Μέχρι να βρούμε ουρανό…

Γράφει: Ιωάννα Χαρμπέα

 

Βαδίζουμε γοργά προς την πιο ανέμελη, ίσως, εποχή του χρόνου το καλοκαίρι. Μετά από  ένα βαρύ (πιο πολύ στα οικονομικά μας) χειμώνα, και μια Άνοιξη με καθημερινή αβεβαιότητα τίθεται το ερώτημα: πόσο ανέμελο θα είναι το καλοκαίρι μας;
Καλοκαίρια και χειμώνες αρκετοί πρέπει, ίσως, για να περάσουν να πούμε ότι ίσως μπορούμε να ζούμε χωρίς να φοβόμαστε το αύριο. Και, όμως, η έναρξη του καλοκαιριού δεν μπορεί παρά να μας επηρεάσει θετικά! Όλο και κάποιο χωριό έχουμε όλοι μας να καταφύγουμε και να μετριάσουμε έτσι το κόστος των καλοκαιρινών διακοπών. Όλο και κάποιους φίλους, συγγενείς, κουμπάρους που μπορούν να μας φιλοξενήσουν. Έτσι το καλοκαιράκι θα κυλήσει ευελπιστούμε πάντα ομαλά, ίσως και πολύ γρήγορα για να ξαναμπούμε στα δύσκολα χειμωνιάτικα βράδια.


Χάσαμε τον ουρανό μας. Εκείνον τον έναστρο, καθαρό ουρανό που μας έταζαν. Που νομίζαμε ότι τον βλέπαμε, μα κάναμε λάθος! Σύννεφα πλημμύρισαν τον καθαρό ουρανό μας και έφεραν μπόρες και βροχές. Άλλοι κατάφεραν να σωθούν… ίσως εκείνοι που ξέρουν να προσαρμόζονται, αλλά και να ελίσσονται στις δύσκολες καταστάσεις, άλλοι πνίγηκαν και οι περισσότεροι παλεύουν ακόμα με τα αντίξοα φαινόμενα. Παλεύουν με τα κοινωνικά δεινά που τους βρήκαν. Βασικά παλεύουν με τον ίδιο τους τον εαυτό, με τα θέλω τους και το εγώ τους.
Και όμως είναι καλοκαίρι… η επιθυμία για χαρά, για φυγή , για διασκέδαση, έστω για λίγες ήσυχες στιγμές γίνεται εντονότερη καθώς προχωράμε στο καλοκαίρι. Τα φωτεινά χρώματα του καλοκαιριού θέλουν να φωτίσουν και τα πρόσωπα μας, μα δε μπορούν…  Μας φωτίζουν για λίγο μόνο και ύστερα πάλι μαυρίλα. Γιατί, όμως; Γιατί έτσι; Η απάντηση είναι απλή! Γιατί χάσαμε τον  καθαρό ουρανό μας. Χάσαμε τη σιγουριά για το αύριο, την ελπίδα, την ασφάλεια, χάσαμε το γέλιο μας, τη χαρά της ζωής.
Και αναρωτιέται κανείς, τι θα γίνει λοιπόν; Έτσι θα είμαστε από εδώ και πέρα ; Έτσι μουντή και συννεφιασμένη θα είναι η ζωή μας, μέχρι να βρούμε ουρανό; Όχι!! Όχι δε θα είναι έτσι, γιατί μπορεί να μας τα πήραν όλα, δε πήραν όμως τη δύναμή μας να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε πίσω τα όνειρά μας. Ο ουρανός, έστω και συννεφιασμένος, υπάρχει. Μπορούμε να τον βλέπουμε… και κάποιες φορές τα σύννεφα του εξαφανίζονται… γίνεται καταγάλανος και κοιτώντας τον ταξιδεύουμε στο άπειρο. Πόσο μακριά είμαστε από το άπειρο; Πόσο κοντά ήμασταν μέχρι χτες στο περιττό;
Η ανακατατασκευή και ο επαναπροσδιορισμός της πραγματικότητας κρίνονται αναγκαία αν θέλουμε να βγούμε νικητές στην πάλη που άρχισε εδώ και καιρό. Μια πάλη του χθες και του σήμερα. Χθες, παλιότερα ήμασταν αλλιώς, ίσως καλύτερα σε όλες της διαστάσεις της ύπαρξης και της διαβίωσής μας. Σήμερα, όμως, διαφορετικά πρέπει να κινηθούμε αν θέλουμε να μεταβούμε στο αύριο. Αυτό το χλωμό, ίσως, αύριο θα γίνει πιο φωτεινό και θα ξεπηδήσει πιο ομαλά αν συμφιλιώσουμε μέσα μας το σήμερα με το χθες. Και αυτό γιατί από ότι αποδείχτηκε η πάλη αυτών των δύο δεν οδηγεί πουθενά.
Μέχρι να βρούμε ουρανό θα πάρει καιρό… γι αυτό ας απολαύσουμε το καλοκαίρι που δεν περιμένει…
*H Ιωάννα Χαρμπέα είναι κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος

 http://www.aixmi.gr