Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Το πράσινο παγκάκι και η Διοίκηση της Εκκλησίας



Σε ένα στρατόπεδο κάποτε, υπήρχε μια σκοπιά δίπλα σε ένα πράσινο παγκάκι. Εκεί ένας σκοπός μέρα νύχτα εκτελούσε την υπηρεσία του δίπλα στο πράσινο παγκάκι. Μετά από πολλά χρόνια ένας στρατιώτης μορφωμένος και με πολλές ανησυχίες, υπηρετώντας την στρατιωτική του θητεία, βρέθηκε στο εν λόγω στρατόπεδο και κλήθηκε ένα βράδυ να φυλάξει σκοπιά στο πράσινο παγκάκι. Όταν τελείωσε την υπηρεσία του, πήγε στον λοχία και τον ρώτησε για το νόημα που έχει αυτή η σκοπιά. Ο λοχίας δεν ήξερε να απαντήσει  και ρώτησε με την σειρά του τον επιλοχία που ούτε και αυτός ήξερε την απάντηση, μέχρι που η ερώτηση γύρισε σε όλους τους βαθμοφόρους του στρατοπέδου και έφτασε μέχρι και τον Διοικητή που και αυτός αγνοούσε την σημασία της σκοπιάς στο πράσινο παγκάκι. Ο Διοικητής πήρε με την σειρά του όλους τους προκατόχους του ρωτώντας αν κάποιος ήξερε την απάντηση για την σκοπιά στο πράσινο παγκάκι. Αφού ρώτησε αρκετούς κανείς δεν ήξερε να του απαντήσει και έφτασε και στον τελευταίο έναν απόστρατο υποστράτηγο προχωρημένης ηλικίας που είχε διατελέσει πρώτος διοικητής στο στρατόπεδο. Όταν ο διοικητής ρώτησε τον υποστράτηγο για την σκοπιά στο πράσινο παγκάκι εκείνος του απάντησε γεμάτος απορία: ακόμα δεν στέγνωσε η μπογιά στο πράσινο παγκάκι;

 Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε με τις τραγικές συνέπειες που πρόχειρα μπορούμε να απαριθμήσουμε: εκατοντάδες αυτοκτονίες και χιλιάδες απόπειρες, χιλιάδες εκτρώσεις, υποσιτιζόμενοι μαθητές, χιλιάδες άνεργοι, χιλιάδες πολίτες κάτω από το όριο της φτώχειας,  και τόσα άλλα. Σε αυτόν τον ορυμαγδό η Εκκλησία και κυρίως η Διοίκηση της ( υπάρχουν ευτυχώς και εξαιρέσεις ) εξακολουθεί να φυλάει σκοπιά στο πράσινο παγκάκι. Δεν ανοίγετε, δεν πλησιάζει, δεν θυσιάζετε, δεν αντιδρά, δεν πολεμά, δεν βγαίνει στους δρόμους. Η μπογιά στέγνωσε, η σκοπιά είναι άχρηστη, ο διπλανός όμως πεθαίνει…

Κώστας Ζουρδός, θεολόγος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου