Για τη διαχείριση της αναβολής μου από τον στρατό, πρωτεύοντα ρόλο έπαιξαν τα Μουντιάλ. Ούτε το πανεπιστήμιο, ούτε τα επαγγελματικά μου που ήταν ήδη αρκετά ενεργά το 1996. Δεν θα πήγαινα στρατό σε χρονιές που είχε Μουντιάλ. Ήταν απόφαση. Από εκείνες που όταν τις αναφέρω όλοι θεωρούν πως είμαι από υπερβολικός μέχρι αστείος. Έχω πολλά άλλα υπερβολικά και αστεία να τους αφηγηθώ αλλά δεν μας αφορούν τώρα. Λατρεύω το ποδόσφαιρο αλλά έχω μεγάλο πάθος, σχεδόν εξάρτηση, από τα τουρνουά εθνικών ομάδων - ευρωπαϊκά και Μουντιάλ. H αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια έχει υποχωρήσει η άνευ όρων παράδοσή μου στην μπάλα, γιατί όταν τα πράγματα ζορίζουν πραγματικά, δεν μπορείς να αγνοήσεις τα ιδεολογικά σου κρατήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν με αφορά καθόλου πια το ελληνικό ποδόσφαιρο, με παράγοντες και προέδρους, αφόρητα αλαζόνες γόνους εφοπλιστών και βιομηχάνων, που δεν χρησιμοποίησαν ούτε το ένα εκατοστό του πλούτου και των δυνατοτήτων των γονιών τους για να γίνουν άνθρωποι (η πιο χυδαία και αμόρφωτη αστική τάξη της Ευρώπης), ακροδεξιούς και μαφιόζους.
Πολλοί τραγουδάτε στο αυτοκίνητο, μόνοι, ή σκέφτεστε διάφορα, για να περάσει η ώρα. Εγώ ανακαλώ φάσεις από σημαντικούς αγώνες. Τις θυμάμαι σαν τους στίχους των τραγουδιών. Την κεφαλιά του Ρένζενμπρινκ στο δοκάρι, στο 90΄, στον τελικό με την Αργεντινή το 1978, κι ας ήμουν μικρό παιδί. Τον ημιτελικό Γερμανία-Γαλλία 3-3 το 1982 στη Σεβίλλη. Τον τελικό μετά με τους Ιταλούς. Το Ιταλία-Βραζιλία 3-2 στην Βαρκελώνη, τα δύο γκολ των Δανών στον τελικό του Euro του 1992, απέναντι στους σίγουρους Γερμανούς, στο Ούλεβι. Σπουδαία τραγούδια!
Περιττό να αναφέρω πόσα και πόσοι και πόσες έμπαιναν αυτόματα σε δεύτερη μοίρα με συνοπτικές διαδικασίες.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το ποδόσφαιρο αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι οι αστειότητες που σκαρφίζεται ο Πανάγαθος, τις οποίες οι φίλες μου τις χαρακτηρίζουν ως Θεία Δίκη, ενώ εγώ ως αδέξιο χιούμορ ενός άμπαλου Θεού.
Μέσα Οκτωβρίου του 2009, κάνουμε το τεστ και είναι θετικό. Την επομένη το επιβεβαιώνει ο γυναικολόγος. Λίγο καιρό μετά, όταν ανακοινώθηκε το πρόγραμμα, γράφω ένα post it και το κολλάω στο ψυγείο. «Αγάπη μου, σε παρακαλώ, να θυμάσαι πως ΔΕΝ γεννάμε 12 Ιουνίου 2010 και κυρίως στη μία το μεσημέρι!!» Εκείνη τη μέρα και ώρα ξεκινούσε το πρώτο παιχνίδι της Εθνικής μας στο μουντιάλ στη Νότιο Αφρική, με την Κορέα. Γεννήσαμε 12 Ιουνίου, μία και δέκα το μεσημέρι! Πόσες πιθανότητες υπήρχαν για να γίνει αυτό;
Τέσσερα χρόνια μετά, ετοιμάζομαι για το πρώτο μεγάλο παιχνίδι της Εθνικής με τον Κολομβία. Σάββατο στις επτά το απόγευμα. Έρχεται χαρτί από τον Παιδικό. «Το Σάββατο 14 Ιουνίου, θα γίνει η καλοκαιρινή γιορτή μας και η Σοφία συμμετέχει στο θεατρικό μας. Στις επτά!!»
Το προσκλητήριο μου έπεσε απ’ τα χέρια…
Αλλά τα κατάλαβα όλα.
Ο Θεός -αφού πρώτα δοκίμασε τα πάντα- μου έστειλε αυτό το παιδί για να μου κόψει την μπάλα!
ΠΗΓΗ: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου