Μονομαχία σε κενό «νοήματος»

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η καταγγελία δεν προήλθε από δημοσιογράφο ούτε από ιδιώτη αρθρογράφο – «είδη» παντελώς αμελητέα για τους ασκούντες την εξουσία. Προήλθε (και δεν είναι η πρώτη φορά) από ανώτατο κρατικό λειτουργό επιφορτισμένον να ασκεί, εκ μέρους της κοινωνίας και για την προστασία της, τον έλεγχο της δημόσιας διοίκησης.
Βεβαίως, στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, η καμουφλαρισμένη με δημοκρατικές επιφάσεις δικτατορική κομματοκρατία περιφρονεί απροσχημάτιστα κάθε θεσμό προστασίας του πολίτη από την αυθαιρεσία της εξουσίας. Φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και τη μέγιστη κοινωνική κατάκτηση, το Συμβούλιο της Επικρατείας, να την αμφισβητούν απροσχημάτιστα (και ατιμώρητα) υπουργοί του σημερινού, διεκπεραιωτικού αλλοδαπών εντολών, κυβερνητικού σχήματος. Να τους εξοργίζει (αντί να τους ενθουσιάζει ως δημοκράτες) η «παρέμβαση της Δικαιοσύνης στον τρόπο που η κυβέρνηση νομοθετεί».

Ο αυταρχισμός του κουδουνιού

 

 Τζίνα Δαβιλά

Κάθε πρωί στις 8 και δέκα, ντριιιιιν το κουδούνι από το διπλανό σχολείο. Αναμενόμενο.
Ο διευθυντής μέσω μικροφώνου–μεγαφώνου καλημερίζει, λέει, λέει, λέει, δίνει το μικρόφωνο στη μαθήτρια που θα εκτελέσει το χρέος της προσευχής, ξαναπαίρνει το μικρόφωνο, δίνει παραγγέλματα «ανάπαυση-προσοχή-ανάπαυση-προοοσχή» και αρχίζει την κατήχηση για το πώς θα πρέπει να κυλήσει η μέρα.
Μέχρι εδώ καλά, ναι; Περίπου, λέω εγώ, αλλά είμαι και μυστήριο τρένο, άρα…
Διάλειμμα πρώτο. Ξανά ο διευθυντής με το μικρόφωνο ανά χείρας, ξανά παραινέσεις και κατήχηση και αλίμονο αν κάτι υποπέσει στην αντίληψή του.
«Εεεε, εσύ εκεί … ναι, ναι, εσύ με το πράσινο μπλουζάκι… ναι, σε σένα μιλάω, φύγε από κει».
«Σας είπα μην τρέχετε. Για ελάτε όλοι εδώ. Έβρεξε. Ήσυχα, σιγά θα ανέβετε τις σκάλες όταν χτυπήσει το κουδούνι, θα κάνετε τούτο, θα κάνετε κείνο… κ.λπ. κ.λπ.».

Βρέφη εγκλωβισμένα στα αζήτητα μαιευτηρίων

 

 ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

Αυτή τη στιγμή στο νεογνολογικό τμήμα του ΓΝΑ «Αλεξάνδρα» φιλοξενούνται περίπου 45 μωρά. Τις επόμενες ημέρες, αφού λάβουν την απαραίτητη φροντίδα, τα περισσότερα από αυτά θα φύγουν στην αγκαλιά των γονιών τους για το σπίτι. Οχι όλα. Δεκατέσσερα από τα βρέφη θα παραμείνουν στη θέση τους για μήνες κι ας μην ασθενούν. Ούτε ακριβώς «χωρίς οικογένεια» ούτε ακριβώς με οικογένεια, είναι τα παιδιά που λιμνάζουν στις τρύπες του συστήματος πρόνοιας.
Πρόκειται για παιδιά που, κατόπιν εισαγγελικής εντολής λόγω διαφόρων κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, βρίσκονται σε αναμονή έως ότου προωθηθούν για φιλοξενία σε ιδρύματα όπως το Κέντρο Προστασίας Παιδιού «Η Μητέρα» και το Αναρρωτήριο Πεντέλης. Τα εννέα από αυτά προέρχονται από μητέρες-χρήστριες που δεν μπορούν να τα φροντίσουν και τα υπόλοιπα από γυναίκες που ήρθαν, γέννησαν και έφυγαν χωρίς το μωρό τους. Ωστόσο, καθώς τα δύο ιδρύματα αντιμετωπίζουν επιτακτικά προβλήματα υποστελέχωσης –έχουν κλείσει ολόκληρες πτέρυγες– η αναμονή μπορεί να διαρκέσει έως και πολλούς μήνες. Σε περιπτώσεις, πάνω από χρόνο.

Ο καθηγητής κι η πόρνη

 

 Άννα Κουρουπού 

Αν ήταν λίγο δίκαιη η κοινωνία που ζούμε, θα έπρεπε από προχθές να φιγουράρουν τα πρόσωπα των καθηγητών-παιδεραστών σε όλα τα περίπτερα και σε όλες τις τηλεοράσεις.
Δεν είναι όμως και το ξέρουμε.
Θεωρεί ο κ. Λοβέρδος και το Υπουργείο Παιδείας -είναι ακόμη και Θρησκευμάτων;- ότι μια κοπέλα, χρήστρια ναρκωτικών ουσιών, είναι πιο επικίνδυνη από έναν καθηγητή που είναι παιδεραστής.
Πολύ φοβάμαι ότι και πολλοί γονείς θα σκέφτονται έτσι, γιατί πάντα το κακό δεν θα έρθει σε εμάς.
Είδατε όμως; Βρίσκονται ανάμεσά μας. «Διδάσκουν» τα παιδιά σας τη στιγμή που τα φαντασιώνονται γυμνά στα γλειώδη χέρια τους. Ξυπνήστε μωρέ!

Δημητριάδος Ιγνάτιος: "Οι αρχέγονοι Χριστιανικοί πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής καλούν σε αφύπνιση"

Ο θρησκευτικός φανατισμός δεν αποτελεί φαινόμενο μόνον των ημερών μας. Δυστυχώς, είναι άφθονο το αίμα που χύθηκε στο πέρασμα των αιώνων, στο όνομα ενός Θεού. Πολλοί μάλιστα, σοκαρισμένοι από τις εικόνες με αποτρόπαιες πράξεις που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, φθάνουν στο σημείο να καταλογίσουν συλλήβδην στο φαινόμενο «θρησκεία» όλο το μίσος και την κτηνωδία, που γνώρισε η ανθρώπινη ιστορία. Πιστεύουν μάλιστα πως, αν στη θέση της επικρατήσει ο ορθολογισμός και η αποΐεροποίηση των πάντων, η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί σε δρόμους ειρήνης και ανοχής.

Επανάγαγε εις το βάθος

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Οι άνθρωποι είμαστε συνήθως προσκολλημένοι στον εαυτό μας, στο πρόγραμμά μας, σ’ αυτά που βλέπουμε. Δεν θέλουμε να ρισκάρουμε, να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα στη ζωή μας. Μόνο σε ό,τι αφορά τις απολαύσεις μας, την άσκηση των δικαιωμάτων μας είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κάποια βήματα που θα μας βγάλουν από τη ρουτίνα μας. Συνήθως έχουμε την αίσθηση ότι εμείς γνωρίζουμε, ότι εμείς έχουμε κάνει ό,τι χρειάζεται, ότι τελικά καλά είμαστε όπως είμαστε. Και δεν τολμούμε να προχωρήσουμε στην αναζήτηση ενός άλλου νοήματος στη ζωή μας, το οποίο θα πηγάζει από την ανάγκη της ύπαρξής μας να μην παραδοθεί στον συμβιβασμό, στην ηττοπάθεια. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι οι οποίοι λειτουργούν με επιπολαιότητα στη ζωή τους ή παρασύρονται από συγκυρίες και ανθρώπους που τους οδηγούν με ψεύτικες υποσχέσεις στην καταστροφή. Εκεί χρειάζεται η σύνεση. Όμως η όποια σύνεση δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια στασιμότητα που θυμίζει προσμονή θανάτου.

Αὐτό θά πεῖ δημοκρατία

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

- Νά ντύνεται (ἤ μᾶλλον νά γδύνεται) ἡ καθεμία ὅπως καί ὅσο θέλει, νά πηγαίνει στήν ἐργασία της μέ ἐνδυμασία παραλίας ἀλλά:
Νά θεωρεῖται ἀπρεπές ἐσύ νά τήν κοιτάζεις!
- Νά σοῦ ἀπαιτεῖ ὁ οἱοσδήποτε νά τόν ἀποκαλεῖς «κύριο» καί νά τοῦ μιλᾶς στόν πληθυντικό ἀλλά:
Νά μπορεῖ νά βρίζει ἀτιμώρητα «τό Χριστό σου καί τήν Παναγία σου».

- Νά σέ προσπερνᾶ ὁ ἐπιτήδειος γιά νά προλάβει τό γωνιακό τραπεζάκι τοῦ κέντρου, ὥστε νά ἔχει τήν ἡσυχία του ἀλλά:
Νά τό θεωρεῖ φυσικό ν’ ἀφήνει τά πιτσιρίκια του χωρίς ἔλεγχο νά παίζουν γύρω σου μέχρι πού ν’ ἀναγκασθεῖς νά φύγεις.

- Νά σέβεσαι τήν διπλανή σου στό κάθισμα τοῦ τραίνου ἀλλά:
Αὐτή νά θεωρεῖ πώς δικαιαῦται νά τηλεφωνεῖ μεγαλοφώνως μέ τό κινητό της σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς διαδρομῆς.

Σερφάροντας στα κύματα των ανθρώπων

 

 Ρέα Βιτάλη 

Δεν βγάζουν μόνο οι θάλασσες κύματα. Βγάζουν και οι άνθρωποι. Εκεί να δεις κύμα! Μπορεί και οι μέρες μας να είναι, μέρες κυμάτων. Πολλές φορές, στα σχόλια των κειμένων, σηκώνονται κάτι κύματα! Κι αρκετές φορές που έχει τύχει να συναντήσω κάποιον από σας, τους αναγνώστες εννοώ, πάντα η κουβέντα θα φτάσει και σ΄ αυτό το σημείο. Πώς αλήθεια νιώθω; Αν επηρεάζομαι; Πώς το παλεύω;
Λέω να σας πω μια ιστορία. Όλα ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα. Πάλευα με έναν έφηβο. Η εφηβεία κι αν βγάζει κύμα! Και ‘γω ως ανυποψίαστα ανόητη, όπλα-παλάσκες... Χίμηξα με μιας κατά πάνω του. Κύμα πάνω στο κύμα. Σιγά μην τα βγάλεις έτσι πέρα!... Κατάκοπη βγήκα εγώ και μόνο. Αήττητη η εφηβεία. (Μόνο η βλακεία την ξεπερνάει). Την επόμενη μέρα συνάντησα έναν «πολύτιμό» μου. Είπαμε και τι δεν είπαμε. Μετά η κουβέντα πήγε στα παιδιά μας. Και οι δυο τότε, γονείς εφήβων. «Μερικές φορές νομίζω… Πώς να στο πω; Ότι τα παιδιά ξεβράζουν ένα κύμα, που μου είναι αδύνατον να το ταξιδέψω. Με ξεπερνάει. Θεόρατο.

Σκύλοι δίνουν την πιο δυνατή αγκαλιά στα αφεντικά τους! (φωτογραφίες)

Απίστευτο Δέσιμο.

Μια αγκαλιά είναι πολύτιμη έτσι ή αλλιώς κι όταν πρόκειται για σκυλίσια αγκαλιά τότε αποκτά ιδιαίτερη αξία. 

Από αγάπη, από φόβο, από τρυφερότητα, από άγχος ακόμα και από φόβο τα σκυλιά που θα δείτε στη συνέχεια ανοίγουν την αγκαλιά τους και βάζουν μέσα το αφεντικό τους, δείχνοντας με τον τρόπο τους ποικίλα συναισθήματα. 

Ειδικά όταν τα σκυλιά αυτά είναι μεγάλα, τότε οι φωτογραφίες αποκτούν και ένα χιουμοριστικό υπόβαθρο, πέρα από το συναισθηματικό… 

Δείτε τη συλλογή πιο κάτω.

 

 Ανδρέας Πετρουλάκης 

O Λάκης Λαζόπουλος είναι αναμφίβολα ο σημαντικότερος σατιρικός ανατόμος της κοινωνίας μας στη σύγχρονη εποχή. Πήγε πολύ πιο πέρα από τον Χάρρυ Κλυνν, του οποίου η σάτιρα εστιαζόταν περισσότερο στους γραφικούς και άνοιξε όλη τη βεντάλια της ελληνικής κακοδαιμονίας. Έψαξε και έφτιαξε Μήτσο-Μήτσο όλο το ψηφιδωτό της μικροαστικής Ελλάδας έτσι που η ιστορική αυτή εκπομπή μπορεί να πει κανείς ότι ήταν το τηλεοπτικό ντιβάνι του ψυχαναλυτή από όπου ανάβλυζαν όλα τα συμπτώματα που είχαν σημαδέψει την εφηβεία της κοινωνίας μας. Οι χαρακτήρες του ήσαν πλήρεις και καθημερινοί, τους γνωρίζαμε, τους συναντούσαμε γύρω μας- ο ιδιοφυής δημιουργός είχε αποκρυπτογραφήσει με ένα πραγματικά μοναδικό τρόπο τον κόσμο που ζούσαμε.
Από το ψηφιδωτό έλειπε μόνο ένα κομμάτι. Ο χαρακτήρας του leader των μικροαστών. Του ήρωα εκείνου ο οποίος θα έπειθε τους φοβικούς και καχύποπτους Μήτσους να τον ακολουθήσουν γιατί θα μιλούσε τη γλώσσα τους. Και τη γλώσσα τους ασφαλώς τη γνωρίζει ο ίδιος ο Λαζόπουλος καλύτερα από τον καθένα. Αυτόν τον 11ο Μήτσο τον έφτιαξε μερικά χρόνια αργότερα και είναι ο ήρωας που βλέπετε ορισμένες Τρίτες στη σκηνή και τον μπερδεύετε με τον Λαζόπουλο. Αγνοείτε ότι ο δημιουργός εχει αποσυρθεί και έχει δώσει τη θέση του στον ρόλο, στο δημιούργημα. Νομίζω είναι ο πιο πλήρης ήρωας του Λαζόπουλου που συμπυκνώνει τα πιο αντιπροσωπευτικά χαρακτηριστικά των Μήτσων.

Συνέντευξη τού Δ. Σαββόπουλου στον Ά.Δαβαράκη, το 1983, για τον «Ταχυδρόμο»

 
Με τα «Τραπεζάκια Εξω», τον καινούργιο του δίσκο που είναι και η μεγαλύτερη εμπορική του επιτυχία, ο  Διονύσης Σαββόπουλος  εισβάλλει και πάλι στα δισκάδικα, το ραδιόφωνο, και στη ζωή μας μετά από τρία χρόνια απουσίας. Στο σπίτι του στο Ψυχικό κουβεντιάσαμε για πολλά και διάφορα, αρχίζοντας βέβαια απ’ αυτή ακριβώς την τρίχρονη απουσία.
⁃    Μίλησε μου γι’ αυτά τα τρία χρόνια που ήσουν εξαφανισμένος. Πού βρισκόσουν; Τί έκανες;
– Ήμουν σα ναρκωμένος. Στην αρχή ήταν ευχάριστο. Κινιόμουν και λίγο. Πήγα μάλιστα και σε κείνη τη συναυλία που οργάνωσαν οι πολίτες κατά του νέφους οτον Πανιώνιο.
– Ήμουν κι εγώ εκεί. Παρουσίαζα το πρόγραμμα.

– Θα θυμάσαι λοιπόν πως τόχα πει κι απ’ το μικρόφωνο ότι το νέφος είναι δύσκολο γιατί πριν απ’ όλα υπάρχει στα κεφάλια μας. Σε μένα τουλάχιστον προσωπικά ήρθε στιγμή που το κεφάλι μου νέφωσε τελείως.
– Ήταν τότε που έφυγες για να μονάσεις στο Πήλιο;

Dean Karnazes: ο ακάθιστος… δρομέας

 

 Γιώργος Μυζάλης

Δεν κάθεται ποτέ. Κυριολεκτικά. Δεν θα τον δείτε ποτέ καθιστό. Ακόμα και στο γραφείο του στην Αμερική, όλα τα έπιπλα είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να δουλεύει όρθιος. Ο λόγος για τον διάσημο Ελληνοαμερικανό δρομέα υπεραποστάσεων Dean Karnazes, που βρίσκεται στη χώρα μας, προκειμένου να συμμετάσχει στο Σπάρταθλο (26 – 27 Σεπτεμβρίου 2014). Για όσους δεν γνωρίζουν, το Σπάρταθλο είναι ένας ιστορικός υπερμαραθώνιος που λαμβάνει χώρα κάθε τέλος Σεπτεμβρίου στη χώρα μας και καλύπτει την απόσταση Αθήνα – Σπάρτη (246 χλμ.). Οι συμμετέχοντες δρομείς καλούνται να διανύσουν την απόσταση αυτή, αναβιώνοντας τα βήματα του Φειδιππίδη, ενός αρχαίου Αθηναίου δρομέα μεγάλων αποστάσεων, ο οποίος το 490 π.Χ., πριν από τη μάχη του Μαραθώνα, εστάλη στη Σπάρτη για να ζητήσει βοήθεια στον πόλεμο που διεξήγαγαν οι Έλληνες με τους Πέρσες.

π. Βασίλειος Γοντικάκης: Αναζητώντας το νόημα

Ο άνθρωπος ζητάει ένα πράγμα, «ίνα μη αποθάνει», κι αυτό που δίδει η Εκκλησία είναι η αθανασία, η ζωή η αιώνιος. Δεν βλέπετε, κι ένα ποντίκι όταν πιαστεί στη φάκα δεν τρώει το τυρί, σου λέει, «κατ’ αρχήν να ελευθερωθούμε και μετά να φάμε. Δεν θέλω να ψοφήσω χορτάτος». Αυτό κάνει το ποντίκι, και πολύ περισσότερο ο άνθρωπος που έχει τις δικές του διαστάσεις, κι έχει την ελευθερία.

Αυτό που έγινε τις περασμένες μέρες με τις εκλογές … ο ένας κρίνει τον άλλον, κατηγορεί τον άλλον και παρουσιάζεται αυτός ως σωτήρας. Αλλά τώρα επί δεκαετίες λέω το εξής: Αυτοκτονούμε δημοκρατικώς. Κάθε ένας έρχεται να μας σώσει, κι ήρθαν πολλοί, δεξιοί, αριστεροί, προοδευτικοί, συντηρητικοί. Και ξέρετε πως μου φαίνεται: Ενώ ένα είναι το αίτημα, να ελευθερωθώ από τον θάνατο, σαν να είμαστε επάνω στον Τιτανικό, το μεγάλο καράβι που βουλιάζει, και λέει ο ένας: Η λύση είναι να πάμε δεξιά, όχι να πάμε αριστερά … Ρε παιδιά, όλο βουλιάζει, ποιος θα μας σώσει! Κι έρχεται ο Υιός και Λόγος του Θεού και γίνεται άνθρωπος και μας σώζει. Αυτή η σωτηρία δεν είναι κάτι που το διαβάζουμε στα βιβλία. Όταν ζεις μέσα στην Εκκλησία, αν κάνεις υπομονή, κάποια στιγμή βλέπεις ότι έρχεται και σου μιλάει, και σαν ενσαρκώθει ο Υιός και Λόγος του Θεού για σένα. Σαρκούται για τον κάθε έναν άνθρωπο.

Κηλίδες στο οδόστρωμα…

 

 Niko Ago

Φευγαλέα, το μάτι έπιασε την είδηση. Τρεις γραμμές, σε μεγάλο ειδησεογραφικό site. «Άστεγος. 40 ετών. Πέθανε σήμερα το πρωί στην Αθήνα. Πέταξε στο κενό από τον τέταρτο όροφο του Κέντρου Στέγασης Αστέγων». Συμπλήρωσα: Οι ντροπές που δεν ξεπλένονται με δωρεάν λάπτοπ και με free wi-fi. Ανοίξαμε κουβέντα με φίλους. Μα, πού ξέρεις ότι αυτοκτόνησε επειδή ήταν άνεργος ή άστεγος; Η ζωή και η αυτοκτονία, είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Συμφωνώ. Όχι με την αυτοκτονία. Με το ότι η ζωή είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Όχι, όμως και ο θάνατος. Ή, τουλάχιστον, δεν πρέπει να είναι. Σκέφτομαι μέρες αυτόν τον άνθρωπο. Τα τελευταία του βήματα προς την ταράτσα. Οι τελευταίες του αναπνοές. Οι θολές σκέψεις. Εκείνες που μπερδεύονται και δεν αφήνουν η μία την άλλη να φτάσει καθαρή στην έξοδο. Σκεφτόμουν φίλους μου. Δικούς μου ανθρώπους. Εμένα. Τα τόσα μηνύματα από συναδέλφους. Φίλε, ξέρεις, πολύ καιρό άνεργος. Αν ακούσεις κάτι. Ξέρεις… Τι να σου πω τώρα… Σε φιλώ.
Δράμα, 1995. Με τη μία κόρη 15 μηνών και την άλλη μόλις 2 μηνών, άνεργος. Ξένη η πόλη, ξένη η χώρα. Οι τελευταίες 500 δραχμές. Τα πρησμένα μάτια της συζύγου, κορίτσι 23 ετών κι εγώ 25, κοντεύουν να εκραγούν από τα δάκρυα. Υπομονή. Μα, έχουμε μόνο για να πάρουμε γάλα και ψωμί για αύριο. Ηρέμησε, κάτι θα κάνουμε. Προς στιγμήν, γερασμένη ψυχή, σε νέο αλλά ευάλωτο και κυρτό σώμα, απλανές και θολωμένο βλέμμα. Θα μπορούσαν να ήταν, μόνο λίγα βήματα μέχρι την ταράτσα. Και τα παιδιά; Η γυναίκα; Η μητέρα και οι αδελφές; Όχι, ρε, εδώ, θα το παλέψουμε. Προχώρα. Κτύπα πόρτες. Και αν οι πόρτες δεν ανοίγουν; Και αν τα αυτιά δεν ακούν; Και αν τα βήματα, αντί να πάνε μπροστά, πάνε προς την ταράτσα; Τι να σου πω. Εύχομαι να μη το δοκιμάσεις ποτέ.

Στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη* 

Ήταν μεσημέρι όταν φθάσαμε στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής του Δοχειαρίου. Πάντοτε ετούτο το μοναστήρι ασκούσε μία ανεξήγητη έλξη στην καρδιακή μου διανόηση. Λίγο η θαυματουργός εικών της Κυρίας Θεοτόκου της Γοργοϋπηκόου, λίγο ότι είναι το πρώτο φρουριακό συγκρότημα που αντικρίζει ο προσκυνητής καθώς διαπλέει από την Ουρανούπολη στη Δάφνη! Κάθε προσκύνημα, κάθε φιλέρημη επίσκεψή μου εις τον Αγιώνυμο Άθωνα φαινόταν ελλιπής αν δε συμπεριλάμβανε και διανυκτέρευση στο Δοχειάρι! Και έτσι την αγάπησα, με αγάπησε και αυτή, συνδέθηκα με τους Πατέρες, με τον Άγιο και σεβάσμιο ηγούμενό της, αποκτήσαμε πνευματική ευάγρια και θαλπωρή, περπατήσαμε εντός και εκτός αυτής, κλάψαμε και κλαφτήκαμε στους αγίους της, αγγίξαμε και μας άγγιξε ο τόπος ο ιερός και ο άγιος, ο τόπος της σεβασμίας ιεράς μονής του Δοχειαρίου.

Χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο: σατραπεία

 του Χρήστου Γιανναρά

Στο νεωτερικό «παράδειγμα», που καταρρέει, η σπουδαιότητα των όσων συμβαίνουν κρίνεται από την έμφαση που θα τους δώσει η τηλεόραση, τα Δελτία Ειδήσεων: Η εικόνα ενός ψυχοπαθούς θρησκόληπτου που κόβει κεφάλια συνανθρώπων του μπροστά στην κάμερα, για να συνετίσει την πολιτική των ΗΠΑ, κερδίζει την πρωτιά της σπουδαιότερης είδησης. Για μία, το πολύ δύο ημέρες. Την επομένη η σπουδαιότητα θα αποδοθεί σε κανιβαλικά «επεισόδια» ποδοσφαιρικού αγώνα. Τη μεθεπομένη, σε καινούργια φορολογικά μέτρα. Μετά, σε κάποια διαμάχη κομματικών κρετίνων. Και πάει λέγοντας.
Σε αυτή τη σχετικοποίηση του σπουδαίου είναι φυσικό να εθίζεται, με το πέρασμα των χρόνων και των δεκαετιών, ο τηλεθεατής πολίτης – και ο πιο καλλιεργημένος, ο οξυνούστερος. Συνειδητοποιεί ότι κριτήριο για τη διαβάθμιση της σπουδαιότητας είναι, απλώς, η σπουδαιοφάνεια, δηλαδή ο εντυπωσιασμός, κανένα άλλο κριτήριο. Οτι η εκζήτηση του εντυπωσιασμού επιβάλλει τη συνεχή αλλαγή των θεματικών προτεραιοτήτων (της «πρώτης είδησης»).

«Ενορία εν Δράσει» από την Ενορία της Ευαγγελίστριας Πειραιώς

Ενα ξεχωριστό πρόγραμμα συνεχίζεται και φέτος, για 3η χρονιά, στην Ενορία της Ευαγγελίστριας Πειραιώς. Πρόκειται για το Πρόγραμμα «Ενορία εν Δράσει».

Για τη δράση αυτή, η Ενορία ενημερώνει:
Με ιδιαίτερη χαρά αλλά και αίσθημα ευθύνης, στην ενορία Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, οργανώνουμε για 3η συνεχόμενη χρονιά, το πρόγραμμα καθημερινών δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων με τίτλο “ΕΝΟΡΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ”.
Μετά την αποδοχή και τη ζωντανή συμμετοχή των ενοριτών αλλά και των φίλων της Ενορίας μας τις προηγούμενες 2 χρονιές, τολμούμε το νέο κύκλο του προγράμματος, με ακόμη περισσότερες εκδηλώσεις, ελπίζοντας να αποτελέσουν αφορμές και σταθμοί για μια εποικοδομητική πορεία.
Η εποχή μας, εποχή θορύβου και πολυγλωσσίας, καταφέρνει περισσότερο να απομονώνει τα πρόσωπα παρά να τα συνδέει. Οι δυσκολίες καθηλώνουν τους ανθρώπους, η ελπίδα μέσα τους είναι δυσδιάκριτη. Ζούμε στον αιώνα της επικοινωνίας αλλά όχι της κοινωνίας! Κοινωνία που όλο και περισσότερο απουσιάζει από την καθημερινή μας ζωή, οδηγώντας πολλούς συνανθρώπους μας στην απελπισία.

Σύγχρονες κατηχητικές προκλήσεις

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού*

Παραμελημένο το έργο της κατήχησης στην Εκκλησία στις μέρες μας. Δεν δίδει απτά αποτελέσματα, παρεκτός αν ο αριθμός συμμετοχής, κυρίως των παιδιών και των νέων, είναι μεγάλος. Δεν εντυπωσιάζει τους φυσικούς προϊσταμένους των τοπικών Εκκλησιών, τους Επισκόπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ελάχιστα ασχολούνται με αυτό. Αρκούνται στην επαφή με τους νέους, όταν γίνονται ειδικές θείες λειτουργίες για τα σχολεία, ή σε τυπικές επισκέψεις στις ενορίες, όταν γίνονται κατηχητικές εκδηλώσεις ή γιορτές. Αντίστοιχα, οι περισσότεροι ιερείς αισθάνονται ότι το να μιλήσει κάποιος σε νέους ανθρώπους απαιτεί ένα ιδιαίτερο χάρισμα, απαιτεί κόπο, προετοιμασία και την ίδια στιγμή το αποτέλεσμα εκ των πραγμάτων θα είναι δυσανάλογο. Αλλού δεν υπάρχουν οικογένειες με παιδιά, ιδίως στα χωριά. Μένει ένας ελάχιστος ζήλος σε κάποιους, οι οποίοι πιστεύουν στο έργο του επανευαγγελισμού των ανθρώπων, δίδουν τον εαυτό τους, προσπαθούν να προσελκύσουν στελέχη, οι οποίοι θα γίνουν κατηχητές, και βλέπουν την ίδια στιγμή την επίσημη Εκκλησία να μην τολμά να προχωρήσει ούτε στην αντικατάσταση των απαρχαιωμένων κατηχητικών βοηθημάτων και να αναλώνεται σε μία συνεχή ομφαλοσκόπηση. Σημασία έχει μόνο το φαγητό που δίδεται στα συσσίτια και οι ηλικιωμένοι που περιθάλπονται στα ιδρύματα. Εξάλλου, εξακολουθεί να υπάρχει η επανάπαυση στο γεγονός ότι στο σχολείο ακόμη διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών, στο ότι οι θεολόγοι των Γυμνασίων και των Λυκείων ακόμη μπορούν να μιλούνε για Θεό και θρησκεία στα παιδιά, στο ότι η πλειοψηφία των δασκάλων, έστω και χωρίς έλεγχο για το τί και πώς, διδάσκει το μάθημα, στα πλαίσια ενός σχολικού προγράμματος που έχει ως πρώτο θύμα το μάθημα αυτό όταν η ύλη δεν βγαίνει.

"Αντάμωμα ψυχής" στις Κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, 33 χρόνια μετά...

Την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014 στην Ιερά Συνοδική Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής, στο Καπανδρίτι Αττικής, με πρωτοβουλία της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς πραγματοποιήθηκε συνάντηση Στελεχών και Κατασκηνωτών
των κατασκηνώσεων "ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΠΟΛΗ" της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, από το 1981 έως το 1995.

70 περίπου στελέχη και κατασκηνωτές, μετά από 30 και πλέον χρόνια, ζωντάνεψαν για λίγο μνήμες, αναμνήσεις, συγκινήσεις, εμπειρίες και ξεχωριστά βιώματα από τα αλησμόνητα εκείνα χρόνια που όλοι έζησαν στη "Χριστιανούπολη", την πόλη που έκανε πράξη στα πρόσκαιρα την επαγγελία της χριστιανικής ζωής, στις Κατασκηνώσεις των αγοριών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, που όλα αυτά τα χρόνια φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις της Ιεράς Συνοδικής Μονής "Παναγία η Χρυσοπηγή".

Οἱ νέοι καί τά ἰδανικά

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου Τά παιδιά πεινᾶνε. Ἄν δέν βροῦν φαγητό στό σπίτι, θά πᾶνε στά σκουπίδια.
Ὑπάρχουν καί χειρότερα. Ἐάν ἐπί χρόνια δέν βρίσκουν φαγητό, τότε ἡ τροφή τῶν σκουπιδιῶν θά καταντήσει γι’ αὐτούς ἀπόλαυση.
Ἦλθε μία τραγουδίστρια στήν Ἑλλάδα καί ξεσηκώθηκαν οἱ πάντες, παραλήρημα στούς νέους! Τραγουδίστρια ὁ τρόπος τοῦ λέγειν. Ἄν εἶναι δυνατόν, ἀντί μέ τό στομα νά τραγουδᾶς μέ τό προκλητικό γυμνό σου σῶμα! Γι’ αὐτό καί δέν ὑπάρχει στίς μέρες μας τραγουδίστρια ἄσχημη καί ντυμένη!
Τραγικές διαπιστώσεις:
1η Οἱ νέοι εἶναι φύσει ἀδύνατον νά ζήσουν χωρίς ἰδανικά.
2η Ἐάν δέν τούς τά προβάλουμε, θά τά ἀναζητήσουν σέ λανθασμένο τόπο.
3η Δέν εἶναι τόσο ἐπιπόλαιοι, ὥστε νά ἐμπνέονται ἀπό ἀνοησίες. Εἶναι ἡ τραγική ἀσυνείδητη ἀπάντησή τους στήν κοινωνία πού τούς κληροδοτήσαμε.
4η Ἐμεῖς δέν εἴμαστε δά καί τελειωμένοι! Δέν πεθάναμε ἀκόμη. Γιατί λοιπόν μοιρολατροῦμε; Γιατί καθόμαστε σάν μούμιες;

"Καραολή και Δημητρίου": Η πανήγυρις των οδωνυμιών

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 

Στις 10 Μαίου 1956 η εκτέλεση δύο ηρώων συγκλόνισε το Πανελλήνιο. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες θανάτωσαν με απαγχονισμό τους Έλληνες Κυπρίους αγωνιστές Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Οι δρόμοι της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και όλων των μεγάλων πόλεων γέμισαν από διαδηλωτές όλων των ηλικιών και όλων των πολιτικών παρατάξεων, οι οποίοι ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στη Γαλλία ο σπουδαίους Αλμπέρ Καμύ έγραψε πύρινα άρθρα υπέρ του Κυπριακού Αγώνος στον γαλλικό τύπο. Οι Βρετανοί και οι Τουρκοκύπριοι υποτακτικοί τους άρχισαν με τα δύο αυτά παλληκάρια τον απεχθή χορό των εκτελέσεων. Συνολικά εννέα Έλληνες Κύπριοι απαγχονίσθηκαν και τα σώματά τους βρίσκονται σήμερα θαμμένα στον περίβολο των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας. Πρόκειται για τα περίφημα Φυλακισμένα Μνήματα, στα οποία γονατίζει με λυγμό κάθε Έλληνας προσκυνητής.

Περί του ιστορικού μυθιστορήματος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Το ιστορικό μυθιστόρημα έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της μνήμης του λαού και ανταποκρίνεται στην ανάγκη του κάθε ανθρώπου να πληροφορηθεί με εύκολο, ευχάριστο και εποικοδομητικό τρόπο το παρελθόν του έθνους του. Ο αξιόλογος συγγραφέας Άγγελος Τερζάκης γράφοντας για το ελληνικό ιστορικό μυθιστόρημα, του οποίου υπήρξε εκ των σημαντικοτέρων εκπροσώπων, τονίζει ότι αυτό είναι η νεώτερη μορφή και η συνέχεια του αρχαίου έπους. Τα ηρωικά έπη του Ομήρου και τα διδακτικά και θρησκευτικά έπη του Ησιόδου δίδαξαν και γαλούχησαν γενιές Ελλήνων.

Ποιμαντική μέριμνα για τα παιδιά κάθε Σάββατο στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πολυδένδρι Αττικής

Με τη συμμετοχή πολλών παιδιών αλλά και των γονέων τους έγινε το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου η έναρξη των Νεανικών συντροφιών και Κατηχητικών συνάξεων προσχολικής ηλικίας Δημοτικού και Γυμνασίου στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πολυδένδρι Αττικής.

Μετά την ακολουθία του Αγιασμού τα παιδιά μοιράστηκαν σε ομάδες και συντροφιές ανάλογα με την τάξη και την ηλικία τους.

Οι κατηχητικές συνάξεις θα ξεκινούν πρώτα ο Θεός κάθε Σάββατο στις 11.00 π.μ.

Για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας και πρώτων τάξεων του Δημοτικού με την κ. Ξένη Νικολοπούλου.

Για τα παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού με την κ Στέλλα Δάλλα.

Για τα παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου με τον π. Εφραίμ Παναούση.

Στις 12.00 π.μ. θα γίνεται κοινή συνάντηση των κατηχητικών για την προετοιμασία των εορτών.

Θέματα Οἰκογένειας... στον Πειραιά

Τήν Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, στίς 7.00 τό ἀπόγευμα καί στήν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου Ἁγ. Τριάδος Πειραιῶς, ξεκινᾶ ὁ 1ος κύκλος διαλέξεων-συζητήσεων πού ὀργανώνει γιά φέτος ὁ Σύνδεσμος Επιστημόνων Πειραιώς.

•Ἐπίσημη ἒναρξη-ἁγιασμός ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.

• Κεντρικός Ὁμιλητής: Δρ Κων/νος Κόλλιας, ψυχίατρος, ἐπίκουρος καθηγητής ἰατρικῆς μέ θέμα: "Οἰκογένεια καί ψυχική ὑγεία"

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Τα φτερά ξαναράβω στους ώμους... (Γ´ μέρος)

Του Κώστα Ζουρδού, Θεολόγου 
Τα σημαντικά στελέχη της κατασκήνωσης – οι «απόστολοι» της, είναι πολλοί και σημαντικοί. Εδώ ενέχει ο κίνδυνος να ξεχάσει κανείς κάποιους ή να μην τους γνωρίζει γιατί δεν έτυχε να συναντηθούν κατασκηνωτικά μαζί ή
γιατί η μνήμη έχει εξασθενήσει,
αλλά έχουμε τονίσει από την αρχή ότι αυτή εδώ η μικρή ιστορία γράφεται από τα μάτια και την καρδιά του συντάκτη, και από ότι θυμάται, έχει ζήσει και πρέπει να καταγράψει. Εξάλλου το να γράψεις και με σχετική συντομία για τα στελέχη τα αναρίθμητα της ''Χριστιανούπολης'', είναι πραγματικά μια παράτολμη και δύσκολη έως και ριψοκίνδυνη ενέργεια. Ακόμα όμως και αν υπάρχει ο κίνδυνος κάτι να μην κάνεις σωστά, κάτι να ξεχάσεις, κάτι να αγνοείς, σίγουρα θα παρακινηθούν έτσι οι γνωρίζοντες που θα τους δοθεί το κίνητρο, και να διορθώσουν και να συμπληρώσουν και να συνεχίσουν. Ας αρχίσουμε λοιπόν, χωρίς η σειρά να προδιαθέτει μια ιεραρχική κλίμακα.

Τα φτερά ξαναράβω στους ώμους... (B´ μέρος)

Του Κώστα Ζουρδού, Θεολόγου 

Η «αγία τριάδα» της χριστιανούπολης ήταν: ο π. Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος (Μητροπολίτης Δημητριάδος), ο Επαμεινώντας Κρητικός (Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος), και ο Νίκος Μαυρολέων (Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος).
Για τον π. Ιγνάτιο θα μπορούσε και εδώ να μιλάει κανείς με τις ώρες και ασφαλώς υπάρχουν άλλοι που γνωρίζουν περισσότερα και καλύτερα.
Οι προσωπικές εμπειρίες όμως και οι διαπιστώσεις είναι που έχουν εδώ ιδιαίτερη σημασία. 

Ο π. Ιγνάτιος ήταν η πυξίδα της καρδιάς, ο δημιουργός και ο κύριος εκφραστής της θεολογίας της αγάπης στην σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο κληρικός που ακολουθούσαν πιστά πλήθος νέοι και νέες σαγηνευμένοι από το κήρυγμα του, την παρουσία του, τη δράση του. Στην κατασκήνωση είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω στην Τρίτη κατασκηνωτική περίοδο του Λυκείου ως αρχηγό και να παίξω για πρώτη φορά μαζί του πιγκ-πονγκ στη μικρή πλατεία δίπλα από την πλατεία του Αγίου Αθανασίου. Δεν θυμάμαι αν ήταν καλός, θυμάμαι σίγουρα ότι τον κέρδισα! Ένας κανόνας επιτυχίας που κυκλοφορούσε τα χρόνια εκείνα και στην κατασκήνωση και στην Μητρόπολη έλεγε πως, για να γίνει κάτι με επιτυχία, πρέπει να είναι μια ιδέα του π. Ιγνάτιου και να το εφαρμόσει ο Νίκος (Σαμπαζιώτης) και βέβαια να έχει τις ευλογίες του Γέροντα. Τι να γράψεις για τον Ιγνάτιο (ενικός της καρδιάς) είναι από την οικογένεια που σου χαρίζει ο Θεός που δεν έχει βιολογική αναφορά αλλά έχει πνευματική, αδερφική, καρδιακή.

Τα φτερά ξαναράβω στους ώμους... (Α´ μέρος)

Του Κώστα Ζουρδού, Θεολόγου 

Πάνω που είχες αποφασίσει πως τα όνειρα δεν είναι πια για μας, πως οι παλιές παρέες ανήκουν στο μακρινό παρελθόν και δεν γράφουν πια ιστορία, πως οι φίλοι οι καλοί έχουν λησμονηθεί και καταχωνιαστεί σε μια γωνιά της μνήμης και που και που ζητούν τα δικαιώματα τους στη ζωή σου που κυλάει. Και τότε ήρθε το μήνυμα για να τα ανατρέψει όλα.
"Αντάμωμα χριστιανουπολιτών". Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις το μήνυμα που σου ήρθε στο κινητό και δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Είκοσι και πλέον χρόνια έχουν περάσει από τότε που πήγες σε αυτή την πόλη που έκανε πράξη στα πρόσκαιρα την επαγγελία της χριστιανικής ζωής. Τότε που νέο παλικαράκι ζέστανες περπατησιά στη ζωή με ανεμελιά ανυποψίαστου και ενθουσιασμό νιότης που δεν λογαριάζει δυσκολίες και δεν καλουπώνεται σε κανόνες. Τότε που ψιλόλιγνη φιγούρα κυνηγούσες μία μπάλα και μία εφηβεία καταδεχτική σε όλες τις επαναστάσεις και των «αισθήσεων και των παραισθήσεων».