Το πιο γενναίο Ελληνόπουλο! ( 2)

Σύμβουλοι, γιατροί και χειρουργοί μας κάθισαν σε ένα δωμάτιο και μας εξήγησαν ότι το αγοράκι μας έπρεπε να τεθεί σε επείγουσα στήριξη της ζωής του και ότι αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία του για επιβίωση. Θέλοντας να δώσουμε την τελευταία έστω και μηδαμινή ευκαιρία στο αγόρι μας, συμφωνήσαμε. Δεν υπήρχε χρόνος για να κάνουμε πολλές ερωτήσεις κι έφυγαν όλοι από το δωμάτιο με απόλυτη και αφόρητη σιωπή να επικρατεί. Καθίσαμε εκεί και περιμέναμε! Δεν είχαμε τίποτα να πούμε! Το μόνο πράγμα που ακουγόταν ήταν η σιωπή των δακρύων που έτρεχαν στα πρόσωπά μας. Τα δάκρυα που είχαν αρχίσει την ημέρα που ο Κόνορ εισήχθη στο Βασιλικό Νοσοκομείο Παίδων.
Τρεις ώρες αργότερα, ένας χειρουργός άνοιξε την πόρτα στην αίθουσα αναμονής. Κρατούσαμε την αναπνοή μας, μην ξέροντας τι να περιμένουμε. Μας είπαν: “Όλα πήγαν καλά.”. Αναπνεύσαμε! Ο χειρουργός μας ενημέρωσε ότι οι επόμενες 16 ώρες ήταν καθοριστικής σημασίας, καθώς το κορμάκι του Κόνορ είτε πρόκειται να δεχθεί την θεραπεία είτε να την απορρίψει.

Ο χειρουργός μας οδήγησε σε ένα μεγάλο αποστειρωμένο δωμάτιο και εκεί είδαμε να βρίσκεται ντυμένος μόνο με μια μικρή πάνα ο γιος μας. Είχε καλώδια, ορούς, οθόνες, το μηχάνημα υποστήριξης της ζωής κι ένα πλήθος από γιατρούς, νοσηλευτές και χειρούργους όλα γύρω του. Όλοι φαινόταν απασχολημένοι, ρυθμίζοντας τον εξοπλισμό γύρω από τον Κόνορ. Μας προσέφεραν ένα κάθισμα και με σιωπή καθίσαμε – μουδιασμένοι, κρύοι και αμίλητοι. Οι νοσοκόμες και οι γιατροί συνέχισαν να εξηγούν τι συνέβαινε. Παρ' όλα αυτά, καθίσαμε εκεί και κοιτούσαμε το αγοράκι μας. Το μόνο που μπορούσαμε να ακούσουμε ήταν ο ήχος των μηχανών. Τελικά ο θόρυβος σταμάτησε και μείναμε σιωπηλοί.
Σύντομα ήταν Κυριακή απόγευμα και μας ενημέρωσαν ότι το επίπεδο κατακράτησης υγρών για το αγοράκι μας ήταν υψηλό και έπρεπε να τον βάλουν σε μια μηχανή αιμοκάθαρσης των νεφρών.
Τη Δευτέρα το απόγευμα μας συμβούλευσαν ότι δεν φαινόταν να λειτουργεί η θεραπεία υποστήριξης ζωής του Κόνορ και ότι απαιτείται χειρουργική επέμβαση. Η καρδιά του Κόνορ πρηζόταν, αλλά δεν ήταν σε θέση να λειτουργήσει. Οι γιατροί μας είπαν ότι χρειάζεται να κάνουν μια μικρή τρύπα στην καρδιά του Κόνορ για αποσυμπίεση, πράγμα που θα της επιτρέψει να αρχίσει να λειτουργεί κανονικά.
ΤΡΙΤΗ ΠΡΩΙ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΣΑΝ!
Για άλλη μια φορά περιμέναμε ήσυχα σε ένα δωμάτιο δίχως να λέμε τίποτα. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η σιωπή των δακρύων μας.
Κάποια στιγμή ο χειρούργος μπήκε στο δωμάτιο. Κρατώντας την αναπνοή μας και περιμένοντας το χειρότερο, τον ακούσαμε να λέει: «Όλα πήγαν καλά».
Το αγοράκι μας ήταν μαχητής! Συνέχισε να πολεμά σε όλα αυτά τα εμπόδια. Αυτό σήμαινε κάτι. Στη συνέχεια, και επί τόπου αποφασίσαμε ότι δεν θα χάναμε τις ελπίδες μας. Γύρισα στο αποστειρωμένο δωμάτιο και πήρα το δάχτυλο του παιδιού μου και το έσφιξα απαλά. Ήθελα να γνωρίζει ότι ήμασταν όλοι δίπλα του.
Οι επόμενες 14 μέρες πέρασαν γρήγορα. Ημέρες που προηγήθηκαν νύχτες και ξανά πίσω σε μέρες. Καθίσαμε δίπλα στο κρεβάτι αναμονής του και προσευχηθήκαμε αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει. Υπήρχαν μέρες που τίποτα δεν γινόταν, μόνο ένα ή δύο μεταγγίσεις αίματος, η εξέταση αίματος κατά διαστήματα μιας ώρας και μερικές μικροαλλαγές από τις μηχανές. Αυτές ήταν οι καλές ημέρες. Στη συνέχεια υπήρχαν μέρες που τόσα πολλά συνέβαιναν; από
μεταγγίσεις αίματος πέρα από την ωριαία εξέταση αίματος, την αλλαγή των μηχανών ECMO, συναγερμούς κλήσης και γιατροί και χειρουργοί παντού! Τότε υπήρχε και η αγωνία της αναμονής… η αγωνία να δούμε αν ο οργανισμός του Κόνορ θα δεχτεί την νέα μηχανή. Αυτές ήταν οι άσχημες μέρες!
Δεν έκανε καμία διαφορά στο τέλος, αν ήταν μια καλή ή μια κακή ημέρα – γιατί οι υπεύθυνοι επαναλάμβαναν κάθε μέρα πριν φύγουμε ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε, συμπεριλαμβανομένης και της πιθανότητας το αγοράκι μας να μην βγάλει τη νύχτα. Οι καρδιές μας είχαν βουλιάξει! Αποχαιρετούσαμε τον Κόνορ και σιγά-σιγά σέρναμε τα πόδια μας έξω από το νοσοκομείο. Στο δρόμο προς το σπίτι περνούσαμε να πάρουμε το κοριτσάκι μας και κάθε λίγες ώρες καλούσαμε το νοσοκομείο για να βεβαιωθούμε ότι το αγοράκι μας ήταν ακόμα εντάξει. Το πρωί έφτανε πάλι γρήγορα και βρισκόμασταν πίσω στο νοσοκομείο έτοιμοι να αντιμετωπίσει ο,τιδήποτε βρεθεί στο δρόμο μας.
Πλησιάζοντας η 14η ημέρα οι γιατροί μας ενημέρωσαν ότι ήταν καιρός να αφαιρέσουν τον Κόνορ από τη μηχανή στήριξης. Βρισκόμασταν σε μεγάλη ένταση νεύρων με το ξεκίνημα της μέρας. Μας είπαν ότι η μηχανή θα έπρεπε να αποσυνδεθεί για να δούνε την αντίδραση του Κόνορ χωρίς αυτή. Είχε προγραμματιστεί ένα υπερηχογράφημα. Το αποτέλεσμα ήταν να δουν μια μικρή βελτίωση. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά έδειξε ότι κάτι θετικό συνέβαινε. Κάτι αρκετά καλό για να μας προκαλέσει ένα χαμόγελο! Οι γιατροί συμβούλεψαν ότι θα πρέπει να δώσουν στον Κόνορ κάποια φάρμακα που πίστευαν ότι θα του δώσουν μια εκκίνηση που θα τον βοηθούσε να απαλλαχτεί από τη μηχανή στήριξης. Παρόλο ότι πίστευαν ότι χρειάζεται επιπλέον βοήθεια, το φάρμακο δεν είχε εγκριθεί και θα πρέπει να υπογράψουμε εμείς δίνοντας την συγκατάθεσή μας να το χρησιμοποιήσουν. Έτσι και κάναμε!
Ήταν Παρασκευή. Αν όλα πήγαιναν καλά το Σαββατοκύριακο, μέχρι τη Δευτέρα δεν θα χρειαζόταν η μηχανή στήριξης ζωής για τον Κόνορ. Σφίγγοντας τα χέρια μας ο ένας του άλλου και με ενθουσιασμό πιστέψαμε ότι το αγγελούδι μας επρόκειτο να είναι εντάξει. Ήρθε η ώρα να πούμε καληνύχτα και να πάμε σπίτι. Για πρώτη φορά μετά από την εισαγωγή του Κόνορ στο νοσοκομείο, περπατούσαμε έξω και αισθανόμασταν λίγο καλύτερα. Μας είπαν ακόμη ότι είχε η ανάκαμψη για τον Κόνορ και ότι άρχισε να εμφανίζει βελτίωση.