Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. ἸγνατίουΜεγάλο μέρος τῆς ἀκολουθίας τῆς Μεγάλης Τετάρτης εἶναι ἀφιερωμένο σέ ἕνα γεγονός ἀπό τά πιό συγκλονιστικά τοῦ Θείου Δράματος, τήν προδοσία
τοῦ
Διδασκάλου ἀπό ἕνα μαθητή Του. Μέ ἰδιαίτερο ἀποτροπιασμό τό προσεγγίζει ὁ κάθε Χριστιανός, μιά πού ἡ μορφή τοῦ ᾿Ιούδα ἀποτελεῖ τήν πιό ἀπαίσια ἀπό ὅσες ὁδήγησαν στό Σταυρό τόν Σωτήρα. Κανείς δέν θά βρεθεῖ νά τόν δικαιολογήσει στούς αἰῶνες.
Γιά τούς ποιητές ὅμως τῶν ὑπέροχων ὕμνων, ὁ ᾿Ιούδας εἶναι τό πρόσωπο πού τούς ἀπασχολεῖ καί ζητοῦν νά βροῦν ποιό ἦταν ἐκεῖνο πού τόν μετέβαλε ἀπό μαθητή σέ προδότη. ῎Οχι πώς δέν τούς ἀπασχολεῖ τό πρόσωπο καί οἱ πράξεις του.
τοῦ
Διδασκάλου ἀπό ἕνα μαθητή Του. Μέ ἰδιαίτερο ἀποτροπιασμό τό προσεγγίζει ὁ κάθε Χριστιανός, μιά πού ἡ μορφή τοῦ ᾿Ιούδα ἀποτελεῖ τήν πιό ἀπαίσια ἀπό ὅσες ὁδήγησαν στό Σταυρό τόν Σωτήρα. Κανείς δέν θά βρεθεῖ νά τόν δικαιολογήσει στούς αἰῶνες.
Γιά τούς ποιητές ὅμως τῶν ὑπέροχων ὕμνων, ὁ ᾿Ιούδας εἶναι τό πρόσωπο πού τούς ἀπασχολεῖ καί ζητοῦν νά βροῦν ποιό ἦταν ἐκεῖνο πού τόν μετέβαλε ἀπό μαθητή σέ προδότη. ῎Οχι πώς δέν τούς ἀπασχολεῖ τό πρόσωπο καί οἱ πράξεις του.
Οἱ Πατέρες, καί αὐτῶν τό πνεῦμα καί τίς προθέσεις ἀκολούθησαν οἱ ποιητές τῶν ὕμνων, θέλουν περισσότερο νά σταθοῦν καί νά καταδικάσουν ὄχι τό πρόσωπο, ἀλλά τήν πράξη του, νά καταδικάσουν τήν προδοσία καί ὄχι τόν προδότη, νά στιγματίσουν καί ἐκεῖνον, μά κυρίως τήν κακία του, νά ὁδηγήσουν τούς Χριστιανούς νά τήν μισήσουν. ῾Ο κακός μαθητής ἔχει ἤδη καταδικαστεῖ καί ἀπό τό τέλος τῆς ζωῆς του, μά κυρίως ἀπό τό ὅτι ἔγινε συνώνυμος μέ τήν κακία αὐτή, ἔχει σχεδόν ἀχρηστευθεῖ ἡ λέξη προδότης καί ἀντικατασταθεῖ ἀπό τό “᾿Ιούδας”.
῾Η ἀπάνθρωπη συμπεριφορά ὅμως παραμένει καί συχνά ἕλκει πρός αὐτή πολλούς ἀπό τούς ἀνθρώπους, τούς Χριστιανούς, ὅσο ἀποτροπιασμό καί ἄν δοκιμάζουν αὐτοί ἀπό τό πρόσωπο καί τή διαγωγή τοῦ ἀχάριστου μαθητῆ. Τά Πάθη πού μνημονεύουμε καί συμπορευόμαστε μέ τό ἀθῶο θύμα τῆς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, τό Χριστό, σκοπό ἔχουν ὄχι μόνο νά μᾶς φέρουν κοντά Του, συνοδίτες στό δρόμο πρός τό Γολγοθᾶ καί συμμέτοχους στή χαρά τῆς ᾿Αναστάσεως, ἀλλά καί νά μᾶς διδάξουν. Νά μᾶς ὑπομνήσουν μερικές ἀλήθειες, πού ἡ καθημερινότητα καί οἱ πολλές μέριμνες τῆς ζωῆς κάνουν νά ἔχουν χάσει πολύ ἀπό τήν σημασία τους γιά μᾶς τούς καθημερινούς ἀνθρώπους.
Μία ἀπό αὐτές, ἀπό τίς πιό φοβερές καί ἀπάνθρωπες, εἶναι καί ἡ προδοσία καί τοῦ Θεοῦ καί τῶν συνανθρώπων μας. ᾿Αναρίθμητο εἶναι τό πλῆθος καί ὅσων ὁριστικά ἀπαρνήθηκαν τόν Σωτήρα, μά καθόλου λιγότεροι καί αὐτοί πού μέ τίς πράξεις καί τά λόγια τους δέν δυσκολεύονται νά Τόν προδώσουν καί νά βρεθοῦν μακριά Του.
Καταδικάζουμε τό μαθητή καί τή μικροψυχία του. Δέν δυσκολευόμαστε ὅμως καί νά ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη τοῦ προδότη. ᾿Ατόπημα, πού τό διέκρινε νά συμβαίνει στή ζωή καί πολιτεία τῶν πιστῶν Του ὁ ᾿Ιησοῦς, μέ τή γνωστή ὑπόμνηση πώς ὅποιος ντραπεῖ γι’ Αὐτόν καί γιά τή διδασκαλία Του μέσα στήν ἄπιστη καί ἁμαρτωλή γενεά, θά ντραπεῖ γι’ αὐτόν καί ὁ Υἱός τοῦ ᾿Ανθρώπου ὅταν ἔλθει μέ ὅλη τή δόξα Του. Γιατί καί αὐτό εἶναι ἄρνηση, εἶναι προδοσία. Καί μοιάζει, ὅπως ἡ ζωή καί ἡ ῾Ιστορία τό βεβαιώνουν, νά μήν εἶναι τόσο δύσκολο, οὔτε σπάνιο νά φτάσει κανείς ὥς αὐτή τήν ἄρνηση.
Τοῦτο θά ἦταν καταδικαστικό γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, ἄν ἀπό τό πλῆθος τῶν μορφῶν πού παρελαύνουν στή διήγηση τῶν γεγονότων τοῦ Θείου Δράματος, δέν ὑπῆρχε καί αὐτή τοῦ ἐκλεκτοῦ Του μαθητῆ, τοῦ Πέτρου. Τοῦ Πέτρου πού Τόν ἀρνήθηκε, ντράπηκε νά ὁμολογήσει πώς ὑπῆρξε μαθητής Του τήν ὥρα πού ὁ Διδάσκαλος δικαζόταν καί βάδιζε τά πρῶτα βήματα πρός τό Σταυρικό θάνατο. ῞Ομως τήν ἄρνηση, τήν προδοσία, τήν ἐξαγόρασε ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί τά πικρά δάκρυα, σέ σημεῖο πού νά τόν ἀναγνωρίσει σάν τήν πέτρα, τό στέρεο καί ἀκλόνητο θεμέλιο, πού πάνω σ’ αὐτό θά οἰκοδομοῦσε ὁ ᾿Αναστημένος Κύριος τήν ᾿Εκκλησία Του.
Κακίζει ἡ ᾿Εκκλησία μας τήν προδοσία, μά δέ σταματᾶ στήν καταδίκη, δέν μένει σ’ αὐτή. Προβάλλει ταυτόχρονα καί τή μετάνοια, πού μεταφράζεται σέ ἐσωτερική ἀναδίπλωση καί σέ θερμά, καυτά ἀπό τήν γνησιότητά τους δάκρυα, πού ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ζωή, στήν ἀποκατάσταση ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος. ῎Αρνηση καί αὐτή τοῦ ᾿Ιούδα μέ τραγική κατάληξη, ἄρνηση καί ἐκείνη τοῦ Πέτρου μέ σωτηρία. Παρήγορη ὑπόμνηση γιά ὅλους μας αὐτό τό ζεῦγος, γιά νά μήν ἀπελπιζόμαστε, κι ἄν οἱ περιστάσεις μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀπαράδεκτη διαγωγή, εὐτυχῶς ὑπάρχει ἡ μετάνοια καί τά θερμά δάκρυα! ῾Η μετάνοια τοῦ Πέτρου ἀνοίγει τό δρόμο σ’ ὅλους μας πρός τή μετάνοια καί τή σωτηρία ἀλλά καί τή χαρά πού χαρίζει ἡ ᾿Ανάσταση!
Από το βιβλίο «Ὁ Χριστός πού σταυρώνουμε» τῶν ἐκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
῾Η ἀπάνθρωπη συμπεριφορά ὅμως παραμένει καί συχνά ἕλκει πρός αὐτή πολλούς ἀπό τούς ἀνθρώπους, τούς Χριστιανούς, ὅσο ἀποτροπιασμό καί ἄν δοκιμάζουν αὐτοί ἀπό τό πρόσωπο καί τή διαγωγή τοῦ ἀχάριστου μαθητῆ. Τά Πάθη πού μνημονεύουμε καί συμπορευόμαστε μέ τό ἀθῶο θύμα τῆς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, τό Χριστό, σκοπό ἔχουν ὄχι μόνο νά μᾶς φέρουν κοντά Του, συνοδίτες στό δρόμο πρός τό Γολγοθᾶ καί συμμέτοχους στή χαρά τῆς ᾿Αναστάσεως, ἀλλά καί νά μᾶς διδάξουν. Νά μᾶς ὑπομνήσουν μερικές ἀλήθειες, πού ἡ καθημερινότητα καί οἱ πολλές μέριμνες τῆς ζωῆς κάνουν νά ἔχουν χάσει πολύ ἀπό τήν σημασία τους γιά μᾶς τούς καθημερινούς ἀνθρώπους.
Μία ἀπό αὐτές, ἀπό τίς πιό φοβερές καί ἀπάνθρωπες, εἶναι καί ἡ προδοσία καί τοῦ Θεοῦ καί τῶν συνανθρώπων μας. ᾿Αναρίθμητο εἶναι τό πλῆθος καί ὅσων ὁριστικά ἀπαρνήθηκαν τόν Σωτήρα, μά καθόλου λιγότεροι καί αὐτοί πού μέ τίς πράξεις καί τά λόγια τους δέν δυσκολεύονται νά Τόν προδώσουν καί νά βρεθοῦν μακριά Του.
Καταδικάζουμε τό μαθητή καί τή μικροψυχία του. Δέν δυσκολευόμαστε ὅμως καί νά ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη τοῦ προδότη. ᾿Ατόπημα, πού τό διέκρινε νά συμβαίνει στή ζωή καί πολιτεία τῶν πιστῶν Του ὁ ᾿Ιησοῦς, μέ τή γνωστή ὑπόμνηση πώς ὅποιος ντραπεῖ γι’ Αὐτόν καί γιά τή διδασκαλία Του μέσα στήν ἄπιστη καί ἁμαρτωλή γενεά, θά ντραπεῖ γι’ αὐτόν καί ὁ Υἱός τοῦ ᾿Ανθρώπου ὅταν ἔλθει μέ ὅλη τή δόξα Του. Γιατί καί αὐτό εἶναι ἄρνηση, εἶναι προδοσία. Καί μοιάζει, ὅπως ἡ ζωή καί ἡ ῾Ιστορία τό βεβαιώνουν, νά μήν εἶναι τόσο δύσκολο, οὔτε σπάνιο νά φτάσει κανείς ὥς αὐτή τήν ἄρνηση.
Τοῦτο θά ἦταν καταδικαστικό γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, ἄν ἀπό τό πλῆθος τῶν μορφῶν πού παρελαύνουν στή διήγηση τῶν γεγονότων τοῦ Θείου Δράματος, δέν ὑπῆρχε καί αὐτή τοῦ ἐκλεκτοῦ Του μαθητῆ, τοῦ Πέτρου. Τοῦ Πέτρου πού Τόν ἀρνήθηκε, ντράπηκε νά ὁμολογήσει πώς ὑπῆρξε μαθητής Του τήν ὥρα πού ὁ Διδάσκαλος δικαζόταν καί βάδιζε τά πρῶτα βήματα πρός τό Σταυρικό θάνατο. ῞Ομως τήν ἄρνηση, τήν προδοσία, τήν ἐξαγόρασε ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί τά πικρά δάκρυα, σέ σημεῖο πού νά τόν ἀναγνωρίσει σάν τήν πέτρα, τό στέρεο καί ἀκλόνητο θεμέλιο, πού πάνω σ’ αὐτό θά οἰκοδομοῦσε ὁ ᾿Αναστημένος Κύριος τήν ᾿Εκκλησία Του.
Κακίζει ἡ ᾿Εκκλησία μας τήν προδοσία, μά δέ σταματᾶ στήν καταδίκη, δέν μένει σ’ αὐτή. Προβάλλει ταυτόχρονα καί τή μετάνοια, πού μεταφράζεται σέ ἐσωτερική ἀναδίπλωση καί σέ θερμά, καυτά ἀπό τήν γνησιότητά τους δάκρυα, πού ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ζωή, στήν ἀποκατάσταση ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος. ῎Αρνηση καί αὐτή τοῦ ᾿Ιούδα μέ τραγική κατάληξη, ἄρνηση καί ἐκείνη τοῦ Πέτρου μέ σωτηρία. Παρήγορη ὑπόμνηση γιά ὅλους μας αὐτό τό ζεῦγος, γιά νά μήν ἀπελπιζόμαστε, κι ἄν οἱ περιστάσεις μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀπαράδεκτη διαγωγή, εὐτυχῶς ὑπάρχει ἡ μετάνοια καί τά θερμά δάκρυα! ῾Η μετάνοια τοῦ Πέτρου ἀνοίγει τό δρόμο σ’ ὅλους μας πρός τή μετάνοια καί τή σωτηρία ἀλλά καί τή χαρά πού χαρίζει ἡ ᾿Ανάσταση!
Από το βιβλίο «Ὁ Χριστός πού σταυρώνουμε» τῶν ἐκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου