Η Λευκή και η Κόκκινη κορώνα.

Στην ιστορική μνήμη που αποτρέπει αναβίωση νεκρών  ιδεολογικών φανατισμών.

Ο Ρεμόν Κόλμπ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1894 σ’ ένα χωριό της πολωνικής επαρχίας Λοτζ, και έδειχνε από την παιδική του ηλικία ότι ήταν ένα ζωντανό και ανήσυχο πνεύμα. Σε ηλικία 13 ετών, τον Σεπτέμβριο του 1907, εισέρχεται στο ιερατικό σεμινάριο του Φραγκισκανικού τάγματος στη Λεόπολη, και τέσσερα χρόνια μετά προφέρει τις μοναχικές υποσχέσεις και λαμβάνει το όνομα Μαξιμιλιανός. Είναι τα δύσκολα εκείνα χρόνια για την πατρίδα του την Πολωνία η οποία βρίσκεται υπό τσαρική κατοχή. Τον Νοέμβριο του 1912, πηγαίνει στην Ρώμη για σπουδές Φιλοσοφίας στο Γρηγοριανό  Πανεπιστήμιο και θεολογίας στο Διεθνές Κολλέγιο των Φραγκισκανών. Στις 28 Απριλίου χειροτονείται πρεσβύτερος και στα τέλη Ιουλίου 1919 θα επιστρέψει στην Πολωνία με το διδακτορικό δίπλωμα θεολογίας. Αναλαμβάνει τη διδασκαλία της εκκλησιαστικής ιστορίας στην Κρακοβία, έχοντας μια κλονισμένη υγεία από σοβαρή πνευμονική ασθένεια. Στις αρχές του 1930 φεύγει για μια ιεραποστολική περιοδεία στην Ιαπωνία και μένει εκεί εργαζόμενος μέχρι τον Ιούλιο του 1936. Τον Σεπτέμβριο του 1939 πραγματοποιείτε η ναζιστική εισβολή στην Πολωνία και ο Μαξιμιλιανός συλλαμβάνεται από τους πρώτους στις 19 Σεπτεμβρίου. Αφού περάσει από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Λαμπίνοβις, του Αμτιτς και του Οστρέζοφ, θα αφεθεί  ελεύθερος στις 8 Δεκεμβρίου 1939. Η ποιμαντική του δράση κοντά στον δοκιμαζόμενο πολωνικό λαό θα υποχρεώσει την Γκεστάπο να τον συλλάβει και να τον μεταφέρει στις 18 Μαΐου στο Άουσβιτς. Είναι ο κρατούμενος 16670.

Ο πολωνός γιατρός Ρόντλοφ Ντίεμ που εργαζόταν στο νοσοκομείο του Άουσβιτς θα μας διηγηθεί ότι:  " Πολλές φορές προσπάθησε να φέρει τον Μαξιμιλιανό στο νοσοκομείο διότι η κατάσταση της υγείας του ήταν πολύ σοβαρή, μα εκείνος κάθε φορά υπεδείκνυε άλλα  πρόσωπα που κατά την γνώμη του, είχαν μεγαλύτερη ανάγκη". Εντυπωσιασμένος από την συμπεριφορά του ο Γιατρός μια φορά θα τον ρωτήσει με επιμονή: " Μα τι είσαι εσύ, τέλος πάντων; Ένας απλός Ιερέας θα του απαντήσει".

Στα τέλη Ιουλίου 1941 ένας κρατούμενος δραπέτευσε από την πτέρυγα 14 και παρά τις έρευνες, δεν βρέθηκε πουθενά. Την επόμενη ημέρα οι Ναζί διάλεξαν στην τύχη δέκα κρατούμενους για να τους θανατώσουν ως αντίποινα. Μέσα σε αυτούς ήταν και ο Φρανσουά Γκαζοβνίτσεκ, ο οποίος είχε γυναίκα και παιδιά και έκλαιγε σκεπτόμενος ότι θα τους αποχωριστεί για πάντα. Τότε ο Μαξιμιανός θα βγει από τη σειρά του και αποφασισμένος θα κατευθυνθεί προς τον διοικητή. "Μπορώ να πεθάνω στη θέση αυτού του οικογενειάρχη;", είπε στον διοικητή και έδειξε τον Φρανσουά Γκαζοβνίτσεκ. Δεν έχω γυναίκα και παιδιά, δε χρησιμεύω πλέον σε τίποτα". Ο διοικητής δέχθηκε και ο Μαξιμιλιανός πήρε θέση ανάμεσα στους δέκα μελλοθάνατους.

