Απόσπασμα από τον Ενθρονιστήριο Λόγο του Δημητριάδος Ιγνάτιου
Οραματιζόμαστε μια Εκκλησία ελευθέρα και ελευθερώτρια. Όχι δούλη σε ορισμένους και δεσποτική σε άλλους.
Μια Εκκλησία ταπεινή και μαθητεύουσα.
Μια Εκκλησία εργαζόμενη χωρίς προχειρότητες και κομπασμούς.
Μια Εκκλησία θαρραλέα, που κοιτά κατάματα τα προβλήματα.
Μια Εκκλησία προσγειωμένη, με αίσθηση της πραγματικότητας.
Μια Εκκλησία ουσιαστική και όχι τυπολατρική.
Μια Εκκλησία ειλικρινή και ευθεία.
Μια Εκκλησία, όπου η αξιοκρατία των στελεχών της και η διαφάνεια της διαχειρίσεώς της θα αποτελούν δεδομένα και αυτονόητα.
Αυτή η Εκκλησία, πατέρες και αδελφοί, ζητά ιδιαίτερα από εμάς τους
κληρικούς να παραμείνουμε γνήσιοι άνθρωποι, καλόκαρδοι, με επιείκεια για
τις αμαρτίες των ανθρώπων, που δεν θα αντιμετωπίζουμε με αγανάκτηση και
επικρίσεις την κατάστασή τους, όποια κι αν είναι αυτή.
Ιερέας σημαίνει ηγέτης και όχι ουραγός, εμπνευστής, όχι αμήχανος
υπάλληλος, ζωή και όχι θάνατος, χαρά και δημιουργία, όχι περιθώριο και
κακομοιριά. Καθήκον μας είναι η συστράτευση, ώστε να ξανα-ανοιχθούμε στο
σωτήριο ταξίδι του νοητού πλοίου της Εκκλησίας μας, όχι από το αμπάρι,
αλλά από τη γέφυρα. Ποιός θα μας συντροφεύει στο δρόμο; Ο πηδαλιούχος
και Παλαιός των Ημερών, ο Κύριός μας, αλλά και οι ναυαγισμένες ψυχές των
ανθρώπων, όσων προσμένουν ένα χέρι απλωμένο για να επιβιβαστούν στο
καράβι.