Μουδιασμένοι. Ξενυχτισμένοι. Και πάντα σοκαρισμένοι. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συγκεντρώνονται στο ραδιομέγαρο, αναζητώντας το επόμενο βήμα-αν μπορεί να υπάρξει.
Συναντώ φίλους και παίρνω εκείνη την αίσθηση που έχεις στις κηδείες, όταν αγκαλιάζεις τον συγγενή του θανόντος: πικρό χαμόγελο.
Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας είχε προγραμματιστεί για τις 11.00. Όμως οι αφίξεις άρχισαν να πυκνώνουν μετά τις 12.00.
Οι εργαζόμενοι δεν επιτρέπουν την πρόσβαση στο κτίριο σε όσους δεν ανήκουν στο προσωπικό της ΕΡΤ. Ευτυχώς, ακόμα και σε αυτές τις καταστάσεις λειτουργεί η αρχή του «έχω μία άκρη και θα με βάλει μέσα.»
Και μέσα λειτουργούν επαγγελματικά, δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Οι άνθρωποι στο κοντρόλ και στα στούντιο κάνουν τη δουλειά τους όπως γνωρίζουν.
Αμέτρητα πηγαδάκια. Θα έρθει ο εισαγγελέας; Παίζει η Πάρνηθα; Στην Πάτρα λειτουργούν. Αρκετοί περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί είναι σε λειτουργία.
Άλλοι συζητούν πιο κυνικά: με τι καθεστώς θα αποζημιωθούν; Αν κάποιος είναι κοντά στη σύνταξη, λένε, τον συμφέρει η εξέλιξη. Ένας άλλος πετιέται και λέει ότι θα πάρουν τέσσερις μισθούς. Τον αποπαίρνουν.
Σαράντα άτομα του ΠΑΜΕ έχουν μπει σε σχηματισμό. Φωνάζουν συνθήματα, δεν τους απαντάει κανείς, σαν να μην τους ακούνε.
Μεγαφωνική εγκατάσταση παίζει τραγούδια. Τα γνωστά τραγούδια.
Αφίξεις συνδικαλιστών. Περισσότεροι οι της ΟΛΜΕ με σημαίες και καπέλα.
Η εικόνα θυμίζει λίγο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη. Προσέρχονται πάρα πολλοί άνθρωποι, ρίχνουν μια ματιά, φεύγουν.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου