Τα δύο πρόσωπα της «σιδηράς κυρίας»…

 

 ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Στην πιο διδακτική, ίσως, ταινία του, την «Υπόθεση Πάραντιν» (The Paradine Case), ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει την ιστορία ενός νεαρού δικηγόρου (Γκρέγκορι Πεκ) που, παραπλανημένος από την αγγελική αθωότητα που αποπνέει η μορφή μιας γυναίκας (Αλίντα Βάλι) την υπερασπίζεται στο δικαστήριο με τρόπο που ξεφεύγει από το πλαίσιο του επαγγελματισμού.
Όταν, τελικά, αποκαλύπτεται το αληθινό πρόσωπο της μοιραίας γυναίκας, είναι πια αργά για τον Άντονι Κην: η καριέρα του έχει καταστραφεί και ο ευτυχισμένος γάμος του βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης…
Ο κύριος Κην δεν είναι απαραίτητα ένας απόλυτα εξωπραγματικός ήρωας κάποιας κινηματογραφικής μυθοπλασίας. Όπως εκείνος, κάποιοι παρασυρθήκαμε πρόσφατα από τα εξόχως «αθώα» χαρακτηριστικά μιας γυναικείας μορφής, της οποίας οι επιμελώς φιλοτεχνημένες εικόνες κοσμούσαν επί καιρό αμέτρητα σημεία της πόλης. Ξεγελαστήκαμε, ακόμα, απ’ τον προσεκτικά εκφερόμενο, σχετικά ήπιο και αυτοσυγκρατημένο πολιτικό λόγο της, την – όπως τελικά αποδείχθηκε – προσποιητή ευγένειά της, την επίπλαστη σεμνότητά της, την φαινομενική ταπεινοφροσύνη της…


Το βράδυ της δεύτερης Κυριακής, όταν ο εκλογικός θρίαμβος είχε πια γίνει βεβαιότητα, αντικρίσαμε το αληθινό πρόσωπο της «κυρίας Πάραντιν»! Είδαμε την ψυχρή σκληράδα μιας αλλοιωμένης μορφής που, με έκδηλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αλαζονείας, διέταξε – όπως ο λοχαγός κάποιους ασήμαντους φαντάρους – τους ίδιους της τους συνεργάτες, τους ανθρώπους που την στήριξαν ώστε να μπορέσει να βρεθεί νικήτρια μπροστά στα φώτα και τις κάμερες, να «κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω»! Ίσως για να μην επισκιάσουν ένα πολλοστημόριο από τη λάμψη του μεγαλείου της…
Κι ύστερα ήρθαν τα γλέντια και το κιτς των πανηγυρισμών… Αναρωτιέμαι, όμως, αν – για λόγους και μόνον πολιτικού συμβολισμού και πολιτικής ευπρέπειας – επιτρέπεται σήμερα να γλεντά κάποιος που απέκτησε δημόσια αξιώματα σ’ αυτό τον τόπο. Γιατί, όσοι καλούνται από το λαό να υπηρετήσουν μια κατ’ ουσίαν κατεστραμμένη χώρα, απαιτείται να το πράξουν με ταπεινοφροσύνη μπρος στον πόνο του δοκιμαζόμενου συνανθρώπου, με δέος απέναντι στο μέγεθος της ευθύνης που αναλαμβάνουν, με αίσθημα απόλυτου σεβασμού για το κοινωνικό λειτούργημα που τους ανατίθεται…

Η εκλογή τους είναι λόγος περισυλλογής, όχι αφορμή προσωπικής θριαμβολογίας. Και, σε αντίθεση με τα επινίκια ποδοσφαιρικού θριάμβου, η ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης δεν γιορτάζεται με ακαλαίσθητες φιγούρες, θλιβερά ζεϊμπέκικα και φτηνά «όπα» πάνω σε πίστες νυχτερινών κέντρων! Εξ άλλου, αυτές ήταν πάντα συμπεριφορές «των άλλων». Αυτών απ’ τους οποίους «εμείς» προτιμηθήκαμε, κι απ’ τους οποίους υποτίθεται πως «διαφέρουμε». Σε ήθος και ύφος…

Το πρώτο δείγμα γραφής της «σιδηράς κυρίας» με τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πρόσωπα και το υπέρμετρα (αυτο-)προβεβλημένο «λαϊκό» προφίλ, ήταν εξόχως απογοητευτικό. Θα περιμένουμε, παρ’ όλα αυτά, τη συνέχεια. Και – ποιος ξέρει; – ίσως στην πορεία μάς διαψεύσει ευχάριστα. Κι ίσως ξανακερδίσει, τελικά, την εκτίμησή μας!

ΠΗΓΗ: ΑΙΧΜΗ