ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΜΕ 20ΕΥΡΩ!

     

Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές «Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε… «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;»

Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.

Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του.

Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο. Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;»Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

«Παιδιά μου» τους είπε «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα. «Ότι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 Ευρώ!!

Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν, άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία, αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει ».

 

orthodoxianpress.com

Μπράβο Σταύρο κι ένα κρίμα!

Τα φιλαράκια μου, πες το η παρέα μου, είναι ωραία. Και η δική σας το ίδιο. Στην Ελλάδα φύονται ωραίες παρέες. Τόχουμε. Τα τελευταία χρόνια, όποτε συναντιόμαστε μιλάμε κυρίως πολιτικά. Γκαζωμένοι ξεκινάμε. Απογοητευμένοι προχωράμε. Απαισιόδοξοι κοιτάμε προς το μέλλον. Δεν προερχόμαστε από ίδιους πολιτικούς χώρους ωστόσο ξαφνικά προκύψαμε άπαντες πολιτικά άστεγοι. Στο τι πήγε στραβά έχουμε κοινή γλώσσα, στις λύσεις το ίδιο, στην πρακτικότητα απόλυτη συμφωνία. Ένα «κοινός νους ρε γαμώτο» βγαίνει μονότονα από το στόμα μας. Στο τέλος πάντα κλείνουμε κουνώντας το κεφάλι «Μα δεν βρίσκεται ένας!». Ούτε μας περνάει από το μυαλό να είμαστε ένας από το «ένας». Αυτή είναι ακόμα μια αλλαγή στον Έλληνα του χθες, με τον Έλληνα του σήμερα. Από την προθυμία του «κάνε με εμένα Πρωθυπουργό και να δεις για πότε….» στην απροθυμία να ανακατευτεί στον πολιτικό στίβο. Μπορεί να είναι και ωριμότητα. Η πολιτική δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση τελικά. Μπορεί και νάναι συνειδητοποίηση πολλών. Κυρίως πολλών που πονάνε. Όπως για παράδειγμα ότι αυτόν τον καιρό αναζητούμε σάκους του μποξ και όχι πολιτικά όντα. Το ότι η ράτσα μας δεν κυβερνιέται εύκολα. Μπορεί το ότι δεν εκτιμάμε τους πολιτικούς να είναι το ευκολάκι των λόγων μας. Τον λαό τον εκτιμάμε; Και ποια στοιχεία τον χαρακτηρίζουν πια;

Mα, ποτάμι;

 

Κάποια στιγμή κοίταξα στα δεξιά και τους είδα με τα κινητά στη λειτουργία της κάμερας. Μπροστά μου ο Θεοδωράκης συνέχιζε να απαντά σε ερωτήσεις. Θα έχει Πασόκους; Πρώην υπουργούς; Και η νεολαία; Πώς θα λέγεται η νεολαία; Ποταμίστας; Το παπάκι πάει στην ποταμιά; Πολλά από τα αστεία που διαβάσατε στα social media ακούστηκαν εκεί για πρώτη φορά. Θα ήταν 16.00 ακριβώς όταν πάνω στο ρολόι πήγε και κάθισε η στιγμή που αρκετοί αποφάσισαν να πάρουν φωτογραφίες ή βίντεο. Όλοι τους μέτοχοι ή συνεργάτες του protagon. Πρέπει να μαζευτήκαμε καμιά πενηνταριά το μεσημέρι της Τετάρτης στα γραφεία μας. Το mail ήρθε το βράδυ της Τρίτης. «Καλησπέρα, αύριο Τετάρτη 26/2 στις 15.00 θα πραγματοποιηθεί έκτακτη σύσκεψη μετόχων και συνεργατών στα γραφεία μας. Θα υπάρξουν έκτακτες και σημαντικές ανακοινώσεις από τον Σταύρο Θεοδωράκη.»
Όντως, ήταν και έκτακτες και σημαντικές. Με ασπρο ξεχειλωμένο μπλουζάκι. Χωρίς έναν φωτογράφο και μία επαγγελματική κάμερα. Χύμα. Δεν υπάρχει φόντο, με το λογότυπο του κόμματος. Και αν ακουγόταν κάτι πέρα από τον Σταύρο, ήταν τα σποραδικά «ναι ρε μαλάκα, δεν αστειεύομαι, κόμμα που το λένε Ποτάμι» που έφευγαν από στόματα μέσα σε τηλέφωνα. Ο Θεοδωράκης ήταν στο μέσον της αίθουσας, μία περιστρεφόμενη φιγούρα που απαντάει σε ερωτήσεις.

Ξεκινάμε!

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Όσο κι αν έχω προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, νιώθω μια αμηχανία. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί, να γίνουμε ένα ΠΟΤΑΜΙ που θα αλλάξει την Ελλάδα;
Ας τα πάρουμε ένα ένα. Η ιδέα δεν είναι μόνο δική μου. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, η δεύτερη φράση που λένε οι άνθρωποι που συναντώ είναι «τι θα κάνουμε;». Πολλές φορές η αφορμή είναι κάτι που έγραψα ή κάτι που έδειξα στην τηλεόραση. Άλλες πάλι είναι τα πρωτοσέλιδα, οι κυβερνητικές αποφάσεις και οι πολιτικοί καυγάδες. Όλοι σ’ ένα αδιέξοδο. Ακόμη κι αυτοί που έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, μετά από δυο- τρεις κουβέντες αναρωτιούνται «έχουμε άλλη λύση;».
Η ιδέα λοιπόν είναι δική σας. Των φοιτητών που με βρήκαν στη Λέρο. Της παρέας που με σταμάτησε στον Βόλο. Των πιτσιρικάδων που μου τηλεφωνούν απ' τα Χανιά. Του συνεταιρισμού που επισκέφθηκα στα Γιάννενα. Αυτών που με φώναξαν στην Αριστοτέλους. Ίσως βέβαια και να τους παρεξήγησα κιόλας και να κατάλαβα λάθος. Γιατί κανείς από αυτούς δεν μου είπε να κάνουμε κόμμα. Μου είπαν όμως ότι οι πολιτικοί μας ζουν σε άλλον κόσμο, ότι τους ενδιαφέρει μόνο η εξουσία, ότι έχουν πάρει διαζύγιο από τη λογική. Ότι η ζωή πρέπει να προχωρήσει κι αυτοί – οι πολιτικοί δηλαδή- είναι μονίμως στα χαρακώματα να σκιαμαχούν με το παρελθόν.

Περίοδος αντίστασης στο ψέμα της μεταμφίεσης

Του Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

 

Στις μέρες μας, όπου είναι πια φανερό ότι πέφτουν οι μάσκες, οι Απόκριες δεν είναι πλέον απλώς ένα έθιμο. Είναι η φανέρωση ενός καρνάβαλου, που διαρκεί και τις 365 μέρες του χρόνου. Πιθανόν το παραλήρημα των μεταμφιέσεων να προσφέρει μια προσωρινή ανακούφιση, κυρίως μάλιστα αν συνοδεύεται και από εισαγόμενες ατραξιόν… λατινοαμερικανικής προέλευσης. Κατά βάθος όμως, χρόνο με τον χρόνο, ανακαλύπτουμε με οδύνη ότι, όταν οι Απόκριες τελειώσουν, μάσκες πολλές και πειστικές θα συνεχίσουν να κρύβουν την αλήθεια των προσώπων και των πράξεών τους.

Αυτά τα διαρκή προσωπεία κρύβουν οι αποκριάτικες μάσκες. Προσωπεία ψευδεπίγραφα, παραπλανητικά, που από την πολλή χρήση φτάνουν να αντικαταστήσουν πλήρως την αλήθεια του κάθε προσώπου και να θεωρηθούν αλήθεια.

Την ώρα που οι Απόκριες έρχονται να προσθέσουν μάσκα πάνω στη μάσκα, η Εκκλησία μάς καλεί να πάρουμε τον μακρύ και πολλές φορές επώδυνο δρόμο της αποκάλυψης του αληθινού μας προσώπου. Ακούγεται δύσκολο, κυρίως τέτοιες εποχές, το να καλεί κανείς τους ανθρώπους σε νέες υπαρξιακές περιπέτειες. Και φτάνει πολλές φορές η Εκκλησία να κατηγορείται ως εχθρός κάθε χαράς και κάθε ανεμελιάς. Να όμως που έφτασε ο καιρός να αποκαλυφθεί ότι το κυνήγι μιας εύκολης και ανέξοδης χαράς επιφυλάσσει πολλαπλάσια οδύνη και ασυγκρίτως μακρύτερο και δύσβατο δρόμο επιστροφής.

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ...

    

      

Του Αγίου Λουκά, του Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Πάντα με πολλή παρρησία πρέπει να πλησιάζουμε τον Θεό, Να Τον ικετεύουμε σαν τα μικρά παιδιά πού περιμένουν βοήθεια από την μητέρα τους και απλώνουν προς αυτήν τα μικρά τους χεράκια.

Να Τον ικετεύουμε σαν ένας φτωχός πού πεθαίνει της πείνας και ήρθε να παρακαλέσει τον άνθρωπο πού είναι γνωστός για την ευσπλαχνία του να τον βοηθήσει.

Να Τον ικετεύουμε σαν την Χαναναία γυναίκα πού με επιμονή παρακαλά τον Χριστό και σηκώνει σ' Αυτόν τα χέρια της. Τον ικετεύει με παρρησία γιατί πιστεύει και ξέρει ότι θα λάβει αυτό πού ζητά, πιστεύει και γι' αυτό παίρνει βοήθεια

Βλέπουμε λοιπόν ότι δύο προϋποθέσεις υπάρχουν για να γίνει δεκτή ή προσευχή μας από τον Θεό.

Αλβανίας Αναστάσιος: «Προσπαθώ να είμαι πάντα διάκονος»

Ήταν ένας αιφνιδιασμός αγάπης από πάρα πολλούς εκλεκτούς ανθρώπους. Είμαι ευγνώμων σε όλους αυτούς που οργάνωσαν αυτήν την εκδήλωση. Βεβαίως, στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο που είμαστε μαζί από τα νεανικά μας χρόνια και στον Επίσκοπο Φαναρίου κ. Αγαθάγγελο, διάδοχό μου στην Αποστολική Διακονία" ανέφερε αποκλειστικά στον 89,5 ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος με αφορμή την εκδήλωση της Αποστολικής Διακονίας για το τετράτομο έργο του.Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας αναφερόμενος στην Αποστολική Διακονία τόνισε "ευτυχώς κρατάει ένα υπέροχο όνομα. Δεν είναι Αρχή είναι Διακονία δεν είναι κάτι άλλο είναι Αποστολική. Και το "Αποστολική Διακονία" είναι το καθοριστικό για την ζωή όλων σας και να προχωράτε έτσι.Η αποψινή εκδήλωση έφερε στο μυαλό του Αρχιεπισκόπου πολλές σκέψεις, όπως είπε ο ίδιος και μοιράστηκε μαζί μας μία συμβουλή που έδωσε στον εαυτό του, να παραμείνει πάντα διάκονος. "Όταν χειροτονήθηκα Επίσκοπος είχε γίνει προηγουμένως η εκλογή μου στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Τότε είχα δώσει μία συμβουλή στον εαυτό μου, επειδή εκείνη την εποχή καθηγητές και επίσκοποι ανήκαν στον χώρο των αλάνθαστων, προσπάθησε να μείνεις πάντοτε φοιτητής και προσπάθησε να μείνεις πάντα διάκονος και νομίζω ότι δε με έβλαψε αυτή η συμβουλή. Δεν είμαι βέβαιος αν τα κατάφερα, είμαι ακόμη υπό δοκιμή".

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: Να υπερβούμε όσα μας διχάζουν, να διαφυλάξουμε την ενότητά μας

Ποικίλα μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση στέλνει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών με την ομιλία του προς το Σώμα της Ιεραρχίας, που συνεδριάζει από το πρωί στο Συνοδικό Μέγαρο της Μονής Πετράκη. Ο Αρχιεπίσκοπος υπογραμμίζει τη σημασία της υπέρβασης των προβλημάτων που διχάζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία και τη διαφύλαξη της ενότητας της σε μια εποχή είναι αναγκαία όσο ποτέ η κοινή μαρτυρία των Ορθοδόξων. «Η ε­νό­τητα των Ορ­θο­δό­ξων, καί κυ­ρίως ἡ πνευ­μα­τι­κό­τητα πού πη­γά­ζει από τήν ορ­θό­δοξη διδα­σκα­λία, προ­σφέ­ρει ση­μαν­τικό μή­νυμα καί δείκτη πο­ρείας πρός τήν εὐ­ρω­πα­ϊκή ὁ­λο­κλή­ρωση», τονίζει ο κ.Ιερώνυμος.

"Στα Βήματα των Πατέρων μας", ο νέος Συλλογικός Τόμος των εκδόσεων "ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ"

 