 

 Από μία άλλη μαρτυρία η οποία και κατατέθηκε στη δίκη των Ναζί εγκληματιών στη Βαρσοβία, μετά το τέλος του Πολέμου, από τον Πολωνό Μπρούνο Μποργόβιετς, βοηθό των Γερμανών δημίων στο Άουσβιτς μαθαίνουμε: "Τον Ιούλιο του 1941 οδηγήσαμε τους δέκα μελλοθανάτους της πτέρυγας 14 σ' ένα υπόγειο κελί, χωρίς παράθυρο. Κλειδώνοντας την πόρτα οι φρουροί φώναξαν γελώντας: "θα μαραθείτε σαν τις τουλίπες". Από την ημέρα εκείνη δεν τους δόθηκε τροφή και νερό. Κάθε  πρωί οι φύλακες έβγαζαν από το κελί τα πτώματα εκείνων που είχαν υποκύψει. Ήμουν μάρτυρας του γεγονότος , διότι κατέγραφα τους κωδικούς αριθμούς των νεκρών κρατουμένων και εκτελούσα χρέη μεταφραστή. Κάθε μέρα άκουγα προσευχές από το κελί, ήταν ο π. Μαξιμιλιανός, που άλλοτε προσευχόταν μεγαλόφωνα και άλλοτε έψελνε. Κάπου- κάπου  άκουγα ένα υπόκωφο βουητό να ενώνεται με την ψαλμωδία του, ήταν οι συγκρατούμενοι του, αλλά και άλλοι, από τα διπλανά κελιά του θανάτου. Εξασθενημένες φωνές, ένας ανθρώπινος ρόγχος που υμνούσε το Θεό.  Όταν ανοίγαμε την πόρτα του κελιού, οι δυστυχείς παρακαλούσαν για λίγο νερό και ψωμί. Η απάντηση των δημίων ήταν κλοτσιές στην κοιλιά, που αποτελείωναν τους κρατουμένους. Ο π. Μαξιμιλιανός δε ζητούσε τίποτα, δεν παραπονιόταν για τίποτα. Τον βρίσκαμε άλλοτε όρθιο και άλλοτε γονατιστό να δίνει κουράγιο στους άλλους και να μας κοιτάζει με ένα βλέμμα αθώο, που ημέρα με την ημέρα γινόταν θαμπό. Κάθε φορά που κλείναμε το κελί οι φύλακες μουρμούριζαν : "Αυτός ο παπάς είναι ένας δίκαιος άνθρωπος".

 Το ίδιο βράδυ τούς έκλεισαν στα υπόγεια κελιά της 11ης πτέρυγας. Πέθανε τελευταίος, στις 14 Αυγούστου, παραμονή της Παναγιάς, και το σώμα του κάηκε την επομένη, ανήμερα της Παναγίας στο κρεματόριο.

 Η μάνα του Μαρία έλεγε πως όταν ήταν μικρός ο Μαξιμιλιανός, πολλές φορές έκλαιγε τα βράδια. Ένα βράδυ τον ρώτησε αν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και γι αυτό κλαίει. Εκείνος της απάντησε με συγκίνηση: Μαμά προσευχήθηκα πολύ προς την Παναγία, για να μου αποκαλύψει τι θα γίνω στην ζωή μου. Μια  μέρα στην Εκκλησιά η Παρθένος μου εμφανίστηκε κρατώντας δύο κορώνες, μία λευκή και μία κόκκινη. Με κοίταξε τρυφερά και με ρώτησε αν τις ήθελα. Η λευκή σήμαινε ότι θα έπρεπε να ζήσω στην αγνότητα και η κόκκινη ότι θα γινόμουνα μάρτυρας. Απάντησα ότι τις δέχομαι και τις δύο. Η Παναγία τότε με κοίταξε πάλι τρυφερά και εξαφανίστηκε…

Η Εκκλησία καλείται στις μέρες μας να ξαναφορέσει και την κορώνα της αγνότητας και την κορώνα του μαρτυρίου, όπως κάνουν αρκετοί άνθρωποι σήμερα και να βροντοφωνάξει πάλι:

Η Εκκλησία δε συμμετέχει στην νέα "σταυροφορία" των καθαρών και των πατριδοκάπηλων γιατί βλέπει μια νέα "εικονομαχία" του προσώπου.

Η Εκκλησία κατανοεί και αγκαλιάζει το διαφορετικό και δεν το εχθρεύεται. Δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα, την πατρίδα και τη θρησκεία.

Η Εκκλησία θέλει να σώσει τον κόσμο και όχι να γίνει φορέας της κοσμικής διάσπασής του.

Η Εκκλησία δεν αποδέχεται τη συμπεριφορά των χριστιανών όταν ασκούν  "νόμιμη" βία και όταν αφήνονται στη βία της ανομίας.

 

Η Εκκλησία συνεχίζει να πιστεύει στις αξίες, αλληλεγγύη, ισοτιμία, δικαιοσύνη, αδελφοσύνη και δε γίνεται υπηρέτρια των αγορών.

 

Η Εκκλησία αρνείται την πίστη που μετατρέπεται σε μηχανισμό μεταφυσικής νομιμοποίησης της ιδεολογίας, που δίνει το δικαίωμα στους πιστούς να βανδαλίζουν με πάθος γιατί έτσι εκτονώνουν την καθαρότητά τους ως όργανα της θείας δίκης.

 

Η Εκκλησία δεν εμπλέκεται και ούτε δημιουργεί ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, κρατάει αποστάσεις παίρνοντας παράδειγμα από τη Γη, που για να βρίσκεται στη σωστή απόσταση από τον Ήλιο, επιτρέπει τη Ζωή ( Ελύτης ).

Η Εκκλησία αγαπάει όλους τους ανθρώπους και ο Χριστός συνεχίζει να δωρίζει το Σώμα και το Αίμα του στην Εκκλησία.

Η Εκκλησία δε βάζει φυλακή την ιστορία αλλά μας καλεί να κοιταχθούμε στον καθρέφτη της ιστορικής αλήθειας. Εξάλλου κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την Ανάσταση.

Και επειδή ο λύκος είναι εντός ή θέλει να μπει μέσα στο ποιμνιοστάσιο, ας θυμηθούμε ένα μικρό μύθο. " Είπε ο κόκορας στη νυχτερίδα: Περιμένω το φώς της αυγής, μιας και το φως της αυγής είναι για μένα. Αλλά εσύ; Τι ζητάς από το φώς της αυγής";

Στοιχεία σοκ για τις συνθήκες ζωής των παιδιών στην Ελλάδα

Δραματική είναι η εικόνα που παρουσιάζεται από τα στοιχεία της Eurostat αναφορικά με το ποσοστό των παιδιών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Σύμφωνα με την έρευνα πεντακόσιες χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το ποσοστό της....
παιδικής φτώχειας στη χώρα μας, υπολογίζεται στο 23%. Η οικονομική κρίση εκτός από την ανεργία, τη φτώχεια και τη διεύρυνση των ανισοτήτων συνοδεύεται από μειωμένες παροχές υγείας, ανασφάλεια σίτισης, χαμηλή ποιότητα διατροφής και αυξημένη παιδική νοσηρότητα και θνητότητα.
"Η κακή διατροφή μιας ολόκληρης γενιάς Ελληνοπαίδων σήμερα θα έχει μακροπρόθεσμα αρνητικές επιπτώσεις και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα δεκαετίες αργότερα, όταν πια αυτά τα παιδιά γίνουν ενήλικες" επισημαίνει ο παιδίατρος -σύμβουλος γαλουχίας Στέλιος Παπαβέντσης σε ανακοίνωσή του με θέμα "Οικονομική κρίση και βρεφική διατροφή" στο 10ο Μακεδονικό Συνέδριο Διατροφής που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη.
Ωστόσο η οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει μια σημαντική ευκαιρία θετικών αλλαγών στη διατροφή των βρεφών στη χώρα μας με την εφαρμογή των κατάλληλων πρακτικών οι οποίες θα αποτελέσουν το κλειδί για τη μείωση των συνεπειών της κρίσης στη δημόσια υγεία.
Το "κλειδί" για τον περιορισμό των συνεπειών της οικονομικής κρίσης στην υγεία του παιδικού πληθυσμού είναι, σύμφωνα με τον κ. Παπαβέντση, ο μητρικός θηλασμός.
Ιδιαίτερη ανησυχία για την επίδραση της οικονομικής κρίσης στην παιδική διατροφή αλλά και για τις μελλοντικές συνέπειές της εξέφρασε η παιδογαστρεντερολόγος και υπεύθυνη του εργαστηρίου κλινικής διατροφής του ΑΤΕΙ-Θ, Θωμαή Καραγκιόζογλου.
Τα δεδομένα από προηγούμενες περιόδους κρίσης και πείνας δείχνουν ότι άτομα που εκείνη την εποχή ήταν σε εμβρυική ή βρεφική ηλικία πλήρωσαν το τίμημα της κρίσης με αυξημένη εμφάνιση παχυσαρκίας, μεταβολικού συνδρόμου και καρδιοπαθειών.

Ο Δήμος Πειραιά γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων

Με πρωτοβουλία του Δημάρχου Πειραιά, κ. Βασίλη Μιχαλολιάκου θα πραγματοποιηθεί σήμερα στην πλατεία Κοραή εκδήλωση με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, η οποία θα ξεκινήσει στις 18:30, θα μοιραστεί στους δημότες ενημερωτικό υλικό για τα ζώα, ενώ παράλληλα στελέχη φιλοζωικών σωματείων θα ενημερώνουν το κοινό για τα δικαιώματα των ζώων.

 

Παγκόσμια ημέρα των ζώων

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων πρωτογιορτάστηκε το 1931 σ' ένα συνέδριο περιβαλλοντιστών στη Φλωρεντία, ως ένας τρόπος για την ευαισθητοποίηση κοινού και ειδικών για τα υπό εξαφάνιση ζώα. Από τότε, η γιορτή διευρύνθηκε και περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου.
Η 4η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ζώων, επειδη συμπίπτει με τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που έχει αναγορευτεί από την Καθολική Εκκλησία ως προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο Άγιος Μόδεστος θεωρείται προστάτης των ζώων και την μνήμη του τιμούμε στις 18 Δεκεμβρίου.

H Διεθνής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων (1978)

Άρθρο 1
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.
Άρθρο 2
1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων.
3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.
Άρθρο 3
1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.
2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνεις στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.
Άρθρο 4
1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους,
2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.
Άρθρο 5
1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. 2. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.
Άρθρο 6
1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.
2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.
Άρθρο 7
Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.
Άρθρο 8
1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κλπ. Αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.
2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.
Άρθρο 9
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.
Άρθρο 10
1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων. 2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.
Άρθρο 11
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.
Άρθρο 12
1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί «γενοκτονία», έγκλημα απέναντι στο είδος.
2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.
Άρθρο 13
1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.
2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.
Άρθρο 14
1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.
2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απ' τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/58#ixzz28KNtSWeS

Οι Κυριακές που μας πληγώνουν...

Με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη την Κυριακή που μας πέρασε σε έναν Κληρικό μας, μια ιστορία θυμήθηκα να σας διηγηθώ.

<< Ο Φραγκίσκος γεννήθηκε στην Βαρκελώνη της Ισπανίας το 1927, από γονείς που προέρχονταν από τις πιο συντηρητικές ρωμαιοκαθολικές οικογένειες της Ισπανικής κοινωνίας. Οικογένεια ευγενών. Μαθητής του γυμνασίου ακόμα, ακολούθησε την γιατρό μητέρα του, στον εμφύλιο ισπανικό πόλεμο στην πρώτη γραμμή των εχθροπραξιών. Ζώντας από κοντά όλες τις φρικαλεότητες του πολέμου. Ορκίστηκε να σπουδάσει και να γίνει κληρικός με σκοπό να κηρύξει το Ευαγγέλιο της ειρήνης και της χριστιανικής αγάπης σε όλο τον κόσμο. Ο νεαρός Φραγκίσκος ενεγράφη στο τάγμα του Αγίου Φραγκίσκου και σπούδασε στην φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης. Η φιλομάθεια, η αγάπη και η καλοσύνη του είχε εντυπωσιάσει όλους τους συν-μοναστές του ,και αυτοί με την σειρά τους τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου ένα από τα ωραιότερα μοναστήρια της βόρειας Ισπανίας, κτισμένο στην ακτή της μεσογείου, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Βαρκελώνη, δέσποζε μια πλούσια και πολύτιμη βιβλιοθήκη με ανεκτίμητα βιβλία και χειρόγραφα. Ο ηγούμενος του μοναστηριού είχε αναθέσει στον μοναχό Φραγκίσκο το διακόνημα, επίπονο και σπουδαίο, της ανασύνταξης των καταλόγων της βιβλιοθήκης και την καταγραφή των απωλειών των βιβλίων από την φωτιά που είχαν προκαλέσει στο μοναστήρι οι κουμουνιστές κατά την διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Ο Φραγκίσκος είχε μεγάλο ζήλο για το διακόνημα του, και μια καθημερινή ακαταπόνητη εργατικότητα που την θαύμαζαν όλοι. Μια βραδιά που ήταν πνιγμένος στην δουλειά, κρυμμένος πίσω από βουνά παλιών βιβλίων και μισό-καμένων χειρογράφων, έκανε μια ανακάλυψη που του προξένησε μεγάλη έκπληξη και που στο τέλος του άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή. Μέσα σε έναν φάκελο που περιείχε έγγραφα αναφερόμενα στην ιερά εξέταση του έτους 1647 βρήκε κάποιο αντίγραφο ενός διατάγματος του πάπα Ιννοκέντιου Ι΄ στα λατινικά, στο οποίο αναθεματίζονταν ως αιρετικός κάθε χριστιανός που θα τολμούσε να πιστέψει, να ακολουθήσει η να μεταδώσει την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου περί της αυθεντίας του αποστολικού αξιώματος. Το παράδοξο αυτό έγγραφό το γνωστό Διάταγμα του Sancti Officii υποχρέωνε όλους τους πιστούς, με την απειλή της μεταθανάτιας τιμωρίας, να πιστέψουν ότι ο Απόστολος Παύλος σε ολόκληρη την αποστολική του δράση και ζωή, δηλαδή από τότε που έγινε χριστιανός μέχρι και τον θάνατό του, δεν είχε ασκήσει το αποστολικό του έργο ελεύθερα και ανεξάρτητα από επίγεια εξουσία. Ο Παύλος συνέχιζε το διάταγμα βρισκόταν κάθε στιγμή υπό την μοναρχική εξουσία του Αποστόλου Πέτρου, εξουσία την οποία κληρονόμησαν αποκλειστικά και μόνο, μέσω απ’ ευθείας διαδοχής, οι επόμενοι Πάπες, Επίσκοποι Ρώμης. Το διάταγμα του πάπα Ιννοκέντιου Ι΄ του φάνηκε τόσο απίστευτο ώστε στην αρχή προτίμησε να εξετάσει την εκδοχή κάποιου τυπογραφικού λάθους η ίσως κάποιας ολέθριας παραποιήσεως του αυθεντικού κειμένου του, πράγμα το οποίο συνέβαινε αρκετά συχνά την εποχή κατά την οποία εκδόθηκε το έγγραφο εκείνο. Το ενδιαφέρον του Φραγκίσκου για αυτό το κείμενο μετατράπηκε σε σύγχυση, όταν ύστερα από παραβολή του κειμένου στην κεντρική βιβλιοθήκη της Βαρκελώνης διαπίστωσε ότι το έγγραφο αυτό όχι μόνο ήταν απόλυτα αυθεντικό, αλλά δεν ήταν μοναδικό στο είδος του. Και το έτος 1327 και το 1351, οι Πάπες Ιωάννης ΚΒ΄ και Κλήμης ΣΤ΄ είχαν αναθεματίσει και καταδικάσει κάθε άνθρωπο και θεωρία που θα τολμούσε να αρνηθεί ότι ο Απόστολος Παύλος υπάκουε στις διαταγές του πρώτου των Παπών, Αποστόλου Πέτρου. Αφού απέκλεισε κάθε πιθανότητα λάθους η πλαστογραφήσεως, δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι με όλη αυτή την υπόθεση άρχισε να γεννιέται μέσα του ένα οδυνηρό συνειδησιακό πρόβλημα. Έπρεπε να διαλέξει η να ενταχθεί με το Ευαγγέλιο και την παράδοση η με την διδασκαλία της εκκλησίας του. Ο πνευματικός του στον οποίο και εμπιστεύτηκε τους προβληματισμούς και τα συνειδησιακά του διλλήματα του συνέστησε υπακοή στην ρωμαιοκαθολική εξουσία. Μελετώντας καλύτερα και ποιο βαθειά την εκκλησία του, συνειδητοποίησε ότι ήταν θεμελιωμένη από πράξεις και κείμενα μακριά από το Ευαγγέλιο και τη Αποστολική Παράδοση. Όταν άρχισε να κοινοποιεί τις απόψεις του, ταυτόχρονα άρχισε να κυκλοφορεί και η φήμη ότι ήταν ένας ύποπτος για αίρεση μοναχός. Ένας καρδινάλιος μάλιστα σε μια του επιστολή τον προέτρεπε να σιωπά γιατί αν ζούσε σε μια άλλη εποχή οι θεωρίες του θα τον έστελναν στο πυρ της ιεράς εξέτασης. Από τότε έρχονταν συχνά σε φραστικές διαμάχες με τους άλλους μοναχούς του μοναστηριού, που τον ρωτούσαν επίμονα, πως αυτός ο ελάχιστος μοναχός τολμούσε να κρίνει  και να ονομάζει πλανεμένους ολόκληρη την εκκλησία του με όλους τους πάπες, τις συνόδους και τους θεολόγους της. Ο Φραγκίσκος απαντούσε πως κάθε διδασκαλία που αντιτίθεται στην αλήθεια που έχει διδάξει η Εκκλησία, οι Απόστολοι και ο Χριστός, πρέπει να κρίνεται λανθασμένη. Οι συν μοναστές του τον έβριζαν, τον απειλούσαν και τον αποκαλούσαν αγνώμονα, αποστάτη της εκκλησίας των προγόνων του και τις θρησκευτικής παράδοσης της πατρίδας του. Απαντούσε με νηφαλιότητα πως δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τις πλάνες των προγόνων και οικείων του, αλλά το κύρος των Γραφών και τις εντολές του Θεού. Δεν θα ήθελα να είμαι από εκείνους έλεγε, οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν τον αληθινό Θεό ως πατέρα, εφόσον περιφρονούν την Αληθινή Εκκλησία ως Μητέρα. Ο Φραγκίσκος φεύγοντας από το μοναστήρι διακήρυξε δημοσίως την απόφαση του να εγκαταλείψει την ρωμαϊκή εκκλησία και ζητούσε από τους ανωτέρους του να επιβεβαιώσουν εγγράφως ότι η έξοδος του από το κοινόβιο έγινε με την ελεύθερη προσωπική του βούληση και ότι κατά την διάρκεια της μοναχικής του ζωής ήταν υπόδειγμά μοναχού. Το έγγραφο αυτό τον βοήθησε στο μέλλον και ήταν αποτρεπτικό στην προσπάθεια ενεργειών που προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν τις προθέσεις και τα κίνητρα του από την ρωμαϊκή εκκλησία. Έπειτα εγκατέλειψε την πατρίδα του  και μετά από αναζητήσεις και περιπέτειες έφτασε στην Γαλλία όπου γνώρισε την ορθοδοξία. Κατόπιν συνέταξε μια μακροσκελέστατη επιστολή, μια μακρά έκθεση της πορείας του και την έστειλε στον Οικουμενικό Πατριάρχη και στον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών. Τέλος έκανε το οριστικό βήμα ζητώντας επίσημα την είσοδο του στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού, στην Ορθοδοξία. Για τον σκοπό αυτό έφτασε στην Αθήνα και παρουσιάστηκε στον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος τον περιέβαλε με πατρική αγάπη και στοργή, ζητώντας και προσωπικά την είσοδο του στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Σύνοδος δεν άργησε να αποφασίσει την οριστική του είσοδο στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και κατά την ακολουθία του χρίσματος, με την χορήγηση του οποίου έγινε πλέον μέλος της πραγματικής αμπέλου, τιμήθηκε με το όνομα του Αποστόλου των Εθνών Παύλου και έγινε δεκτός στην Ιερά Μονή Παναγίας Πεντέλης ως μοναχός. Λίγους μήνες αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος << δι’ επιθέσεως των χειρών >> του Επισκόπου Ρωγών. Παρακολούθησε τις θεολογικές σπουδές του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1953 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Το επόμενο έτος τιμήθηκε με το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα. Τις θεολογικές του σπουδές ο π. Παύλος  τις συμπλήρωσε στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1958. Ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος γνώρισε τον αρχιμανδρίτη Παύλο στο Φανάρι και εξετίμησε τις ικανότητες του και κυρίως τον ιεραποστολικό του ζήλο και για αυτό το 1959 όταν εξελέγη Αρχιεπίσκοπος, τον κάλεσε στην Αμερική. Ο Αρχιμανδρίτης Παύλος είχε βαθειά θεολογική μόρφωση και μιλούσε με ευχέρεια την ελληνική, την ισπανική την πορτογαλική και την γαλλική γλώσσα. Ήταν φανερό ότι θα ήταν χρήσιμος στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Ιερατικά καθήκοντα ο π. Παύλος  ανέλαβε  κατ’ αρχάς στην κοινότητα του Ευαγγελισμού Scranton στην Πενσυλβάνια και το 1961 στην Αγία Σοφία της πόλεως του Μεξικού. Εκεί άνοιξε για τον πατέρα Παύλο ευρύ στάδιο δράσεως. Επιδόθηκε με ζήλο και αυταπάρνηση στην διακονία των χριστιανών του. Ο Σεβασμιότατος εκτιμώντας τον ιεραποστολικό του ζήλο και την πίστη του, τον διόρισε αρχιεπισκοπικό επίτροπο στο Μεξικό και την Κεντρική Αμερική το 1966. Για πολλά χρόνια ο π. Παύλος εργαζόταν με πολλή επιτυχία επιχειρώντας κοπιώδη ταξίδια προκειμένου να επισκεφθεί τους ανά την Κεντρική Αμερική διεσπαρμένους ορθοδόξους. Εμφανιζόταν συχνά στην τηλεόραση για να προβάλλει την ορθοδοξία, ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δράση και δημοσίευσε πληθώρα άρθρων και μελετών σε διάφορες γλώσσες. Η Μητέρα Εκκλησία εξετίμησε την καρποφόρα διακονία του και μετά από πρόταση του Σεβασμιότατου Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, τον προήγαγε στο επισκοπικό αξίωμα. Η χειροτονία του σε επίσκοπο Ναζιανζού τελέστηκε την 15^η Μαρτίου 1970. Ως επίσκοπος Ναζιανζού ο Παύλος ντε Μπαγιεστέρ συνέχισε την δράση του, απολαμβάνοντας τιμή και αγάπη από όλους. Ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Παύλος την Κυριακή 22 Ιανουαρίου λειτούργησε στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας της πόλεως του Μεξικού. Ήταν η τελευταία φορά. Βγαίνοντας από τον Ναό μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας δέχθηκε δολοφονική επίθεση και έπεσε στα σκαλιά του Ναού βαριά τραυματισμένος. Το αίμα του έβαψε το πλατύσκαλο της εκκλησίας. Είχε μόλις κοινωνήσει. Υπέκυψε στα τραύματα του στις 31 Ιανουαρίου μέσα στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί. Δράστης ήταν ένας ηλικιωμένος άντρας 70 χρονών μεξικανός  πρώην στρατιωτικός που έπασχε από ψυχασθένεια. Δεν έχει σημασία αν ο ηλικιωμένος μεξικανός ήταν καθολικός, ορθόδοξος η πίστευε κάπου αλλού. Ήταν σίγουρα μέλος της παγκόσμιας θρησκείας που λέγετε φανατισμός. Οι αρχές του Μεξικού δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο ο δράστης να κατέχεται από ιδιάζουσα θρησκομανία.  Και ήταν Κυριακή, ημέρα του Θεού. Μια Κυριακή που μας πληγώνει….

