Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει...

Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει στην πατρίδα μας. Όχι στον τομέα της οικονομίας. Δεν γνωρίζω. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει; Η παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα πτωχεύσει το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Μήπως θα αναγκαστεί ο Καραμανλής να γίνει δικηγόρος, ο Ρέππας οδοντίατρος και ο Παπανδρέου κοινωνιολόγος; Μήπως θα πάει ο Πάγκαλος με σύνταξη στο σπίτι του, και θα μπει στην εφεδρεία ο Κάρολος Παπούλιας; Ποιο από όλα αυτά είναι μεγάλη καταστροφή; Αλήθεια ποια από αυτά φοβόμαστε; Θα χάσουμε πολλά, αλλά θα είναι και κάποια άλλα... Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν πάνω σε αφόρετες γόβες και οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Η Φιλιππινέζα δεν θ' αναθρέψει τα παιδιά και εκείνα θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες σε επιστήμονες με το αζημίωτο. Θα σταματήσουν οι κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας και θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο << εγώ >> που μας αξιολογεί και μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και το χρήμα. Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια και στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας πήγαν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του καπιταλισμού φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών. Ο εθνικός κήπος δεν θα έχει δέκα κηπουρούς και οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Ο Πλούταρχος δεν θα βρίσκει κανένα γαρύφαλλο στην πίστα και οι καλλιτέχνες θα παράγουν τέχνη χωρίς κρατικές επιδοτήσεις. Θα συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα και βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του και ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Ας τελειώνουμε. Γιατί έτσι, ίσως αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή κοινή. Μόνο έτσι, υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι. Δεν τα ζούμε όλα αυτά, ακόμα. Έχουμε χρόνια τώρα πτωχεύσει...Μέσα μας...Τι φοβάσαι;