Το πιο γενναίο Ελληνόπουλο!

Tην τρίτη ημέρα στο νέο νοσοκομείο μου δόθηκε η ευκαιρία να κρατήσω το μωρό μου για πρώτη φορά μετά από το έμφραγμα του. Ακόμα με καλώδια και ορούς που συνδέονταν με το σώμα του, οι νοσοκόμες τον τοποθέτησαν απαλά στην αγκαλιά μου. Συγκλονισμένη από χαρά, τα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν – αυτή τη φορά από ευτυχία.
Ακόμα κι αν ήταν εκτός της μηχανής στήριξης, η αναπνοή του ήταν πλήρως υποστηριζόμενη. Είχαμε ακόμα ένα μεγάλο ταξίδι μπροστά μας. Οι επόμενες τρεις εβδομάδες περιλάμβαναν δοκιμές στην αναπνοή του, για να δούμε κατά πόσο θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μόνος του την κατάσταση και κατά πόσο χρειάζεται ακόμη να υποστηριχθεί. Το μηχάνημα ρυθμιζόταν κάθε τόσο. Κάθε μέρα έδιναν λιγότερη στήριξη στην αναπνοή του και αν κινδύνευε αύξαναν την υποστήριξη και προσπαθούσαν ξανά την επόμενη μέρα.
Την παραμονή των Χριστουγέννων λάβαμε ένα τηλεφώνημα καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο. Ταραχτήκαμε καθώς είδαμε τον αριθμό του τηλεφώνου του νοσοκομείου ν’ αναβοσβήνει στο τηλέφωνό μας. Αυτή τη φορά η είδηση δεν ήταν άσχημη.

 Μας καλούσαν για να μας ενημερώσουν ότι ο Κόνορ μεταφέρθηκε πίσω στην μονάδα βρεφοκομικής και τώρα ήταν εκτός της εντατικής. Αυτή ήταν η καλύτερη είδηση που είχαμε ακούσει για πολύν καιρό. Γρήγορα φτάσαμε στο νοσοκομείο και μπήκαμε στη νέα αίθουσα. Ανοίγοντας την πόρτα είδαμε το αγγελούδι μας, τον αγωνιστή μας, το μικρό θαύμα μας, χωρίς μηχανήματα. Ανέπνεε πλέον μόνος του και είχε κερδίσει τελικά τη μάχη. Ζούσε χωρίς μηχανήματα. Αυτό ήταν το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο που θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει!
Την ημέρα των Χριστουγέννων αποφασίσαμε να πάρουμε την κόρη μας Βικτώρια στο νοσοκομείο για να δει επιτέλους τον μικρό αδελφό της. Μπήκε στο δωμάτιο. Υπήρχαν χριστουγεννιάτικα δώρα γύρω του και η Victoria αισθανόταν ενθουσιασμό και αβεβαιότητα μαζί. Τον πλησίασε αργά και τον φίλησε στο μέτωπο. Ήταν μια στιγμή στη ζωή που τίποτα δεν θα μπορούσε ποτέ να την αντικαταστήσει (τα δώρα βοήθησαν να τη δελεάσουν να πλησιάσει). Καθίσαμε μαζί και ανοίξαμε τα δώρα που παρείχε το νοσοκομείο, όχι μόνο για τον Κόνορ αλλά και για τη Βικτώρια.
Λίγες μέρες αργότερα ο Κόνορ μεταφέρθηκε ξανά, αυτή τη φορά στη πτέρυγα Γενικής Περίθαλψης.
Για τις επόμενες εβδομάδες ο στόχος μας ήταν να προετοιμάσουμε τον Κόνορ να έρθει στο σπίτι. Είχαμε μερικές μάχες ακόμη να αντιμετωπίσουμε. Ο Κόνορ έπρεπε ν’ αρχίσει να τρέφεται από μόνος του, διαφορετικά θα πρέπει να έρθει στο σπίτι με ένα ρινικό γαστρικού σωλήνα. Η άλλη μάχη ήταν να τερματιστεί στον Κόνορ η παροχή μορφίνης. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μάχη μας. Ξεκινήσαμε να ελαττώνουμε τη δόση του και άρχισε να τρέμει, να ιδρώνει και να κάνει εμετό. Σε κάποιο στάδιο έγινε ανεξέλεγκτη η κατάσταση και γι 'αυτό έπρεπε να αυξήσουμε τη δόση. Δύο εβδομάδες αργότερα αφαιρέθηκε τελικά η μορφίνη. Ήταν έτοιμος να έρθει στο σπίτι. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι. Ήταν Ιανουάριος και το αγοράκι μας ερχόταν στο σπίτι μαζί μας!
Με ανησυχία και ενδοιασμούς ως προς την ικανότητα μας να τον φροντίζουμε στο σπίτι, παρευρεθήκαμε σε μια συνεδρίαση που οργανώθηκε με τους γιατρούς και τους συμβούλους, από όλα τα τμήματα Καρδιολογίας, Παθολογίας, Φυσιοθεραπείας, Αιματολογικού και, τέλος τη Γενική Ιατρική. Συζητήσαμε για το θέμα γύρω από το τραπέζι και ένας ένας υποστήριζε ότι ο Κόνορ ήταν καλό να επιστρέψει στο σπίτι μας και βεβαιώνοντας μας ότι θα ήταν εντάξει.
Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012, φτάσαμε τελικά στο σημείο το αγοράκι μας να είναι έτοιμο να κάνει το ταξίδι στο σπίτι του. Θα ερχόταν στο σπίτι με ένα ρινικό σωλήνα στομάχου για να τον βοηθήσει με τη διατροφή κι εμείς θα του κάναμε ένεση με Clexane για την πήξη του αίματος του. Μπροστά σ’ εκείνα που είχε περάσει όμως, αυτό δεν ήταν τίποτα.
Σήμερα το αγοράκι μας βρίσκεται στο σπίτι μαζί μας. Βάζει μικρές ποσότητες βάρους, αλλά συνεχίζει να μεγαλώνει. Έχει σχηματιστεί θρόμβος σε μια από τις κύριες αρτηρίες στο λαιμό του τον οποίο θα έχει για το υπόλοιπο της ζωής του. Έχει μια καρδιά που γίνεται όλο και πιο δυνατή κάθε μέρα και έχουμε ενημερωθεί ότι σε άλλους 6 μήνες θα μπορούσαμε να σταματήσουμε όλα τα φάρμακα που παίρνει για την καρδιά. Συνεχίζει όμως να βελτιώνεται πολύ γρήγορα!
Ευχαριστούμε τον Θεό και όλους τους αγγέλους που βοήθησαν το αγόρι μας στον αγώνα του για ζωή κάθε μέρα. Ευχαριστούμε την οικογένεια και τους φίλους μας που ήταν κοντά μας και ευχαριστούμε το Βασιλικό Νοσοκομείο Παίδων που δεν έχασαν την ελπίδα τους στο παιδί μας κάνοντας ό,τι μπορούσαν για να το βοηθήσουν να επιβιώσει. Ζητάμε από όλους σας ό,τι έχετε την καλοσύνη να δωρίσετε στην Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης στο νοσοκομείο. Όλες οι δωρεές είναι ευπρόσδεκτες.
Ποτέ δεν ξέρετε πότε ακριβώς θα τη χρειαστείτε… Εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι θα τη χρειαζόμασταν!

Πηγή: Νέος Κόσμος