Ιστορικές Μνήμες...Aφιέρωμα στον Κωστή Στεφανόπουλο

                             Aφιέρωμα στον Κωστή Στεφανόπουλο - ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ

«Ο μικρός μου φίλος από τη Μόρια...»

«Μια 66χρονη και ένας εξάχρονος νεκροί από φωτιά στο hotspot της Μόριας». Για τους περισσότερους η παραπάνω πρόταση αποτελεί απλώς τον τίτλο μιας τραγικής είδησης.

Κάποιοι άλλοι, όμως, πίσω από αυτόν βλέπουν πρόσωπα και, είτε τα γνωρίζουν είτε όχι, θρηνούν για τον άδικο χαμό τους. Οσο και αν η επικαιρότητα τρέχει, για την οικογένεια των δύο θυμάτων της τραγωδίας που σημειώθηκε τη νύχτα της περασμένης Πέμπτης στη Λέσβο, αλλά και για τους δικούς τους ανθρώπους ο χρόνος «πάγωσε» την ώρα που η καρδιά της Φατιμά και του Μπαρές σταμάτησε. Τραγική ειρωνεία το ότι οι γονείς του άτυχου αγοριού είχαν καταθέσει αίτημα επαναπροώθησής τους στην Τουρκία...
«Πριν από δέκα ημέρες είχα μιλήσει με τους συναδέλφους μου στη Λέσβο μέσω Skype. Γύρισαν την κάμερα προς το μέρος του Μπαρές και όταν με είδε συγκινήθηκε. Δεν σκέφτηκα καθόλου ακούγοντας την είδηση ότι το αγοράκι που χάθηκε θα ήταν ένα πρόσωπο που γνώριζα», λέει στο «Εθνος» ο 41χρονος υπαρχιφύλακας Κωνσταντίνος Βαγγελής, που υπηρετεί στο Αστυνομικό Τμήμα Κήπων και που για δύο μήνες, μέχρι και τον περασμένο Οκτώβριο, είχε γίνει αχώριστος με το εξάχρονο αγοράκι.
«Δεν πίστευα ότι χάθηκε»
«Το γεγονός με συντάραξε, γιατί το να χαθεί ένα μικρό παιδί είναι μια μεγάλη απώλεια, αλλά καμία στιγμή δεν πίστεψα ότι μπορεί να είναι ο μικρός Μπαρές το θύμα. Το απόγευμα της Κυριακής, όμως, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα κατά το οποίο ενημερώθηκα πως το παιδί που χάθηκε ήταν ο μικρός μου φίλος», προσθέτει. Η είδηση του θανάτου του εξάχρονου αγοριού τον φόρτισε συναισθηματικά και αποφάσισε να τον αποχαιρετήσει μέσα από μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. Μέσα σε λίγες ώρες η συγκεκριμένη δημοσίευση απέσπασε δεκάδες likes και κοινοποιήθηκε εκατοντάδες φορές, με αποτέλεσμα να βρεθεί ξαφνικά μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας.

Ο άλλος Κουβανός επαναστάτης

 

Πάσχος Μανδραβέλιας

Σ​​ε αντίθεση με τον διώκτη του, ελάχιστοι ξέρουν και ουδείς έκλαψε στην Ελλάδα τον Κουβανό Ρεϊνάλντο Αρένας, ο οποίος έμεινε επαναστάτης μέχρι τέλους της ζωής του. Υποστηρικτής της κουβανικής επανάστασης, όσο αυτή ήταν επανάσταση, αντιρρησίας όταν έγινε δικτατορία, ομοφυλόφιλος, πέρασε χρόνια στη φυλακή από το καθεστώς που έκανε ο Κομαντάντε του κ. Αλέξη Τσίπρα. Και αφού, κατά τον κ. Δημήτρη Παπαδημούλη, ο Φιντέλ «ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», ο ποιητής με τα σγουρά μαλλιά και τα μεγάλα μάτια πρέπει να ήταν στη λάθος. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν οι διώξεις από το καθεστώς, με πρώτη εκείνη για «ιδεολογική παρέκκλιση»;
Ο Ρεϊνάλντο Αρένας ξεκίνησε να γράφει από μικρός. Ως έφηβος συμμετείχε στην κουβανική επανάσταση για την εκδίωξη του δικτάτορα Μπατίστα και κατόπιν έγινε ερευνητής στην Εθνική Βιβλιοθήκη Χοσέ Μαρτί. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Celestino antes del alba» βραβεύθηκε και στην Κούβα και στη Γαλλία. Το δεύτερο του, «El mundo alucinante», δεν εκδόθηκε ποτέ στην Κούβα. Απέκλινε ιδεολογικά από τα οράματα της επανάστασης. Οπως έγραψε ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, το καθεστώς τον κήρυξε «κοινωνικά απροσάρμοστο» και τον έστειλε να δουλέψει υποχρεωτικά στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Τα γραπτά του, καθώς και το γεγονός ότι ποτέ δεν έκρυψε την ομοφυλοφιλία του, ήταν αρκετά για τα καταναγκαστικά έργα.

Φιντέλ Κάστρο

Στέφανος Κασιμάτη

Τ​​ο πληροφορήθηκα πολύ πρωί, ώρα Ελλάδος, σχεδόν μόλις είχε ανακοινωθεί το γεγονός από την Αβάνα, κι έμεινα κατάπληκτος. Μα ζούσε ο Φιδέλ Κάστρο; Ε λοιπόν, έτσι φαίνεται· τουλάχιστον ως βιολογικός οργανισμός, ζούσε. Είχε γίνει όμως ιστορικό irrelevance, όπως λένε οι αγγλόφωνοι λαοί, δηλαδή, κάτι άσχετο με τον κόσμο όπως εξελίχθηκε. Στην καλύτερη περίπτωση, ήταν μια νότα γραφικότητας στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη (οι επτάωρες ομιλίες του, οι σπορτίφ εμφανίσεις του με φόρμα Adidas κ.λπ.)· στη χειρότερη περίπτωση, ήταν μια κομμουνιστική τυραννία που παρατεινόταν ανώφελα για τον κουβανικό λαό, αφού ο κόσμος είχε αλλάξει.

Ο θάνατος του Φιδέλ (κατά την ορθόδοξη εκδοχή του ονόματος, όπως μάθαμε από το συλλυπητήριο σημείωμα του Δ. Κουτσούμπα) και του οράματός του επήλθε, πρώτα, με την ήττα της Σοβιετικής Ενωσης στον Ψυχρό Πόλεμο και, λίγο αργότερα, με τη διάλυσή της. Η παύση της απευθείας βοήθειας των Σοβιετικών, όπως και των προνομιακών εμπορικών σχέσεων που διατηρούσε η Κούβα με την προστάτιδα υπερδύναμη, έφερε την οικονομία της σε πλήρες αδιέξοδο, ώστε το καθεστώς να υποχρεωθεί μόνο του να ανοίξει σταδιακά την εσωτερική αγορά σε μορφές του ελεύθερου ανταγωνισμού και, επίσης, να υποχρεωθεί να αποκαταστήσει σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια παρακμής, η Κούβα του Φιδέλ, που κάποτε πήγε να γίνει αφορμή του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου (αφορμή του τέλους της Ιστορίας, θα έλεγε κάποιος καθ’ υπερβολήν), απασχολούσε τη διεθνή επικαιρότητα κυρίως για τα κατά καιρούς κύματα των φυγάδων που την κοπανούσαν όπως όπως από τον παράδεισο (υπάρχουν και τέτοιοι…) ή για την άτεγκτη καταπίεση των αντιφρονούντων. Η μόνη έμμεση διεθνής επιρροή που είχε –και αυτό χωρίς να το έχει επιδιώξει– ήταν στις τοπικές πολιτικές εξελίξεις στη Φλόριντα, όπου είναι συγκεκντρωμένη η κοινότητα των Κουβανών φυγάδων. Εκεί όπου πανηγύριζαν στους δρόμους μόλις το έμαθαν.

«Βγάλε την ετικέτα»: Μια ευρηματική καμπάνια για το AIDS από το Κέντρο Ζωής

«Πήγαινε γυρεύοντας», «μακριά από εμένα», «ανίκανη για μάνα», «ανώμαλος», «ανήθικη»... αυτές είναι μόνο λίγες από τις «ετικέτες» που έχουμε κολλήσει στου ανθρώπους που ζουν με HIV/AIDS εδώ και χρόνια, εξαιτίας της ελλιπούς ενημέρωσης σχετικά με το θέμα.

Το Κέντρο Ζωής, καλεί τον κόσμο να «βγάλει» τις ετικέτες, με μία ευρηματική καμπάνια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, που θα υλοποιηθεί μέσα από τα social media και μέσω της διανομής ενημερωτικών φυλλαδίων σε όλη τη χώρα.
Η 1η φάση της καμπάνιας, θα τρέξει μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook , όπου θα αναρτηθεί φωτογραφία με άντρα γεμάτο ετικέτες και στερεότυπα, που συχνά αποδίδονται στους ανθρώπους που ζουν με HIV/AIDS. Ο κόσμος καλείται να βγάλει τις ετικέτες, πατώντας “angry” (reaction) και όχι “like”, δηλώνοντας έτσι την εναντίωσή του. Κάθε μέρα, με την υποστήριξη του κοινού, θα κατεβαίνει από μία ετικέτα, απαλλάσσοντας τον άντρα της φωτογραφίας από όλες εκείνες τις ταμπέλες, δίνοντας του το δικαίωμα να ζήσει μία φυσιολογική ζωή μακριά από ρατσισμό και στερεότυπα.

Ιστορικές Μνήμες...Αντίο κύριε Πρόεδρε!

Εκπομπή - αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Κωστή Στεφανόπουλο, λίγο μετά το τέλος της θητείας του ως Προέδρου της Δημοκρατίας.
Στην εκπομπή συμμετείχαν και οι Schooligans, στους οποίους είχε παραχωρήσει την τελευταία του συνέντευξη ως Πρόεδρος.
Έρευνα-δημ. επιμέλεια - παρουσίαση ΑΘΗΝΑ ΡΑΠΙΤΟΥ
Αρχισυνταξία εκπομπής ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ
Σκηνοθεσία ΛΕΝΙΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ
Βίντεο - μοντάζ ΘΟΔΩΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΕΛΟΣ
Γραφικά ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΜΟΥΡΗΣ
Δημοσιογράφος - παραγωγός ΒΑΣΙΛΗΣ Ν. ΤΑΝΗΣ
Παραγωγή ΝΕΤ Γενική διεύθυνση ενημέρωσης 2005

Εβελίνα Παπούλια: Δεν φοβάμαι τον θάνατο…

 Γράφει: Μαρκέλλα Σαράιχα

Όμορφη με άποψη, ηθοποιός πρώτης γραμμής και χαμηλών τόνων, η Εβελίνα Παπούλια με το ήθος και την ευγένεια που τη διακρίνει όλα αυτά τα χρόνια, μίλησε για τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» όπου πρωταγωνιστεί σε παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών, αλλά και για το αν έχει κάνει τέτοιου είδους σχέση στη διάρκεια της ζωής της. «Είναι μία τελείως διαφορετική παράσταση. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ενδεχομένως να έχουν δει όλοι από την ταινία. Επίσης δεν υπάρχει η εποχή αυτή. Το 1935 διαδραματίζεται , οπότε είναι σε μία τελείως διαφορετική εποχή και επίσης θα μπορούσα να πω είναι μία διασκευή πάνω στο έργο, λόγω και εποχής. Είναι εντελώς διαφορετικό το έργο σε σχέση με την ταινία ή και με την εποχή που διαδραματίζεται».

Αποκάλυψε ότι έχει αντιμετωπίσει την κατάθλιψη χωρίς να καταφύγει σε φάρμακα, μίλησε για τη σχέση της με την 18χρονη κόρη της, για τις θυσίες που έχει κάνει για έναν έρωτα, ενώ σχολίασε και τη φήμη ότι είναι δύσκολος συνεργάτης ο Γιώργος Κιμούλης. «Δεν είναι δύσκολος. Έχει μία στοχοπροσήλωση, έχει απαιτήσεις κι ίσως οφείλεται στην τελειομανία του και στο πώς θέλει να γίνονται και να εξελίσσονται τα πράγματα. Έχω χαρεί παρά πολύ αυτή τη συνεργασία. Την ιεραρχία του θεάτρου την τηρώ και την ασπάζομαι. Κι έτσι έχουμε μία εξαιρετική συνεργασία. Τον εκτιμώ βαθύτατα». 

Η αμφισημία του ανθρώπου

Χρήστος Μαλεβίτσης

   Το ζώο υπακούει στην αναγκαιότητα του ενστίκτου. Γι’ αυτό δεν του χρειάζονται οι απαγορεύσεις. Οι απαγορεύσεις τίθενται στον άνθρωπο, ο οποίος είναι ελεύθερος. Είναι ελεύθερος επειδή υπερβαίνει τα πάντα και μπορεί να αρνηθεί τα πάντα. Από αυτή την άποψη είναι επικίνδυνος, είναι «δεινός», κατά τον Σοφοκλή. Γι’ αυτό τίθενται οι απαγορεύσεις· για να μη χαθεί μέσα στο χάος της ελευθερίας του, προκαλώντας κακό τόσο στον εαυτό του όσο και στους άλλους. Η εντολή του Θεού ήταν να μη φάγουν οι πρωτόπλαστοι καρπό από το δέντρο της γνώσεως. Αυτοί παρέβησαν την εντολή.  Κατέστησαν ένοχοι και τιμωρήθηκαν με αποπομπή από τον παράδεισο. Έτσι θεμελιώνει την κατηγορία της ενοχής η Παλαιά Διαθήκη. Και έτσι θέτει τον άνθρωπο στην πορεία του πνεύματος, για να νιώσει ασφαλής, έστω και ως ένοχος.

B. Μπούτος: Το κυρίαρχο σήμερα μοντέλο ανθρώπου εν συντομία

 Βασίλειος Μπούτος*
 
Δικτυωμένος αλλά ακοινώνητος,
σεξοκεντρικός αλλά ανέραστος,
υπερευαίσθητος (έναντι του εαυτού του) αλλά σκληρόκαρδος (έναντι των άλλων),
αδιάφορος για τους άλλους αλλά εξαρτώμενος από την γνώμη των άλλων,
επιμελώς – εκκεντρικώς ενδυόμενος αλλά παραμένων ακάλυπτος,
 πολυταξιδεμένος αλλά επαρχιώτης ξιπασμένος,
 δυναμικός αλλά ευάλωτος,
άτεγκτος αλλά ευλύγιστος,
σκληρός αλλά εύθραυστος,
σνόμπ αλλά κόλακας,
αρτιμελής αλλά ανάπηρος,
κοσμικός πολύ αλλά και μόνος περισσότερο,
μάστορας της ατάκας αλλά παραγιός του διαλόγου,εραστής της ύλης αλλά βιαστής της φύσης,
ούτε άρρεν ούτε θήλυ αλλά αρρενοθήλυ,γυμναζόμενος αλλά ασκληραγώγητος,
πολυάσχολος αλλά πλήττων,διά βίου εκπαιδευόμενος αλλά μονίμως απαίδευτος,
αενάως κινούμενος αλλά διαρκώς οπισθοχωρών,εντρυφών στις δημόσιες σχέσεις αλλά ατροφών στις προσωπικές του σχέσεις,συμπάσχων στις θλίψεις αλλά πάσχων στις χαρές (των άλλων),
πασχίζων για το κάλλος αλλά υπηρετών την ασχήμια,αγαπών τις τιμές αλλά στερούμενος φιλοτίμου,
περί την ψυχολογίαν ασχολούμενος αλλά την ψυχήν αρνούμενος,συνεχώς εξελισσόμενος αλλά μη προοδεύων,σχετιζόμενος αλλά μη μοιραζόμενος,φλεγόμενος αλλά μη λάμπων,αγαπολογών αλλά μη αγαπών,ξενυχτών αλλά μη αγρυπνών,κρίνων αλλά μη διακρίνων,εφευρίσκων αλλά μη ανακαλύπτων,
διασκεδάζων αλλά μη εορτάζων,σπάταλος αλλ’ όχι γενναιόδωρος,αψύς αλλ’ όχι λεβέντης,
φίλαθλος αλλ’ όχι αθλητής,από καλό σπίτι αλλ’ όχι από καλό γένος,πλούσιος αλλ’ όχι άρχοντας,
συλλέκτης έργων τέχνης αλλ’ όχι φίλος της τέχνης,λάτρης της ειδίκευσης αλλ’ όχι του βάθους,
κυνηγός των επάθλων αλλ’ όχι των άθλων,σοφιζόμενος αλλ’ όχι σοφός,εμμονικώς καλλωπιζόμενος αλλ’ όχι ωραίος,ισορροπιστής αλλ’ όχι ισορροπημένος,έχων έγνοια να είναι υγιής αλλ’ όχι ακέραιος,
επιζητών την ελευθερία αλλ’ όχι την λύτρωση,έχων έπαρση αλλ’ όχι υπερηφάνεια,σκεπτόμενος το κόστος αλλ’ όχι την τιμήν,έχων στόχους αλλ’ όχι ιδανικά,έχων γνώμη αλλ’ όχι γνώση,
κηρύσσων αλλ’ όχι πράττων,κερδίζων αλλ’ όχι νικών,μιμούμενος αλλ’ όχι εμπνεόμενος,
μαχόμενος αλλ’ όχι αγωνιζόμενος,ελλιποβαρής μα βυθιζόμενος,ελισσόμενος μα μηδέποτε απεμπλεκόμενος,εμπαθής μα στερούμενος πάθους,χορτασμένος μα ποτέ διψασμένος,ελεύθερος επιλογών αλλά δούλος των παθών,οπαδός του ορθού λόγου αλλά αρνητής του Αιωνίου Λόγου και Θεού, δεχόμενος το παράλογο της τυχαιότητος: το έσχατο αυτό σημείο και το αίτιο των λοιπών…

*Ο Βασίλειος Χρ. Μπούτος είναι Συμβολαιογράφος Πειραιώς, Μ.Δ. Εμπορικού Δικαίου.

Το εικαστικό έργο που πλαισιώνει τη σελίδα είναι δημιουργία του Κωστή Μουδάτσου.
Πηγή κειμένου: http://www.antibaro.gr/article/14103

Η απογοήτευση στις σχέσεις σήμερα…

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Εκτός από το γεγονός ότι οι νέοι σήμερα μεταθέτουν χρονικά τον γάμο, διαπιστώνουμε και μία γενικότερη απογοήτευση στο ζήτημα των σχέσεων. Οι ρυθμοί ζωής, η ανάγκη για περισσότερη εργασία και η κούραση που αυτή φέρνει, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια που πηγάζει από τα όσα το «εγώ» ζητά, κάνουν τους νέους να προτιμούν ή περιστασιακές σχέσεις ή παρέες για να ξεφύγουν, χωρίς στόχευση για κοινή ζωή.
Ο πολιτισμός σήμερα ζητά να βλέπουμε τον κόσμο με κριτήριο τον εαυτό μας. Τι μπορούμε να αντέξουμε. Τι ζητάμε και περιμένουμε από τους άλλους. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε. Να παλέψουμε να αντέξουμε την ιδιορρυθμία του άλλου και τη δική μας. Να λειτουργήσουμε στην προοπτική της αμοιβαιότητας. Και δεν έχουμε χρόνο και δε γνωρίζουμε αν αξίζει. Συνήθως μένουμε στην ασφάλεια των σχέσεων με τους οικείους μας, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς μας ανέχονται, ή στους στόχους που θέτουμε για την πορεία της ζωής μας. Η άνεση της σαρκικότητας έχει μηδενίσει την σωματική πίεση. Όλα πορεύονται στην προοπτική της αναμονής.

Γιατί κλαις μαμά;

Ένα μικρό αγόρι ρώτησε τη μαμά του: “Γιατί κλαις μαμά;”
-”Γιατί είμαι γυναίκα” του είπε.
-”Δεν καταλαβαίνω” είπε το μικρό.
Η μαμά του απλά το αγκάλιασε και είπε “και ούτε ποτέ θα καταλάβεις….”
Αργότερα το μικρό αγόρι ρώτησε τον μπαμπά του: “Γιατί η μαμά κλαίει χωρίς λόγο;”
-”Όλες οι γυναίκες κλαίνε χωρίς λόγο!” ήταν το μόνο που μπορούσε να πει ο μπαμπάς του.
Το αγοράκι μεγάλωσε και έγινε άντρας, έχοντας ακόμα την απορία για ποιό λόγο κλαίνε οι γυναίκες.
Κάποια στιγμή είχε μια συζήτηση με τον Θεό.
Τότε Τον ρώτησε:
“Θεέ μου, γιατί οι γυναίκες κλαίνε τόσο εύκολα;”
Και τότε ο Θεός του είπε:
– “Όταν δημιούργησα την γυναίκα έπρεπε να είναι ξεχωριστή. Έφτιαξα τους ώμους της δυνατούς αρκετά ώστε να σηκώνουν τα βάρη του κόσμου και απαλά για να προσφέρουν ανακούφιση.
Της έδωσα εσωτερική δύναμη για να μπορεί να υπομένει τις γεννήσεις και την απόρριψη που καμιά φορά προέρχεται από τα παιδιά της. Της έδωσα σκληράδα που της επιτρέπει να συνεχίζει όταν οι υπόλοιποι τα έχουν παρατήσει, και να φροντίζει την οικογένεια της μέσω αρρώστιας και κούρασης χωρίς να παραπονιέται.
Της έδωσα ευαισθησία ώστε να αγαπάει τα παιδιά της κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και όταν αυτά την πληγώνουν. Της έδωσα δύναμη ώστε να αντέχει τον άντρα της με τα ελαττώματα του και την έπλασα από το πλευρό του για να προστατεύσω την καρδιά του.
Της έδωσα σοφία να γνωρίζει ότι ένας σύζυγος ποτέ δεν πληγώνει την γυναίκα του, απλά ελέγχει τις δυνάμεις της και την αποφασιστικότητα της να παραμείνει δίπλα του χωρίς αμφιβολίες.
Βλέπεις γιέ μου ’είπε ο Θεός‘, η ομορφιά της γυναίκας δεν είναι στα ρούχα που φοράει, στη μορφή που έχει ,ούτε στον τρόπο που φτιάχνει τα μαλλιά της…
Η ομορφιά της γυναίκας είναι στα μάτια της… γιατί τα μάτια είναι οι πύλες της καρδιάς… το μέρος που η αγάπη κατοικεί”.

Πηγή:  www.imommy.gr

Η Γενιά του Εγώ

 Spinney Laura

 

Οταν ήταν παιδιά τους έλεγαν ότι είναι οι καλύτεροι. Σήμερα παίρνουν αντικαταθλιπτικά γιατί αισθάνονται ότι δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Ποιoς φταίει;

Εδώ και μερικές δεκαετίες τα παιδιά του δυτικού κόσμου μεγαλώνουν με κανακέματα και επαίνους και διαρκείς τονωτικές ενέσεις του Εγώ τους σε μια καλών προθέσεων προσπάθεια ενίσχυσης της αυτοεκτίμησής τους. Πού οδήγησε αυτό; Στην εμφάνιση μιας γενιάς που αν και επισήμως ονομάζεται Γενιά Υ (ως διάδοχος της Γενιάς Χ), τώρα διεκδικεί τον καθόλου κολακευτικό τίτλο της «Γενιάς του Εγώ». Οι εκπρόσωποί της εμφανίζονται εγωκεντρικοί και νάρκισσοι, έχουν υπερτιμημένη άποψη για τον εαυτό τους και διακατέχονται από υπερβολικά υψηλές και έξω από τις δυνατότητές τους προσδοκίες, με αποτέλεσμα να «λυγίζουν» ευκολότερα κάτω από τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής και να ρέπουν περισσότερο προς την κατάθλιψη. Το να σπεύσουμε να τους κατηγορήσουμε είναι εύκολο. Είναι όμως πολύ πιο εποικοδομητικό να κάνουμε μια γερή κριτική και να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που έχουμε υιοθετήσει ως «καλύτερο» για την ανατροφή των παιδιών μας. Οι ειδικοί έχουν ήδη μπει στη διαδικασία και οι προτάσεις τους είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες.

Δώρο του Θεού τα παιδά μας

π. Δημητρίου Μπόκου 

Οἱ νου­νε­χεῖς καὶ ἀ­λη­θι­νὰ θε­ο­σε­βεῖς ἄν­θρω­ποι, σὰν τὸν Ἰ­ώβ, δὲν ξε­χνοῦ­σαν πο­τέ, ὅ­τι ἡ γέν­νη­ση τοῦ νέ­ου ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ἔρ­γο πρω­τί­στως τοῦ Θε­οῦ (βλ. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 384, Ἰ­ούλ. 2015). Δὲν πα­ρα­μέ­ρι­ζαν τὸν ἀ­λη­θι­νὸ Δη­μι­ουρ­γό, βά­ζον­τας βέ­βη­λα στὴ θέ­ση του τὸν ἑ­αυ­τό τους. Ἀ­να­γνώ­ρι­ζαν τα­πει­νὰ τὰ ὅ­ριά τους. Ἔ­τσι, ὅ­ταν ἡ Εὔ­α ἀ­πέ­κτη­σε τὸ πρῶ­το της παι­δί, εἶ­πε γε­μά­τη χα­ρά: «Ἀπέκτησα ἄνθρωπο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ» (Γεν. 4, 1). Δὲν ἐ­πέ­τρε­ψε στὸν λο­γι­σμό της νὰ αὐ­θα­διά­σει, ὅ­τι εἶ­ναι δι­κό της, κα­θα­ρὰ ἀν­θρώ­πι­νο, κα­τόρ­θω­μα αὐ­τό. Καὶ πά­λι, ὅ­ταν γέν­νη­σε τὸν Σήθ, εἶ­πε: «Μοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς ἄλλο παιδὶ ἀντὶ γιὰ τὸν Ἄβελ ποὺ σκότωσε ὁ Κάιν» (Γεν. 4, 25). Ο Ἰ­σα­ὰκ προ­σευ­χό­ταν γιὰ τὴ στεί­ρα σύ­ζυ­γό του καὶ μό­νο ὅ­ταν «τὸν ἄκουσε ὁ Θεός, ἔμεινε ἔγκυος ἡ Ρεβέκκα ἡ γυναίκα του» (Γεν. 25, 21).
Ὁ Θε­ὸς ἄ­νοι­ξε τὴ μή­τρα τῆς Λεί­ας, σὲ ἀν­τι­στάθ­μι­σμα τῆς πε­ρι­φρό­νη­σης ποὺ ἀν­τι­με­τώ­πι­ζε, καὶ τὴν τί­μη­σε μὲ πολ­λὰ παι­διά. Ὅ­ταν ἀ­πέ­κτη­σε τὸν πρῶ­το της γιό, τὸν Ρου­βήν, εἶ­πε: «Εἶδε ὁ Κύριος τὴν περιφρόνησή μου (ἀπὸ τὸν ἄνδρα μου) καὶ μοῦ ἔδωσε γιό». Ὅ­ταν ἔ­φτα­σε στὸν ἕ­κτο της γιό, τὸν Ζα­βου­λών, εἶ­πε: «Μοῦ χάρισε ὁ Θεὸς ἕνα καλὸ δῶρο κατὰ τὸν καιρὸ αὐτό». Στὰ παράπονα τῆς Ραχὴλ γιὰ τὴν ἀτεκνία της ὁ Ἰακὼβ μὲ θυμὸ ἀπάντησε: «Μήπως εἶμαι Θε­ὸς ἐγώ; Ἐκεῖνος (=ἄρα ὄχι ἐγὼ) σὲ “ἐ­στέ­ρη­σεν ἀπό καρ­πὸν κοι­λί­ας”». Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς τὴ «θυ­μή­θη­κε» καὶ ἄνοιξε καὶ «αὐ­τῆς τὴν μή­τραν» καὶ τῆς χά­ρισε τὸν πρῶ­το της γιό, τὸν πάγ­κα­λο Ἰ­ω­σήφ, ἡ Ραχὴλ εἶπε: «Ἀφαίρεσε ὁ Θεός μου τὴ ντροπή μου» (Γεν. κεφ. 29 καὶ 30). Τὰ πα­ρα­δείγ­μα­τα ἀ­πὸ τὴν Ἱ­ε­ρὰ Ἱ­στο­ρί­α εἶ­ναι πάμ­πολ­λα καὶ δεί­χνουν ὅ­λα τὴ στα­θε­ρὴ καὶ ἀ­με­τα­κί­νη­τη πί­στη τῶν θε­ο­σε­βῶν ἀν­θρώ­πων, ὅ­τι ὅ­λα τὰ κα­λά, καὶ ἰ­δι­αί­τε­ρα τὰ παι­διά, εἶ­ναι θέ­μα καὶ δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ.

Πριν γίνεις άγιος, γίνε άνθρωπος…

π. Ανδρέα Κονάνου

ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΙ
Πριν γίνεις άγιος, γίνε άνθρωπος…
Πες μια ζεστή καλημέρα στο διπλανό σου.
Μάθε να πίνεις ένα καφέ με τον άνθρωπό σου.
Χαμογέλα στο γείτονα.
Δες την καινούργια μπάλα του παιδιού σου.
Πες έναν έπαινο στην κορούλα σου
που γύρισε απ’ το σχολείο.
Δώσε ένα φιλί στη γυναίκα σου
για το μουσακά και το σπυρωτό πιλάφι.
Χάιδεψε τον άντρα σου
που έχει πονοκέφαλο απ’ τις σκοτούρες.
Δώσε κανα ψιλό στο φτωχό.
Βάλε φαΐ στο πήλινο πιατάκι,
για τα γατάκια της γειτονιάς που τρέμουν.
Άλλαξε κανάλι για χατήρι της.Κάνε πως δεν άκουσε τη γκρίνια του.Κι όταν ξεχάσεις το σφίξιμο
και το ¨στόχο¨ της αγιότητας, ίσως …και να την έχεις αγγίξει ήδη!..
Απ’ αυτά τα απλά, τα ¨χαζά¨, τα καθημερινά.
Που δεν μυρίζουν και πολύ λιβάνι.
Μα σε πάνε στου Χριστού το λιμάνι.
Καρφί. Άνευ διοδίων,τριωδίων,

Τσάμπα Κλάψα….

 π. λίβυος

Όταν από μικρός έχεις μάθει να ζεις στην ηδονή της γκρίνιας, τότε όλο τον κόσμο να σου χαρίσουν εσύ πάλι θα διαμαρτύρεσαι για την μαύρη σου την μοίρα.
Δεν αντέχεις την αγάπη γιατί σε φοβίζει και σε αγχώνει.
Νιώθεις την αγάπη να σε πιέζει, να σε δεσμεύει. Γιατί μέχρι σήμερα στην ζωή σου, έχεις παίξει τον ρόλο του ανθρώπου που δεν τον αγάπησε κανείς και όλοι τον αδίκησαν.
Μέσα από αυτόν τον ρόλο, έμαθες να συνδέεσαι να ζεις και να υπάρχεις.
Οπότε μέσα σου διερωτάσαι, «Τώρα δεν θα είμαι πια αδύναμη; Τώρα με αγάπησαν ε; Μου έδωσαν και μου πρόσφεραν και πρέπει και εγώ να ανταποκριθώ; Πρέπει κάτι και εγώ να δώσω και να χάσω ε;
Μα εγώ μέχρι σήμερα μόνο ζητούσα και έπαιρνα. Τώρα πρέπει να δώσω;
Δηλαδή τώρα δεν έχω καμία δικαιολογία για τα λάθη και τα πάθη μου;».
Πολλές φορές δεν θέλουμε το θαύμα της αγάπης στην ζωή μας, γιατί η αγάπη σημαίνει ευθύνη και θυσία.
Σημαίνει ωριμότητα απέναντι στην ζωή και την ευτυχία.
Και η «ευτυχία δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται», έχει κόστος το οποίο όμως δεν είναι όλοι έτοιμοι να το πληρώσουν γιατί έμαθαν στην τσάμπα κλάψα….

Πηγή: Συνοδοιπορία

Ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης, Ο Με Συγχωρείτε!

Του Ανδρέα Χριστοφόρου

.
Ήταν τέλος του 1985, 26 Δεκεμβρίου και δεν ήταν η πρώτη  φορά που έβλεπα τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ οικογενειακώς με την γυναίκα και τα τρία τότε παιδάκια μας και ενώ στάθμευα το αυτοκίνητο έξω από την Μονή ,  προσέξαμε ότι στο διπλανό αυτοκίνητο ήταν ανοικτές διάπλατα και οι τέσσερις πόρτες, ενώ από μέσα στο Ναό ακούγονταν φωνές αγριεμένου ορμητικού δαιμονίου, που έβριζαν το Χριστό τους παπάδες, τον Αγ. Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Μπαίνοντας στον Ναό είδαμε τον Άγιο Γέροντα με πετραχήλι,  κρατώντας στα χέρια του λείψανα Αγίων, να τα ακουμπά στο κεφάλι μιας κοπέλας που τιναζότανε με οργή και ούρλιαζε με αντρική άγρια φωνή.
Κάποια στιγμή ηρέμησε η κοπέλα , που ήταν εκεί με τον άντρα το παιδί της και τον αδελφό της. Ήλθαν από Θεσσαλονίκη.
Πριν την είχαμε δεί μπροστά στο λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου να μαίνεται και να κτυπιέται και να βρίζει ώσπου τις έρριξαν Αγιασμό και ησύχασε για λίγο.

«Ταξιδεύοντας με το Νεράιδα: ένα Παιχνίδι εν Πλω»

Το Πλωτό Μουσείο Νεράιδα συνεχίζει την υλοποίηση του εκπαιδευτικού διαδραστικού προγράμματος «Ταξιδεύοντας με το Νεράιδα: ένα Παιχνίδι εν Πλω» μέχρι και τα μέσα Δεκεμβρίου, στη μαρίνα του Φλοίσβου, σε συνεργασία με τα δημοτικά σχολεία της Δ’ Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας (Η εν λόγω Διεύθυνση περιλαμβάνει τις περιοχές: Άγιος Δημήτριος, Άλιμος, Αργυρούπολη, Γλυφάδα, Ελληνικό, Καλλιθέα, Μοσχάτο, Νέα Σμύρνη, Παλαιό Φάληρο, Ταύρος). 

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει σειρά από ομαδικά παιχνίδια και δραστηριότητες που διεξάγονται στους χώρους του μουσείου από ειδικευμένους μουσειοπαιδαγωγούς. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος, τα παιδιά εξερευνούν το ιστορικό πλοίο της γραμμής του Αργοσαρωνικού, γνωρίζουν όψεις της ελληνικής ναυτιλίας και ακτοπλοΐας του 20ου αιώνα και διερευνούν επιμέρους θεματικές όπως το ταξίδι και η θάλασσα, τα καράβια και η ναυσιπλοΐα, η επικοινωνία κι οι μεταφορές, οι άνθρωποι κι οι αναμνήσεις.

«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει… 2016»: Διάλογος περί διαζυγίου…

Στο Ενοριακό Αρχονταρίκι του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», o Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Τσιμούρης συζήτησε το θέμα «‘‘Και στου δρόμου τα μισά σβήσαν τ᾽ άστρα τα χρυσά…’’: Διάλογος περί διαζυγίου», με τον Αρχιμανδρίτη Καλλίνικο Μαυρολέων τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Πηγή: Συνοδοιπορία

Xωρίς εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης

Χρήστου Γιανναρά

Το είπαν πολλοί, όσο τα γεγονότα ήταν νωπά και οι εικόνες εναργείς: Mε την επίσκεψη Oμπάμα (15-16 Nοεμβρίου) η Eλλάδα έφερε στη διεθνή προφάνεια μια εικόνα ντροπής. Oχι φτώχειας (η φτώχεια δεν είναι ντροπή), ίσως ούτε και ανοργανωσιάς. Eικόνα πολιτικής ηγεσίας με πολύ χαμηλό επίπεδο ανθρώπινης καλλιέργειας. Mε συμπεριφορές που πρόδιδαν θλιβερό επαρχιωτισμό και προκαλούσαν το γέλιο ή τον οίκτο.
Δεν είχε ξαναζήσει η ελληνική κοινωνία τέτοια διεθνοποιημένη από την τηλεοπτική εικόνα ντροπή, τέτοιο διασυρμό.
Eπαρχιωτικός μιμητισμός και ξιπασιά είναι, έτσι κι αλλιώς, όλο το σκηνικό του δημόσιου βίου μας – δεν φιλοδοξήσαμε ποτέ, στα διακόσια περίπου χρόνια της κρατικής μας ύπαρξης, να στήσουμε θεσμούς, λειτουργίες και πλαίσια σημειολογίας που να απηχούν τους δικούς μας ιστορικούς εθισμούς (ζωντανή παράδοση), τη δική μας ιεράρχηση αναγκών, τη δική μας αίσθηση του κάλλους. Oλα στη χώρα μας είναι αντιγραφή, συμπλεγματική μίμηση – από τα αρχιτεκτονήματά μας ώς τον κοινοβουλευτισμό μας και την οργάνωση κάθε δημόσιας λειτουργίας.

Η συνέντευξη του Νίκου Γκάλη στο Documento: Ντρέπομαι και λυπάμαι για το ΟΑΚΑ

Ο μύθος του ελληνικού μπάσκετ άνοιξε την καρδιά του στη Documento, παίρνοντας θέση και εκφράζοντας άποψη για μία σειρά από ζητήματα επικαιρότητας ή μη. Διαβάστε την εκ βαθέων συνέντευξη του ανθρώπου που άλλαξε το ρου της ιστορίας στο ελληνικό μπάσκετ.

Ολόκληρη η συνέντευξη του Νίκου Γκάλη στο Documento της Κυριακής:
- Nα αρχίσουμε κατ’ευθείαν με δύσκολα; Ψήφισες Τραμπ ή Χίλαρι; Έχεις ακόμη το αμερικανικό διαβατήριο, σωστά;
(σκέφτεται αρκετή ώρα, χαμογελά αμήχανα και ρίχνει λοξές ματιές δεξιά αριστερά): «Χμμμμ, ας αποφύγουμε καλύτερα τα πολιτικά. Δεν πήγα πάντως να ψηφίσω…»
- Είναι σε θέση ο αθλητής να προσφέρει ανακούφιση σε μία κοινωνία που δοκιμάζεται;
«Ζούμε σε εποχή δύσκολη και ο αθλητής οφείλει να είναι πρότυπο συμπεριφοράς. Πρέπει να δίνουμε κουράγιο στον κόσμο. Να στρέψουμε τα παιδιά στον αθλητισμό. Στον καθαρό αθλητισμό και όχι στον πρωταθλητισμό. Να βγουν στον κοινωνία σωστοί άνθρωποι, με ομαδικό πνεύμα»

Κωνσταντίνος Βολανάκης: Πέθανε πάμφτωχος και σήμερα οι πίνακές του πωλούνται 2 εκατ.ευρώ!

 

Πέντε άνθρωποι συνόδεψαν τον Κωνσταντίνο Βολανάκη στην τελευταία κατοικία του το 1907 - Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έφτιαχνε πίνακες για έτοιμες κορνίζες - Κι όμως «η αποβίβαση του Καραϊσκάκη στο Φάληρο» πουλήθηκε δύο εκατ. ευρώ!

Ο Κωνσταντίνος Βολανάκης (ή Βολωνάκης) γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1837. Θεωρείται ο μεγαλύτερος Έλληνας θαλασσογράφος. Ασχολήθηκε επίσης και με την τοπογραφία. Πριν ξεκινήσουμε στην αναφορά μας στον Βολανάκη, θα αναφερθούμε στον πρώτο Έλληνα θαλασσογράφο. Πρόκειται για τον Ιωάννη Αλταμούρα. Γεννήθηκε στη Φλωρεντία το 1852 και πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία μόλις 26 ετών (1878). Πατέρας του ήταν ο Ιταλός ζωγράφος Σαβέριο Φραντσέσκο Αλταμούρα και μητέρα του η Ελληνίδα Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα, η πρώτη χρονολογικά Ελληνίδα ζωγράφος, η οποία ωστόσο μετά τον πρόωρο θάνατο δύο από τα τρία παιδιά της, έπεσε σε κατάθλιψη και έκαψε τους περισσότερους πίνακές της.
Ο Ιωάννης Αλταμούρας παρά τον πρόωρο χαμό του, άφησε πίσω του αξιόλογο έργο. Η θεματολογία του αφορά κατά κύριο λόγο καράβια, ιστιοφόρα, τρικυμισμένες ή γαλήνιες θάλασσες.

Γνωρίζοντας τη... ναυαγισμένη Ελλάδα

Πλοία που κάποτε όργωναν τα κύματα παραμένουν πια παροπλισμένα σε αφιλόξενες ξέρες ή στον βυθό της θάλασσας

Μπορεί κάποτε να ταξίδευαν και να μετέφεραν κόσμο και κάθε λογής αγαθά, ρυτιδιάζοντας τα ελληνικά ύδατα, περιπλανούμενα στα μύρια νησιά των πελάγων, αλλά σήμερα στέκουν σιωπηλά και ακίνητα, άλλοτε σε κάποια αμμουδιά, και άλλοτε στον βυθό της θαλασσινής πραγματικότητας. Όντας μάλιστα μάρτυρες γεγονότων, το καθένα φέρει και μια διαφορετική ιστορία, μοναδική, την οποία και διηγείται με τρόπο μυστικιστικό και απροσδιόριστο κάθε φορά που το θωρείς, είτε από κοντά, είτε από μακριά.

Σύμβολα μιας άλλης εποχής, που προσιδιάζουν ιδιαίτερα στη σημερινή κατάσταση της χώρας μας. «Ναυαγισμένη Ελλάδα» γράφεται στον τίτλο, και ποιος δεν θα μπορούσε να κάνει τον ανάλογο συνειρμό στο μυαλό του. Όπως λοιπόν και αυτά τα σκαριά περιμένουν στο παιχνίδι της αιωνιότητας να τους δοθεί μια ευκαιρία για να ξαναζωντανέψουν, και ένα χέρι μάστορα να τους δώσει ξανά πνοή για να φύγουν από τη στασιμότητα του «τώρα», έτσι και εμείς ψάχνουμε το «χέρι» που θα έρθει να μας σηκώσει και να μας δώσει ώθηση για να πλεύσουμε και πάλι στα ρεύματα της ανάπτυξης.

Στις φωτογραφίες που παραθέτουμε εν συνεχεία, ο χρόνος παγώνει για χάρη της μνήμης και τα περιστατικά καταγράφονται για να μη «σβηστούν» από τις σελίδες του μυαλού... Απολαύστε τις!

Οι Iσπανοί γονείς πάντως το έχουν πάρει απόφαση κηρύσσοντας «μποϊκοτάζ» στο διάβασμα στο σπίτι. Με σύνθημα -τι άλλο; - «φτάνει»

Δεν έχει εξελιχθεί, τουλάχιστον όχι ακόμη, σε γονεϊκό κίνημα όπως στην Ισπανία. Ούτε έχει την φανερή υποστήριξη πολλών δασκάλων, όπως συμβαίνει στη Βρετανία. Ακόμη κι έτσι, πάντως, η διαμαρτυρία στην Ελλάδα είναι υπαρκτή: όλο και περισσότεροι γονείς, δάσκαλοι και φυσικά μαθητές δηλώνουν πως το διάβασμα στο σπίτι, ειδικά στις τάξεις του Δημοτικού, όχι μόνο δεν βοηθά αλλά επιπλέον βλάπτει.
«Σκεφτείτε την καθημερινότητα ενός παιδιού 9 ετών που πηγαίνει στο σχολείο στις 8 το πρωί τελειώνει στη 1 το μεσημέρι να πρέπει να αφιερώσει άλλες δυο ή τρεις ώρες το απόγευμα ανάμεσα στο διάβασμα και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες όπως οι ξένες γλώσσες» δηλώνει ο Δημήτρης Π., πατέρας δύο παιδιών του Δημοτικού. «Συνολικά το "ωράριο εργασίας" ενός μικρού παιδιού ξεπερνάει ακόμη κι αυτό των μεγάλων. Δεν μένει καθόλου χρόνος για παιχνίδι. Κι αυτό είναι τραγικό» προσθέτει.