Αφιέρωμα Θανάσης Παπαθανασίου: ΣΤΑ ΑΚΡΑ

Πως μιλάει ένας θεολόγος σήμερα για το θεό στα πλαίσια του μαθήματος  των Θρησκευτικών;  Bρίσκεται ο Θεός στα γονίδια μας; Μπορεί να δημιουργηθεί πλούτος δίχως απληστία, δίχως αδικία; Πώς αντιλαμβάνεσθε το δίστιχο «κράτα  τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι!»; Είμαστε πλασμένοι για τον θάνατο;  Πιστεύατε πάντοτε; Έχει δοκιμαστεί η πίστη σας ποτέ;

Σε αυτά  και άλλα ερωτήματα  απάντησε την Παρασκευή 6 Απριλίου του 2012 ο καθηγητής Θεολογίας  κ. Θανάσης Παπαθανασίου  στην εκπομπή "Στα Άκρα" με τη Βίκυ Φλέσσα.

     

Αφιέρωμα Θανάσης Παπαθανασίου: Εποχή πνευματικής και υλικής χρεοκοπίας στην Ευρώπη; Μια πολύτιμη ευκαιρία για να αναδυθεί το "Νόημα"

 

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου
 

Ακούστε τη  μουσική που δυναμώνει πάνω από την Ευρώπη! Βαλκυρίες - η όπερα του Βάγκνερ! Πολεμικές θεότητες της σκανδιναβικής και γερμανικής ιθαγένειας, νεκροπομποί των μαχητών που έπεφταν στις μάχες, οι Βαλκυρίες προσωποποιούν εμβληματικά το μεδούλι του παγανισμού τους: τη δίψα για ισχύ. Την ίδια εποχή με τον Βάγκνερ, αυτό το παγανιστικό μεδούλι το αναδιατύπωσε με έναν συνταρακτικό φιλοσοφικό λόγο ο Νίτσε, στους περίφημους αφορισμούς του για την αποθέωση της ισχύος. Kαι μισόν αιώνα αργότερα, μέσα από περίεργες διαδρομές της ιστορίας[1] Βάγκνερ και Νίτσε αποτέλεσαν πηγές έμπνευσης για την τρομακτικότερη έκφραση της ισχύος στην πολιτική: τον Ναζισμό. Κι άλλα πενήντα χρόνια αργότερα, ακριβώς με τις Βαλκυρίες του Βάγκνερ έντυσε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα την κλασική σκηνή του κινηματογραφικού του έργου "Αποκάλυψη τώρα", όπου στον ορίζοντα αναδύονται αμερικανικά αεροπλάνα για να ρίξουν βόμβες ναπάλμ στο βιετναμέζικο χωριό.

Οι Βαλκυρίες ουδέποτε σίγησαν στο διάβα των αιώνων. Σήμερα όμως ακούγονται εκκωφαντικά πάνω από την Ευρώπη και απειλούν να καλύψουν άλλες μουσικές της. Πρόκειται για έναν διχασμό που αφορά την ίδια την ψυχή της Ευρώπης. Είναι ο ίδιος διχασμός που εντόπισε ο Ρενέ Ζιράρ αναλύοντας το φαινόμενο του Ναζισμού. Ο Ναζισμός, είπε, έσπασε προγραμματικά την παράδοση της αλληλεγγύης προς τα θύματα της ζωής, παράδοση την οποίαν είχε εμφυτεύσει στην Ευρώπη ο Χριστιανισμός[2]. "Τι είναι βλαβερότερο από οποιαδήποτε διαστροφή;". Είχε μονολογήσει ο Νίτσε. "Η ενεργός συμπόνια προς όλους τους εκφυλισμένους και τους αδύναμους – ο Χριστιανισμός»[3].

Σήμερα, λοιπόν, ζούμε ακριβώς αυτό: την αρχέγονη σύγκρουση παγανισμού και Χριστιανισμού, ειδώλων και ευαγγελίου, ισχύος και αγάπης. Οι Βαλκυρίες επελαύνουν με τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού και των αγορών, δηλαδή των δυνάμεων που μετατρέπουν τα πάντα σε εμπόρευμα, έχουν μόνη αρχή την κατίσχυση και  εμπεριέχουν την ανθρωποθυσία χάριν της φυσικής τάξης. Να το πούμε αυτό με βιβλική γλώσσα; Αντεπιτίθεται η κατ' εξοχήν αντίθεη θρησκεία: η θρησκεία του Μαμωνά.

Από τα παλιά: π. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος: Συνέντευξη στη Λιάνα Κανέλλη (“Mega”, 1991)

Η Λιάνα Κανέλλη φιλοξενεί στο στούντιο της εκπομπής της (“Mega Channel”, Σάββατο προ του Θωμά 1991) τον αρχιμανδρίτη, τότε, π. Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο.

Ρωτά κατ’ αρχήν για τον πρόσφατα ιδρυμένο ραδιοφωνικό σταθμό «Πειραϊκή Εκκλησία» και για τα μέσα επικοινωνίας που μπορεί να χρησιμοποιεί η Εκκλησία, ενώ η συνομιλία γρήγορα επεκτείνεται σε μια επισκόπηση της ευρύτερης σχέσης μεταξύ εκκλησιαστικού και λοιπού κοινωνικού χώρου – μέσα σε μια ιστορική στιγμή, μάλιστα, που ο ανατολικοευρωπαϊκός ιδεολογικο/πολιτικός συνασπισμός είχε μόλις καταρρεύσει, ενώ στην Ελλάδα γινόταν σαφές ότι η εποχή της μεγάλης πολιτικής προσδοκίας είχε εγκαταλειφθεί οριστικά.

Ηρωίδα μητέρα

 
Κάποια μέρα ο Θωμάς Έντισον επέστρεψε στο σπίτι του μ’ ένα σημείωμα που του έδωσε ο δάσκαλός του για τη μητέρα του. Της το έδωσε λέγοντάς της: “Να το δώσεις  στη μητέρα σου”,  μου είπε ο δάσκαλός μου.
Η μητέρα, αφού το διάβασε, βούρκωσε και δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό της. Ξαφνιασμένος ο μικρός Θωμάς ρώτησε τη μητέρα του τι έγραφε το σημείωμα.
Εκείνη  του το διάβασε δυνατά:
«Ο γιος σας είναι ιδιοφυία. Το σχολείο είναι πολύ λίγο γι’ αυτόν. Δεν διαθέτουμε αρκετούς πόρους και καλούς δασκάλους, για να τον εκπαιδεύσουμε. Παρακαλούμε διδάξτε τον εσείς».
Μετά από πολλά χρόνια η μητέρα του Έντισον πέθανε. Εκείνος είχε γίνει ένας από τους μεγαλύτερους εφευρέτες. Κάποια μέρα, καθώς έψαχνε ανάμεσα στα παλιά κειμήλια της οικογένειας, είδε ένα διπλωμένο χαρτί στη γωνιά ενός συρταριού του παλιού γραφείου. Το πήρε, το ξεδίπλωσε  και το διάβασε: «Ο γιος σας είναι ψυχικά άρρωστος και δεν θα του επιτρέψουμε να ξανάρθει πλέον στο σχολείο», έγραφε το χαρτί. Ήταν το ίδιο εκείνο σημείωμα που του έδωσε ο δάσκαλός στο σχολείο, για να το δώσει στη μητέρα του!
Μετά το διάβασμά του ο Έντισον έκλαψε για ώρες και έγραψε στο ημερολόγιό του: « Ο Θωμάς Έντισον του Άλβαρου ήταν ένα ψυχικά άρρωστο παιδί,  το οποίο με τη βοήθεια της ηρωίδας μητέρας του έγινε ιδιοφυία του αιώνα».

Επιμέλεια: Αθανάσιος Γκάτζιος

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

 

Στα χρόνια της κρίσης υπερπερισσεύει – δυστυχώς – ο λαϊκισμός. Αυτός ο υπεύθυνος για πολλά λαϊκισμός , που πολεμούσε με πάθος ο Μάνος Χατζιδάκις, αλλά τότε κανείς δεν είχε υποπτευθεί την επικινδυνότητά του. Κι έτσι ο Μάνος μαχόταν μόνος… 

Στα χρόνια της κρίσης το φαινόμενο είναι μια βραδυφλεγής ωρολογιακή βόμβα. Έχει εξαπλωθεί παντού και διαβρώνει τα πάντα. 

Έτσι, ούτε η Εκκλησία απέφυγε τον πειρασμό… 

Κληρικοί όλων των βαθμίδων, θεολόγοι, χριστιανικές οργανώσεις, έντυπα και γενικώς ό,τι εκκλησιαστικό, αναμασούν συνέχεια αυτά που πιπιλίζουν τόσο ακροδεξιά όσο και αριστερά στοιχεία. Για την κατάστασή μας φταίνε: η Δύση, οι επάρατοι ξένοι, οι τυραννικοί δανειστές, ο Σόϊμπλε και πολλοί άλλοι, αλλά όχι εμείς. Εμείς, που είμαστε ο «περιούσιος» λαός του Θεού δεν φταίμε σε τίποτα. 

Η Εκκλησία, αναπαράγοντας αυτή την φτηνή ρητορική, υποπίπτει στο προπατορικό αμάρτημα. Δεν φταίει ούτε ο Αδάμ, ούτε η Εύα, αλλά ο όφις! Εμείς είμαστε ο «ευλογημένος λαός του Θεού» και όλοι οι άλλοι έχουν βαλθεί να μας καταστρέψουν! Εμείς είμαστε οι «Ελληνορθόδοξοι» και οι άλλοι είναι οι ξένες δυνάμεις που προσπαθούν να αλλοιώσουν την ταυτότητά μας , να μας υποτάξουν κ.ο.κ.

Τα άλλα «Εκατό χρόνια μοναξιάς»

Είναι δυνατόν; Κι όμως είναι: λίγους μήνες πριν ολοκληρώσει τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς», γράφει ο Αλβάρο Σαντιάγο Ακούνια στη Repubblica, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες αμφέβαλε σοβαρά για την αξία αυτού του σπουδαίου μυθιστορήματος. «Όταν διάβασα αυτό που είχα γράψει», είχε εξομολογηθεί επιστολικώς σε έναν φίλο του, «είχα την αποκαρδιωτική αίσθηση πως έμπλεκα σε μια περιπέτεια που μπορούσε να αποδειχθεί τόσο ευτυχής όσο και καταστροφική».
Από τότε έχουν περάσει ακριβώς πενήντα χρόνια – το αριστούργημα του Μάρκες εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 30 Μαΐου του 1967. Είναι ελάχιστα γνωστό όμως ότι ακριβώς εξαιτίας αυτής της ανασφάλειας ο κολομβιανός συγγραφέας είχε δημοσιεύσει επτά κεφάλαια σε εφημερίδες και περιοδικά που κυκλοφορούσαν σε περισσότερες από είκοσι χώρες. Αντίτυπα αυτών των περιοδικών μπορεί να βρει κανείς σε κάποιες βιβλιοθήκες της Γαλλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Κολομβίας και της Ισπανίας. Κι αν ξεχάστηκαν είναι επειδή όλοι πίστευαν πως ήταν τα προδημοσιευμένα κεφάλαια ήταν ίδια με αυτά του βιβλίου.
Αλλά δεν ήταν. Μόνο στο πρώτο κεφάλαιο υπάρχουν 42 αλλαγές σε σχέση με την αρχική εκδοχή. Τα σπίτια του Μακόντο, για παράδειγμα, δεν ήταν από «άργιλο και άγρια ζαχαροκάλαμα», αλλά από «σκέτο χώμα». Σημαντικές αλλαγές υπάρχουν και στη συνολική δομή του μυθιστορήματος. Στην τελική εκδοχή, ας πούμε, η καταστροφική δράση των τερμιτών με την οποία προαναγγέλλεται η παρακμή της οικίας της οικογένειας Μπουντία περιγράφεται στο τελευταίο κεφάλαιο. Στην αρχική εκδοχή, όμως, «οι τερμίτες κατέτρωγαν τα θεμέλια του σπιτιού» στο πρώτο κεφάλαιο. Και τον Μάρκες κατέτρωγε η αγωνία.

Πηγή:  http://www.protagon.gr

«Σωματικές αλλαγές στην εφηβεία, Βιολογικό και Κοινωνικό Φύλο, Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα, Ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα των γυναικών»

 

  Π. Βασίλειος Θερμός

Στους δημόσιους διαλόγους στον τόπο μας συνήθως επικρατούν πολώσεις και ο κάθε «αντίπαλος» απορρίπτει μαζικά ό,τι προτείνει ο άλλος.  Έτσι αδυνατούμε να αναχθούμε στην αλήθεια και στο πρακτέο. Το άρθρο αυτό θα επιχειρήσει να αντιταχθή σε αυτή την παθολογία.

Ενταγμένο σε ένα τρίπτυχο δράσεων (οι άλλες δύο αφορούν στην διατροφή και στους εθισμούς) το ζήτημα του φύλου εμφανίσθηκε πρόσφατα στο προσκήνιο μέσα από μια εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας. Σκοπός της είναι να διοργανωθούν μαθήματα και εκδηλώσεις που θα ενημερώσουν και θα ευαισθητοποιήσουν τους μαθητές γυμνασίου στα ακόλουθα θέματα: «Σωματικές αλλαγές στην εφηβεία, Βιολογικό και Κοινωνικό Φύλο, Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα, Ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα των γυναικών». Προτείνονται επίσης και επιπλέον θεματικές για γονείς και εκπαιδευτικούς: «Φύλο, Σεξουαλικός Προσανατολισμός και Ανθρώπινα Δικαιώματα, Έμφυλα στερεότυπα και διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία, Έμφυλη βία, ενδοοικογενειακή βία και βία κατά των γυναικών, Ομοφοβία και Τρανφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο».

 Όπως ήταν αναμενόμενο η εγκύκλιος αυτή ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στον χώρο της Εκκλησίας, από κληρικούς και λαϊκούς. Κυκλοφόρησε μάλιστα και ειδική φόρμα για να υπογράψουν οι γονείς αρνούμενοι την συμμετοχή του παιδιού τους.

Συγκίνησε ο «Καζαντζάκης» του Σμαραγδή στο Λονδίνο

 

Συγκίνησε ο «Καζαντζάκης» στο Hellenic Centre στο Λονδίνο, μέσα από την πρώτη παγκόσμια προβολή σκηνών από την ομώνυμη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή.

