Με το χαμόγελο και την αγάπη...

Το να είμαι αντικειμενικός με την Μαριάνθη (Μοναχή Μαρκέλλα) είναι αρκετά δύσκολο. Όχι γιατί έχουμε το ίδιο αίμα αλλά γιατί η δράση της , η στάση της και η αγάπη της στα κοινά της Πειραϊκής Εκκλησίας ήταν καθοριστική και σημαντική που δεν μας επιτρέπει εκπτώσεις συναισθημάτων. Ακόμα λοιπόν και αν έβαζα δικαιόμετρο στον εαυτό μου πάντα για εκείνη τα ίδια θα έλεγα. Η Μαριάνθη ήταν η πρώτη Υποδιευθύντρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας και στήριξε με την δράση της τα πρώτα βήματα της παρουσίας του. Ακαταπόνητη δημοσιογράφος και στέλεχος του νεανικού έργου της Μητροπόλεως μας αφοσιώθηκε στην Εκκλησία και συνέβαλε στην αναγέννηση της τοπικής μας Εκκλησίας. Αυτές τις ημέρες που το Ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας γιορτάζει τα 30 χρόνια της πλούσιας παρουσίας του στην χωρία των σταθμών δεν πρέπει να ξεχνάμε εκείνους που έβαλαν το αίμα τους για να στεριώσει το σημερινό σπουδαίο οικοδόμημα. Δεν ξέρω αν στα πολλά αφιερώματα η Μαριάνθη και ο σπουδαίος της ρόλος στο Ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας, καταγράφετε και αν ναι, στις πραγματικές  διαστάσεις. Για εκείνη αυτό δεν έχει καμία σημασία. Στο μοναχικό της κονάκι προσεύχεται για όλους και για όλα. Για έναν μοναχό ο λόγος δεν πρέπει να είναι μακρύς και έγραψα αρκετά. Εξάλλου τα πολλά λόγια δεν θα τα επιθυμούσε. Για την ακρίβεια δεν θα προτιμούσε καθόλου λόγια. Την θυμόμαστε πάντα με αυτά τα στοιχεία που έχει και ακόμα και σήμερα. Το χαμόγελό και την αγάπη της. Μαριάνθη ( αδερφή Μαρκέλλα) σε ευχαριστούμε...

Κώστας Ζουρδός

«Πειραϊκή Εκκλησία 91,2FM»…30 Οκτωβρίου 1988…

Ήταν 30 Οκτωβρίου του 1988, όταν για πρώτη φορά, ξεκίνησε μέσα από τους 91,2 μεγακύκλους των FM, ακούστηκε το σήμα της «ΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», του Ραδιοφωνικού σταθμού της Μητροπόλεως Πειραιώς, του πρώτου εκκλησιαστικού ραδιοφωνικού σταθμού. Σε μήνυμα του με την ευκαιρία της ενάρξεως λειτουργίας του σταθμού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος έγραψε μεταξύ άλλων: « Το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου, η αποκεκαλυμένη αλήθεια του Ενανθρωπήσαντος Θεού της αγάπης προσφέρεται στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους. Ο τρόπος προσφοράς του πρέπει να ακολουθεί τις ανάγκες της εποχής και δυνατά να χρησιμοποιεί όλα τα επιτεύγματα της ανθρώπινης τεχνολογίας, η Εκκλησία του Χριστού οφείλει και πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα της συγχρόνου τεχνολογίας για τη μετάδοση του λόγου του Ευαγγελίου. Πρέπει να χρησιμοποιήσει το ραδιόφωνο, ώστε δια μέσου των ερτζιανών να διαδίδεται το μήνυμα της σε ευρύτερα στρώματα λαού και σ΄ αυτούς που δεν εκκλησιάζονται. Αυτές ακριβώς οι σκέψεις μας οδήγησαν στην απόφαση ιδρύσεως του Ραδιοφωνικού Σταθμού της  «ΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»…»

« Άφετε τα παιδία έρχεσθε προς με »…22 και 23 Σεπτεμβρίου του 2001

Συνέδριο Στελεχών Μητροπόλεως Πειραιώς

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου του 2001, με την συμμετοχή 130 στελεχών, το Επιμορφωτικό Συνέδριο Στελεχών Νεανικού Έργου της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, υπό την προεδρία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου. Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε στις Κατασκηνώσεις της Μητροπόλεως Πειραιώς στην Παιανία Αττικής με γενικό θέμα: « Άφετε τα παιδία έρχεσθε προς με ». 

Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου…24 Οκτωβρίου 1999

Στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος ετέλεσε την αρχαία Θεία Λειτουργία, την φερόμενη επ’ ονόματι του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου κατά το τυπικό της Ιεροσολυμίτικης Εκκλησίας. Ο Ναός ήταν κατάμεστος και αρκετοί χριστιανοί προσήλθαν στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

Κώστας Ζουρδός

Ο Εορτασμός της Εθνικής επετείου στον Πειραιά…28 Οκτωβρίου 1999

Η Νομαρχία Πειραιώς διοργάνωσε επίσημο διήμερο εορτασμό για την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου σε ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε επιμνημόσυνες δεήσεις και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Γεωργίου Καραϊσκάκη στο Νέο Φάληρο. Την ημέρα της επετείου εψάλη Δοξολογία στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου. Μετά την Δοξολογία ακολούθησε κατάθεση στεφάνου στον ανδριάντα του Γεωργίου Καραϊσκάκη στην Ακτή Τζελέπη, ενώ το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε παρέλαση μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο.

Αδικημένος από την ιστορία δικαιωμένος στην αιωνιότητα…

Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής

 
Είναι γνωστό πως την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Και πολλές φόρες την υπαγορεύουν τα πάθη. Οι κατασκευασμένοι ήρωες έχουν μια πρόσκαιρη διαδρομή και μετά λήθη. Για τους αληθινούς ήρωες, πολλές φορές η ιστορία σιωπά ή και καταδικάζει. Αδιάφορο. Οι πραγματικοί ήρωες  δεν ασχολούνται με την ιστορία αλλά με την αιωνιότητα. Και είναι πάντα έμπρακτα παρόν  στις ανάγκες και στις αγωνίες του Λαού. Για να γράψει κανείς για τον ήρωα Μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή και σε σύντομο κείμενο, χρειάζονται  λογοτεχνικές ικανότητες που δεν διαθέτω. Σε λίγα περιγραφικά θα αρκεστώ. Νομίζω φτάνουν. Ο Ιωακείμ γεννήθηκε στο Νησί των ηρώων στην μαρτυρική Χίο και απέδειξε με την ζωή του ότι δίκαια ανήκει στην ηρωική αλυσίδα των συμπατριωτών του. Ως πρωτοσύγκελος της Ρόδου καταδικάστηκε σε 6μηνη φυλάκιση από τις τουρκικές αρχές και ως επίσκοπος του Αρδαμερίου καταδικάστηκε σε θάνατο. Τιμήθηκε με μετάλλια για τη συμμετοχή του στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13. Το 1924 εξελέγη Μητροπολίτης Καρδαμύλων και το 1933 Μητροπολίτης Χίου. Ως Μητροπολίτης Χίου προχώρησε στην εκποίηση αφιερωμάτων και σκευών των ναών χάριν των σχολείων του νησιού. Πρωτοστάτησε στην ανέγερση Νοσοκομείου στη Χίο για την καταπολέμηση ασθενειών που μάστιζαν το νησί, καθώς επίσης και άλλων κοινωφελών έργων όπως σχολείων, υδραγωγείου και αποστραγγιστικού έργου. Υποστήριζε μάλιστα και εργαζόμενους που διώκονταν από τη Δικτατορία του Μεταξά.

Π. Γερμανος...ένας αληθινός αντάρτης παππάς πολεμιστής...

Μέρες που είναι πρέπει να θυμηθούμε πραγματικούς ήρωες αγωνιστές που πολέμησαν για την πατρίδα και δεν ζήτησαν να εξαργυρώσουν τον αγώνα τους στα ελεύθερα χρόνια με θέσεις εξουσίας. Δεν εξαργύρωσαν την τιμή τους, την αξιοπρέπεια τους και τους αγώνες τους. Όταν τελείωσαν γύρισαν στο κονάκι τους. Ένας από αυτούς-τους ευτυχώς πολλούς-ήταν και ο αείμνηστος π. Γερμανός Δημάκος που πολέμησε τους Γερμανούς στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη χωρίς να υπολογίζει την ζωή του. Με τιμούσε με την φιλία του. Κρατάω παρακαταθήκη τα λόγια του και μυστικά κρυμμένα στην καρδιά μου για την πατρίδα, την Εκκλησία, τον Άρη και θυμάμαι που μέχρι τα βαθιά γεράματα διάβαζε με εφηβική νεότητα τους ψαλμούς. Συνήθιζε να λέει πως: "Είμαι μεγάλος και δεν ξέρω αν θα προλάβω να ακούσω κούκο". Αν δηλαδή ζήσει μέχρι την άνοιξη. Το σίγουρο είναι πως ζει την αιώνια άνοιξη στην αγκαλιά του Θεού. Με δάκρυα τον ευχαριστούμε...

Κώστας Ζουρδός

Η αβάστακτη αμετροέπεια της επισκοπικής αυθεντίας...

Ή αλλιώς όταν το ποδόσφαιρο "λιτανεύεται…"

Είμαι σίγουρος πως αρχικά με τον τίτλο του σημερινού μου κειμένου θα σας έχω λίγο μπερδέψει. Αλλά μην ανησυχείτε θα σας τα ξεδιαλύνω όλα. Και πιστέψτε με τα απίστευτα είναι αυτά που θα σας διηγηθώ. Αρχικά εξηγούμαι. Σαν πειραιώτης γέννημα θρέμμα εκτιμώ και την ιστορία και τις σπουδαίες αθλητικές επιδόσεις και την κοινωνική προσφορά-τα τελευταία χρόνια αξεπέραστη σε μέγεθος- του Ολυμπιακού. Αλλά ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και γενικά το ποδόσφαιρο είναι από τα όμορφα δεύτερα πράγματα στην ζωή. Άλλα είναι τα σημαντικά. Κρατήστε αυτήν την πρώτη παράγραφο στην μνήμη σας.

Η μοναχική κουρά του π. Αρσένιου Πετράκη, 23 Οκτωβρίου 1987…

Στις 23 Οκτωβρίου του 1987 έγινε η κουρά του δόκιμου μοναχού της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής, Μανώλη Πετράκη από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο. Ο νέος Μοναχός έλαβε το όνομα Αρσένιος μέσα σε  μια ατμόσφαιρά συγκίνησης και ευλάβειας από το πολυπληθές εκκλησίασμα που συμμετείχε με τις προσευχές του στην μοναχική κουρά. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος εξέφρασε την χαρά της Εκκλησίας για την είσοδο του π. Αρσένιου στην μοναχική παλαίστρα και του ευχήθηκε να αγωνιστεί και να διαφυλάξει ακέραιες τις μοναχικές υποσχέσεις. Στο τέλος τόνισε και την προσωπική του συγκίνηση για το γεγονός πως ένας τόσο άξιος νέος άνθρωπος ακολουθεί το δρόμο της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στον Θεό.  

Ένα νέο «Σπίτι Γαλήνης Χριστού», 7 Φεβρουαρίου 1999

Την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου του 1999, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος εγκαινιάζει στην ενορία των Αγίων Αναργύρων Βόλου ένα νέο«Σπίτι Γαλήνης Χριστού».

Κάθε 20 του Οκτώβρη...

Κάθε 20 του Οκτώβρη είναι πάντα μια βαριά φορτισμένη συναισθηματικά ημέρα. Αυτή την ημέρα γεννήθηκε η μητέρα μας κι πέθανε ο πατέρας μας. Διπλοί διαφορετική "επέτειος" μνήμης για διαφορετικούς λόγους. Είναι από τις μέρες που το μυαλό τρέχει, και που να πρωτοτρέξει, και η καρδιά σφίγγεται. Διαφορετικές εικόνες κατακλύζουν το μυαλό και τα συναισθήματα ξεχειλίζουν. Μα η καλύτερη αντιμετώπιση της ημέρας είναι οι αναμνήσεις και η προσευχή. Και ένα πελώριο ευχαριστώ αγάπης για εκείνους τους δύο που στερέωσαν την ζωή μας....Και, Ναι, είμαστε ευλογημένοι που ο Θεός επέλεξε να ήμαστε παιδιά σας. Συνεχίζουμε με τις συμβουλές σας, με τις προτροπές σας, με την αγάπη σας. Πολύτιμα εφόδια ζωής. Μας λείπουν το ηχόχρωμα της φωνής σας, το γέλιο σας, οι αγκαλιές σας....Σας νιώθουμε κοντά μας, είμαστε καλυμμένοι...Καλό Παράδεισο, αγαπημένοι...

Κώστας Ζουρδός

Κέντρο Σίτισης «ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ», 12 Σεπτεμβρίου 1999…

Υλοποιώντας την δέσμευση κατά τον ενθρονιστήριο του λόγο αλλά και βλέποντας την ανάγκη των αδελφών που δοκιμάζονται με πολλή αγάπη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος εγκαινιάζει στις 12 Σεπτεμβρίου του 1999, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου το «ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ», ένα Κέντρο Σίτισης που θα προσφέρει καθημερινά ένα ζεστό πιάτο φαγητό σε οποιονδήποτε το ζητήσει.

Το θαύμα της Προσευχής…

Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

Να είσαι ευλογημένος, να βρεθείς σε ώρα καλή σε ήσυχο μοναστήρι που δεν φτάνει κόσμος πολύς και να ανταμωθείς με μια ψυχή του Θεού που σου μιλά, θαρρείς πως ζεις στους κόσμους του Γεροντικού και της Φιλοκαλίας. Επειδή ο Θεός θα το ήθελε, βρεθήκαμε σε ένα μικρό μοναστήρι, της Αγίας Αναστασίας στην Αίγινα. Προσκυνήσαμε στο Ναό και τα γλυκό κυδώνι σου έδινε την αίσθηση και τη ζέστη σπιτιού. Αρχονταρίκι ταπεινό, όμορφο, να χωράει τους καημούς των προσκυνητών. Η Γερόντισσα, μορφή ευγενική και ταπεινή, αντάμα που η ήρεμη φωνή της σε ανάγκαζε να ησυχάσει ο τάραχος της ψυχής σου να την ακούσεις, μιλούσε απλά με νόημα μεγάλο. Και μες στο περιβόλι του λόγου, γνωρίσαμε ιστορίες για τον Άγιο της ημέρας μας, τον Άγιο Νεκτάριο.

Ο συγκλονιστικός λόγος του π. Μαρίνου Γεωργακόπουλου προς τον Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο

Μία εβδομάδα μετά την εις Επίσκοπο χειροτονία του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος, λειτούργησε στον Ιερό Ναό της Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, στον οποίο διακονούν ο πατέρας του π. Μαρίνος και ο αδελφός του π. Γεώργιος. Μετά την αλησμόνητη και συγκινητική Θεία Λειτουργία, ο μακαριστός π. Μαρίνος Γεωργακόπουλος, φανερά συγκινημένος προσφώνησε τον Σεβασμιώτατο Ιγνάτιο με τα παρακάτω λόγια:    

Προσκυνηματική εκδρομή των Ιερέων της Μητροπόλεως Πειραιώς…19 Οκτωβρίου 1992.

Προσκυνηματική εκδρομή των Ιερέων της Μητροπόλεως Πειραιώς υπό τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Μονή Οσίου Λουκά Βοιωτίας. Οι Ιερείς της Μητροπόλεως μας ευγενώς φιλοξενήθηκαν από τον Πρωτοσύγκελλο της Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας Αρχιμανδρίτη π. Νικόδημο Ζαλούμη, ενώ επεσκέφθησαν κα την Ιερά Μονή Ιερουσαλήμ, όπου εψάλη εσπερινός.

Κώστας Ζουρδός

Χειροτονία του π. Φιλάρετου Νικολαϊδη, 18 Οκτωβρίου 1987

Στον Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, την Κυριακή 18 Οκτωβρίου του 1987, χειροτονήθηκε Διάκονος ο π. Φιλάρετος  Νικολαϊδης από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικος. Δύο μέρες πριν, ο Χρήστος Νικολαϊδης, στις 16 Οκτωβρίου στο παρεκκλήσιο της Αγίας Αικατερίνης Πειραιώς, είχε καρεί Μοναχός από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο παίρνοντας το όνομα Φιλάρετος. Στην εις Διάκονον χειροτονία του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος, εξήρε το ήθος του νέου εργάτη του Ευαγγελίου και την χαρά της τοπικής Εκκλησίας που θα έχει στις τάξεις της έναν τόσο σπουδαίο κληρικό, ο οποίος επί χρόνια διακόνησε στον τομέα της κατήχησης, και τον προέτρεψε κάθε μέρα να θυσιάζετε για τον λαό του Θεού.

Ο Αρχιμανδρίτης, σήμερα, π. Φιλάρετος Νικολαϊδης είναι ένα από τα ιστορικά και σπουδαία στελέχη της Μητροπόλεως μας με το δικό του ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορία της αλλά και στην καρδιά και την μνήμη μας…

* Στην φωτογραφία με τον αείμνηστο Γιάννη Κατσαμπάκη και τον Νίκο Μπουζαλάκο, στέλεχος του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο Νέο Φάληρο, σε έναν αγώνα Βόλεϊ των ενοριών του Αγίου Βασιλείου και του Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου, ενορία στην οποία τότε υπηρετούσε ο π. Φιλάρετος.


Κώστας Ζουρδός

Ο λόγος του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου προς τον Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο, 10 Οκτωβρίου 1998.

Στις 10 Οκτωβρίου του 1998, στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, τελέσθηκε η χειροτονία του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου από τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλου, παρουσία 49 Μητροπολιτών. Ο Αρχιεπίσκοπος αφού άκουσε τον λόγο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιγνάτιου, φανερά συγκινημένος αντιφώνησε:

Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Μητροπόλεως Πειραιώς, 17 Οκτωβρίου 1992

Στις κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις του «Πειραϊκού Χωριού» της Μητροπόλεως Πειραιώς στην Παιανία Αττικής πραγματοποιήθηκε κληρικολαϊκή συνέλευση όλων των Εκκλησιαστικών Επιτρόπων των Ιερών Ναών της Μητροπόλεως και Προϊσταμένων Ιερέων.
Ο Σεβασμιώτατους Μητροπολίτης Πειραιώς που ήταν και ο κύριος εισηγητής της συνέλευσης υπογράμμισε μεταξύ άλλων τις ακόλουθες αλήθειες-στοχεύσεις:   
                      

Μελίνα η Αθάνατη Ελληνίδα...18 Οκτωβρίου του 1920....

Στις 18 Οκτωβρίου του 1920 γεννιέται η μεγάλη Ελληνίδα Μελίνα Μερκούρη. Ότι και να γράψεις για την Μελίνα θα είναι αρκετά. Ασφαλώς έχουν ειπωθεί και θα ειπωθούν πολλά. Εμείς θα την θυμηθούμε με μια φωτογραφία...Πειραιώτικη...Έκθεση βιβλίου το 1994. Μπροστά από το περίπτερο της Μητροπόλεως Πειραιώς. Η Μελίνα Μερκούρη με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο και τον τότε Πρωτοσύγγελο της Μητροπόλεως π. Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο (νυν Μητροπολίτη Δημητριάδος), τον αείμνηστο Πρωτοπρεσβύτερο π. Μαρίνο Γεωργακόπουλο και πίσω της ακριβώς, ο Νίκος Μαυρολέων ( Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος, Δάσκαλο και Ηγούμενο της Μονής του Αγίου Γεωργίου Βασσών) και τον Παναγιώτη Χαρατζόπουλο (εκπαιδευτικό, Πρόεδρο του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιά). Είναι χαρακτηριστικό το σύνθημα της Μητροπόλεως Πειραιώς: "Κοντά στον Λαό και με το Θεό"...Κάτι ήθελε να πει...Που ασφαλώς δεν αφορούσε την αείμνηστη Μελίνα που ο Πειραιάς και οι πειραιώτες την λάτρεψαν. Μια σπουδαία Ελληνίδα περιτριγυρισμένη με σπουδαίες εκκλησιαστικές προσωπικότητες στον αγαπημένο Πειραιά. Φωτογραφία...ιστορία...

Κώστας Ζουρδός

Η χειροτονία του Επισκόπου Δημητριάδος Ιγνάτιου 10 Οκτωβρίου 1998...

Η χειροτονία εις επίσκοπον του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς, στις 10 Οκτωβρίου 1998, από τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο, συμπαραστατούμενου υπό πλειάδος Ιεραρχών.

Χειροτονητήριος Λόγος του Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου, 10 Οκτωβρίου 1998

Το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 1998, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς, προεξαρχόντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλου, παρουσία 49 Μητροπολιτών, έγινε η χειροτονία του νέου Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιου. Μέσα στον κατάμεστο Ναό στον οποίο και έχει υπηρετήσει, με διάχυτη την συγκίνηση των πιστών, ο π. Ιγνάτιος φανερά συγκλονισμένος απεύθυνε τον χειροτονητήριο Λόγο του:

Ημερίδα των παραγωγών του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία», 16 Οκτωβρίου 1992

Στο Συνεδριακό Κέντρο «Πειραϊκό Χωρίο» της Μητροπόλεως Πειραιώς στην Παιανία Αττικής πραγματοποιήθηκε μια ξεχωριστή ραδιοφωνική σύναξη στις 16 Οκτωβρίου του 1992. όλοι οι παραγωγοί του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία 91,2 FM» συναντήθηκαν και αντάλλαξαν σκέψεις, απόψεις και προβληματισμούς για την καλύτερη δυνατή πορεία του σταθμού. Παρευρέθηκαν περισσότεροι από 100 παραγωγοί, οι οποίοι και άκουσαν την εισήγηση της ημερίδας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο. Στην εισήγηση του ο Σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων τόνισε την ανάγκη ο Ραδιοφωνικός Σταθμός να ορθοτομεί πάντοτε τον Λόγο της Αλήθειας με ειλικρίνεια, τιμιότητα, να παρηγορεί, να ενισχύει, να λύνει προβλήματα, να γαληνεύει τις ανθρώπινες καρδιές και να οδηγεί πάντοτε στη μετάνοια και στην αγκαλιά του Σωτήρος Χριστού.  Η συνάντηση έκλεισε με κοινό γεύμα στην τραπεζαρία των κατασκηνώσεων μέσα σε κλίμα εγκαρδιότητας και αγάπης.

Κώστας Ζουρδός

Αρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων: Η πιο εύκολη αμαρτία είναι η κατάκριση

«Η πιο εύκολη αμαρτία». Ο Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Τσιμούρης, Θεολόγος,  συζητάει το θέμα με τον Αρχιμανδρίτη Καλλίνικο Μαυρολέοντα, επίτιμο εκπαιδευτικό. Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει...» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018.

Η εκλογή του Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνάτιου, 9 Οκτωβρίου 1998…

Την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου του 1998, αρχίζει μια νέα, καινούργια σελίδα στην ζωή και την διακονία του μέχρι τότε Πρωτοσυγγέλου της Μητροπόλεως Πειραιώς π. Ιγνάτιου. Την ημέρα εκείνη, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, προέβη στην πλήρωση του κενού μητροπολιτικού θρόνου της Μητροπόλεως Δημητριάδος. Κατά την ψηφοφορία για την εκλογή του τριπρόσωπου, σύμφωνα με τις διατάξεις εκλογής των Μητροπολιτών, ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος συγκέντρωσε 65 ψήφους, ο Επίσκοπος Ευρίπου Βασίλειος 27 ψήφους και ο Αρχιμανδρίτης Χριστόφορος Κολοκυθάς 13 ψήφους. Στην συνέχεια για την ανάδειξη του Μητροπολίτη Δημητριάδος η Σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος εξέλεξε ως Μητροπολίτη τον Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο Πρωτοσύγγελο της Μητροπόλεως Πειραιώς με 65 ψήφους επί συνόλου 75 ψηφισάντων.

20 χρόνια Αρχιερατείας του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου, 9 Οκτωβρίου 1998

Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την ημέρα που ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος ανήλθε στον Επισκοπικό θρόνο της Ιερής και Ιστορικής αυτής Μητροπόλεως. Θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε ένα μικρό αφιέρωμα στο έργο και στην δράση του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου στην μέχρι τώρα Αρχιερατική του Διακονία. Αυτό  εγχείρημα είναι αρκετά δύσκολο γιατί το να σκιαγραφήσεις έστω και για λίγο την μεγάλη πορεία και δράση ενός τόσο σημαντικού και σπουδαίου Ιεράρχη, είναι αποστολή τολμηρή που δεν ξέρεις αν στο τέλος θα έχεις φωτίσει τις ουσιαστικές πλευρές αυτού του μεγάλου έργου και αυτής της μοναδικής εκκλησιαστικής προσωπικότητας. Τα κίνητρά είναι πάντα κίνητρα αγάπης και ευγνωμοσύνης και η αγάπη ξέρει να συγχωρεί τις παραλείψεις. Ευχή μας είναι ο Θεός να ενδυναμώνει τις προσπάθειες του Σεβασμιωτάτου και να του δώσει πολλά χρόνια ακόμα καρποφόρου διακονίας που πνευματικά τα έχουμε ανάγκη, όχι μόνο όσοι ζούνε στην Μητροπολιτική του περιφέρεια αλλά και όλη η Εκκλησία της Ελλάδος. Και κάτι τελευταίο, προσωπικό για εμάς του πειραιώτες. Εμείς γνωρίζουμε τι σημαίνει για την ζωή μας ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος. Από καταβολής των παιδικών μας χρόνων…

Κώστας Ζουρδός  

Συνάντηση συνεργατών του Φιλανθρωπικού έργου της Μητροπόλεως Πειραιώς, 14 Οκτωβρίου 1993.

Συνάντηση των μελών των ενοριακών φιλανθρωπικών Ταμείων και όλων των συνεργατών του Φιλανθρωπικού έργου της Μητροπόλεως πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πειραιώς. Η συνάντηση ξεκίνησε με την ακολουθία του Εσπερινού από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο ο οποίος στην συνέχεια σε ομιλία του ανέπτυξε το έργο της αγάπης ως επιτακτικής ανάγκης στην δύσκολη εποχή μας. Ακολούθησε δεξίωση στο πνευματικό κέντρο του Ναού.

Κώστας Ζουρδός

« Ο Πρίγκιπας της Εκκλησίας», Μητροπολίτης Εφέσου Χρυσόστομος…

 Θα ήθελα από την αρχή να με συγχωρέσετε (ελπίζω να το κάνει και ο ίδιος) για τον χαρακτηρισμό που αποδίδω σε ένα εκκλησιαστικό πρόσωπο χαρακτηρίζοντας το «Πρίγκιπα». Δεν συνηθίζεται να αποδίδουμε κοσμικούς χαρακτηρισμούς σε εκκλησιαστικά πρόσωπα. Με αυτόν τον όρο δεν θέλω να τονίσω το κοσμικό αξίωμα αλλά την αρχοντιά, την ευθύνη, την συμπεριφορά και την προσδοκία που κρύβει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Θα το αιτιολογήσω ελπίζω καλύτερα. Χαρακτηρίζω «Πρίγκιπα της Εκκλησίας», τον αείμνηστο Μητροπολίτη Γέρων Εφέσου Χρυσόστομο Κωνσταντινίδη για τρείς λόγους: - Όσοι είχαν την ευλογία να συναναστραφούν μαζί του έστω και για μία φορά, θα διαπίστωναν αμέσως την αρχοντική του βυζαντινή ιεροπρεπή συμπεριφορά γεμάτη ευγένεια και λαμπρότητα.- Ο Μακαριστός για διάφορες συγκυρίες δεν ανήλθε ( και δεν το επιδίωξε και ποτέ) στον θρόνο του Οικουμενικού Πατριάρχη αν και είχε όλα τα προσόντα και η γνώμη του, οι θεολογικές του γνώσεις και η προσωπικότητα του είχαν καθοριστική συμβολή στις τελικές αποφάσεις του Πατριαρχείου σε όλους τους τομείς της Διοίκησης και της Διακονίας. Έμεινε πάντα ο ελπιδοφόρα αφανής και εργατικά ουσιαστικός.- Και τέλος η διαθήκη-παρακαταθήκη του δείχνει τον αρχοντικό του χαρακτήρα: «Δεν θέλω επικήδειον λόγον. Ούτε επιμνημόσυνον. Να αναγραφή, όμως, η επιθυμία μου αύτη εις το αγγελτήριον της κηδείας μου, ίνα μη υπάρξη οιαδήποτε παρεξήγησις. Τα έγγραφά μου, χειρόγραφα ή δακτυλογραφημένα, όλα ανεξαιρέτως – αλληλογραφίαν, ημερολόγια, σημειώσεις, εκθέσεις, λογαριασμοί και είτε άλλο -, ακόμη και οι σημειώσεις των μαθημάτων μου και αι άλλαι ανέκδοτοι επιστημονικαί εργασίαι μου, επιθυμώ και απαιτώ να παραδοθώσιν εις το πυρ… Ουσιαστικά αυτός ο σπουδαίος Ιεράρχης και Θεολόγος μας ζητάει μετά τον θάνατο του να τον…ξεχάσουμε. Μεγαλείο. Αλλά πως είναι δυνατόν; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή….

Καλή αντάμωση στους ουρανούς… Μητροπολίτης Πολύκαρπος Λιώσης

Οι καμπάνες του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Δημητρίου Σιατίστης χτυπούν πένθιμα. Ο ήχος διατρέχει το άγγελμα του στους δρόμους, στις πλατείες, στις συνειδήσεις. Σφιχτά πρόσωπα με αδιόρατο βλέμμα ανεβαίνουν τα σκαλιά του Μητροπολιτικού Ναού για την κοινή προσευχή κατευόδιο συμπαράστασης. Το νέο μόλις έχει φτάσει στην περιοχή. Ο Μητροπολίτης Σισανίου Αντώνιος μόλις έχει ξεκινήσει το νεκρώσιμο τρισάγιο. Ο νους του διατρέχει από αγάπη στον προκάτοχο του που τώρα βαδίζει στους ουρανούς. 14 χρόνια ο Σισανίου Αντώνιος προσκαλούσε τον προκάτοχο του να έρθει να ιερουργήσει στην Σιάτιστα. Εκείνος το αρνιόταν λόγο γήρας. Δεν θα έρθει ποτέ τελικά…Την ίδια ώρα ο π. Πρόδρομος Κουλκτουτσόγλου και άλλοι ιερείς ντύνουν με την αρχιερατική στολή το ιερό σώμα του αγαπημένου Ιεράρχη. Είναι πράος, γλυκός, γαλήνιος. Είναι προσεκτικοί, συγκινημένοι, φαίνεται σαν να κοιμάται. Φοβούνται μην τον ξυπνήσουν. Οι Υπαπαντιώτες το μαθαίνουν πρώτοι. Δάκρυα κυλούν από τα μάτια. Δάκρυα πόνου αλλά και ελπίδας. Σταγόνες που κυλούν στα μάγουλα και ποτίζουν το δέντρο της αναστάσεως. Της προσωπικής, της κοινής. Η γιαγιά ετοιμάζεται να πάρει το εγγονάκι της από το σχολείο. Είναι Δευτέρα. Η πρώτη δύσκολη μέρα της εβδομάδας. Σήμερα είναι ακόμα δυσκολότερη. Ο εγγονός την βλέπει στεναχωρημένη. Δεν την ρωτάει. Εκείνη του λέει πως στην επιστροφή θέλει να ανάψουν ένα κεράκι στην ενορία τους. Στην ενορία εκείνου. Στην Υπαπαντή. Το κεράκι φωτίζει τα εικονίσματα. Γιατί αυτό σήμερα γιαγιά; Εκείνη σκουπίζει ένα δάκρυ και του απαντάει χωρίς να τον κοιτάξει. Γιατί σήμερα έφυγε ένας άγιος! Το ημερολόγιο έδειχνε, 18 Νοεμβρίου του 1996. Σε ηλικία 97 ετών αναχώρησε για τους ουρανούς. Ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος αναχώρησε για το ποθούμενο δεν είναι ανάμεσα μας…

Αγιασμός ενάρξεως της Σχολής Βυζαντινής Αγιογραφίας της Μητροπόλεως Πειραιώς, 13 Οκτωβρίου 1993.

Με αγιασμό ξεκίνησε η νέα εκπαιδευτική χρονιά για την Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας της Μητροπόλεως Πειραιώς που τελέστηκε στις 13 Οκτωβρίου από τον Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο. Ο Διευθυντής της Σχολής κ. Κωνσταντίνος Μαρκόπουλος καλωσόρισε τους σπουδαστές και τους υπογράμμισε τους στόχους της Σχολής. Ο καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Νικόλαος Ζίας συνεχάρη τον Σεβασμιώτατο και τόνισε την σπουδαιότητα της Σχολής και το αξιόλογο επίπεδο της.

Κώστας Ζουρδός

Π. Συμεών...ένα αφιέρωμα...

Το έχουμε ξανά προβάλει αλλά αξίζει. Για να γεμίσουμε εικόνες και μελωδίες. Για να θυμηθούμε. Για να ευχηθούμε. Για να αναπολήσουμε. Έστω και λίγο να τα ξανά ζήσουμε...

Κώστας Ζουρδός

Κληρικός δίχως έδρα...Μητροπολίτης Πολύκαρπος Λιώσης

 Β! ΜΕΡΟΣ

Ηγάπησα τον Κύριόν μου, πλὴν πολλάκις τον ἐπίκρανα. ῍Ας ἐπιβλέψῃ εἰς τὴν πρὸς αὐτὸν διάπυρον ἀγάπην μου και ἂς παρίδῃ χάριν αὐτῆς το πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου. Πρὸς Αὐτὸν καὶ πρὸς τὴν ἀγάπην του καὶ τὴν μακροθυμίαν του ἐλπίζω καὶ προσδοκῶ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μου…῾Η συναίσθησις τῆς μηδαμινότητός μου αὕτη ἔκαμεν εἰς ἐμὲ πολύτιμον συντροφίαν…

Τι είναι εκείνο που κάνει τους ανθρώπους δυνατούς και αλύγιστούς μπροστά στις δικές τους περιπέτειες που όσο και να τους πληγώνουν τους κάνουν στωικούς και υπομονετικούς; Τι είναι εκείνο που τους μεταμορφώνει σε αγρίμια όταν οι συνάνθρωποί του αδικούνται και τρέχουν να πολεμήσουν την αδικία και να φωλιάσουν στην αγκαλιά τους, τους αδικημένους; Είναι μια καρδιά που φλέγεται από αγάπη στις δύο αληθινές διαστάσεις της αγάπης. Κάθετα προς τον Θεό και οριζόντια προς τους ανθρώπους. Μόνο έτσι αγαπάς, αληθινά. Το Φεβρουάριο του 1969 ένας Νόμος (Ν.Δ. 126/1969), θέτει όρια ηλικίας για τους Μητροπολίτες που όταν τα υπερβούν θα πρέπει να παραδώσουν την έδρα τους. Τον Μακαριστό Πολύκαρπο δεν τον νοιάζει  χρόνος που θα έρθει. Δεν κοιτάει το μπροστά, κοιτάει το αδυσώπητο σήμερα και τις ανάγκες που κουβαλάει. Όχι για τον ίδιο αλλά για τα πνευματικά του παιδία για το ποίμνιο που ο Θεός τον προόρισε. Και είναι ίδη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης. Τέσσερα χρόνια μετά ο νόμος βάζει στην ομπρέλα του και τον Σισανίου Πολύκαρπό. Υποχρεώνεται να εγκαταλείψει την επαρχία του. Δεν δυσανασχετεί, δεν οργίζεται, δεν γαντζώνεται σε γήινες εξουσίες. Δεν παρακαλά και δεν απαξιώνει την αρχιερατική του τιμή στους διαδρόμους της κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας. Δεν γονατίζει. Θέλει μόνο να αποχαιρετίσει το ποίμνιο του. Να το αποχαιρετήσει έτσι όπως αρμόζει σε έναν ποιμένα. Να το συνάξει στο Ναό, να προσευχηθεί μαζί του, να του κηρύξει, να το κοινωνήσει. Να του κάνει δηλαδή το τραπέζι. Στις  7 Ιανουαρίου του 1973 θα λειτουργήσει στο Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης Τσοτυλίου για τελευταία φορά. Είναι συγκινημένος με πόνο ψυχής. Όχι γιατί χάνει την εξουσία αλλά γιατί στερείτε την διακονία. Την υπηρετική δυνατότητα να βοηθά και να προστατεύει το ποίμνιο του. Γιατί του στερούν την μόνη ιδιότητα που αγαπά με πάθος. Την πατρότητα. Νουθετεί, αγκαλιάζει, παρηγορεί. Οι χριστιανοί με δάκρια στα μάτια προσπαθούν να ρουφήξουν τα τελευταία πατρικά του λόγια, να κρατήσουν την μορφή του στα μάτια και στο μυαλό τους. Να δυναμώσουν την ορφάνια τους στις τελευταίες του παρουσίες. Την επόμενη μέρα εγκαταλείπει για πάντα την επαρχία του. Πενήντα αυτοκίνητα τον συνοδεύουν εν πομπή μέχρι τα τελευταία όρια της Μητροπόλεως. 14 χρόνια υπηρεσίας δεν κλείνονται σε μια στιγμή. Είναι συγκινημένος αλλά δεν λυγίζει. Ο Θεός δίνει ο Θεός παίρνει αυτός ξέρει. Αυτός θα τα κανονίσει όλα. Και επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα: Τι είναι εκείνο που κάνει τους ανθρώπους δυνατούς και αλύγιστούς μπροστά στις δικές τους περιπέτειες που όσο και να τους πληγώνουν τους κάνουν στωικούς και υπομονετικούς; Τι είναι εκείνο που τους μεταμορφώνει σε αγρίμια όταν οι συνάνθρωποί του αδικούνται και τρέχουν να πολεμήσουν την αδικία και να φωλιάσουν στην αγκαλιά τους, τους αδικημένους; Η πίστη. Η πίστη στο Θεό που για όλα είναι, για όλα φροντίζει, για όλα μεριμνά.

Το θρανίο της σκέψης…

Της Βασιλικής Τσουκάτου-Κορωναίου

Είκοσι πέντε παιδιά δεν είναι και λίγο. Γι αυτό και προετοιμάζεσαι νωρίς. Όλα μετράνε. Πως θα στολίσεις την τάξη, πως θα τακτοποιήσεις τα θρανία, πως θα τραβήξεις την προσοχή και θα κερδίσεις το ενδιαφέρον τους για να προσαρμοστούν. Είκοσι πέντε καρδιοχτύπια ταυτοχρόνως θα τρόμαζαν και τον καλύτερο καρδιολόγο! Ματάκια δακρύζουν, μυτούλες τρέχουν, στομαχάκια ανακατεύονται μπροστά στην θέα του νέου σχολείου και της καινούργια δασκάλας. Αν πεις για τις νέες συνήθειες…εκεί  είναι που μπερδεύονται εντελώς και τρέχεις και δεν φτάνεις. Να, όμως που οι μέρες περνούν και οι εβδομάδες παρέρχονται με μεγάλα κέρδη στη σοδειά μας. Άντε και έμαθαν να πιάνουν το μολύβι, να ξεχωρίζουν τα βιβλία και τα τετράδια, να μαζεύουν την τσάντα, να μπαίνουν και να βγαίνουν με τον χτύπο του κουδουνιού. Και κυρίως…να κάθονται στην καρέκλα ακουμπώντας στο θρανίο για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του δευτερολέπτου! Αχ, αυτά τα θρανία! Αν είχαν στόμα να μιλήσουν και παραπονεθούν, δεν θα μας έσωζε κανένα πολιτικό δικαστήριο από την αιώνια καταδίκη. Μα ρυθμιστής της τύχης τους γίνεται, ευτυχώς, ένας συνάδελφος τους, ο υπερήρωας και προστάτης των πολυβασανισμένων και κατατρεγμένων θρανίων, τοποθετημένος στην άκρη της τάξης, παρέα με τις κρεμάστρες των πολύχρωμων μπουφάν: το θρανίο της σκέψης.

Ο Μεγάλος Ευεργέτης της Μητροπόλεως Πειραιώς, Μητροπολίτης Πολύκαρπος Λιώσης

Α! ΜΕΡΟΣ

«'Εγεννήθην πτωχός, ἀλλ' ἀπὸ ἔντιμον καὶ εὐσεβῆ οἰκογένειαν, καὶ εἶμαι νῦν ἰδιαιτέρως εὐχαριστημένος, διότι θὰ ἀποθάνω πτωχός. ῎Εζησα πτωχός, καὶ οὐδενὸς ὑστερήθην. Εὐχαριστῶ τὸν Θεὸν δι' αὐτὴν τὴν εὐλογίαν του… ῎Ανθρωπος ἁμαρτωλὸς ἐγώ, ἐπίκρανα τὸν Κύριόν μου, ἀλλὰ καὶ τοὺς χριστιανούς του, μετὰ τῶν ὁποίων ἔζησα καὶ συνανεστράφην. Ζητῶ λοιπὸν ἀπὸ τὸν Κύριόν μου συγχώρησιν καὶ ἄφεσιν, καὶ ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ὁποίους μὲ τὰς ἁμαρτίας μου ἐσκανδάλισα, ἠδίκησα καὶ ἐλύπησα, ζητῶ συγγνώμην…»
 
Τα παραπάνω λόγια είναι μέρος από την πνευματική παρακαταθήκη του Μακαριστού Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Πολύκαρπου Λιώση που γράφτηκαν στην οικία του στις 15 Αυγούστου του 1983 και δείχνουν λίγα από τα σημαντικά στοιχεία του πνευματικού πλούτου και της ψυχής αυτού του σπουδαίου Ιεράρχη. Νομίζω πως ο τίτλος αυτού του άρθρου τον αδικεί. Αλλά τι τίτλο να βρεις για έναν τόσο σπουδαίο κληρικό και για ένα τόσο μεγάλο έργο; Δεν ήταν μόνο ευεργέτης της Μητροπόλεως Πειραιώς αλλά και της πόλεως του Πειραιά, της Νίκαιας, του Κερατσινίου, της Σιάτιστας και ουσιαστικά όλης της Ελλάδας. Θα προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στο βίο του αλλά και σε γεγονότα που καταδεικνύουν το μεγάλο του πνευματικό ανάστημα για να μάθουν εκείνοι που δεν γνωρίζουν αυτόν τον ταπεινά αφανή σπουδαίο κληρικό και μεγάλο Πειραιώτη. Παρόλο που ο ίδιος συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του μέσα από την καρδιακή του ταπείνωση στους συνομιλητές του τα τελευταία χρόνια της ζωής του: «Τίποτα δεν έπραξα από όσα όφειλα να πράξω για την αγάπη του Χριστού».

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος στον Παιδικό Σταθμό της Μητροπόλεως 9 Οκτωβρίου 1992

Στην πρώτη συνάντηση επικοινωνίας των 120 γονέων του Παιδικού Σταθμού της Μητροπόλεως Πειραιώς στις 9 Οκτωβρίου του 1992, συμμετείχε και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος. Ο Σεβασμιώτατος τέλεσε και τον αγιασμό της ενάρξεως της νέας σχολικής χρονιάς. Στον σύντομο λόγο του ευχαρίστησε τους γονείς για την εμπιστοσύνη που δείχνουν στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες της Μητροπόλεως Πειραιώς και αναφέρθηκε στην μεγάλη αξία που έχει για τη ζωή η προσχολική αγωγή των παιδιών. Επίσης ο Σεβασμιώτατος τόνισε την ανάγκη της ουσιαστικής επικοινωνίας των ζευγαριών για μια γαλήνια και ισορροπημένη ατμόσφαιρα, στοιχείο απαραίτητο για την ανάπτυξη των παιδιών.

Κώστας Ζουρδός

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, 25 χρόνια 1993-2018

Φωτογραφικό αφιέρωμα στην ιστορία και στις δράσεις του ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ (1993-2018), με την ευκαιρία συμπληρώσεως 25 χρόνων από την ίδρυση του. Ένας σημαντικός Πνευματικός φορέας με σπουδαία δραστηριότητα, στην επιστήμη, στον πολιτισμό και στην ιστορία της πόλης μας.

Κώστας Ζουρδός

Σοφοκλής Πέππας: « Η φωνή του μπαμπαστρούμφ »….

 Ο Σοφοκλής Πέππας ήταν ένας αξιόλογος ηθοποιός με σπουδαίους ρόλους στο θέατρο σε αρχαίο και σύγχρονο ρεπερτόριο, αλλά και σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές που όμως έγινε γνωστός χάρη στην ιδιαίτερη φωνή του την οποία δάνεισε στην σειρά κινουμένων σχεδίων στρουμφάκια και συγκεκριμένα στον μπαμπαστρούμφ. Μια καλλιτεχνική δραστηριότητα που τον έκανε αξέχαστο, διαχρονικό και αγαπητό στα παιδιά.

Δείξε και μετά δίδαξε...

Του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Παναούση

Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά. Ο νέος μοναχός άφησε τα κεράσματα κατά το σύνηθες σε ένα μικρό τραπεζάκι καμωμένο από κορμό. Ο προσκυνητής συνέχισε να ρωτά το γέροντα της συνοδείας. –Πως θα βοηθήσω γέροντα, τα παιδιά μου; Τι πρέπει να κάνω; Φοβάμαι  για αυτά. Κι  αν εγώ κάνω κάθε προσπάθεια και εκείνα φύγουν μακριά από τον Θεό; -Πρέπει να καταλάβεις, του απάντησε ο γέροντας, πως εσύ πρέπει να κάνεις αυτό που μπορείς. Κι ο Θεός θα κάνει όλα τα υπόλοιπα. Είναι εγωισμός να πιστεύεις πως αγαπάς εσύ περισσότερο το παιδί σου από ότι το αγαπά ο θεός. –Και εγώ τι πρέπει να κάνω; - «Δείξε και μετά δίδαξε», τον σταμάτησε ο γέροντας. Είναι φορές, συνέχισε που αναρωτιέμαι από τι υλικό έφτιαξε ο Θεός τους Αγίους του. Έψαχνα για εκείνο που τους πώρωσε την καρδιά ώστε να αντέχουν το μαρτύριο κι αυτόν τον ίδιο το θάνατο. Κι όμως, όταν διαβάσει κανείς τους βίους των Αγίων, δε θα αργήσει να νιώσει πως οι άνθρωποι δυναμώθηκαν και οπλίστηκαν με την πίστη γιατί πριν από όλα είχαν ποτιστεί από τα ορθόδοξα νάματα της πίστεως από τους γονείς τους, πριν διδάξεις το δρόμο του Θεού, δείξε το δρόμο με το παράδειγμα της ζωής σου.

Η επιστολή του Αμερικής Ιάκωβου στον Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, 12 Οκτωβρίου 1988

Ο Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής Μακαριστός Ιάκωβος, στις 12 Οκτωβρίου του 1988, στέλνει  επιστολή στον Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο για να τον ευχαριστήσει για την τιμή που απέδωσε στον Πατριάρχη Δημήτριο κατά την επίσκεψη του. Στην επιστολή αναφέρει:

Η Χειροτονία του Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου, 9 Οκτωβρίου 2004…

Μέσα σε κλίμα βαθειάς κατάνυξης και με την παρουσία πλήθος Αρχιερέων και Ιερέων, στον κατάμεστο Καθεδρικό Ναό Αθηνών, τελέστηκε η χειροτονία του νέου εψηφισμένου Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου Κουκουρίδη . Την χειροτονία τέλεσε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος πλαισιωμένος από τα μέλη της Ιεράς Συνόδου.

«Ενορία εν δράσει»: Αφιέρωμα στη «Γερόντισσα της χαράς» Μοναχή Γαβριηλία

Αφιέρωμα στη «Γερόντισσα της χαράς» Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη
Συμμετέχουν:
• Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος,
• Γερόντισσα Φιλοθέη, Ηγουμένη Ι. Ησυχαστηρίου «Παναγία των Βρυούλων»,
• Κωνσταντίνος Σαραϊντάρης Αρχιτέκτων και
• Παναγιώτα Παπαντωνίου Καθηγήτρια Βιολόγος.

Πηγή: Συνοδοιπορία

Η ύβρις της αυτοκεφαλίας

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

 T​​ύπος και τηλεθέαμα αποβλέπουν στον εντυπωσιασμό, τη διαβουκόληση του πολίτη, όχι στην πληροφόρησή του. «Φυσιολογικά» επομένως αγνόησαν το κρίσιμο για τον Ελληνισμό θέμα των πρόσφατων, όλο και ιταμότερων αμφισβητήσεων της «οικουμενικότητας» του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης σε διεθνές πεδίο. Προλαβαίνοντας τα στερεότυπα κοάσματα της «προοδευτικής» μας διανόησης, ας διασαφηνίσουμε για πολλοστή φορά: Οταν μιλάμε για την «οικουμενικότητα» (ελληνική καθολικότητα) του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, τα σημαίνοντα δεν έχουν την παραμικρή σχέση (νοηματική και πραγματική) με τον ελλαδικό (κρατικοποιημένο) εθνικιστικό επαρχιωτισμό. Παραπέμπουν ακριβώς στο αντίθετο: στην κοσμοπολίτικη άνεση και ανοιχτοσύνη που συνιστούσε, για πολλούς αιώνες, το στοιχείο ταυτότητας των Ελλήνων – σε ό,τι ακριβώς απεμπολήσαμε, προκειμένου να ξιπάζεται σαν «ευρωπαϊκό» το σημερινό βαλκανικό, μεταπρατικό μας κρατίδιο.

«Επιθυμώ την σωτήρια μου»…π. Δημήτριος Στανιλοάε

Η τελευταία συνέντευξη του

H συζήτηση έλαβε χώρα μόλις ένα μήνα πριν το θάνατό του διακεκριμένο Ρουμάνο θεολόγο πρωθιερέα Δημήτριο Στανιλοάε για την διαδικτυακή πύλη «Bogoslov.Ru», στον Δημοσιογράφο Kostion Nicolescu.

Τον Νοέμβριο του 1993, ο πατέρας Δημήτριος θα συμπλήρωνε 90 χρόνια, αυτή τη συνέντευξη σχεδιάζαμε να δημοσιεύσουμε στο ιωβηλαίο του ( γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου του 1903). Μη υποθέτοντας ότι αυτή θα είναι η τελευταία συνέντευξη, αποφασίσαμε να πάμε σε αυτόν αρχές φθινοπώρου για να αποφύγουμε συναντήσεις με πολλούς δημοσιογράφους και θεολόγους πριν από το ιωβηλαίο. Ο  πατέρας Δημήτριος μόλις επέστρεψε από το μοναστήρι Τσιγκενέστ, όπου πέρασε αρκετές ημέρες. Φαινόταν κουρασμένος, αδυνάτισε. Μίλησε με δυσκολία, συχνά ασθμαίνοντας και βήχοντας. Αλλά το πνεύμα του ήταν, όπως πάντα, ζωντανό. Παρά την αντίσταση της μοναχής Φιλοθέης που τον φρόντιζε, μιλήσαμε μαζί του σχεδόν μια ώρα. Ο Θεός τον κάλεσε ένα μήνα μετά τη συνομιλία μας. Όλα όσα μου είπε τότε, τώρα εμφανίζονται υπό ένα νέο φως - υπό το φως των διαθηκών του.

Kostion Nicolescu: Αιδεσιμότατε, ποια ήταν η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή σας;

Πατέρας Δημήτριος Στανιλοάε: Δεν ξέρω ποια χαρά ήταν η μεγαλύτερη. Μεγάλη χαρά ήταν ο γάμος με τη γυναίκα μου και η γέννηση της κόρης μου. Η έκδοση του καθενός από τα βιβλία μου ήταν χαρά. Μου έκανε πολλή χαρά ο Μητροπολίτης Νικόλαος Balan, όταν με διόρισε καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας και συντάκτη της εφημερίδας «Ρουμανικός Τηλέγραφος». Επίσης ήταν μεγάλη χαρά η συνάντηση με τον Νικηφόρο Κράϊνικ,ο οποίος με προσκάλεσε να γράφω για το περιοδικό «Σκέψη» . Μεγάλη χαρά ήταν η σχετικά πρόσφατη εκλογή μου ως μέλος της Ρουμανικής Ακαδημίας και η απονομή σε εμένα του αξιώματος του διδάκτορα Honoris Causa από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου.


Kostion Nicolescu:  Και ποιες ήταν οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις;

Πατέρας Δημήτριος Στανιλοάε:  Απογοήτευση ήταν η εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη χώρα. Τότε, το 1947, ορισμένοι από τους συναδέλφους μου, ακολούθησαν την ακροδεξιά, έγιναν κομμουνιστές και πέτυχαν την απόλυσή μου από τα καθήκοντα του πρύτανη της θεολογικής σχολής του Σιμπίου και εκδότη του «Ρουμανικού Τηλεγράφου». Ο Μητροπολίτης Νικόλαος Balan,στη συνέχεια, πήγε στο Βουκουρέστι και επέμεινε για την επανεξέταση της απόφασης, αλλά δεν κατάφερε τίποτα και επέστρεψε στο Σιμπίου με δάκρυα στα μάτια ...ο κομμουνισμός ήταν έντονος πόνος!

Από το ημερολόγιο ενός έφηβου…

Της ΝΑΥΣΙΚΑΣ ΙΕΣΣΑΙ-ΚΑΣΙΜΑΤΗ

…Χτες ο καθηγητής των Ελληνικών, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας του Πατέρα ( 15 Ιουνίου), μας ζήτησε να γράψουμε τις σκέψεις μας για το πρόσωπο του πατέρα μέσα στην οικογένεια. Είπα να μη γράψω τίποτα. Δικαιολογημένος δεν θα ‘μουνα; Αφού…πατέρα δεν έχω…Ύστερα, όμως θυμήθηκα πως κάποτε στον ύπνο μου, ένα μπράτσο-τόσο αλλιώτικο από της μάνας-ένα μπράτσο δυνατό, τυλίχτηκε γύρω από τους ώμους μου…Ξύπνησα κι άρχισα να στοχάζομαι πως αυτό θα μπορούσε να ήταν το μπράτσο του πατέρα μου αν,…είχα πατέρα. Έτσι, αποφάσισα να γράψω μαζί με τα άλλα παιδιά και εγώ την έκθεση, με ένα τίτλο λίγο διαφορετικό: «Αν είχα πατέρα…» είπα και το έγραψα πάνω-πάνω σε μια κόλλα χαρτί, που μας έδωσε ο καθηγητής. Πως θα ήταν αλήθεια, αν είχα πατέρα; Να…θα άνοιγε κάποια στιγμή η πόρτα, για να μπει ένας άντρας, ο πατέρας μου…και τότε…κάθε φόβος και ανησυχία που στριμώχνεται κάτω από το στήθος μου, κατά μέρος της καρδιάς, θα έπαινε δρόμο…θα χανόταν…δεν με ένοιαξε ποτέ, αν θα ήταν ψηλός, λεπτός, με κοντό μούσι και μουστάκι, ξανθός ή σκούρος…μόνο, το πώς θα κοιτούσε…ίσως να με καμάρωνε κιόλα…Θα έμπαινα, λοιπόν, στο σπίτι με ένα μικρό γελάκι και θα έλεγα: «επ…εδώ είμαστε…» και εγώ θα απαντούσα, «καλώς τον…γεια σου, μπαμπά μου…» ύστερα, θα καθόμαστε μαζί στο τραπέζι…και αφού θα έβαζε δύο βιαστικές μπουκιές στο στόμα, θα μου έκλεινε συνωμοτικά το μάτι και θα έλεγε… «Μμμ…τι νόστιμο φαί είναι αυτό…». Και η μάνα θα γελούσε ευχαριστημένη…Θα περίμενα πρώτα να ξεκουραστεί…Και ύστερα, μπορεί…όχι, όχι…σίγουρα θα παίζαμε μαζί μια παρτίδα σκάκι…Έτσι κάνει και ο Πέτρος με τον πατέρα του…Προχτές ήρθε στο σχολείο ο πατέρας του Νίκου. Καθώς έφευγαν μαζί, στάθηκα παράμερα και χάζευα…Προχωρούσαν χειροπιασμένοι. Το χέρι του Νίκου ήταν κλεισμένο στη φούχτα του πατέρα του…Δεν θέλω να ζηλεύω…Αλλά ως σήμερα αυτά τα δύο σφιχτοπιασμένα χέρια είναι συνεχώς μπροστά στα μάτια μου…Μια άλλη μέρα πάλι…είδα στον δρόμο έναν ανάπηρο…Του έλειπε το ένα πόδι…Στη θέση του ήταν μια πατερίτσα…Είπα…πατερίτσα…Τώρα σκέφτομαι….λες αυτή η λέξη να βγαίνει από την λέξη πατέρας; Δηλαδή…όταν λείπει ο πατέρας…να μας χρειάζεται μια πατερίτσα; Αλλιώς…πως θα περπατήσουμε, ε; Το σπίτι μας-σαν το κορμί αυτού του ανάπηρου-στηρίζεται σε ένα πόδι μόνο…στη μάνα μου…Αν είχα πατέρα…θα ζητούσα να μου λέει ιστορίες, που…θα άρχιζαν οπωσδήποτε έτσι… « Ήταν κάποτε ένας πατέρας, μια μητέρα και τα παιδιά τους…». Χωρίς πατέρα, δε θα ήθελα να αρχίζει μια καμιά ιστορία…Αν ήξερες…πόσο μου χρειάζεται…θαρρώ δε θα έφευγες ποτέ, πατέρα… 

* Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Ιούνιο του 2004 για το Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία.

Ο Αγιασμός στο Δημοτικό Σχολείο της Μητροπόλεως Πειραιώς, 13 Σεπτεμβρίου 2004

 Στις 13 Σεπτεμβρίου το Δημοτικό Σχολείο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς άνοιξε την αγκαλιά του και με τον καθιερωμένο αγιασμό καλωσόρισε τους μαθητές. Τον αγιασμό τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος, ο οποίος στην συνέχεια, με τους λόγους του, προσκάλεσε τους μαθητές να προσπαθήσουν και να αγωνιστούν για να αυξήσουν τις γνώσεις τους αλλά να αποκτήσουν αρετές και ήθος.

« Ο Πρωτοπόρος των κατηχητικών »… Π. Γεώργιος Μακρής.

Ο π. Γεώργιος Μακρής ήταν μια ανεπανάληπτη μορφή Κληρικού στην Εκκλησία της Ελλάδος και ένα από τα σημαντικά εκκλησιαστικά πρόσωπα της Τοπικής Εκκλησιαστικής μας Ιστορίας. Ίδρυσε στον Πειραιά το 1896 το πρώτο στην Ελλάδα κατηχητικό σχολείο, με την σημερινή του μορφή, στο σύλλογο της «Αναπλάσεως» με τετρακόσιους μαθητές. Γεννήθηκε το 1871 και έφυγε από την ζωή στις 24 Αυγούστου του 1942. Από πολύ μικρός είχε έφεση στα γράμματα και αγάπη ιεραποστολική για την Εκκλησία. Στην ηλικία τον 20 ετών είναι δόκιμος λαϊκός Ιεροκήρυκας υπό τις ευλογίες του Μητροπολίτου Αθηνών Γερμανού Καλλιγά και μέλος του Νεοελληνικού Χριστιανικού Κινήματος της «Αναπλάσεως». Με την προτροπή της «Αναπλάσεως» οργανώνει το Κήρυγμα του λόγου στους Ναούς του Πειραιά και στην συνέχεια όπως αναφέραμε οργανώνει τα πρώτα κατηχητικά σχολεία στην Ελλάδα με αφετηρία τον Πειραιά.

«Ελάτε να αγωνιστούμε μαζί». Του Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου.

Με την ευκαιρία ενάρξεως των Κατηχητικών Σχολείων…Οκτώβριος 1992

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου.

«Αγαπητά μου παιδιά, Με τη χάρη του Θεού συγκεντρωθήκατε και φέτος στο ζεστό αυτό χώρο της ενορίας σας, ως μαθητές των Κατηχητικών Σχολείων ή ως μέλη των νεανικών Συντροφιών. Ένας βαθύτερος οπωσδήποτε πόθος οδήγησε τα βήματα σας εδώ. Μια αναζήτηση πνευματική. Να πλησιάσετε περισσότερο τον Σωτήρα και Λυτρωτή των ανθρώπων, τον μεγάλο φίλο και προστάτη των παιδιών και των νέων, τον Ιησού Χριστό. Να γνωρίσετε τις Αλήθειες της Πίστεως μας. Να εμβαθύνετε στο νόημα και την αξία της χριστιανικής ζωής. Σας καλωσορίζουμε όλοι και σας εύχομαι από την καρδιά μου καλή χρονιά και μια πορεία πνευματική, στεφανωμένη από νίκες στον καθημερινό σας αγώνα. Ναι, αγαπητά μου παιδιά, η ζωή όλων των ανθρώπων είναι ένας διαρκής αγώνας, στις ημέρες μας, μάλιστα, ο αγώνας αυτός γίνεται όλο και πιο τραχύς και δύσκολος, ιδιαίτερα για τους νέους. Είστε περικυκλωμένοι από μύριες παγίδες. Πολλοί εχθροί έχουν τεντώσει τα τόξα και σημαδεύουν με τα δηλητηριώδη βέλη τους τις νεανικές και άδολες ψυχές σας: η αδιαφορία για τα πνευματικά, που παγώνει τον ζήλο σας, ο ωχαδερφισμός που σας προκαλεί καθημερινά, η ανηθικότητα που έγινε διαρκές θέαμα και άκουσμα, οι διάφορες υλιστικές και αντιχριστιανικές ιδεολογίες, που επιδιώκουν να σας αιχμαλωτίσουν, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, που δεν σέβονται τις αιώνιες αξίες, τα ναρκωτικά, που καταστρέφουν ανεπανόρθωτα, σώματα και ψυχές, το κάπνισμα, που δυναστεύει τόσες νεανικές υπάρξεις, τα ύποπτα «κέντρα διασκεδάσεως», που μαραίνουν «όμορφα όνειρα». Και μαζί με αυτά και τόσες προλήψεις, τόσοι άγνοια βασικών Αληθειών της Πίστεως μας. Εύλογα, λοιπόν, θα διερωτάσθε πολλές φορές: Πως μπορώ να σταθώ όρθιος μπροστά στον καταιγισμό τόσων επιθέσεων και τέτοιων πειρασμών; Ποιος θα σταθεί πλάι μου, φίλος και συμπαραστάτης; Ποιος θα με βοηθήσει να σηκωθώ, αν συμβεί καμιά φορά να λυγίσω;