Εἶναι κοινή διαπίστωση ὅτι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου μεταδίδεται καί συντηρεῖται ἀπό κάποιες πηγές.
Μπορεῖ νά τόν χαρακτηρίζει ἡ αὐτάρκεια καί τό αὐτεξούσιο, σέ πάρα πολλά ὅμως κουβαλᾶ δεσμευτική τῆς ζωῆς του τήν πείρα καί τή σοφία τῶν προγόνων του.
῾Η καταφυγή σέ αὐτήν ἴσως εἶναι ἀσυνείδητη καί ἀνεπαίσθητη· κατευθύνει ὅμως καί ζωογονεῖ τήν πορεία καί τά διαβήματά του πολύ περισσότερο ἀπ’ ὅσο ὑποπτεύεται.
᾿Εμεῖς εἴμαστε εὐεργετημένοι
ἐπειδή ἔχουμε στήν ᾿Ορθόδοξη Παράδοσή μας, Πατέρες, οἱ ὁποῖοι μεταμορφώθηκαν σέ κατά Χάριν Υἱούς Θεοῦ καί μποροῦμε σέ κάθε ἐποχή, στό δικό μας «τώρα» νά προστρέχουμε σ’ αὐτούς γιά νά μάθουμε τί θά ἔλεγαν ἄν βρίσκονταν καί αὐτοί ἀντιμέτωποι μέ τά προβλήματά μας.

Δέν ἀναζητοῦμε μόνο τό γράμμα τῶν Πατέρων, ἀλλά καί τήν ἀγάπη τους, προκειμένου νά μεταμορφώσουν καί ἐξαγιάσουν τό ἑκάστοτε παρόν.

Οἱ ἐκδόσεις ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ θεωροῦν ἱστορική τήν στιγμή τῆς ἔκδοσης καί κυκλοφορίας αὐτοῦ τοῦ βιβλίου τους!

Ο Οδυσσέας Ελύτης για τον Γιώργο Σαραντάρη

 

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Στις 25 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται 73 χρόνια από την οσιακή κοίμηση του ποιητή και στοχαστή Γιώργου Σαραντάρη (1908-1941). Πέθανε σε ηλικία μόλις 33 ετών από τις κακουχίες του πολέμου, αφήνοντας πάντως ένα πολύ σημαντικό ποιητικό και φιλοσοφικό έργο. Φίλος του υπήρξε ο νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος κατάγγειλε το επιστρατευτικό σύστημα της χώρας, ότι «δολοφόνησε» τον Σαραντάρη.

Έγραψε σχετικά στα "Ανοιχτά χαρτιά":

" Θέλω αυτή τη στιγμή απροκάλυπτα να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πώς, κατάφερε να κρατήσει όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων στα Γραφεία και στις Επιμελητείες και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραυστο διανοούμενο που μόλις στεκότανε στα πόδια του, που όμως είχε προφτάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της. Ήταν σχεδόν μια δολοφονία. Διπλωματούχος ιταλικού πανεπιστημίου - ο μόνος ίσως σε ολόκληρο το στράτευμα-, θα μπορούσε να ΄ναι περιζήτητος σε οποιαδήποτε από τις Υπηρεσίες που είχαν αναλάβει την αντικατασκοπεία, ή την ανάκριση των αιχμαλώτων. Αλλά όχι. Έπρεπε να φορτωθεί το γυλιό και τον οπλισμό των τριάντα οκάδων, για να χαθεί παραπατώντας μες στα χιονισμένα φαράγγια ένας ακόμη ποιητής, ένας ακόμη αθώος στο δρόμο του μαρτυρίου".

Μια προσωπικότητα του χτες, οδηγός για το σήμερα της Κύπρου!

 

Δανάη Γεωργιάδου,  Φιλόλογος, Λευκωσία

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται τις μέρες αυτές από τον θάνατο του αγωνιστή της ελευθερίας και ακούραστου εκπαιδευτικού, Κωνσταντίνου Γιαλλουρίδη (1918-2004). Πρόμαχος πάντα στους αγώνες του Έθνους, ο Γιαλλουρίδης απέδειξε πως οι Έλληνες πολεμούν με κάθε τρόπο – στα πεδία των μαχών, στις φυλακές, στην έδρα του δασκάλου, με την πέννα τους. Η παρακαταθήκη του μένει πολύτιμη για την ιστορία της Κύπρου, αλλά και ολόκληρου του Ελληνισμού.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από μητέρα Δωδεκανήσια και πατέρα Κύπριο, ο Γιαλλουρίδης μεγαλώνει στην κατεχόμενη σήμερα Μόρφου. Το 1938 πηγαίνει για σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας, διακόπτει όμως το 1940 και υπηρετεί ως εθελοντής του ελληνικού στρατού στο ηρωικό έπος της Αλβανίας. Το 1944 παίρνει το πτυχίο της Φιλολογίας κι επιστρέφει στην Κύπρο. Αρχίζει τότε την προσφορά του στη Μέση Εκπαίδευση, σε μια εποχή που η ελλιπής στελέχωση και οι πενιχρές οικονομικές δυνατότητες των λίγων υπαρχόντων σχολείων παρόπλιζαν την άμυνα κατά της πολιτικής του αφελληνισμού που εφάρμοζαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες.