Του Μακαριστού
Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου
Β! ΜΕΡΟΣ
Στην ηλικία τον ογδόντα ετών και ενώ εφησύχαζε στην Παιανία Αττικής, στις Κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις της Μητροπόλεως Πειραιώς, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος άρχισε να καταγράφει τις μεγάλες στιγμές της ζωής του με τίτλο αναμνήσεις. Μέσα από τον γλαφυρό του λόγο γνωρίζουμε μια εποχή και μαθαίνουμε τους αγώνες και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να πραγματοποιήσει το σπουδαίο του έργο!
"Εν τω μεταξύ ο πατέρας μου βλέποντας τον υπερβολικό μου ζήλο στην μελέτη και στην αφοσίωση στην Εκκλησία, άρχισε να ανησυχεί πάρα πολύ. Όταν ήμουν μικρό παιδί, με προέτρεπε να πηγαίνω στην εκκλησία. Τώρα όμως, βλέποντας ότι έχω «πέσει με τα μούτρα», όπως έλεγε, στα εκκλησιαστικά, άρχισε να ανησυχεί πολύ. Δεν με ήθελε και καλόγερο. Διαισθανόταν την πορεία μου. Αντιδρούσε που ήθελα να πηγαίνω στην εκκλησία και τις μικρότερες γιορτές. Αντιδρούσε που δεν με ενδιέφερε τίποτα κοσμικό. Αντιδρούσε για τις μελέτες μου και την -παρά την εφηβική μου ηλικία- σταδιακά ιεραποστολική δραστηριότητα μου. Τα θεωρούσε όλα υπερβολές. Με ήθελε καλό παιδί μεν, αλλά όχι και «παπά». Ήθελε να έχω κοσμικά ενδιαφέροντα και, βλέποντας ότι τα απέφευγα αντιδρούσε. Στην αρχή αντιδρούσε με επιχειρήματα. Ήταν πολύ λόγιος. Μετά δε και με έντονο άγριο ύφος. Με ήθελε άνθρωπο του κόσμου και όχι «παπά». Ας έχει ο Κύριος εν αναπαύσει την ψυχή του. Ήταν τίμιος και καλός άνθρωπος. Μετά την λήξη της Κατοχής, ίσως από την στεναχώρια του που έχασε το εμπόριο του, και τις στερήσει της Κατοχής, αρρώστησε βαριά. Έπαθε κύρωση του ήπατος, ενώ δεν έπινε κρασί. Παρέμεινε δεκαέξι μήνες βαριά άρρωστος και στις 14 Ιουνίου του 1946, σε ηλικία μόλις πενήντα δύο ετών, παρέδωκε την τίμια ψυχή του στον Κύριο, αφού προηγουμένως είχε μαλακώσει στην αντίδραση του απέναντι μου, είχε εξομολογηθεί στον π. Αχίλλιο και είχε κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Μεγάλο το πλήγμα για την οικογένεια μας. Μετά την Κατοχή, δευτέρα για εμάς Κατοχή. Εγώ ήμουν τότε είκοσι ετών. Οι αδελφές μου ήταν μικρότερες. Η μητέρα μου συνεχώς άρρωστη από βρογχικό άσθμα. Η γιαγιά είχε και αυτή κοιμηθεί τρείς μέρες προ της κοιμήσεως του πατέρα μου. Ήταν μια αγία γυναίκα. Προσήυχετο να φύγει πρώτα από τον γιό της, να μην δει τον θάνατο του και ο Θεός την άκουσε. Έφυγε οσιακά τρείς ημέρες προ της κοιμήσεως του πατέρα μου. Την Δευτέρα κοιμήθηκε η γιαγιά, την Παρασκευή ο πατέρας μου. Ο Θεός να αναπαύσει τις αγίες ψυχές τους. Προσεύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Όμως πίσω από το πικρό κρύβεται πολλές φορές το γλυκύ. Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν μια συμφορά για την οικογένεια μας, όμως άνοιγε πλέον ευρύτερο ορίζοντα και ελεύθερο το δρόμο για με και τις αδελφές μου. Εάν ζούσε ο πατέρας μου, με τον ισχυρό χαρακτήρα που είχε, δεν θα με άφηνε να σπουδάσω Θεολογία και να εξελιχθώ όπως ο Θεός ευλόγησε και ελέησε. Θα με καθήλωνε στο Βαρθολομιό. Ενώ τώρα πλέον, χωρίς την πατρική αντίδραση, ακολουθούσα την κλήση που στην καρδιά μου είχε φυτεύσει ο Θεός. Και με τη θαυμαστή προστασία του Θεού προχώρησα και έφθασα ως εδώ. Ο Θεός με περιέβαλε με το έλεος Του και τη Χάρη Του. Και εγώ εσπούδασα και εξελίχθηκα σε εργάτη του Ευαγγελίου, όπως ήταν ο πόθος μου, και τις αδελφές μου με την Χάρη του Θεού, επροστάτευσα σαν δεύτερος πατέρας. Και εκείνες είχαν ακολουθήσει εξ υπαρχής τα βήματα μου. Με ηκολούθησαν στην πνευματική ζωή και ο Θεός τις ευλόγησε. Πήραν καλούς και ευσεβείς συζύγους, έκαμαν καλά παιδία, όλα με ευσέβεια και πίστη στον Θεό, έχουν εγγόνια καλά και ευσεβή. Όλοι τους είναι ευσεβής και άνθρωποι της Εκκλησίας. Θαύματα μου έκανε ο Θεός, θαύματα χειροπιαστά και μεγάλα. Μου είχε πει ο π. Αχίλλιος σε δύσκολές στιγμές: «Εφόσον έχεις σκοπό να αφιερωθείς στον Θεό και στην ιεραποστολή, θα ευλογήσει και θα προστατεύσει ο Θεός τις αδελφές σου». Και το είδα χειροπιαστό. Όλες έχουν καλούς συζύγους, ανέθρεψαν παιδιά επιστήμονες με ευσέβεια και πνευματική ζωή. Και τα εγγόνια τους ακόμα είναι όλοι επιστήμονες και φοιτητές κοντά στην Εκκλησία. Είδα το χέρι του Θεού κατά θαυμαστό τρόπο να με σώζει από κινδύνους και να με προστατεύει και να με περιβάλλει με το έλεος Του. Είδα τον Θεό να μου ανοίγει πόρτες εκεί που δεν περίμενα, να μου λύνει προβλήματα που θεωρούσα ανυπέρβλητα, να μου ανοίγει παράθυρα φωτός εκεί που έβλεπα μόνο σκοτάδι, να με παρηγορεί σε ώρες δοκιμασίας και θλίψεων, να με περιβάλλει με το έλεος Του. Η ζωή μου υπήρξε δραματική με θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού. Μου έκανε μεγάλα θαύματα ο Κύριος: «Τι ανταποδώσω το Κυρίω;» (Ψαλμ. ριε΄, 3)".