Το περιστατικό που μου θύμισε την ιστορία και η ίδια η ιστορία είναι πραγματικά γεγονότα και ευτυχώς δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ του. Έξαλλου δεν αγκαλιάζονται χρονικά και ιστορικά. Και εδώ θέλω να τονίσω ότι ελπίζω πως η ιστορία έπαψε να επαναλαμβάνετε γιατί έχουμε καταλάβει τα διδάγματα της. Έχουν όμως μια κοινή αφετηρία ,τον φανατισμό με θρησκευτικό μανδύα. Το θέμα του φανατισμού είναι μεγάλο και σας έχω κουράσει αρκετά. Δυο λόγια θα πω: Στις μέρες μας υπάρχει μια έξαρση ζηλωτισμού και φανατισμού. Υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο φανατισμός με τις απόλυτες βεβαιότητες και η αγάπη. Οι απόλυτες βεβαιότητες είναι πάντα σαθρές. Επειδή εκείνοι που τις έχουν θεωρούν για τους ίδιους αδιανόητο η αδύνατο το λάθος. Η αυτάρεσκη πεποίθηση για το αλάνθαστο είναι ο ορισμός του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας. Οι απόλυτες βεβαιότητες είναι στο βάθος, το μίσος για τις πεποιθήσεις του άλλου. Από τις δογματικές βεβαιότητες πεθαίνει ο διάλογος ως επικοινωνία ανθρώπων και ιδεών. Όταν ο φανατικός κατέχει μια ηγετική θέση , νοιώθει πάντοτε αρχηγός μιας σταυροφορίας και τους οπαδούς του στρατιώτες της. Διατρεχόμενοι από τον σκοτεινό ρομαντισμό της μεγάλης αποστολής που οι ίδιοι αυθαίρετα και ανερώτητα όρισαν σκοπό στους εαυτούς τους για την σωτηρία των άλλων, γίνονται μυστικιστές. Ο αντίπαλος είναι όχι απλώς εχθρός, αλλά άξιος πυράς. Σαν οπαδοί βρίσκουν δύναμη μέσα στην ομάδα, σαν αρχηγοί μέσα στην υποβιβασμένη ομάδα. Κρατούν σε υψηλό επίπεδο τον βαθμό του φανατισμού και έτσι χαμηλώνουν γενικά οι ιδέες. Διαισθάνονται ότι ηττώνται από την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία. Κολυμπούν έτσι μέσα στην ψευδαίσθηση που την θεωρούν διαίσθηση. Κοντά στον φανατισμό φύεται πάντοτε η κολακεία με σπορείς τους δειλούς και τους ιάγους. Και ενώ προσπαθούν μέσω ενός αμφίβολου ασκητισμού να δείξουν ότι ζουν σε ανεμόδαρτα ύψη η σε καθεστώς πνευματικής πειθαρχίας είναι άνθρωποι αγχωτικοί με τελείως αγεφύρωτο τον έξω και τον μέσα τους κόσμο.

Στον αντίποδα είναι η αγάπη. Με την αγάπη μπαίνουμε μέσα στον κύκλο λειτουργίας μιας άλλης ύπαρξης. Κοινωνούμε από την ουσία της, συμβιώνουμε τον χρόνο της, μοιραζόμαστε τη ζωή της και χέρι χέρι προσεγγίζουμε το Θεό. Η επαφή μας με τους άλλους ανθρώπους δεν προκαλεί τον αβυσσαλέο συγκλονισμό της φθοράς. Η επαφή μας με τους άλλους ανάβει τον σπινθήρα εκείνο που μας φέρνει κοντά στο Θεό. Στο γνήσιο πνεύμα της Ανατολικής Χριστιανικής Παράδοσης όχι μόνο κανένας λόγος δεν δικαιολογεί την απόρριψη του συνανθρώπου αλλά επιβάλλεται η προσκόλληση στον συνάνθρωπο ακόμα και όταν εκείνος απορρίπτει αυτόν που τον πλησιάζει. Όσο ποτέ άλλοτε, σήμερα χρειαζόμαστε αγάπη και ενότητα όλων και κυρίως μέσα στην Εκκλησία. Και η αγάπη και η ενότητα είναι δύσκολα πράγματα σε ταραγμένους καιρούς. Για να μην υπάρχουν άλλες Κυριακές που μας πληγώνουν…..

Το τελευταίο μήνυμα για την Ιωάννα!

2 Οκτ 2012

Αντίο Ιωάννα

Η Ιωάννα σήμερα το μεσημέρι έφυγε. Έφυγε ήρεμη στην αγκαλιά μου. Πάλεψε όσο μπορούσε αλλά κάποια στιγμή κουράστηκε.Σας αγαπούσε όλους όπως την αγαπήσατε και εσείς! Για όλους είχε πάντα το πιο ζεστό της χαμόγελο και έτσι θα τη θυμόμαστε για πάντα.

Αντίο Ιωάννα...Θα μας λέιψεις

Μάμα & Μπαμπάς

 

Η Ιωάννα είχε μια ασθένεια που δυστυχώς ,ενώ πάλεψε δεν είναι σήμερα κοντά μας. Οι γονείς της έφτιαξαν μια σελίδα στο ίντερνετ για τον Άγγελό τους ,από όπου είναι και το παραπάνω τελευταίο μήνυμα για εκείνην. Δεν υπάρχουν λόγια. Θα ήθελα όμως να σας παρουσιάσω και ένα μήνυμα ακόμα για να καταλάβετε το κουράγιο και τη δύναμη αυτών των γονιών.

1 Οκτ 2012

Αρρωστήσαμε :(

Εδώ μαμά Βίκυ. Χθες, γύρω στις 3 το πρωί η Ιώαννα δυστυχώς αρρώστησε. Έπεσαν οι σφυγμοί και το οξυγόνο της πολύ, καλέσαμε ασθενοφόρο και τώρα είμαστε στο νοσοκομείο. Μάλλον είναι πνευμονία :(.

Η Ιωάννα κοιμάται ήσυχη αυτή τη στιγμή μαζί με το Μίκυ και τη Μίνυ της. Ξύπνησε για λίγο και μας χαμογέλασε μόλις είδε μια φωτογραφία του μπαμπά της :)!

Να είστε όλοι καλά και ελπίζω να έχουμε καλύτερα νέα σύντομα.

 

 

 

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Αν και δύσκολος μήνας ,δεν πρέπει να χάνουμε το κουράγιο και την ελπίδα μας. Οι κεραυνοί ποτέ δεν χτυπούν σε χαμηλές πεδιάδες. Ενωμένοι όλα τα μπορούμε. Καλό μήνα.