Εκδήλωση με τίτλο «Το Ελληνικό Φως» στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα του Hellenic Centre στο Λονδίνο την Δευτέρα 22 Μαΐου, επ’ ευκαιρία του έτους 2017, το οποίο έχει ανακηρυχθεί από το ΥΠΠΟ ως Έτος Καζαντζάκη για τη συμπλήρωση των 60 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου έλληνα συγγραφέα.
Το κοινό παρακολούθησε με βαθιά συγκίνηση και αίσθημα κατάνυξης την ομιλία του σκηνοθέτη καθώς και την προβολή σκηνών από την νέα του ταινία, χειροκροτώντας στο φινάλε παρατεταμένα και με ενθουσιασμό. Ο Γιάννης Σμαραγδής, συντοπίτης του μεγάλου συγγραφέα, με τον επιβλητικό λόγο του αναφέρθηκε στην προσπάθειά του να εγκλωβίσει στις εικόνες της ταινίας του το φως της Κρήτης, το Αττικό φως καθώς και το φως του Αιγαίου.
Τον κεντρικό χαρακτήρα στην ταινία υποδύεται ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ενώ η Μαρίνα Καλογήρου ερμηνεύει την σύντροφό του Ελένη. Ο οκτάχρονος Αλέξανδρος Καμπαξής υποδύεται τον μικρό Νίκο Καζαντζάκη, ενώ ο Στέφανος Ληναίος υποδύεται τον συγγραφέα σε ώριμη ηλικία. Ο Αργύρης Ξάφης υποδύεται τον πατέρα του Καζαντζάκη και η Μαρία Σκουλά τη μητέρα του. Τον Άγγελο Σικελιανό ενσαρκώνει ο Νίκος Καρδώνης, τη σύζυγό του Εύα η Αμαλία Αρσένη, την Ίτκα η Γιούλικα Σκαφιδά, τον Ζιλ Ντασέν ο Αλέξανδρος Κολάτος, τη Μελίνα Μερκούρη η Ζέτα Δούκα, ενώ στο ρόλο του Γιώργη Ζορμπά, βρίσκουμε τον Θοδωρή Αθερίδη και τον Στάθη Ψάλτη στην τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση πριν από τον θάνατό του, να υποδύεται τον Ηγούμενο της Μονής Σινά.

Ο γάμος σε αποσύνθεση

 του Γιώργου Μπάρλα

Όλο και περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες παντρεύονται πια κοντά στα σαράντα τους χρόνια. Πολλές γυναίκες αποκτούν το πρώτο τους παιδί σ’αυτή την ηλικία, ενώ είναι κοινός τόπος ότι πολλοί δεν θέλουν καν να παντρευτούν, και αν τελικά προχωρήσουν στον γάμο, στην πρώτη δυσκολία δεν διστάζουν να καταφύγουν και στο διαζύγιο.

Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για τις σχέσεις. Ίσως ποτέ δεν υπήρξε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για την αγάπη και τον έρωτα μεταξύ των δύο φύλων. Η λογοτεχνία, το τραγούδι, η ψυχολογία, περιοδικά, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές ασχολούνται – σε βαθμό που προδίδει ακόμη και εμμονή – με τον έρωτα. Υπ’ αυτές τις συνθήκες θα περίμενε κανείς οι σχέσειςνα έχουν γίνει ακόμη πιο σταθερές και μόνιμες σε σχέση με το παρελθόν. Όχι μόνο δεν συνέβη κάτι τέτοιο αλλά η σχέση με το άλλο φύλο είναι περισσότερο ένα είδος πειραματισμού των προσδοκιών που κάθε φορά καλλιεργούνται και που συνήθως καταλήγουν σε πλήρη αποτυχία.

Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν η διάλυση μιας σχέσης, και προ του γάμου, ήταν κάτι σπάνιο και πάντως δεν περνούσε απαρατήρητη από την τοπική κοινωνία. Σήμερα,η διακοπή της σχέσηςκατανοείται με όρους ανανέωσης και αλλαγής και σίγουρα όχι σαν αποτυχία, γι’ αυτό και δεν προκαλεί καμιά δυσαρέσκεια στον κοινωνικό περίγυρο. Θα έλεγε κανείς ότι η κοινωνία σήμερα παρέχει μεν ελευθερία στην προσωπική ζωή του καθενός, αλλά ταυτόχρονα δείχνει και την αδιαφορία της απέναντι σε πρακτικές που κάποτε θα χαρακτηρίζονταν ως ηθικά καταδικαστέες. Η διακοπή μιας σχέσης, επομένως και το διαζύγιο, είναι σήμερα μια πράξη ηθικά ουδέτερη. Η αξιολόγησή της δεν γίνεται με κριτήρια ηθικά, αλλά με τα κριτήρια που θέσπισε η μοντέρνα εποχή και που έχουν να κάνουν με τα ατομικά δικαιώματα και τη χειραφέτηση.

Η κίνηση Γλέζου για τον Μητσοτάκη που συγκλόνισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Ο πολιτικός πολιτισμός σε όλο του το μεγαλείο αποτυπώθηκε χθες με μια κίνηση που έκανε μια μεγάλη μορφή της ελληνικής ιστορίας ο Μανώλης Γλέζος εις μνήμην του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Το κουδούνι του σπιτιού της οικογένειας του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Λυκαβηττό χτύπησε αργά το βράδυ της Τρίτης. Όλοι ήταν εκεί και δεν περίμεναν κανέναν. Κανόνιζαν τις τελευταίες λεπτομέρειες της κηδείας του πατριάρχη της οικογένειας.
Σύμφωνα με την «Ελευθερία του Τύπου» ο απρόσμενος επισκέπτης ήταν ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος κράταγε και ένα κόκκινο γαρίφαλο. Ηθελε να τιμήσει τον μεγάλο του φίλο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ανήμερα μάλιστα της επετείου που ο ίδιος μαζί με τον Απόστολο Σάντα είχαν κατεβάσει το 1941 τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συγκινήθηκε και έσπευσε να συστήσει στη μικρή του κόρη Δάφνη τον κ. Γλέζο, λέγοντάς της: «Εχεις απέναντί σου έναν μεγάλο ήρωα, έναν αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης».
Ο Μανώλης Γλέζος είχε και κάτι ακόμα. Παρέδωσε ένα γράμμα στην οικογένεια Μητσοτάκη, το οποίο ξεκινούσε με ένα απόσπασμα από την Ομήρου Ιλιάδα Ι 63-65, όπου έλεγε ότι «Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος έστιν εκείνος, ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος» (ακοινώνητος, άγριος και άπατρις είναι αυτός που τον εμφύλιο πόλεμο αγαπά).

Επέζησε στην επίθεση του Λονδίνου το 2005, έζησε το Μάντσεστερ, αυτοκτόνησε

 

Ο 52χρονος Τόνι Γουόλτερ είναι ένας από τους δεκάδες επιζήσαντες της επίθεσης 7/7 στο μετρό του Λονδίνου και το 23ο θύμα της επίθεσης στο Μάντσεστερ. Βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του λίγες ώρες μετά το τρομοκρατικό χτύπημα. Δεν άντεξε τις μνήμες που ξύπνησαν οι επιθέσεις των τελευταίων μηνών.

Ακριβώς μετά την επίθεση που σημειώθηκε έξω από το Γουέστμινστερ, τον περασμένο Μάρτιο, ο 52χρονος Τόνι Γουόλτερ ζήτησε μερικές μέρες άδεια από τον προϊστάμενό του. Δεν βρισκόταν στη γέφυρα έξω από το κοινοβούλιο τη στιγμή της επίθεσης, αλλά μόνο και μόνο η είδηση -και η εικόνα- ότι ένας άνδρας επιτέθηκε πρώτα με αυτοκίνητο και ύστερα με μαχαίρι κατά περαστικών στον δρόμο τού θύμισε την 7η Ιουλίου, του 2005.
Εκείνη τη μέρα βρισκόταν στο βαγόνι του συρμού όπου σημειώθηκε μία από τις τέσσερις εκρήξεις, στο Λονδίνο, δηλαδή μόλις λίγα μέτρα μακριά από το σημείο όπου βρισκόταν ο βομβιστής αυτοκτονίας, Μοχάμεντ Σιντίκ Χαν. Ο δράστης ανατινάχθηκε αφού αναχώρησε το τρένο από τον σταθμό Edgware Road, σκοτώνοντας έξι άτομα και τον εαυτό του. Ο Γουόλτερ τραυματίστηκε από θραύσματα αλλά επέζησε.

Τρυφωνού: μια αθόρυβη ζωογονούσα παρουσία

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Ευρισκόμενοι στον κόσμο της επίδειξης, της προβολής με τα συνεχή «τα εν οίκω εν δήμω», όπου κάθε κίνηση προσωπική ή οικογενειακή προβάλλεται στο διαδίκτυο, θα’ θελα να παρουσιάσω τη μορφή μιας γυναίκας που έλαμψε στην αφάνειά της.  Πρόκειται, για όσους τη γνώρισαν, για τη γιαγιά Τρυφωνού, την κατά σάρκα μικρότερη αδελφή του οσίου Γέροντα της Λύσης, Παναή του Ιλαμιού.
Από μικρή, μεγαλώνοντας στην παραδοσιακή κοινωνία της Λύσης, κάτω από την προστασία των γονιών και συγγενών της, γνώρισε την Εκκλησιαστική ζωή με τις ακολουθίες, τις νηστείες και προσευχές, μα και με τη διακονία που ζητά να προσφέρεις αντί να παίρνεις.
Φτάνοντας στην ηλικία που θα πρέπει να προχωρήσει «εις γάμου κοινωνίαν», παίρνει τη μεγάλη απόφαση να μείνει με τους άγαμους αδελφούς της Παναή και Βασίλη, για να τους φροντίζει, μια και είναι η πιο μικρή στην οικογένεια.  Μια απόφαση που απαιτεί αυταπάρνηση, αλλά και τη Χάρη του Θεού που βοηθά στην πορεία ώστε «να μην γυρίσει πίσω».
– Τρυφωνού, αφιερώθηκες στον Παναή και στο Βασίλη και δεν παντρεύτηκες.  Μετάνιωσες;
– Δεν μετάνιωσα, αλλά ξέρω απ’ εδώ και μπρος;
Κι ήταν γύρω στα 70 όταν της έκανα την ερώτηση, ευρισκόμενος κοντά στο κρεββάτι του Παναή που προχωρούσε στη χώρα των ζώντων.  Η απάντησή της φανέρωνε την ταπείνωσή της, τη σύνεση και τη σοφία της, που ξέρει να εμπιστεύεται την Πρόνοια του Θεού κι όχι τις ανθρώπινες δυνάμεις.

Αφιέρωμα Θανάσης Παπαθανασιου: Χαμήλωσε, σταυραητέ!

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

                                  

Στο θεολογικό τοπίο του τόπου μας βρίσκεις τα πάντα. Παρουσίες κάθε λογής και τροχιές πελώριας ποικιλίας.

Από τις πιο χτυπητές περιπτώσεις, είναι η νομή νευραλγικών θέσεων του ακαδημαϊκού ή του ποιμαντικού ιστού από ανθρώπους που σε νορμάλ περιστάσεις κανένας δεν θα τους εμπιστευόταν κάτι παραπάνω από την πώληση αντηλιακού στην παραλία. Οι ολίγιστοι, οι υπομέτριοι, οι αδιάβαστοι, οι ανίκανοι να κινηθούν στην πιάτσα της αληθινής ζωής, οι αναρριχώμενοι δυνάμει συμμοριών και οι μύστες της μικρόνοιας και του μίσους αφθονούν όσο τα σαπρόφυτα σε πτώματα, όσο οι σκορπιοί στα άφεγγα. Μαζί μ' αυτά, ομοίως χτυπητή κι η μπαγιατίλα, κι αυτή σε γκάμα ικανή: Θεολογίες άπνοες και άγονες, που αναδίδονται από το ανακάτεμα ενός κουρασμένου χυλού, άλλοτε με κουτάλα ενός αυτιστικού λεξιλογίου, άλλοτε με κουτάλα μιας επιστημοφάνειας. Και οι σεφ αυτού του χυλού, επίσης σε ομογενείς ιριδισμούς: από μισαλλόδοξους σταυροφόρους και παραληρηματικούς αιρεσιοκτόνους, μέχρι καλόψυχους πλην εξωγήινους διακόνους του νομικισμού και του ηθικισμού...   

Αυτή η λίστα ανελέητα ακριβολόγων χαρακτηρισμών μπορεί να μακρύνει πολύ, και μάλιστα να μακρύνει εύκολα. Από τη μια έρχονται πλημμυρηδόν τα περιστατικά που την επαληθεύουν και την κρατούν σε τραγική ισχύ. Από την αλλη, η αντιδιαστολή από την παραπάνω πεθαμενίλα είναι, εδώ και μερικές δεκαετίες, κεντρικό χαρακτηριστικό του λόγου κάποιων άλλων θεολογικών παρουσιών, οι οποίες, σε μια χοντρική χαρτογράφηση, αποτελούν τον αντίποδα της εν λόγω πεθαμενίλας. Είναι οι θεολογίες της ανανέωσης, της φρεσκάδας, της κριτικής ανάγνωσης της παράδοσης, της ικανότητας διαλόγου με το σήμερα και με την ετερότητα. Είναι ο λόγος ανθρώπων άξιων, διαβασμένων, ικανών, επιστημονικά εξοπλισμένων, συχνά αδικημένων, πολύ συχνά οδοποιών. Λόγος που πάλλεται από μια δυναμική ευαγγελισμού: ιδού -επί τέλους!- το σωστό, το απελευθερωτικό, το γόνιμο, το ανοιχτό στο μέλλον... Η δυναμική αυτή έχει, φυσικά, προϊστορία, πατέρες και δασκάλους. Στην τωρινή συγκυρία πάντως εκπροσωπείται από ανθρώπους διαφόρων δεκαετιών, οι οποίοι βρίσκονται τώρα στο θεολογικό προσκήνιο και δημιουργούν. Απέναντι στα σαπρόφυτα και τους σκορπιούς, σταυραητοί στους ανοιχτούς αέρες!

Όμως…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Ένας μεγάλος δάσκαλος

 

 Κώστας Ζουρδός, θεολόγος 

Ο ιστότοπος μας από σήμερα θα προβάλλει ένα εκτενές αφιέρωμα σε έναν μεγάλο θεολόγο σε έναν πραγματικά σπουδαίο δάσκαλο.

Ο Θανάσης Παπαθανασίου μακριά από κάθε εκκλησιαστικό, πανεπιστημιακό, πολιτικό κύκλωμα δείχνει στην πράξη την μοναδική αλήθεια του ανθρώπου, την ελευθερία. Ο κόσμος από θρησκευτικές, φιλοσοφικές και κοινωνικές ιδέες αντιμετωπίζεται με τρείς τρόπους. Με την αποδοχή του. Με την αγνόηση του. Και με την μεταμόρφωση του. Οι χριστιανοί επιλέγουν τον τρίτο τρόπο, να μεταμορφώσουν τον κόσμο. Ο  Θανάσης Παπαθανασίου έχει επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της μεταμόρφωσης που δεν χωρεί συμβιβασμούς και κολακείες. Επιλέγει μια θεολογία αγκαλιάς που δεν ζυμώνετε στα κλειστά εκκλησιαστικά γραφεία του ιδιωτικού Χριστού και της εμπορικής εκμετάλλευσης. Διδάσκει μια θεολογία του δρόμου που προϋποθέτει τον αγώνα και την αγωνία της συνάντησης με τον άλλον που είναι ο θεός μας. Απορρίπτει το αναβατόριο της αυθεντίας και αποτινάζει το καλάμι της εξουσίας που λιβανίζει την μισαλλοδοξία και ποδοπατεί την ελευθερία για λίγη δόξα εφήμερη. Χτίζει την θεολογία πέτρα-πέτρα από εκεί που φωλιάζει, από τον δρόμο, από το στενοσόκακο που η εικόνα του άλλου εκπορνεύετε, από την εμπορική στοά που ο φιλελευθερισμός ποδοπατεί το πρόσωπο για να κτίσει την καταναλωτική μονάδα, από τα καταγώγια του εφήμερου που αναδύετε η δόξα του αιώνιου. Η θεολογία του βρίσκετε εκεί που η επίσημη ηγεσία απουσιάζει γιατί φοβάται να λερώσει τα άκρα της. Ευλογημένο λέρωμα στάμπα του Παραδείσου.

Εκείνο που κάνει περισσότερο σπουδαίο τον Θανάση Παπαθανασίου είναι  η αγάπη του για τον άλλον ως μόνη οδός ζωής. Μια αγάπη που τους χωράει όλους. Μια αγάπη που δεν λοιδορεί, δεν κρύβετε, δεν ξεχωρίζει, δεν απορρίπτει, δεν κακολογεί, δεν διακρίνει, δεν αποδοκιμάζει, όλα τα υπομένει, όλα τα περιμένει για όλους ελπίζει…

H πατριωτική παράταξη

του Χρήστου Γιανναρά

Π​​ριν από περίπου δέκα μέρες ψηφίστηκε στη Bουλή το Tέταρτο Mνημόνιο. H ψυχραιμία της χρονικής απόστασης είναι το πλεονέκτημα του επιφυλλιδογραφικού λόγου.
Aν μας ενδιαφέρει να διασώζουμε σεβασμό για τις λέξεις και τη συν-εννόηση, πρέπει να αποφύγουμε το «ψηφίστηκε»: Γνωρίζει το διεθνές κοινό ότι στο ελλαδικό κοινοβούλιο είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που τα κόμματα επιτρέπουν στους βουλευτές να ψηφίσουν «κατά συνείδησιν». Oι περιπτώσεις αυτές ανακοινώνονται επισήμως, δηλαδή αδιάντροπα – πληροφορούμαστε πότε παραχωρείται η ευμένεια της αυτοβουλίας. Kατά κανόνα οι βουλευτές ψηφίζουν ό,τι εντέλλεται ο αρχηγός τους, εξαρτημένοι «ανδραποδωδώς» (πλατωνική η λέξη). Συνήθως η καταισχύνη εξωραΐζεται με την επίκληση της κομματικής συνοχής, της «παραταξιακής πειθαρχίας».
Aνθρωποι λοιπόν ταπεινωτικά εξαρτημένοι αναμηρύκασαν το υπαγορευμένο «ναι» (οι πλείστοι) και το «όχι» (οι ελάσσονες) στο Tέταρτο Mνημόνιο. H κατάφαση ή άρνησή τους, προφανέστατα, δεν αφορούσε στην επιπρόσθετη συνθηκολόγηση με την υπεροπλία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Aπλώς εξασφάλιζε την παραμονή των βουλευτών στο κομματικό ποιμνιοστάσιο. Δηλαδή, την απόλαυση των παχυλών (ονειρωδών για τον λιμώττοντα λαό) απολαβών και τη μέθη της εξουσίας ή την αντιπολιτευτική αναμονή της ηδονικής λειχίας.
Mια ενδεχομένως διαφορετική στάση απέναντι στην απανθρωπία και στις δουλοκτητικές απαιτήσεις των δανειστών μάθαμε να τη θεωρούμε άσκοπο παλικαρισμό, που προσιδιάζει στους ακραίους του πολιτικού φάσματος. Mόνο αυτοί μπορούν να μεγαλαυχούν εκ του ασφαλούς ξέροντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να δοκιμαστούν στις ευθύνες της εξουσίας. Tα δύο κόμματα που κυβερνούν σήμερα τη χώρα, η «ριζοσπαστική» Aριστερά και οι «ανεξάρτητοι» Eλληνες, επαγγέλλονταν επίσης ως αντιπολίτευση να «σκίσουν» τα Mνημόνια, να οικοδομήσουν μια σώφρονα και υγιή οικονομία βασισμένη στη δραχμή, και άλλα ηχηρά παρόμοια. Oταν όμως γεύτηκαν την εξουσία, έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους ακόμα και τη δημοψηφισματική εντολή του λαού για υπεράσπιση της συλλογικής αξιοπρέπειας.

Κων. Μητσοτάκης, πολιτικός από άλλα «υλικά»

 

του Αλέξη Παπαχελά

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης «έφυγε» και σήμανε πραγματικό τέλος εποχής. Ηταν φτιαγμένος από άλλα «υλικά». Μόνο αυτά που έζησε ο ίδιος μπορούν να δημιουργήσουν έναν τόσο μοναδικό άνθρωπο. Από τις ώρες αναμονής σε ένα κελί για την εκτέλεση από τους Γερμανούς και μετά, βίωσε εμπειρίες που οι μετέπειτα γενιές μόνο από βιβλία θα μάθουν. Ηταν η πιο περίπλοκη, ίσως και η πιο αδικημένη, περίπτωση ηγέτη της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ηταν ένας Ευρωπαίος statesman, που στεκόταν με άνεση και αυτοπεποίθηση δίπλα στους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες της γενιάς του. Κατεξοχήν εκπρόσωπος της σχολής του ρεαλισμού στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική, πήρε πολλές φορές προωθημένες θέσεις που του κόστισαν πολιτικά. Δεν τον ένοιαζε, όμως, να «μπαίνει στη φωτιά» με μια υπεραισιόδοξη αυτοπεποίθηση. Ηταν σκληρός πολιτικός αντίπαλος, αλλά ήξερε το κόστος των μεγάλων διχασμών για τον τόπο. Η ομιλία του στη Βουλή λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη είναι ένα μάθημα για όλους μας, ειδικά για την ιστορική φάση που διανύουμε. Ηταν ίσως η κορυφαία στιγμή του.

Τα 100 χρόνια JFK και το κενό της Αμερικής

Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από έναν αιώνα. Η δολοφονία του 46 χρόνια μετά, συμβολίζει την αιώνια ζωή του ατελούς έργου, τον μύθο που κανείς δεν μπόρεσε να καλύψει. Οι ΗΠΑ αναζήτησαν τον «Νέο Κένεντι» σε επόμενους προέδρους για να καταλήξουν στον «αντι-Κένεντι» Ντόναλντ Τραμπ...

Είναι ένα κενό στην καρδιά της Αμερικής -γράφει ο πιο «Αμερικανός» από τους αρθρογράφους της Repubblica, Βιτόριο Ζουκόνι- που κανένας δεν μπόρεσε να πραγματικά καλύψει. Είναι το κενό που άφησε ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, ο πρόεδρος που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από εκατό χρόνια στη Μασαχουσέτη για να αφήσει την τελευταία του πνοή 46 χρόνια αργότερα χτυπημένος από τις σφαίρες του Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ στο Ντάλας.
Από αυτήν την άποψη, ο JFK συμβολίζει την αιώνια ζωή του ατελούς έργου. Ο Κένεντι είναι ο μύθος που, όπως όλοι οι μύθοι, δεν υπήρξε ποτέ και γι’ αυτό θα υπάρχει για πάντα.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και τα περίεργα παιχνίδια της Ιστορίας

 

του Άγγελου Κωβαίου

«Τι θα γινόταν αν…» δεν σημαίνει τίποτε στην πολιτική και στην πορεία μίας χώρας. Ομως ο θάνατος του πρώην Πρωθυπουργού προσφέρει μία ευκαιρία να αναλογιστούμε τι έχει πάει στραβά σε αυτή τη χώρα

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρωταγωνίστησε σε τόσες πολλές και κρίσιμες στιγμές της νεότερης Ιστορίας μας, που μοιραία αναρωτιέται κανείς με αφορμή τον θάνατό του: «τι θα γινόταν αν…».
Τι θα γινόταν, για παράδειγμα, αν στα Ιουλιανά του ’65 είχε επικρατήσει η δική του κατευναστική γραμμή και όχι η «γροθιά στο μαχαίρι» και η ρήξη με το παλάτι, για την οποία είχε πείσει τον Γεώργιο Παπανδρέου ο Ανδρέας;
Η ιστορία εκείνη είναι πολύ πιο σύνθετη από ό,τι έχει επικρατήσει στο μυαλό πολλών. Ο Μητσοτάκης ήταν ο «προδότης», ο «δολοπλόκος», ο «κακός» της Ιστορίας. Ο Ανδρέας και ο Γέρος είχαν αυτομάτως την ιστορική δικαίωση εξασφαλισμένη.
Και όμως, ο Μητσοτάκης, αν και «αρχιαποστάτης», δεν έγινε ποτέ πρωθυπουργός στις κυβερνήσεις της περιόδου εκείνης.
Με κάποιον περίεργο τρόπο, η Ιστορία και τα στερεότυπα που επικράτησαν στη χώρα – ειδικώς μετά την χούντα – χρέωναν τα πάντα στον Μητσοτάκη. Και απήλλασαν από τα πάντα τον Ανδρέα.
Ηταν όμως οι δυό τους οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο ένας δεν υπήρχε χωρίς τον άλλον. Γι’ αυτό και  εκείνη η περίφημη φράση του Ανδρέα, που είχε χαρακτηρίσει «Εφιάλτη» τον Μητσοτάκη όταν εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ τον Σεπτέμβριο του ’84, στην ουσία ήταν τα καλύτερα διαπιστευτήρια για τον πολιτικό αντίπαλο.

Η Αθήνα έχει πάθει… τρέξιμο

 

 

του Κοσμά Βίδου

Χθες ήταν το «Lighting up Athens». Κεντρικοί δρόμοι της πρωτεύουσας έκλεισαν από τις 8 ως τις 11 το βράδυ για να περάσουν δρομείς με φακούς στο κεφάλι. Θα μπορούσε να είναι μια πρωτότυπη δράση στον επιβαρυμένο αστικό ιστό, αν δεν είχαν προηγηθεί τους τελευταίους μήνες: ο «8ος αγώνας δρόμου και περιπάτου Greece Race for the cure», ο «Γύρος της Αθήνας», ο «Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας», ο «Athens Santa Run» (με τους δρομείς να τρέχουν με αγιοβασιλιάτικη περιβολή ένεκα Χριστουγέννων), η «Λεωφόρος Δρομέων», το «3rd Lycabettus Run», ο «Ημιμαραθώνιος 2017», ο «24ος ποδηλατικός γύρος»… Και όλο και κάτι ξεχνάω. Αν δεν χορτάσατε τρέξιμο και άθληση έρχεται, στις 26 Ιουνίου και το «SNF Run – Running into the future» για να κλείσουν για άλλη μία φορά οι κεντρικοί δρόμοι.
Ναι, αυτού του είδους οι διοργανώσεις είναι της μόδας και γίνονται σε όλο τον κόσμο. Ναι, είναι κακό να διαμαρτύρεσαι και να μιζεριάζεις για κάτι που δίνει χαρά σε τόσους ανθρώπους –σε εκείνους που συμμετέχουν (και σε εκείνους που βρίσκουν την ευκαιρία να διαφημιστούν). Ναι, ο αθλητισμός είναι υγεία και πρέπει να παρέχουμε ευκαιρίες στον πολίτη να αθλείται, να ψυχαγωγείται, να εκτονώνεται. Και ναι το μήνυμα της άμιλλας, του ευγενικού αγώνα, της προσπάθειας να βελτιώσεις την σωματική (και ψυχολογική σου) κατάσταση, δεν μπορεί παρά να είναι θετικό. Ομως, κάποιος πρέπει να σκεφτεί και τους κατοίκους του κέντρου που κάθε λίγο και λιγάκι αναγκάζονται να προσαρμόζουν τη ζωή τους ανάλογα με το ποιος και πού τρέχει.

Βίκτωρ Ουγκώ: Το όνειρο είναι το ενυδρείο της νύχτας

 

O Βίκτωρ Ουγκώ, ποιητής και μυθιστοριογράφος, σημαντική φυσιογνωμία του Ρομαντισμού στη Γαλλία που πρέσβευε με τα έργα του τις αξίες της γαλλικής επανάστασης.

Τα πιο σημαντικά βιβλία του "Οι Άθλιοι" και η "Παναγία των Παρισίων" είναι γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ας θυμηθούμε μερικές από τις πιο σημαντικές φράσεις του για τη ζωή, που εμπεριέχουν όλη τη μεγάλη σοφία του. Υπήρξε επίσης ένας συνεπής αναγνώστης των Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων ...
Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις.
Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή.
Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η πεποίθηση ότι μας αγαπούν.
Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η διαπίστωση ότι μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε, ή, μάλλον, παρά το γεγονός ότι είμαστε αυτό που είμαστε.
Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα. Ο εγκληματίας το διαπράττει.
Η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους και η ευημερία δημιουργεί τέρατα.
Οι καλύτερες καρδιές τυχαίνει καμιά φορά να είναι πολύ σκληρές.
Η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι θλιμμένος.
Σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να υποκλινόμαστε, η μεγαλοφυΐα, και ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να πέφτουμε στα γόνατα, η καλοσύνη
Βλέπεις φλόγα στα μάτια των νέων. Μα στα μάτια των γέρων, βλέπεις φως.
Ο άνθρωπος είναι μια φυλακή όπου η ψυχή παραμένει ελεύθερη.
Όταν ο ποιητής ζωγραφίζει την κόλαση, ζωγραφίζει τη ζωή του.
Ακόμα και η πιο σκοτεινή νύχτα θα τελειώσει και ο ήλιος θα ανατείλει ξανά.
Το διάβασμα είναι όπως η τροφή και το νερό. Το πνεύμα που δεν διαβάζει χάνει βάρος, όπως ένα σώμα που δεν τρώει.
Ποιητής είναι κάποιος που σκέφτεται κάτι άλλο.
Άραγε ποιας πεταλούδας είναι η κάμπια αυτή η γήινη ζωή μας;
Το όνειρο είναι το ενυδρείο της νύχτας.
Η Γαλλική Επανάσταση ήταν το πιο σημαντικό βήμα για το ανθρώπινο γένος από την έλευση του Ιησού Χριστού.
Η αγάπη είναι η κραυγή της αυγής. Η αγάπη είναι ο ύμνος της νύχτας.

Οταν η Μελάνια Τραμπ συνάντησε τον μικρό Δημήτρη με τη νέα καρδιά

Τέλος καλό φαίνεται να έχει η ιστορία του τρίχρονου Ελληνα που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Bambino Gesù» της Ρώμης και την περασμένη εβδομάδα δέχτηκε την επίσκεψη της Πρώτης Κυρίας των ΗΠΑ. Το μόσχευμα βρέθηκε και η επέμβαση έγινε με επιτυχία

Μοιάζει λίγο με παραμύθι -από εκείνα με το καλό τέλος- η ιστορία του τρίχρονου Δημήτρη ο οποίος είχε μεταφερθεί τον περασμένο Δεκέμβριο από το Ωνάσειο στη Ρώμη, στο παιδιατρικό νοσοκομείο «Bambino Gesù», περιμένοντας μόσχευμα για μεταμόσχευση καρδιάς. Την περασμένη Τετάρτη βρέθηκε τελικά δότης και η επέμβαση έγινε με επιτυχία, όπως αναφέρει η Corriere della Sera.
Είναι μία ιστορία δυνατή αυτή του μικρούλη Δημήτρη, με αγωνία, ανατροπές, ανησυχία και στο τέλος ανακούφιση. Από τις γραφειοκρατικές δυσκολίες για να φτάσει από το Ωνάσειο στο «Bambino Gesù» της Ρώμης ως τη δύσκολη αναμονή για να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα. Και στο τέλος 12 ώρες χειρουργικής επέμβασης. Ενδιάμεσα μία απροσδόκητη επίσκεψη, αυτή της πρώτης κυρίας των ΗΠΑ.

Μια εμπειρία Πανελλαδικών Εξετάσεων

 

Νικόλαος Κόϊος, Συντονιστής Περιεχομένου της Πεμπτουσίας

Διανύουμε μία από τις πιο πιεστικές περιόδους της μαθητικής ζωής στην χώρα μας, αυτή των πανελλαδικών εξετάσεων. Όπως διαμορφώνεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα, εδώ και δεκαετίες οι μαθητές των ελληνικών σχολείων ήδη από την πρώτη Λυκείου οργανώνονται με σκοπό την επιτυχία σε αυτές τις εξετάσεις. Σε πολλές από τις ενορίες της Εκκλησίας μας γίνονται ιδιαίτερες προσευχές, παρακλήσεις, ακόμη και αγρυπνίας προς ενίσχυση των μαθητών που δίνουν αυτόν τον σκληρό αγώνα, ο οποίος θεωρείται καθοριστικός για την μετέπειτα πορεία ολόκληρης της ζωής καθενός. Η αγωνία, όσο οι ημερομηνίες πλησιάζουν, κορυφώνεται και ο παράγων άγχος, καταλυτικός πολλές φορές εμφανίζεται ιδιαίτερα απειλητικός. Οι ειδικοί ψυχολόγοι δίνουν κάποιες ιδιαίτερα χρήσιμες συμβουλές για την διαχείριση της στρεσσογόνου αυτής κατάστασης, τόσο από μέρους των ιδίων των υποψηφίων όσο και των οικείων τους.

Νέοι, βία και ποδοσφαιρικός φανατισμός

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Οι νέοι δεν είναι συμβιβασμένοι με την ήττα. Θέλουν να κερδίζουν, κάποτε ανεξαρτήτως του τρόπου. Αυτό διαφαίνεται συχνά στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, αθλήματα ιδιαίτερα αγαπητά. Εκτός του ότι όλοι όσοι ασχολούνται ως θεατές με αυτά, έχουν άποψη, χωρίς συνήθως να γνωρίζουν καλά τους κανονισμούς, αλλά και χωρίς να καταλαβαίνουν ότι σ’  ένα παιχνίδι δεν συμμετέχουν αλάθητοι άνθρωποι, διαφαίνεται και ένας έντονος φανατισμός στην παρακολούθηση των αγώνων, όπως και στα πριν και στα μετά. Και επειδή ο αθλητισμός διασώζει έντονα το αίσθημα «του ανήκειν» σε μία εποχή στην οποία οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι μπορούν να δώσουν εύκολα τον εαυτό τους κάπου και να μην εισπράξουν αδιαφορία και περιφρόνηση, συνδέεται με το δόγμα: «να κερδίσω με κάθε τρόπο». 

Διότι δεν είναι μόνο η ομάδα που κερδίζει, αλλά και ο οπαδός μαζί της. Αυτός που μπορεί την ίδια στιγμή να ειρωνευτεί τους οπαδούς της άλλης ομάδας στο Διαδίκτυο. Να αισθανθεί σπουδαίος, επειδή η ομάδα του νίκησε, ή αδικημένος, επειδή η ομάδα του ηττήθηκε. Δύσκολα αναγνωρίζει στην άλλη ομάδα ότι ήταν καλύτερη ή έπαιξε καλύτερα. Συνήθως επικρατεί η αντίληψη της αδικίας. Επειδή δεν μου αρέσει να χάνω, δεν πρέπει και να χάσω. Αλλά κι αν ακόμη συμβεί αυτό, ο αντίπαλος δεν είναι τίμιος. Ή δικαιούμαι να κερδίσω, επειδή στο παρελθόν αδικήθηκα και τώρα μπορώ να ανταποδώσω το άδικο με άδικο. 

Ὁμολογία Γλέζου

 

Τοῦ ἱεροκήρυκος ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη
Θεωρεῖται ἱστορικὸ στέλεχος τῆς ἀριστερᾶς. Πρόκειται γιά τὸ Μανώλη Γλέζο, πού ἔχει χρηματίσει βουλευτής, εὐρωβουλευτὴς καὶ δήμαρχος στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὴν Ἀπείρανθο Νάξου. Πάντοτε ζωηρὸς καὶ ἐν­θουσιώδης, παρ᾽ ὅλη τὴν προχωρημένη ἡλικία του (ὑπερενενηκοντούτης).

• Τὸ κατόρθωμά του κατὰ τὴ Γερμανικὴ κατοχή, ποὺ κατέβασε τὴ Γερμανικὴ σημαία ἀπό τὴν Ἀκροπολι, ὄχι μόνο τὸν ἀνέδειξε ἥρωα, ἀλλὰ καὶ τὸν κατέστησε ζωντανὸ θρύλο.
• Τὸν διεκδικοῦν γιὰ δικό τους ὅλες οἱ ἀριστερὲς καὶ κομμουνιστικὲς παρατάξεις. Ἀλλ’ ὅπως φαίνεται, ὁ ἥρωας στὰ βάθη του εἶναι Ἕλληνας πατριώτης καὶ Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος. Πολλὲς φορὲς ἔχει προβῆ σὲ ὑπεράσπισι τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῆς προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας στὴ ζωὴ τοῦ ἔθνους, κάτι πού οἱ ἄθεοι ἀριστεροὶ ἀρνοῦνται. Πρόσφατο παράδειγμα τὰ ὅσα εἶπε γνωστὸς ἀριστερὸς ἐναντίον τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἐξ ἀφορμῆς προτάσεως νὰ ὀνομασθῆ ἡ Ἰονία ὁδός, «ὁδὸς Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ»!
• Σὲ ἀντίθεσι μὲ τὰ ὅσα ἄθλια στόματα ἄθεων ἐκσφενδονίζουν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς χριστιανικῆς πίστεως τῶν ἡρώων τῆς Φυλῆς μας, ὁ Μανώλης Γλέζος εὐκαίρως ἀκαίρως φανερώνει τὸ χριστιανικό του «πιστεύω»

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Του Στέφανου Δορμπαράκη

Η καμπάνα μόλις είχε σημάνει για το κάλεσμα των μοναχών στην εωθινή ακολουθία. Ο μοναχός Ησύχιος για ακόμη μία φορά έμπαινε με αρκετή δυσκολία στο καθολικό του ναού σέρνοντας, όπως συνήθιζε άθελά του τα τελευταία χρόνια, τα λεπτοκαμωμένα γερασμένα πόδια του προκαλώντας έτσι την αναστάτωση των περισσοτέρων μοναχών. Ορισμένοι τον κοίταξαν περιφρονητικά. Άλλοι δεν καταδέχτηκαν ούτε το βλέμμα τους να του ρίξουν, αρκούμενοι στο να μουρμουρίζουν κάτι μέσα από τα δόντια τους. 

Δεν ήταν αυτή όμως η κύρια αιτία αναστάτωσης. Εκείνο που προκαλούσε περισσότερο τους άλλους μοναχούς ήταν η έντονη μυρωδιά του τσιγάρου που αναδυόταν από τα βρωμισμένα ράσα του και από τη λευκοκιτρινισμένη γενειάδα του. Δεν μπορούσαν να ανεχτούν οι εν Χριστώ αδελφοί του ότι καλόγερος τέτοιας μεγάλης ηλικίας – ογδόντα τεσσάρων ετών και με έκδηλα τα σημάδια της φθοράς του χρόνου πάνω του – ήταν μπλεγμένος μ’ ένα τέτοιο πάθος, που οδηγούσε κάποιους πιο ασθενείς στη συνείδηση να ξεπερνούν τα όρια της αποστροφής του και να φτάνουν μερικές φορές στον εμπαιγμό και την προσβολή του προσώπου του. 

Τι κι αν που ο Ησύχιος ήταν από τους παλαιοτέρους στο μοναστήρι; Η βρωμιά που άφηνε πίσω του είχε κάνει πολλούς όχι μόνο να μην τον αποδέχονται, αλλά και να μην τον σέβονται καθόλου. 

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Ένα εξαιρετικό βιβλίο του Πατρός Γεωργίου Δορμπαράκη γνώστου συγγραφέα και εκπαιδευτικού.
Όπως σημειώνεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: "Πρόκειται για αληθινές ιστορίες, οι οποίες διαδραματίστηκαν είτε στα παλαιά χρόνια είτε στα νεώτερα, της εποχής μας, άλλες σε σχέση με εμάς άλλες σε σχέση με άλλους αδελφούς, και η αλήθεια των οποίων έγκειται στον πυρήνα όσων διαπραγματεύονται και όχι σε όλη την έκτασή τους... Με απώτερο σκοπό να υπάρξει ωφέλεια....

Πατέρας και βρέφος: Σχέση δυνατού δεσμού

Η λογοπεδικός Χαρά Καραμήτσου γράφει για το ένα τρυφερό άγγιγμα που είναι αρκετό για να δημιουργήσει ισχυρούς ψυχικούς δεσμούς μεταξύ τους, με λίγα λόγια αυτό που λέμε χημείαΞέρετε ότι η στενή σωματική επαφή, ο πιο απλός και αποτελεσματικός τρόπος επαφής του πατέρα με το μωρό του είναι αρκετός για να δημιουργήσει ισχυρούς ψυχικούς δεσμούς μεταξύ τους; Αυτό που λέμε χημεία; Γνωρίζετε ότι το είδος αυτών των συναισθηματικών ανταλλαγών που αναπτύσσουν μεταξύ τους θα καθορίσει τόσο την ποιότητα όσο και τη λειτουργικότητα του δεσμού τους; Τα τρυφερά αγγίγματα, τα χάδια, με άλλα λόγια οι επαφές είναι ικανές να απελευθερώνουν την ωκυτοκίνη, μια ορμόνη που παράγεται στον οπίσθιο λοβό της υπόφυσης, στη βάση του εγκεφάλου, και επηρεάζει τον κοινωνικό δεσμό των ανθρώπων. Ονομάζεται και ορμόνη του «συναισθηματικού συνδέσμου» γιατί δημιουργεί αισθήματα οικειότητας και παίζει ουσιαστικό ρόλο στη διευκόλυνση αυτής της έλξης και της μακροχρόνιας ταύτισης όχι μόνο της μητέρας με το μωρό της, αλλά κυρίως του πατέρα με αυτό. Η συχνή επαφή ανάμεσα στους δύο μπορεί επίσης να τονώσει την αύξηση των οπιoειδών (ορμόνες της ευχαρίστησης) που δρουν ως ασπίδα κατά του άγχους. Η απελευθέρωση των οπιοειδών στο μωρό μπορεί να προαχθεί και από τη μυρωδιά του αρώματος του πατέρα, τη φωνή και τις εκφράσεις του προσώπου του, τις αγκαλιές και τα φιλιά του. Τέλος, οι ποιοτικές επαφές με το μωρό ενθαρρύνουν την παραγωγή μιας αντιδιουρητικής ορμόνης, της βαζοπρεσίνης, που έχει επιστημονικά τεκμηριωθεί ότι ενισχύει και αυξάνει τη διάθεση του πατέρα να μένει στο σπίτι με την οικογένειά του. Γι’ αυτό και συχνά την περιγράφουν ως ορμόνη της «μονογαμίας».

Υπόθεση Πολκ, 69 χρόνια μετά…

 

του  Γ. Κ. Καρατζά

Ο Γιάννης Μαρής, ο Έντμουντ Κίλι, ο Στάθης Ευσταθιάδης, ο Τζων Ιατρίδης και άλλοι ξόδεψαν πολύ μελάνι για ένα πολιτικό έγκλημα, που παραμένει ανεξιχνίαστο
Τέτοιες μέρες, πριν από 69 χρόνια: Μάιος 1948, Θεσσαλονίκη. Στα χρόνια του Εμφύλιου Πολέμου, στην αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Το πτώμα ενός άνδρα βρίσκεται να επιπλέει στα νερά του Θερμαϊκού Κόλπου. Έτσι γράφεται η πρώτη σελίδα του φακέλου της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ. Τον Δεκέμβριο του 2016 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα ένα βιβλίο με αναφορά σε μια δημοσιογραφική έρευνα -ουσιαστικά αναψηλάφηση της υπόθεσης Πολκ-, που άρχισε το 1948 και ολοκληρώθηκε μόλις το 1977 στις σελίδες της εφημερίδας «Ακρόπολις», όπου και δημοσιεύτηκε πλήρης, σε 16 συνέχειες.
Στο εξώφυλλο της έκδοσης φιγουράρουν τα ονόματα των δημοσιογράφων και συγγραφέων της έρευνας: του Γιάννη Μαρή και του Γιώργου Λεονταρίτη. Ο δεύτερος, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ήταν βοηθός στην έρευνα του Μαρή, το 1977 - μια έρευνα που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια. Η έρευνα για την υπόθεση Πολκ. Μια από τις πιο πολυσυζητημένες και σκοτεινές υποθέσεις της μεταπολεμικής περιόδου, μέσα στο καμίνι του Εμφυλίου Πολέμου. Η υπόθεση της ανεξιχνίαστης μέχρι σήμερα δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου στη Θεσσαλονίκη

Τρέχοντας για τον πολιτισμό

 

Με αφετηρία το Παναθηναϊκό Στάδιο και τέρμα το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, συμμετέχουμε και φέτος στους βραδινούς αγώνες δρόμου των 10 και 6 χιλιομέτρων

Την Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017 θα διεξαχθεί ο βραδινός αγώνας δρόμου “SNF RUN: Τρέχοντας προς το Μέλλον”, που θα πραγματοποιηθεί φέτος για τρίτη συνεχή χρονιά. Ο αγώνας εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Summer Nostos Festival (SNFestival), το οποίο διοργανώνεται και χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) προσφέροντας μία εβδομάδα δωρεάν εκδηλώσεων για όλους, από τις 18 έως τις 25 Ιουνίου, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ).Το SNF RUN θα πραγματοποιηθεί κατά τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ολυμπιακής Ημέρας, με δωρεάν συμμετοχή για όλους, ξεκινώντας από το Παναθηναϊκό Στάδιο και τερματίζοντας στο Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, μέσω του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.

Το παιδάκι που πηγαίνει στον τάφο του αδερφού του και του λέει για την ζωή του

Ο μικρός Walker συχνά επισκέπτεται τον τάφο του δίδυμου αδελφού του για να του μιλήσει για τα όσα «σημαντικά» συμβαίνουν στην έως τώρα σύντομη ζωή του και που εκείνος κρίνει ότι θα πρέπει να τα μοιραστεί με τον αδελφό του.
Η αλήθεια είναι ότι είναι μια πολύ θλιβερή ιστορία.
Ο δίδυμος αδερφός του 9χρονου αγοριού πέθανε στη μήτρα στην ηλικία των 24 εβδομάδων από το  twin transfusion syndrome, το οποίο και συμβαίνει πολύ σπάνια, όταν τα δίδυμα μοιράζονται ένα πλακούντα.
Αυτό που γίνεται σε τέτοιες περιπτώσει είναι ότι το ένα δίδυμο παίρνει περισσότερο αίμα από το άλλο, πράγμα που τελικά επιφέρει τον θάνατο του άλλου εμβρύου.
Για τη μητέρα τους το τραγικό αυτό γεγονός, την σημάδεψε όπως θα ήταν και λογικό άλλωστε. Αυτή και ο σύζυγός της δεν είχαν ποτέ ακούσει για αυτό το σπάνιο σύνδρομο και το να χάσει ένα μωρό βέβαια με αυτόν τον τρόπο ήταν τρομερά σκληρό.
Αλλά Walker ήταν ένα υγιές και χαριτωμένο μωρό! Και αυτό ήταν τελικά το σημαντικό για την Μπρουκ. Το ότι ο Walker γνώριζε για τον δίδυμο αδελφό του, ακόμα κι αν ποτέ δεν συναντήθηκαν.