Η εικόνα του Θεού σε ένα κόσμο κοινωνικής δικτύωσης

 της Gale Bellas Papageorge (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου USA) 

Όταν ξεκινάει το εξάμηνο, διαπιστώνω ότι οι φοιτητές μου δυσκολεύονται να περάσουν μερικές ώρες χωρίς να ελέγξουν ποιος τους έστειλε μήνυμα ή ποιος ανανέωσε την κατάστασή του στο Facebook. Πράγματι, τώρα βάζω στο πρόγραμμα της διδασκαλίας μου ότι δεν επιτρέπεται να στέλνουν μηνύματα κατά την διάρκεια του μαθήματος. Βέβαια μπορεί κάποιος να το θεωρεί αυτό αυτονόητο, αλλά στην πραγματικότητα, αν δεν το ανακοινώσω από πριν, θα προσπαθήσουν να το κάνουν. Κάποιοι από αυτούς έχουν αποκτήσει τέτοια δεξιοτεχνία που μπορούν να πληκτρολογήσουν ακόμα και μέσα από την τσέπη τους. Η απεγνωσμένη προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν τον εθισμό τους, να στέλνουν συνεχώς μηνύματα και να είναι διαρκώς συνδεδεμένοι στο Facebook είναι μια πτυχή ενός πολύ μεγαλύτερου προβλήματος της κοινωνίας μας.

Ποτέ ξανά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν εφικτό οι άνθρωποι να είναι παρόντες σε ένα μέρος, ενώ συνδέονται κάπου αλλού. Στην καφετέρια Jazmines στο Πανεπιστήμιο όπου διδάσκω (στο Fairfield), παρατηρώ ότι σχεδόν κανένας δεν μιλάει. Όλοι είναι συνδεδεμένοι με κάτι που τους μεταφέρει κάπου αλλού, είτε πληκτρολογούν μηνύματα, είτε είναι στο Facebook,είτε βλέπουν βίντεο στο You Tube, είτε αναζητούν πληροφορίες στο Google, είτε ασχολούνται με το i-Pod. Έχουν σχεδόν πλήρη άγνοια για το τι συμβαίνει γύρω τους.

Σάντος-Καραγκούνης: Τα δύο μεγάλα «αντίο»

 

«Είμαι πολύ υπερήφανος που εκπροσώπησα την Ελλάδα» δήλωσε ο Πορτογάλος τεχνικός - «Κρίμα που δεν πανηγύρισαν για άλλη μια φορά όλοι οι Έλληνες» είπε ο αρχηγός της Εθνικής.

Εκτός από το τέλος του ταξιδιού της Εθνικής στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, ο αγώνας με την Κόστα Ρίκα σημαδεύτηκε και από άλλα δύο μεγάλα «αντίο» για τη γαλανόλευκη.
Φερνάντο Σάντος και Γιώργος Καραγκούνης αποχαιρετούν από σήμερα την Εθνική Ελλάδας ο πρώτος από το πόστο του προπονητή και ο δεύτερος από τη θέση του αρχηγού.
Και οι δύο στις δηλώσεις τους μετά το τέλος του αγώνα με την ομάδα από την κεντρική Αμερική τόνισαν τη λύπη τους που το τελευταίο τους ματς με την Εθνική συνοδεύτηκε από μια ήττα.

«Η δημιουργία δεν κρατάει πολλά χρόνια»

 

 Γιώργος Μυζάλης

Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα. Ήμουν στις κερκίδες του ΟΑΚΑ κι εκείνος εντός του αγωνιστικού χώρου, ντυμένος στα λευκά. Ήταν 1985 αποκαλόκαιρο και το «ματς» ήταν η συναυλία-αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο. Όταν βγήκε στη σκηνή -και αυτό αποτελεί ανεξίτηλη ανάμνηση για μένα- μια γενικευμένη αναταραχή απλώθηκε στις κερκίδες. Η υποδοχή του ήταν η θερμότερη της βραδιάς και αυτό, βασισμένο στο αλάνθαστο παιδικό ένστικτο πρόσληψης, είναι αναμφισβήτητο. Εκείνο το «γεια χαρά» του, πριν το «Κι αν είμαι ροκ» (μουσική: Μάνος Λοΐζος, στίχοι: Δώρα Σιτζάνη), θα το θυμάμαι πάντοτε. Παιχταράς. Σε γήπεδο βρισκόμασταν άλλωστε. Και σε πόσα ακόμη γήπεδα δεν «βρεθήκαμε» έκτοτε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που τώρα κάθεται απέναντί μου, πρόθυμος να απαντήσει στις ερωτήσεις μου. Αφορμή για την κουβέντα, οι νέες του εμφανίσεις στα γήπεδα (όπου η Ελλάδα αναστενάζει -κατά Σαββόπουλο) και στα θέατρα της χώρας για ένα καλοκαίρι ακόμα, αρχής γενομένης από τις 2 Ιουλίου στο Κατράκειο της Νίκαιας. Πάντα εδώ, όπως τιτλοφορείται ολόκληρη η περιοδεία.

Σκλάβοι και φθηνά ρούχα

 

 Στέλλα Αλαφούζου 

Η Ιρλανδή Karen Wisínska αγόρασε ένα παντελόνι από την αλυσίδα ρούχων Primark, το 2011. Λόγω ενός προβλήματος στο φερμουάρ, το παντελόνι έμεινε στην ντουλάπα. Πριν από λίγες μέρες, η Κaren βρήκε στην τσέπη του παντελονιού ένα χειρόγραφο σημείωμα στα κινέζικα, τυλιγμένο σε ταυτότητα φυλακισμένου. Το έδωσε για μετάφραση. «Εργαζόμαστε 15 ώρες τη μέρα και τρώμε φαγητό ακατάλληλο, ακόμη και για γουρούνια και σκύλους. Είμαστε αναγκασμένοι να εργαζόμαστε σαν βόδια», έλεγε το σημείωμα. Η Διεθνής Αμνηστία δεν μπορεί να επαληθεύσει τη γνησιότητα του σημειώματος, παρά το γεγονός ότι ο διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας στη Βόρεια Ιρλανδία λέει ότι πρόκειται μόνο για την κορυφή του παγόβουνου.

Ένας καυτός ήλιος για τα καλοκαίρια μας

Tου Θανάση Παπαδημητρίου 

Καλοκαίριασε πια (ο όρος αναφέρεται αυστηρώς ημερολογιακά και αισίως μετεωρολογικά – καμιά σχέση με την ψυχολογική διάθεση των Ελλήνων).
Οι μύγες πάχυναν αρκετά και τα μεταλλαγμένα, ή καλύτερα τα γενετικώς τροποποιημένα καρπούζια, έκαναν την εμφάνισή τους στις γειτονιές, στοιβαγμένα στις καρότσες δικάμπινων αγροτικών των πρακτόρων αθιγγάνων της Monsanto.
Ξανθά καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων απασχολούν τον εγκεφαλικό φλοιό των αναμνήσεών μου. Τότε, που για κανέναν και τίποτα δεν αφήναμε το αλάνιασμα και το ολοήμερο παιχνίδι. Νοσταλγικά αναπολώ εκείνα τα χρόνια …
Με το κλείσιμο των σχολείων ένα συναίσθημα ελευθερίας, χαράς και προσμονής μας κατέκλυζε. Τίποτα δεν ήταν αδύνατο, τίποτα ακατόρθωτο, όλα σε μια λίστα για ζωή.

Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ;

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Η γιορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου αποτελεί μία σπουδαία πνευματική ευκαιρία υπενθύμισης στον καθέναν μας τι σημαίνει να είναι κάποιος ηγέτης στη ζωή της Εκκλησίας. Ο λόγος του Παύλου στην Β’ προς Κορινθίους επιστολή του θέτει το μέτρο της αποστολικότητας, αλλά και της ηγετικής αποστολής,
στην οποία καλείται ο κάθε χριστιανός να προβληματιστεί, πολύ ψηλά. Γιατί δεν είναι μόνο το αποστολικό αξίωμα καθαυτό, το οποίο περιγράφεται στα λόγια του Παύλου, αλλά και η όλη χριστιανική παρουσία μέσα στον κόσμο, η ιδιότητα του χριστιανού η οποία αποτυπώνεται στην διακονία των Αποστόλων.
«Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ;» (Β’ Κορ. 11, 29) αναρωτιέται ο Παύλος. Απόστολος σημαίνει αυτός που δεν έχει ως κέντρο της ζωής και της ύπαρξής του τον εαυτό του, αλλά τον πλησίον του, τον κάθε πλησίον. Ο ηγέτης δεν λειτουργεί αυτοαναφορικά, αλλά πραγματοποιεί μία συνεχής έξοδο στον συνάνθρωπο, η οποία πηγάζει από την σχέση του με τον Χριστό και από την μίμηση προς τον Κύριο.

 

Ιερός συγκλονισμός στην Πάτρα κατά την ανακομοιδή των λειψάνων του ηγιασμένου π. Γερβασίου Παρασκευόπουλου

Πενήντα χρόνια μετά τήν κοίμησή του, ἡ Πάτρα ἀσπάσθηκε τά Λείψανα τοῦ ἡγιασμένου «Παπούλη» της, τοῦ π. Γερβασίου (Παρασκευοπούλου), τοῦ διδασκάλου καί πνευματικοῦ της ὁδηγοῦ. Τοῦ λαμπροῦ κληρικοῦ μέ τό ἀδαμάντινο ἦθος, τοῦ ἐναρέτου,
τοῦ ἀκαμάτου καί ἀσυμβιβάστου ἱεροκήρυκος, τοῦ παπᾶ τῆς φτωχολογιᾶς, τοῦ προστάτου τῶν προσφύγων, τοῦ ἱδρυτοῦ τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων στήν Ἑλλάδα.

Πενήντα χρόνια μετά, ὁ Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος εὐλόγησε μέ τήν τιμία κάρα τοῦ ἁγίου Γέροντος τόν Λαό τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως τῶν Πατρῶν, παρουσίᾳ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης κ.κ. Ἐφραίμ, Κηθύρων κ.κ. Σεραφείμ, καί Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ἱερεμίου, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στίς συγκινητικές λατρευτικές ἐκδηλώσεις.

Τα Βαλκάνια των πολέμων και της ειρήνης

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 
 Στις 28 Ιουνίου θυμόμαστε δύο ιστορικές επετείους που σχετίζονται με την πυρίκαυστη ζώνη των Βαλκανίων. Πρώτη επέτειος είναι εκείνη της 28ης Ιουνίου 1389, όταν οι Σέρβοι ηττήθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους στην πεδιάδα των κοτσυφιών (Κοσσυφοπέδιο) και εισήλθαν στη σκοτεινή περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η δεύτερη επέτειος είναι εκείνη της 28ης Ιουνίου 1914, όταν δολοφονήθηκε από Σέρβο εθνικιστή ο Διάδοχος της Αυστρουγγαρίας Φερδινάνδος στο Σεράγεβο και έτσι άναψε η πρώτη σπίθα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η μάχη του Κοσσυφοπεδίου έδωσε έναν Άγιο και ήρωα στο Ορθόδοξο σερβικό έθνος. Τον πρίγκηπα Λάζαρο, ο οποίος τιμάται μέχρι σήμερα. Η ανάμνηση προκαλεί διπλή θλίψη στους συγχρόνους Σέρβους διότι ξαναέχασαν προσφάτως το Κοσσυφοπέδιο, το οποίο οι Αλβανοί ανακήρυξαν ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κόσσοβο. Τα Ορθόδοξα μοναστήρια της περιοχής, αγιογραφημένα κατά κύριο λόγο από Θεσσαλονικείς αγιογράφους της υστεροβυζαντινής περιόδου (14ος αιώνας), έχουν υποστεί σημαντικές καταστροφές από φανατικούς Αλβανούς Μουσουλμάνους.

«Ο Μικρός Πρίγκηπας»: το παιδικό βιβλίο που απευθύνεται σε όλους!

Στις 29 Ιουνίου του 1900, γεννήθηκε ο Γάλλος συγγραφέας, Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, γνωστός στο ευρύ κοινό από το βιβλίο του «Ο Μικρός Πρίγκιπας».

Μια φράση του που έχει χαραχτεί συχνά σε πλάκες ως το πιο αυθεντικό ρητό του που τον αντιπροσωπεύει είναι η παρακάτω : «Το ουσιώδες διαφεύγει από τα μάτια, βλέπει κανείς σωστά μόνο με την καρδιά»...
«Ο Μικρός Πρίγκιπας» γράφτηκε μεν για παιδιά, αλλά είναι ένα αρκετά φιλοσοφημένο έργο το οποίο κατακρίνει και ειρωνεύεται τον κόσμο των μεγάλων. Μεταφράστηκε σε 250 γλώσσες και έρχεται τρίτο σε πωλήσεις βιβλίο στην παγκόσμια ιστορία, μετά απ' τη Βίβλο και το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ.
Το θέμα του βιβλίου είναι το εξής: ο αφηγητής πέφτει με το αεροπλάνο του -που έχει πάθει βλάβη- στην έρημο. Εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο παιδί (τον Μικρό Πρίγκιπα), γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Ο αφηγητής μαθαίνει πολλά από τον καινούργιο του φίλο.

Ζει και... βασιλεύει το εμπόριο ανθρώπων στην Ελλάδα

 

- Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία περίπου 20.000 γυναίκες, μεταξύ των οποίων 1.000 κορίτσια ηλικίας 13-15 ετών, είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης στην χώρα μας.

Παρά τις όποιες προσπάθειες των διωκτικών αρχών, η Ελλάδα εξακολουθεί να θεωρείται χώρα προέλευσης, διέλευσης και προορισμού θυμάτων παράνομης διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων, κυρίως λόγω της γεωγραφικής της θέσης.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας (Τμήμα Καταπολέμησης της Εμπορίας Ανθρώπων), το 2013 αναγνωρίστηκαν στην Ελλάδα 106 θύματα εμπορίας, από τα οποία 52 ήταν άνδρες, 47 γυναίκες, ενώ 7 από τα θύματα ήταν παιδιά.
Ακόμα πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, εκτιμάται ότι περίπου 20.000 γυναίκες, μεταξύ των οποίων 1.000 κορίτσια ηλικίας 13-15 ετών, είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης στην Ελλάδα.

Ο πατέρας μου...

1. Ο πατέρας μου συνήθιζε να παίζει με τον αδελφό μου και εμένα στον κήπο.  Η μαμά έβγαινε έξω και φώναζε: «θα χαλάσετε το γκαζόν!». Κι εκείνος της απαντούσε: «Δεν μεγαλώνουμε γκαζόν, αγόρια μεγαλώνουμε!»

Harmon Killebrew

2. Υπάρχουν τρία στάδια στη ζωή ενός άνδρα:                               Πρώτο στάδιο: Να πιστεύει στον Αη- Βασίλη.Δεύτερο στάδιο: Να μην πιστεύει στον Αη-Βασίλη.   Τρίτο στάδιο:Να είναι ο ίδιος Αη-Βασίλης. 

 Ανώνυμος

3. Το πιο σημαντικό έργο που ένας πατέρας μπορεί να κάνει για τα παιδιά του είναι να αγαπάει τη μαμά τους.

Theodore M. Hesburgh

4.Oταν έρθει η εποχή που ένας άντρας αντιλαμβάνεται πως μάλλον ο πατέρας του είχε δίκιο για χιλιάδες πράγματα, συνήθως έχει ο ίδιος έναν γιο που τον θεωρεί λάθος!

Charles Wadsworth

5. Υποτίθεται πως κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας. Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να γίνει «μπαμπάς»

Ανώνυμος

6. Οταν ήμουν έφηβος 14 ετών, ο πατέρας μου ήταν τόσο αλαζόνας που δεν τον άντεχα λεπτό. Περιέργως, όταν έφτασα στα 21 ένιωσα μεγάλη έκπληξη από το πόσο πολλά κατάφερε να μάθει μέσα σε επτά μόλις χρόνια!

Μαρκ Τουαίν

Στην καρδιά μας... παγκόσμιοι πρωταθλητές

 

Το ταξίδι στα γήπεδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας μπορεί να τελείωσε για την εθνική Ελλάδος, όμως κανένας Ελληνας σε ολόκληρο τον πλανήτη δεν μπορεί να αισθάνεται απογοητευμένος, αφού οι διεθνείς μας, κατόρθωσαν για μια ακόμη φορά να μας κάνουν υπερήφανους.

Ναι, αποκλείστηκαν άδοξα και άδικα σύμφωνα με την εικόνα του παιχνιδιού, από την Κόστα Ρίκα στη ρωσική ρουλέτα των πέναλτι, όμως κανένας δεν μπορεί να καταλογίσει το παραμικρό, σε μια ομάδα που έκανε τα αδύνατα δυνατά, φτάνοντας μια ανάσα από την πρόκρισή της στους 8 του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Και αυτό από μόνο του ισοδυναμεί, για τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δεδομένα, με την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου, κάτι που έχει ήδη πιστωθεί στους διεθνείς μας, στην καρδιά κάθε Ελληνα, όπου κι αν αυτός βρίσκεται σήμερα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Η Κόστα Ρίκα ήταν αυτή που χαμογέλασε στα πέναλτι, καθώς εκεί στάθηκε εξίσου τυχερή, όπως στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και κυρίως στην παράταση.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

Τάσος Λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων

κάθε χειρονομία σου σαν να γκρεμίζεις την αδικία.

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. 

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια

αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες 

μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα

αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου

έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Ιερώνυμος: ''Η μισθοδοσία των ιερέων είναι υποχρέωση του κράτους''

Για την περιουσία της εκκλησίας μίλησε, μεταξύ άλλων θεμάτων, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Ιερώνυμος, στην τηλεοπτική του συνέντευξη στον ΑΝΤ1, αναφέροντας ότι η εκκλησία έχει περιουσία, που, αν την αξιοποιήσει, θα καλύψει τα έξοδά της και όλα τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα.

Ωστόσο, ο κ. Ιερώνυμος επισήμανε ότι η μισθοδοσία των ιερέων είναι υποχρέωση του κράτους.

Ερωτηθείς για τη Χρυσή Αυγή, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δήλωσε «δεν θέλουμε να νομίζουν ότι είναι στήριγμά μας».

Αναφορικά με το έργο της εκκλησίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών είπε ότι αυτή τη στιγμή, 53.000 άνθρωποι στην Αρχιεπισκοπή των Αθηνών δέχονται την ευεργεσία της "Αποστολής" με το "δέμα στο σπίτι".

Δείτε τα βίντεο από τον ΑΝΤ1:

Εκκλησία της εξέγερσης, η αγκαλιά...

          

 Κώστας Ζουρδός,θεολόγος

Με αφορμή το κείμενο: Η ουμανιστική αναρχία και η εν χριστό πραγματική ελευθερία

  

Πολλές φορές είναι κουραστικό να διαβάζεις θρησκευτικές εργολαβίες από γραφεία που έχουν σκοπό να διαφωτίζουν τους χριστιανούς για κάθε θέμα και κείμενο που τους φαίνεται αιρετικό και ύποπτο. Πολλές φορές μπαίνεις στον πειρασμό να απαντήσεις και πάντα το μετανιώνεις. Όταν βλέπω ένα κείμενο από αυτά τα γνωστά γραφεία θυμάμαι μια παράγραφο από ένα άρθρο του Mario de Ahdrade που λέει:

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…»

Πώς γίνεται ένας πολίτης;

 

 ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στην περιοχή του Κεραμεικού. Περιμένοντας να αρχίσει μία εκδήλωση στο κτίριο του Συλλόγου Αρχαιολόγων, έκανα έναν περίπατο ολόγυρα, καθώς είχα φθάσει νωρίς και το απόγευμα έπεφτε ήρεμα σε προχωρημένη ώρα. Τουρίστες περπατούσαν στον πεζόδρομο έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, ένας άστεγος είχε κουλουριαστεί σε μιαν άκρη, μια ζεστή υγρασία τύλιγε την Αθήνα. Με το κινητό έβγαζα μερικές φωτογραφίες να περάσει η ώρα, ώσπου μέσα στις φυλλωσιές άκουσα τα γέλια και τις φωνές. Hταν δίπλα μου, μια παρέα εφήβων, Ελληνες όλοι, αγόρια και κορίτσια. Φαίνεται είχαν μία ώρα χαλάρωσης που την περνούσαν ικανοποιώντας την πείνα και τη δίψα τους, καπνίζοντας και κυρίως φωνάζοντας. Θα τους προσπερνούσα χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν πρόσεχα ότι είχαν κυριολεκτικά εγκατασταθεί πάνω στο Μνημείο Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων.

Σέργιος Μπουλγκάκωφ (1871-1944) Ἑβδομήντα ἔτη ἀπό τόν θάνατό του

 

Δημήτρης Μπαλτᾶς 
 

Τό παρόν ἀποτελεῖ μία σύντομη ἀναφορά στήν ζωή καί τό ἔργο τοῦ Σεργίου Μπουλγκάκωφ, μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση ἑβδομήντα ἐτῶν ἀπό τόν θάνατό του. 

Ὁ Σέργιος Μπουλγκάκωφ γεννήθηκε στίς 16 Ἰουλίου τοῦ 1871 στήν πόλη Λίβνυ, νότια τῆς Μόσχας. Ἄν καί μεγάλωσε μέσα σέ θρησκευτική ἀτμόσφαιρα, στήν ἀρχή τῆς πνευματικῆς του πορείας ἀσπάσθηκε τόν μαρξισμό, καί μάλιστα ὑπό τήν ἐκδοχή τοῦ λεγομένου «νομίμου μαρξισμοῦ». 

Τό πρῶτο δημοσίευμα τοῦ Μπουλγκάκωφ ἐπιγράφεται «Ὁ ρόλος τῆς ἀγορᾶς στό καπιταλιστικό σύστημα παραγωγῆς» (1897). Στήν συζήτηση γιά τήν δυνατότητα τῆς ἀναπτύξεως τοῦ καπιταλισμοῦ στήν Ρωσσία ὡς σταδίου μεταβάσεως στήν σοσιαλιστική οἰκονομία, ὁ Μπουλγκάκωφ δέχεται τήν ἀναγκαιότητα τῆς καπιταλιστικῆς ἐξελίξεως, κυρίως στό ζήτημα τῆς ἀγροτικῆς παραγωγῆς. Ὡστόσο, αὐτή ἡ τοποθέτηση ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τίς ἀπόψεις τόσο τῶν narodniki (= λαϊκιστῶν), ὅσο καί τῶν συνεπῶν μαρξιστῶν. Τό βασικό ἔργο αὐτῆς τῆς περιόδου εἶναι τό δίτομο «Καπιταλισμός καί γεωργία» (Ἁγία Πετρούπολη 1900). Ἐπισημαίνεται σχετικά ὅτι ἡ προσπάθεια (ἐνν. τοῦ Μπουλγκάκωφ) νά ἑρμηνεύσει τά προβλήματα τῆς γεωργίας σύμφωνα μέ τίς μαρξιστικές κατηγορίες ἔδειξε σ' αὐτόν τούς περιορισμούς τῆς θεωρίας (ἐνν. τοῦ Μάρξ) καί τό ἀνεφάρμοστο αὐτῆς σ’ αὐτόν τόν ἰδιαίτερο τομέα τῆς οἰκονομίας. Αὐτή ἦταν μία ἐκ τῶν «ἔσω» κριτική τοῦ μαρξισμοῦ (L. Zander, ‘’Memoir’’, στόν τόμο Sergius Boulgakov. A Bulgakov anthology, ed. J. Pain-N. Zernov, Philadelphia, 1976, σ. xxi). 

Καλύτερη ταινία η "Μικρά Αγγλία" στο Φεστιβάλ της Σαγκάης

 

Σάρωσε τα βραβεία στο 17ο Διεθνές Φεστιβάλ της Σαγκάης η ελληνική ταινία "Μικρή Αγγλία". Εκτός από το Χρυσό Κύπελλο του διαγωνισμού για την καλύτερη ταινία, η "Μεξασφάλισε, επίσης, το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στον σκηνοθέτη της, Παντελή Βούλγαρη. Η Πηνελόπη Τσιλίκα κέρδισε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού για την συγκινητική ερμηνεία της στην ατμοσφαιρική ταινία.
Η κριτική επιτροπή φεστιβάλ είχε για πρώτη φορά γυναίκα επικεφαλής, την ηθοποιό κινεζικής καταγωγής, Γκονγκ Λι. Ακόμη διακρίθηκε η μοναδική κινεζική ταινία που έλαβε μέρος στον διαγωνισμό με τίτλο "Ο θείος της Νίκης", από τον Zhang Meng.
Το βραβείο καλύτερου σεναρίου πήγε στον Cyril Gely και Volker Schlöndorff για το έργο "Διπλωματία", ενώ με το βραβείο  καλύτερου ηθοποιού τιμήθηκε ο Vithaya Pansringarm για την ταινία The Last Executioner.

Το bullying στον Κώστα Κατσουράνη

 

 Κώστας Γιαννακίδης

Μέσα σε 20 ώρες 60.000 συμπατριώτες μας δήλωσαν, δια του Facebook, ότι δεν επιθυμούν τη συμμετοχή του Κώστα Κατσουράνη στον αγώνα με την Κόστα Ρίκα. Η σελίδα «Όχι Κατσουράνη με Κόστα Ρίκα» δημιουργήθηκε, ως παράκληση προς τον Φερνάντο Σάντος, μόλις έληξε το παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού. Και η δημοφιλία της επιβεβαιώνει τη σύμπλευση του αιτήματος με τη φίλαθλη βούληση. «Να γίνουν πολλά likes, να το δει ο Σάντος, να μπει ο Κατσουράνης στο αεροπλάνο της επιστροφής». Ο λαός είναι σοφός, σωστά; Και επειδή εκτός από πολιτική, ξέρει και από μπάλα, απεφάνθη ότι η απουσία του Κατσουράνη έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία της εθνικής ομάδας.

Πάβελ Αλτχάμερ: Μια οικογενειακή υπόθεση στην Υδρα

 

 ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΑ

ΔΕΣΤΕ. Aκούγεται αστείο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Την πρώτη φορά που συνάντησα τον γλύπτη Πάβελ Αλτχάμερ, συμμετείχε στην υπαίθρια έκθεση «Ο μεγάλος περίπατος» του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης το 2006. Μόλις είχε γνωρίσει τη δεύτερη σύζυγό του. Το 2007, στην πρώτη μας συνέντευξη είχε γεννηθεί ο μικρότερός του γιος, Κοσμάς, που συνελήφθη στην Αθήνα εξ ου και το ελληνικό του όνομα. Και φέτος που ο καλλιτέχνης επιστρέφει στη χώρα μας για ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό πρότζεκτ του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στην Υδρα, έφερε μαζί και τα επτά του παιδιά, από πρώτο και δεύτερο γάμο. Το ενδιαφέρον; Τα έβαλε να δημιουργήσουν όλα μαζί το έργο που παρουσιάζει στα σφαγεία του νησιού.

Ωραίος ως Έλληνας

 

 Ανδρέας Ζαμπούκας

Δεύτερη φορά σε 40 μέρες, που αυτός ο άνθρωπος φανερώνει δείγματα του χαρακτήρα του. Δεύτερη φορά που συγκινεί με τη συμπεριφορά του χιλιάδες Έλληνες. Και λέω χιλιάδες γιατί σίγουρα οι περισσότεροι δεν έχουν χρόνο από τους πανηγυρισμούς της νίκης, να αξιολογήσουν παράπλευρες εικόνες. Δεν πειράζει όμως, κι αυτοί αρκετοί είναι. Αν, λέω αν, ποτέ βρεθούν κι άλλοι, περισσότεροι άλλοι, να γεμίζουν τα μίντια και τα κοινωνικά δίκτυα με τέτοιες υπέροχες εικόνες, μπορεί σε λίγα χρόνια να αλλάξουν πολλά στη νεοελληνική μας κουλτούρα και να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την έπαρση της γυφτιάς.
Στη ζωή, το ζήτημα είναι με τι χαίρεσαι. Τι σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα, δυνατά, τι είναι αυτό που φέρνει την αυτοπραγμάτωση και την εσωτερική πληρότητα. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θριαμβευτικά πατούν πάνω στο  σώμα του ηττημένου και ουρλιάζουν από ικανοποίηση. Κάποιοι άλλοι όμως, οι λιγότεροι πλέον, δεν ανέχονται να βγάλουν το ζώο από μέσα τους και παίρνουν μόνο τη χαρά της νίκης. Αυτοί δε χάνουν τις μεγάλες ευκαιρίες να αποδείξουν πόσο διαφορετικοί είναι με τις πράξεις τους. Και δεν χρειάζεται πάντα να έχουν 80.000 ανθρώπους και εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο να τους κοιτούν. Το κάνουν έτσι κι αλλιώς, από ανάγκη και εσωτερική παρόρμηση. Γιατί μάλλον έτσι είναι φτιαγμένοι, απ' το γονίδιο, απ' την οικογένεια, ποιος ξέρει από ποιον δάσκαλο ή άλλη δύναμη αφανή.

Η εξάρτηση δεν είναι λύση

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ

Ἡ 26 Ἰουνίου ἑκάστου ἔτους εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἀγῶνα κατά τῶν ναρκωτικῶν καί τῆς παράνομης διακίνησής τους. Κρίνεται ἑπομένως ἐπίκαιρο νά καταθέσουμε ὡς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τήν ἄποψή μας γιά τήν μάστιγα αὐτή πού ἀπαξιώνει τούς νέους, διαλύει τήν ζωή τους καί τούς ὁδηγεῖ στόν ὄλεθρο ἐπισημαίνοντας ὅτι:
1. Τά ναρκωτικά γενικότερα εἶναι καρποί τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας. Ἡ κοινωνία μας γεννᾶ τήν ἄθλια κίνηση τῶν νέων πρός τά ναρκωτικά πού τούς ὁδηγεῖ στό θάνατο.
Τά ναρκωτικά εἶναι τό θλιβερό σύμπτωμα τῆς ἠθικῆς κρίσεως καί βαθειᾶς παρακμῆς πού βιώνουμε στήν διαλυμένη κοινωνία μας, πού ἔχει ἀπό καιρό ἀρχίσει νά χάνει τούς συνδετικούς της ἱστούς, πού εἶναι παράλυτη ἀπό τίς ἁμαρτίες της, πού στέκεται ἀκόμη στά πόδια της μέ τά δεκανίκια τοῦ ἔξωτερικοῦ ὡραϊσμοῦ της, τοῦ τηλεοπτικοῦ life style, ἐνῶ ἐσωτερικά ἡ σήψη ἔχει προχωρήσει ἀνησυχητικά, πού εἶναι ἡ ἴδια ναρκωμένη.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Να μη με ξαναπάρεις στο τηλέφωνο, διότι έχω αποθάνει!»

        
Ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος εδώ στην Αθήνα, πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφύριου, που για χρόνια, όποιο πρόβλημα κι αν είχε, πήγαινε στον Γέροντα ή του τηλεφωνούσε για να τον συμβουλευτεί, τις ημέρες που εκοιμήθη ο Γέρων Πορφύριος, έλειπε στο εξωτερικό κι έτσι δεν πληροφορήθηκε την κοίμησή του (1991).
Όταν λοιπόν επέστρεψε στην Αθήνα, αντιμετώπισε ένα οικογενειακό πρόβλημα και θέλησε να συμβουλευτεί, όπως πάντα, τον Γέροντα. Σήκωσε το τηλέφωνο, σχημάτισε τον αριθμό του τηλεφώνου, που ήταν στο δωμάτιο του Γέροντος, και ακούει να του απαντάει ο ίδιος ο Γέρων Πορφύριος.

Αφού τον χαιρέτησε και ζήτησε την ευχή του, του μίλησε για το πρόβλημά του και του ζήτησε τη συμβουλή του. Ο Γέρων Πορφύριος του είπε τί έπρεπε να κάνει και τί ν΄ αποφύγει. Το πνευματικό αυτό τέκνο του τον ευχαρίστησε και του είπε : «Θα έρθω, Γέροντα, να σας δω μόλις μπορέσω». Του λέει τότε ο Γέρων Πορφύριος : «Να μη με ξαναπάρεις στο τηλέφωνο, διότι έχω αποθάνει !».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡ. ΚΑΡΑΚΟΛΗΣ Δ.Θ. – ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, ΤΕΛΗ ΟΣΙΑΚΑ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2006, σ. 131 κ.ε.

Μία αυτοκτονία

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

 

῞Ενα περιστατικό 18χρονου χρήστη τοῦ ῎Ιντερνετ πού αὐτοκτόνησε παίρνοντας ὁδηγίες ἀπό κάποιον ἂλλο, παρότι πρωτοφανές στήν ῾Ελλάδα, ἀνέδειξε ἕνα μεῖζον πρόβλημα πού ἔχει νά κάνει μέ τίς νέες τεχνολογίες. Αὐτό τῶν

κριτηρίων στή χρήση τους καί τοῦ κατά πόσον ὑπάρχει ἡ ὡριμότητα ὥστε ὁ ἂνθρωπος, καί ἰδίως ὁ νέος, νά ἐπιλέγει αὐτό πού πραγματικά θά τόν ὠφελεῖ.

῾Ο σκοπός ὕπαρξης τῶν νέων τεχνολογιῶν εἶναι ἐκ φύσεως χρησιμοθηρικός. ᾿Αξιοποιώντας τες ὁ ἂνθρωπος καθιστᾶ πιό εὔκολη τή ζωή του, βρίσκει ἐναλλακτικούς τρόπους ψυχαγωγίας, μπορεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ γνώριμα πρόσωπα ἤ καί νά ἀναπτύξει νέες γνωριμίες συμμετέχοντας σέ προγράμματα ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων καί συζήτησης -ὅπως εἶναι τά διάσημα ὴ῍ὰὦ-ἶ῏῏ἣὖ στό ῎Ιντερνετ- καί γενικότερα, καταργεῖ τά σύνορα καί τούς φραγμούς πού ὑπάρχουν στόν κόσμο. ῎Αν ὑπάρχει ἕνα μέσο πού ἔφερε πιό κοντά τόν κόσμο καί ἔκανε πράξη τήν παγκοσμιοποίηση, αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν τεχνολογία τοῦ Διαδικτύου. Κι ὅλα αὐτά μέσα σέ μηδενικό σχεδόν χρόνο καί μέ ἀσήμαντο κόστος. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐλλειπτικότητα στή χρήση τῆς γλώσσας, ἡ ταχύτητα στήν ἐπικοινωνία, ἀλλά καί τό μεγάλο ἐνδιαφέρον, πού -ἰδίως γιά τούς νέους- ἔχει ἡ ἠλεκτρονική ἀλληλογραφία. 

Μία ἄγνωστη Γενοκτονία. Οἱ χριστιανοί Ἀραμαῖοι

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου Πρόκειται γιά μία πανάρχαια χριστιανική κοινότητα, πού ὁμιλεῖ τήν μητρική γλῶσσα τοῦ Ἰησοῦ καί τῶν Ἀποστόλων. Γιά τήν μικρή αὐτή κοινότητα δέν ὑπῆρξε καμμία ρητή πρόβλεψη στή συνθήκη τῆς Λωζάνης (1923) πού νά κατοχύρωνε τά δικαιώματά της. Ἀποτέλεσμα τούτου ἦταν τό 1915 νά φονευθοῦν 500 000 περίπου ἄνθρωποι, θύματα τῶν Κούρδων τοῦ Τουρκικοῦ κράτους, πού ἐκτελοῦσαν χρέη δημίου τῶν Νεοτούρκων. Γενοκτονία, πού δέν καταδέχθηκε ἡ κατευθυνόμενη πρόσφατη ἱστορία νά τήν συμπεριλάβει στίς δέλτους της!
Ἡ κοινότητα αὐτή ὑπάρχει ἀκόμη καί σήμερα, πλήρως ἀποδεκατισμένη. Τό μεγαλύτερο ποσοστό τῶν Ἀραμαίων ζεῖ κυρίως στή Γερμανία ἀλλά καί στίς ΗΠΑ καί τήν Αὐστραλία. Γιά νά λάβει κανείς μία εἰκόνα τῆς καταστροφῆς ἀρκεῖ νά γνωρίζει, ὅτι: Πρίν ἀπό 80 μόλις χρόνια οἱ Ἀραμαῖοι εἶχαν 7 (ἑπτά) ἐπισκοπές στήν ΝΑ Τουρκία. Σήμερα ἔχουν ἀπομείνει 1(ἕνας) ἐπίσκοπος, 10 (δέκα) μοναχοί καί 15 (δέκα πέντε) μοναχές.
(στοιχεῖα ἀπό “Ἱστορικά” ἐκδ. Ἐλευθεροτυπία τευχ. 126 σελ. 4)

Σημείωση: Δέν ἔχουμε ὑποχρέωση τουλάχιστον νά τούς ἀναζητήσουμε καί νἀ ἐπικοινωνήσουμε μαζί τους;

ΠΗΓΗ: ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ

Η θεοφάνεια των λέξεων και η ανθρωποφάνεια του μύθου

Δημήτρης Λυκούδης

 

«Χαρά στο νέο που θαρρεί πως έχει χρέος να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο. Να τον κάμει πιο σύμφωνο με την αρετή και τη δικαιοσύνη, πιο σύμφωνο με την καρδιά του. Αλίμονο σε όποιον αρχίζει τη ζωή του χωρίς παραφροσύνη»[1]. Τα πλέον αγαπημένα μου κείμενα τα έγραψα βράδυ. Όχι μόνο γιατί με αναπαύει η απουσία του αλαλάζοντος όχλου, αλλά κυρίως επειδή φοβάμαι τον αλαλάζοντα εαυτό μου που δυσανασχετεί με τόσο όχλο γύρω του. Και είναι αλήθεια σήμερα, ετούτος ο όχλος ποτέ δεν εκφραζόταν με τόσο ρηχά και αβαθή συναισθήματα, με τόσο πρόσκαιρα και σκιερά στην παραφροσύνη. «Δεν ήμουν ποτέ μισάνθρωπος. Αγαπούσα πάντα τους ανθρώπους , μα από μακριά»[2]. Ο ιστορικός ηγεμονισμός του ανθρώπου, η διεσπαρμένη ελευθερία της αγιότητας που αναζητεί απεγνωσμένα πρόσφορο έδαφος να γαλουχηθεί, η ανευθυνότητα της επικείμενης ¨εύθυνας¨, η αποχαύνωση του ¨τώρα¨ στο παρελθοντικό μηδενισμό και στον ουτοπικό μέλλοντα! Τα πλέον αγαπημένα μου κείμενα τα έγραψα μόνος, μακριά από την παρουσία της ευθύνης του ¨ευσεβισμού¨ και ασπαζόμενος το μέρος εκείνο που ενδόμυχα μου ψιθύριζε και ελαφρώς βαριεστημένα: «Με πολύ λίγους ανθρώπους θα μπορούσα να ζήσω πολύ καιρό χωρίς να νιώσω δυσφορία»[3]. Εσύ το ονομάζεις ¨μακριά¨, εγώ το αποκαλώ ¨απόμακρα¨.

Τα πρόβατα και ο βοσκός τους

του Αρχιμανδρίτη Άνθιμου Ηλιόπουλου

Μοιάζει μὲ κοπάδι χωρὶς βοσκὸ ὁ  σημερινὸς κόσμος.  Ἀρρώστιες πολλὲς πέσαν στὸ  κοπάδι. Γιὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κοπαδιοῦ, ἀφοῦ δὲν λειτουργεῖ κανένας ἐσωτερικὸς κανόνας ποὺ νὰ διεγείρει τὶς αἰσθήσεις τῆς  ψυχῆς, ἀφέθηκε ἡ ζωὴ ἀνερμάτιστη, ἄδεια, νὰ προσπαθεῖ νὰ βρεῖ νόημα στὰ μικρὰ καὶ στὰ  φτηνά. Παύσανε τὰ μεγάλα, τὰ ὡραῖα καὶ τὰ ἀληθινά. Τώρα πέραση ἔχουν τὰ ἀγοραῖα.

Ἡ χειρότερη ὅμως ἀπὸ ὅλες τὶς ἀρρώστιες  εἶναι ποὺ δὲν ξεχωρίζει πιὰ τὸ κοπάδι τὸν  βοσκὸ ἀπὸ τὸν λύκο. Δὲν γνωρίζει σὲ ποιοῦ τὴν  φωνὴ νὰ τρέξει· τόσες φωνές, τόση σύγχυση, τόση ἐπιπολαιότητα. Μάτια κουρασμένα, μάτια σὲ ἀπόγνωση, μάτια ἄδεια. Ξέρει ὁ λύκος νὰ ἀδειάζει τὴν ζωὴ ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της.  Νὰ τὴν κάνει νὰ μοιάζει σὰν ἄδειο τσουβάλι στὸ πάτωμα. Πρῶτα κάνει νὰ μὴν γυρνᾶς στὸ σφύριγμα τοῦ βοσκοῦ. Σοῦ χαλάει τὴν μορφή του. Ἀρχίζει νὰ θαμπώνει ἡ παρουσία του μέσα στὴν ψυχὴ σου. Σὲ γλυκαίνει μὲ τόσες ἄλλες  παρουσίες, πιὸ ἐντυπωσιακές. Θαμπώνεσαι.  Σκύβεις τὸ κεφάλι καὶ ἀναμηρυκάζεις τὴν τροφή σου. Τὸ μυαλό πιὰ ἔχει χάσει τὴν λάμψη του, τὴν φωτεινότητά του. Σκοτείνιασε μὲ τὶς πολλὲς σκέψεις καὶ τὰ πολλὰ ποὺ ἀκούει. Γλυκάθηκε, ἔφαγε ἀπὸ μολυσμένο χορτάρι, ἀργοπεθαίνει μέσα στὴν ἀδιαφορία. 

ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Σε μεγάλο “χορηγό” ιατρικού προσωπικού στη Γερμανία αναδεικνύεται η μνημονιακή Ελλάδα. Σύμφωνα με έρευνα του Bloomberg, τα τελευταία χρόνια έχουν μεταναστεύσει στη Γερμανία 2.500 Έλληνες γιατροί, κατατάσσοντας τη χώρα μας στην δεύτερη θέση των μεταναστών γιατρών στη συγκεκριμένη χώρα.
Ο αριθμός των ξένων γιατρών στη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης αυξήθηκε κατά 120% την τελευταία δεκαετία και σήμερα ανέρχεται στις 31.000.
Στην 1η θέση “εξαγωγής” γιατρών στη Γερμανία βρίσκεται η Ρουμανία με 3.215 γιατρούς, στη δεύτερη η Ελλάδα και ακολουθούν η Αυστρία, η Ρωσία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Συρία, η Βουλγαρία, η Σλοβακία και η Ουκρανία που ολοκληρώνουν την πρώτη δεκάδα.

“Όσο μακρύτερα πηγαίνετε τόσο περισσότερους ξένους θα βρείτε», δήλωσε ο Juergen Hoffart, επικεφαλής του Ιατρικού Συλλόγου στη Ρηνανία. Οι ξένοι γιατροί δελεάζονται από καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας.

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ Π. ΣΥΜΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΟΥ

Ερώτηση: Σεις π. Συμεών πώς βρεθήκατε από το Περού στο Άγιο Όρος; Πριν γίνετε ορθόδοξος τι είσαστε;

Απάντηση: Καθολικός.

Ερώτηση: Και πώς ήλθατε εδώ; Είναι ενδιαφέρον.

Απάντηση: Από νεαρός, όταν ήμουν περίπου 16 χρονών, κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι άλλο.

Ερώτηση: Οι γονείς σας ήσαν Χριστιανοί; Ήσαν άνθρωποι της Εκκλησίας;

Απάντηση: H οικογένεια μου...Ή μητέρα μου είναι μια θαυμάσια γυναίκα με πνευματικότητα και βάθος πολύ. Ό πατέρας μου είναι άνθρωπος με λεβεντιά και με μεγάλη καρδιά. Είναι μια αρχοντική, μποέμικη οικογένεια του Περού. Ξέρετε ποιοι είναι μποέμ; Όσοι γλεντούν τη ζωή τους. Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι. Ό πατέρας ανήκει σ' αυτούς. Αγαπούσε την οικογένεια του πολύ και Ιδιαίτερα εμένα. Οι γονείς μου, λοιπόν, πήγαιναν στην Εκκλησία, αλλά τίποτε πάρα πέρα. Εγώ φοιτούσα σ' ένα καθολικό γυμνάσιο, όπου οι καθηγητές ήσαν κληρικοί όμως ήταν αδύνατο να δεχτώ το Χριστιανισμό όπως μου τον παρουσίαζαν. Πίστευα πώς, ασφαλώς, θα υπήρχε κάτι άλλο. Από μικρός είχα διαβάσει βιβλία πολλά και είχα ασχοληθεί, με τις ανατολικές θρησκείες. όμως, όλα αυτά μίλαγαν πιο πολύ για μια ηθική για την υποχρέωση δηλαδή του ανθρώπου να ζει ηθικά και καλά πάνω στη γη, ενώ δεν έλεγαν τίποτε για την ανάγκη της μυστικής εν Χριστώ ζωής. Ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει ενταχθεί τόσο πολύ μέσα στα πλαίσια του κόσμου, πού γίνεται κοσμική αξία. Μια κοσμική αξία πού προσωπικά ήταν αδύνατο να την δεχτώ γιατί πάντα ζητούσα αυτή την υπέρβαση της αμεσότητας. Ήταν τότε πού ήμουν πολύ επηρεασμένος από τον Αμπώ πού για μένα είναι από τους μεγαλύτερους σουρεαλιστές της εποχής μας. Άφησα τις σπουδές και εγκατέλειψα το Περού. Δεν ενδιαφερόμουνα ποτέ να πάρω ένα πτυχίο. Έψαχνα. Πήγα στην Ευρώπη, στο Παρίσι και το Λονδίνο αναζητώντας το κάτι άλλο. Λες και βρισκόμουν σ' ένα λαβύρινθο από τον όποιο ζητούσα να βγω. Στο Παρίσι γνώρισα κάποιον πού κι αυτός πρώτα, ήταν καθολικός και αργότερα έγινε ορθόδοξος μοναχός. Μετά ήλθα στην Ελλάδα και βρήκα τον παπα-Γιώργη πού μ' έκανε ορθόδοξο.

«Έκρυβαν» έξι νεκρούς Έλληνες στρατιώτες για 73 χρόνια.

Επί 73 ολόκληρα χρόνια τους «έκρυβε» στην αυλή του σπιτιού της. Τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια διακινδυνεύοντας την προσωπική της ελευθερία ή και τη ζωή της.

Μολονότι δεν ήταν καν μέλη της οικογένειας της, φρόντιζε να μην τους «λείπει» τίποτα. Ακόμα και η δροσιά, τα ζεστά καλοκαίρια. Τώρα που ο ήλιος της ζωής της αρχίζει να δύει, και θα αναγκαστεί να τους «αποχωριστεί», θέλει να τους «παραδώσει» εκεί όπου ανήκουν: στις λαμπρές σελίδες της εποποιίας του έθνους.
Οι «φιλοξενούμενοι» της κ. Ερμιόνης Μπρίγκου είναι έξι νεκροί Έλληνες στρατιώτες. Τους είδε, εννιάχρονο κοριτσάκι τότε, να πέφτουν νεκροί μπροστά στο σπίτι της πολεμώντας τον ιταλικό στρατό στη Χειμάρρα της Αλβανίας και βοήθησε, με τις παιδικές της δυνάμεις, τους γονείς της να τους κουβαλήσουν και να τους θάψουν στην αυλή τους.

Παλιά Καλοκαίρια μου

 

Γράφει: Γιάννης Σιδέρης

Ανήκω σε γενιές που στα νιάτα τους δεν ήξεραν τι είναι οι διακοπές, ή και να ήξεραν, αυτές ήταν στο χωριό τους. Τα νησιά τότε τα γνωρίζαμε μόνο από τη γεωγραφία. Δεν είχαμε μέτρο σύγκρισης και δεν μας έλειπαν!
Ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την αγανάκτηση που δημιουργεί η έρευνα του ΙΝΚΑ, η οποία γνωστοποιεί, ότι το 75% των Ελλήνων, δηλαδή τρεις στους τέσσερις Έλληνες, δεν θα πάνε διακοπές. Όσο για το 25% που απομένει: Το 40% θα κάνει διακοπές στο χωριό ή στο εξοχικό του. Το 30% σε συγγενικό ή φιλικό σπίτι και το υπόλοιπο 30% σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια.
Χωρίς να τα ξεχνάμε αυτά, ας κάνουμε μια παρένθεση, να αφεθούμε λίγο στη θερινή ραστώνη. Θα μιλήσουμε για μια μικρή συνομοταξία Ελλήνων, τρεις με πέντε χιλιάδες νοματαίους το πολύ, ανάλογα με τους οικονομικούς καιρούς. Με το που ερχόταν η ευλογημένη ώρα της άδειας, τότε που υπήρχαν άδειες, ετοίμαζε τα μπαγκάζια της και έτρεχε αγχωμένη στα αεροδρόμια να συναντήσει το ταξιδιωτικό της γκρουπ.

Δοκιμασία...

του Αλέκου Σακελλάριου

Το σπίτι μου ήταν ένα σπίτι ανθρώπων που χάσανε τα πάντα αλλά που δε χάσανε ποτέ την πίστη τους στο Θεό. Στο εικονοστάσι υπήρχε πάντα αναμμένο το καντήλι – αυτό ήτανε φροντίδα της γιαγιάς μου της Αριστέας – και πάνω απ’ τα κρεβάτια όλων μας υπήρχε κρεμασμένο ένα εικόνισμα. Επάνω απ’ το δικό μου το κρεβάτι υπήρχε ένας Άγιος Σπυρίδωνας, που δεν ξέρω για ποιο λόγο η μακαρίτισσα η μητέρα μου τον θεωρούσε προστάτη μου Άγιο.  Σ’ αυτόν και μόνο τον Άγιο μ’ εμπιστευότανε. Κι εγώ, που είχα πεισθεί ότι απ’ τον καλό μου Άγιο είχα προνομιακή μεταχείριση, κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, έκανα την προσευχή μου γονατιστός στο κρεβάτι μου μπροστά στο μαξιλάρι μου, κοιτώντας με κατάνυξη την εικόνα του Αγίου,  με το χλωμό πρόσωπο και τα καλοσυνάτα μάτια…

Και πολλές φορές, πάρα πολλές, του εμπιστευόμουνα τα μικρά μου μυστικά και του ζητούσα και τα σχετικά ρουσφέτια. Το καλοκαιράκι που υπήρχε άνεση, του έλεγα πιο πολλά. Το χειμώνα όμως, με το κρύο – δεν υπήρχανε καλοριφέρ τότε – που δεν άντεχα στην παγωνιά του μεγάλου δωματίου, προσπαθούσα να ξεμπερδέψω απ’ αυτή την υποχρέωση μια ώρα αρχύτερα. Έκανα γρήγορα-γρήγορα το σταυρό μου, έλεγα συγχρόνως και δύο-τρείς φράσεις νοερώς και φρούπ! Κουλουριαζόμουνα κάτω από την κουβέρτα, σκέπαζα και το κεφάλι μου και συνέχιζα – αν υπήρχανε- τις αιτήσεις μου στον καλό μου Άγιο:

-          Αχ Άγιε μου Σπυρίδωνα, κάνε να μη με βγάλει αύριο στο μάθημα ο κ. Κρασάκης, γιατί δεν ξέρω τίποτα.

Αντίδοτο στην άνοια η μόρφωση

 

Όσο περισσότερο χρόνο απασχολεί κάποιος το μυαλό του, τόσο αυξάνει τις πιθανότητες να το διατηρήσει«φρέσκο» έως της προχωρημένη ηλικία, σύμφωνα με νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα. Σύμφωνα με τη μελέτη, η «συνταγή» της διατήρησης ενός υγιούς νου στην τρίτη ηλικία είναι να μορφώνεται κανείς όσο γίνεται περισσότερο και να έχει μια εργασία με νοητικές προκλήσεις όσο γίνεται πιο νωρίς στη ζωή του. Στη συνέχεια, μεγαλώνοντας, να μη σταματά να τροφοδοτεί με ερεθίσματα το μυαλό του, διαβάζοντας, κάνοντας κοινωνικές επαφές ή χρησιμοποιώντας τον υπολογιστή του έως τα γεράματα.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την ακτινολόγο Πρασάντι Βεμούρι της Κλινικής Mayo, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευρολογίας του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου «JAMA Neurology», σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, διαπίστωσαν ότι οι 70ρηδες και οι 80ρηδες, που είχαν περισσότερα χρόνια εκπαίδευσης, που διέθεταν εργασίες γεμάτες διανοητικές προκλήσεις και οι οποίοι γενικότερα δεν είχαν σταματήσει ποτέ να κρατούν απασχολημένο το μυαλό τους με νέα πράγματα, εμφάνιζαν με καθυστέρηση έως εννέα ετών τα πρώτα προβλήματα μνήμης και άνοιας, σε σχέση με όσους ζούσαν καθημερινές ζωές χωρίς νοητικές προκλήσεις.

Το χρέος μας τώρα που τελειώνουν οι μπαταρίες τους

 

 Σταύρος Θεοδωράκης 

Στα χρόνια μου δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά παιγνίδια. Ξύλινα είχαμε, από κανένα σπασμένο σκουπόξυλο ή καμιά τάβλα κλεμμένη από καμία οικοδομή. Τα κάναμε σπαθιά και αλογάκια. Μια φορά ο μάγκας της κάτω γειτονιάς εμφανίστηκε στην αλάνα με ένα τερατώδες ηλεκτρικό αυτοκινητάκι. Ούτε τέτοια είχαμε ξαναδεί. Κόβαμε την τάβλα τις βάζαμε μπουλόνια στα πλάγια και τα υπόλοιπα τα κάναμε ζωγραφιστά. Εδώ όμως είχαμε ένα κανονικό αυτοκίνητο με πόρτες, τιμόνι και κούκλα στη θέση του οδηγού. Όχι πως θυμάμαι τις λεπτομέρειες αλλά έχω ακόμη την έκπληξη στο νου μου. Με ένα κουτί στο χέρι ο μάγκας έδινε εντολή στο αυτοκινητάκι του. Βουμ αριστερά, βουμ δεξιά. Ναι δεν πήγαινε μόνο μπροστά, όπως τα μπουλόνια στην κατηφόρα αλλά έκανε και στροφές και όπισθεν! Τόσες που ντρεπόσουνα να κυκλοφορείς με την τάβλα-αυτοκινητάκι όσες ζωγραφιές κι αν είχες πετύχει. Ερχόταν στον χωματόδρομο ο μάγκας, έμπαινε με τις μπάντες στα νεροφαγώματα και ήταν σαν να οδηγούσε σε ειδική διαδρομή του ράλι Ακρόπολη.

Μια "προχωρημένη" γιαγιά

 του π. Αδαμάντιου Αυγουστίδη

«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει ... Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ! Στους “16” του Mundial η Εθνική που “πάτησε” την Ακτή Ελεφαντοστού

 

Η Ελλάδα πανηγυρίζει την πρόκριση της στις “16” καλύτερες ομάδες του κόσμου

- Το γκολ του Σαμαρά στις καθυστερήσεις -με πέναλτι- έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην Ακτή Ελεφαντοστού (2-1)

- Κλάσεις ανώτερη η ελληνική ομάδα, που είχε τρία δοκάρια και κλασικές ευκαιρίες για να “τελειώσει” νωρίτερα το ματς

- Το τέρμα του Μπονί στο 74' ισοφάρισε αυτό του Σάμαρη στο 42', όμως η ελληνική ψυχή “μίλησε” στο φινάλε

- Η Κόστα Ρίκα θα βρεθεί στο δρόμο των Ελλήνων διεθνών, που έδωσαν την καλύτερη... απάντηση στους επικριτές τους

Σε ένα από τα καλύτερα ματς που έχει κάνει, η Εθνική επικράτησε με 2-1 της Ακτής Ελεφαντοστού και κατέκτησε την πρόκριση στους “16” του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας

Μέτρησα τα χρόνια μου

του Mario de Andrade

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Μόνο η δήμευση των κλοπιμαίων θα αλλαξοδρομήσει τη χώρα

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η ​​βίωση της απελπισίας δεν περιγράφεται, δεν γνωστοποιείται με τα γλωσσικά σημαίνοντα, δεν γίνεται πληροφορία. Ο Βίττκενστάιν έλεγε: «Δεν μπορώ να πω τον πονόδοντό μου», ακριβώς όπως κανένας απελπισμένος δεν μπορεί να «πει» τον απελπισμό του: τα νύχια της απόγνωσης καρφωμένα, μέρα-νύχτα, στα σωθικά του.
Η μερίδα των Ελλήνων που ζουν σήμερα ανυπόφορο απελπισμό, έχουν τον επιπλέον αποκλεισμό να μη λογαριάζεται καν η ύπαρξή τους. Για τα Δελτία Ειδήσεων, την τηλεοπτική εικόνα που μονοπωλεί και εξαντλεί την «ενημέρωση» σε διεθνή κλίμακα (δηλαδή τη μεταποίηση του πανανθρώπινου γίγνεσθαι σε Ιστορία), η απελπισία συγκεκριμένων πληθυσμικών ομάδων όχι μόνο δεν γνωστοποιείται, δεν κοινωνείται, δεν δηλώνεται, αλλά μεθοδικά ανυπαρκτοποιείται. Οι σφήνες εικόνων από τον κτηνώδη ξυλοδαρμό των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών που εγκαταβιούν στο πεζοδρόμιο διαμαρτυρόμενες για την απόλυσή τους, υπηρετούν τη λογική τής εμπορικά επιβεβλημένης «ενημερωτικής ποικιλότητας» – συντονίζονται δηλαδή με τον αριθμό των κοστουμιών που πρέπει να αλλάζει ο κ. Σαμαράς σε κάθε Δελτίο Ειδήσεων.

Δεν είναι αυτό που νομίζεις

 

 Κώστας Βαξεβάνης


Η ιστορία είναι γνωστή. Ο απατημένος ή η απατημένη σύζυγος πιάνει στα πράσα το έτερον ήμισυ, το οποίο ορκίζεται «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις». Ζούμε ακριβώς την περίοδο «δεν είναι αυτό που νομίζεις». Μια ομάδα αδίστακτων πολιτικών, μαφιόζοι του διπλανού βουλευτικού εδράνου που είναι έτοιμοι να τσιμεντάρουν την ίδια τη Δημοκρατία και να την πετάξουν στη θάλασσα, πόσο μάλλον τους ανθρώπους που την υπερασπίζονται, έχουν φορέσει πρόχειρα το ακριβό σακάκι, σκουπίζονται από τα σημάδια των αποδείξεων και προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν συμβαίνει τίποτα από όσα βλέπουμε.
Μάρτυς τους η Όλγα η Τρέμη και ο Γιάννης ο Πρετεντέρης, δεν συνέβη τίποτα από όσα υποθέτεις, αφού άλλωστε δεν τα δείχνει ούτε η τηλεόραση. Ακόμη κι αν κάτι συνέβη, κάτι αθώο και ανολοκλήρωτο, ήταν για να καταλάβουν όλοι προς τα που στρέφεται η πραγματική αγάπη.

Και ο πανεπιστημιακός πρέπει να είναι... Δάσκαλος!

 

Φώτης Παντόπουλος Εκπαιδευτικός -
Επικοινωνιολόγος

Μετά το 1980 και μετά από πολύ κόπο βρέθηκα στο Καποδιστριακό με πολλές προσδοκίες. Ήθελα -από δώδεκα ετών, τουλάχιστον- να γίνω δάσκαλος. Όταν το πέτυχα, σε πολύ λίγο διάστημα κατάλαβα ότι τους Δασκάλους δεν τους κάνουν μόνο τα πανεπιστήμια, αλλά κυρίως οι άλλοι Δάσκαλοι! Ο Μεγάλος δάσκαλος (αναντίρρητα μέγας επιστήμων) είχε απέναντί του στο αμφιθέατρο της Σόλωνος περίπου 700 ζευγάρια μάτια, καθόμαστε και στα σκαλοπάτια θυμάμαι, και μας ειρωνευόταν με το παραμικρό. Αποφάσισα τότε πως μάλλον δεν είναι έτσι οι Δάσκαλοι. Όταν αργότερα είχα πλέον κι εγώ μαθητές, επέλεξα να προσπαθώ διαρκώς ώστε να μην αισθανθούν ούτε για μια στιγμή την ίδια απογοήτευση.

Η συγκλονιστική ιστορία του Χαμίντ - ο αφγανός πρόσφυγας που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη

 

«Πώς τα κατάφερα να μπω Πανεπιστήμιο με μόλις τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα; Μα το ήθελα πραγματικά. Το είχα βάλει σκοπό. Όχι για να βρω δουλειά, ούτε για να βγάλω λεφτά. Ήθελα να μορφωθώ για να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και τη ζωή μου». Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας για τον 25χρονο Χαμίντ από το Αφγανιστάν, κάτοικο πλέον Θεσσαλονίκης, αναγνωρισμένο πρόσφυγα και τριτοετή φοιτητή στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
«Για σένα που είσαι πρόσφυγας, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Πρέπει να προσπαθήσεις διπλά», ήταν μια από τις πολλές συμβουλές που του είχε δώσει η νέα «μαμά» που βρήκε στην Ελλάδα, η κ. Αγγελική. Σ’ελληνικό σχολείο πρωτοπήγε ο Χαμίντ το 2007, αιτών άσυλο τότε, χωρίς να γνωρίζει καθόλου τη γλώσσα. «Στην αρχή μου φαινόντουσαν όλα ίδια: ιστορία, μαθηματικά, νέα ελληνικά. Δεν καταλάβαινα τίποτα.», λέει γελώντας ο Χαμίντ – ή αλλιώς «Ινδιάνος», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του. Σιγά-σιγά, όμως, χάρη και στη βοήθεια ορισμένων καθηγητών του, κατόρθωσε όχι μόνο να είναι σε θέση να παρακολουθεί τα μαθήματα αλλά και να αριστεύσει τις επόμενες χρονιές στο Λύκειο.

Μάνα συγγνώμη και …σ’ ευχαριστώ!!!!!!!!!!

 

Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη.

Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτές τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;»

«Όχι του απάντησε ο νεαρός».

«Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.

«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε.

« Που εργάζεται η μητέρα σου;»

«Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους»

Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.

«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»

«Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από μένα.

Ο διευθυντής είπε: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Όταν πας σπίτι σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί».

"Το Λάθος Αστέρι": Πώς να διηγηθείς μια θλιβερή ιστορία;

 

Μία ταινία βασισμένη σε νεανικό λογοτεχνικό μπεστ σέλερ του Τζον Γκριν είναι το "Λάθος Αστέρι" που μπορούμε να δούμε αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Η 16άχρονη Χέιζελ (Σέιλιν Γούντλι) πάσχει από καρκίνο και σε μία ομάδα υποστήριξης ανθρώπων που αντιμετωπίζουν την ίδια ασθένεια γνωρίζει τον Γκας (Άνσελ Έλγκορτ), με τον οποίο έρχεται πολύ κοντά, αλλά φοβάται να ζήσει μαζί του τον έρωτα για να μην τον πληγώσει, αφού οι χρόνοι τους φαίνεται να κινούνται σε ασφυκτικούς ρυθμούς.
Ένα συγκινητικό δράμα με γλυκόπικρο χιούμορ και νεανική αύρα, παρά το βαρύ περιεχόμενο του, που υφαίνει μία ρομαντική ιστορία με τη σκηνοθετική ματιά του Τζος Μπουν.
Το θέμα από μόνο του είναι ικανό να μας γοητεύσει και να μας συγκινήσει. Δύο νέοι που ερωτεύτηκαν και θέλουν να μείνουν ζωντανοί, ενώ παράλληλα ο καθένας τους ζει με τον δικό του τρόπο τα σκοτάδια και τις ανησυχίες του, απορρίπτουν κάθε τι συμβατικό και τετριμμένο.

Αγγελική Ασημάκη: Στο «Ωνάσειο» ασθενής, στο Χάρβαρντ ερευνήτρια

 

Από ασθενής με βηματοδότη στην Ελλάδα, πρωτοπόρος στην έρευνα για τη θεραπεία καρδιακών παθήσεων - Σε 5 χρόνια αναμένεται το φάρμακο

 

Την ίδια την… καρδιά της βάζει στο μικροσκόπιο η νεαρή Ελληνίδα ερευνήτρια του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, κυρία Αγγελική Ασημάκη, η οποία βρίσκεται στο παγκόσμιο επιστημονικό προσκήνιο λόγω της ανακάλυψης χημικής ουσίας η οποία φαίνεται να στοχεύει άμεσα στον μηχανισμό γένεσης της αρρυθμίας, ενός μείζονος καρδιολογικού προβλήματος που ταλαιπωρεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Κι αυτό διότι η 33χρονη ερευνήτρια η οποία έχει γίνει γνωστή από την επιστημονική της «εμμονή» στις μυοκαρδιοπάθειες και τις αρρυθμίες, βίωσε στην πιο τρυφερή και δύσκολη ηλικία, εκείνη της εφηβείας, τι σημαίνει να διαγιγνώσκεσαι με καρδιοπάθεια και να ζεις με βηματοδότη.