διάσταση που μπορώ να αποδώσω- θα τον χαρακτήριζα ως ένα χαρισματικό παιδί. Αυτό με κέντρισε επάνω του και γι' αυτό ασχολήθηκα πολύ περισσότερο μαζί του από ό,τι με τα εκατοντάδες άλλα παιδιά που υπήρχαν στο κέντρο φιλοξενίας», συνεχίζει. «Γνωριστήκαμε τη δεύτερη ημέρα της υπηρεσίας μου στη Λέσβο, όταν ξαφνικά ήρθε και με αγκάλιασε. Μέρα με τη μέρα αναπτύξαμε μια ιδιαίτερη σχέση και για όσο έμεινα στο νησί ήμασταν σχεδόν καθημερινά μαζί. Συνεννοούμασταν κυρίως με τη γλώσσα του σώματος. Με φώναζε ''πουλίς'' και ό,τι ήθελε μου το έδειχνε χωρίς να μιλάμε στα αγγλικά, τα ιρακινά ή τα ελληνικά», λέει ακόμη ο υπαρχιφύλακας.
«Τον αποχαιρέτησα χαρίζοντάς του ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι», σχολιάζει για την τελευταία ημέρα της υπηρεσίας του στο νησί του Αιγαίου. Ο ίδιος τον είχε προετοιμάσει για την αναχώρησή του, όμως ο Μπαρές έφυγε απρόσμενα, άδικα, τραγικά και τόσο νωρίς...
Υπαρχιφύλακας: Δεν είμαι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας
Η ιστορία του υπαρχιφύλακα Κωνσταντίνου Βαγγελή δεν είναι η μόνη όπου ένας αστυνομικός έχει έρθει κοντά με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα μας. Τουναντίον είναι μία από τις πολλές, αλλά συνάμα από τις ελάχιστες ανθρώπινες ιστορίες που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και κατά πολλούς τρόπους «σπάνε» το ταμπού ως προς τον ρόλο του αστυνομικού.
«Εχω βρεθεί και στον Εβρο, όπως και στη Λέσβο, ενώ και στα Ιωάννινα έχουμε hotspot για πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτή είναι η δουλειά μου και εγώ απλώς την υπηρετώ, όπως κάνουν και οι συνάδελφοί μου», σχολιάζει ο υπαρχιφύλακας Κ. Βαγγελής.
«Αυτό το οποίο θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι δεν αποτελώ κάποια εξαίρεση. Τη δημόσια τοποθέτηση που έκανα θεωρώ ότι θα την έκανε ο μέσος συνάδελφός μου εάν του είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο. Πιστεύω ότι εκφράζω τον μέσο αστυνομικό. Δεν είμαι εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Και οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου με τον ίδιο τρόπο με εμένα λειτουργούν και συμπεριφέρονται, κάνοντας απλά τη δουλειά τους και σεβόμενοι τον ρόλο τους», καταλήγει.

Ευλαμπία Ρέβη

Πηγή: ΕΘΝΟΣ