Ένα γράμμα για σένα

Σταματήσαμε πια, δόξα σοι ο Θεός. Είμαστε στο χαράκωμα. Ένα τέλος. Και συνάμα μια αρχή. Τέλος στην πολυτυραγνισμένη ζωή της αδιάκοπης πορείας. Αρχή στην πρωτοδοκίμαστη ζωή του χαρακώματος. Ήτανε μέρες, που έλεγα μπα, δεν είναι να τελειώσει ποτέ ετούτο το περπάτημα. Θα γεράσω έλεγα, περπατώντας ολοένα. Και σα σταματήσω, θα ΄ναι για να πεθάνω. Κουρασμένος από μοναξιά, είπα να σου ιστορήσω κάπου κάπου τις εντυπώσεις μου, από τούτη την καινούργια ζωή. Ξέρεις, είναι παρηγορητικό να γνωρίζεις πώς κάποιος δικός σου είναι κοντά σου, την ώρα που ζεις τις πιο κρίσιμες ώρες της ζωής σου. Κάποιος που σε καταλαβαίνει, που σε μεταλαβαίνει. Ακούει στοχαστικά τη σκέψη σου, κι ας μην το φαντάζεται κιόλας πως την ακούει. Θα το 'χεις προσέξει καμιά φορά. Όπως τότε, που καθόμασταν στην καμαρούλα, που δεν ήταν κανείς άλλος, έξω από μερικά καλά βιβλία, μια εικόνα, ένα δυο ζωγραφιές στους τοίχους, μια λάμπα που περιμένει τη νύχτα με χτυποκάρδι και οι καρέκλες ένα γύρο γεμάτες υπομονή. Κανένας δεν μιλά. Καθένας είναι παραδομένος στους λογισμούς του. Μπορεί και να μην συλλογιέται τίποτα συνειδητά. Τότε είναι η πιο σπουδαία στιγμή, γιατί η ψυχή σου, λεύτερη σαν χελιδόνι, ξεφεύγει και ανταμώνει τη λεύτερη ψυχή του κόσμου και χάνεται μέσα της. Μα, τις περισσότερες φορές η ψυχή σου μιλά με τη σιωπή της. Κι εγώ να κάθομαι σιωπηλός, ολότελα ανυποψίαστος, ακροατής στην άφωνη μοναχοκουβέντα σου. Ένα τέτοιο πράγμα μου συμβαίνει και θέλω ν΄αποτείνω και πάλι την σκέψη μου σ΄εσένα. Λογαριάζω πως είσαι κάπου εδώ κοντά μου, κι ας μην μιλάς. Κι εγώ τότε παραδίνομαι όλος αγνότητα στη σιωπή μου, που η απουσία σου την γεμίζει. Σαν τελειώσει με το καλό ο πόλεμος, θα φυλλομετρούμε καμμία φορά τούτα τα παλιόχαρτα μαζί, και θα σε βλέπω να διαβάζεις ετούτες τις φυλλάδες με τη βαθιά και καθάρια φωνή σου. Σαν σ' ακούσω, θα 'ναι σαν ν' ακούω μια γάργαρη φλέβα νερού, που κουρνελίζει μόνο για μένα στα βάθη της ψυχής και κανένας δεν υποψιάζεται τούτη την κρυφή μου ευτυχία. Τούτες τις ξεχωριστές ώρες, που η ζωή μου είναι τόσο κοντά στο θάνατο και τα χέρια μου τόσο μακριά από τα δικά σου...

Στρατής Μυριβήλης