του π.Δημητρίου Θεοφίλου, για το Amen.gr
Πλέον και οι πιο δύσπιστοι από εμάς διαπιστώνουν μέσα από τη καταιγιστική και ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων, πως η κρίση κλιμακώνεται και μεγάλες «ωδίνες», πλησιάζουν. Το «πείραμα της Κύπρου» (με την δεύτερη εισβολή μετά το ’74, του γερμανικού αυτή τη φορά, Αττίλα Γ΄), ίσως αποτελεί το πρελούδιο, για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Οι λαοί της Ευρώπης είναι μάλλον καταδικασμένοι να ζήσουν ξανά εφιάλτες από τον 20ο αιώνα, πείνας, πολέμου, εξαθλίωσης και θανάτου, «νέο-εποχήτικων» όμως τούτη τη φορά προδιαγραφών. Οι καπιταλιστικές συμπληγάδες κλείνουν βίαια, και συνθλίβουν τη μεσαία τάξη, παιδεία, υγεία, κρατική πρόνοια, εξαφανίζονται, από το κοινωνικό χάρτη, κάτω από το βάρος συμφερόντων και συγκυριών.
Η θεολογική και φιλοσοφική ιστορία της Ευρώπης, δυστυχώς, είναι ανίκανες και άβουλες, να αντιστρέψουν το ρου των γεγονότων, όπως και στους προηγούμενους δύο πολέμους, αρκούνται στο ρόλο του ιστορικού θεατή. Απέτυχαν και οι δύο παταγωδώς να μεταμορφώσουν τον άνθρωπο σε πρόσωπο, τόσο η χριστιανική θεολογία και ανθρωπολογία, όσο και η ουμανιστική φιλοσοφία, και το κόστος αυτής της αποτυχίας θα το πληρώσει η νέα ευρωπαϊκή γενιά, της οποίας τα όνειρα μαραίνονται, ήδη, προτού ακόμη καλά –καλά ανθίσουν, μια γενιά δίχως δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου, μιας που θα είναι εκείνη, που θα ζήσει στο «πετσί» της τον «αρμαγεδδώνα» που κοντοζυγώνει. Οι χριστιανική πίστη και πρόταση ζωής, το μήνυμα του ευαγγελίου αν θέλετε, μιλώντας με πιο απλά λόγια, δεν έφτασε ουσιαστικά ποτέ στις καρδιές των ευρωπαϊκών λαών, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην αλλάξουν νοοτροπία και πορεία ζωής, στη καλύτερη περίπτωση για τους πολλούς παρέμεινε ένας ιδεολογικός κώδικας συμπεριφοράς και ηθικής, απόλυτα εγκοσμικευμένων, όμως. Ο χριστιανισμός και οι εκκλησίες του διαμέσου των ομολογιακών τους εκδοχών στην Ευρώπη, εδώ και αρκετούς αιώνες, βρίσκονται σε παρατεταμένη οντολογική κρίση, χαρακτηριστικό παράδειγμα, της κορυφής του παγόβουνου, αποτελούν τα γεγονότα των ημερών, με ενθρονίσεις, χλιδή, προσκεκλημένους, επιχειρηματικούς παράγοντες, χορηγoύς εκκλησιών (φτάσαμε στο κατάντημα να υπάρχουν οικονομικοί χορηγοί για να μπορούν να στηρίζονται εξουσίες και προνόμια του κόσμου τούτου, σε θεσμούς αιώνων που κάτω από άλλες θεολογικές προϋποθέσεις, όλα αυτά θα ήταν, αν όχι περιττά, τουλάχιστον γελοία), και ματαιότητα στερούμενη τραγικά, νοήματος οντολογικής ζωής και εσχατολογικής προοπτικής, τελικά, παντελή απουσία «αρώματος» επουράνιας Βασιλείας.
Οι μεγάλοι σταθμοί πνευματικού ανεφοδιασμού, όπως η μεγάλη Σαρακοστή, δεν έχουν να πουν, μάλλον τίποτε σε κάποιους που θα έπρεπε να είναι ο «τόπος» και ο «τύπος» του θυσιαζόμενου και σταυρωμένου Ιησού. Όχι βέβαια με αδάπανες φαμφάρες από ποικίλους «άμβωνες», αλλά από βιωματικά και εμπειρικά μετερίζια αγώνα πρώτα για εσωτερική αυτοκάθαρση και ειλικρινή μεταμόρφωση και μετά για συγχρονισμό του βηματισμού της εκκλησίας με το ευαγγέλιο του Χριστού.
Χθες μπήκαμε ξανά στη πορεία προς το Πάσχα, με τη Καθαρή Δευτέρα, μπήκαμε τυπικά, μπήκαμε τελετουργικά, αλλά ο νους και η ψυχή μας είναι μάλλον αλλού, οπότε και αλλού θησαυρίζουμε θησαυρούς και όχι στον «ουρανό».
Μια τέτοια πορεία των χριστιανών προς το Πάσχα, αναδεικνύει την απιστία προς το σκοπό αυτής της λυτρωτικής, σε άλλη περίπτωση, πνευματικής διαδρομής, που δεν είναι άλλη από την Ανάσταση, μια Ανάσταση όμως, που τρεμοσβήνει στις ψυχές των χριστιανών, που θολώνει και ξεθωριάζει στα μυαλά τους, που δεν την πολύ-πιστεύουν πλέον και δεν την εμπιστεύονται, μια Ανάσταση που από μόνη της, «μαγικά», δίχως αποδοχή και εναρμόνιση, ως προς το περιεχόμενό της, των ζωών μας, δεν μπορεί να αλλάξει, τούτο τον μάταιο και πρόσκαιρο κόσμο, από την στιγμή που οι χριστιανοί «εμωράνθησαν» και αδυνατούν να τον «αρτύσουν».
Έτσι λοιπόν παρατηρούμε το φαινόμενο, «χριστιανικά» κράτη να «τοκογλυφούν» σε βάρος άλλων ομόθρησκων τους λαών, «χριστιανικά» κράτη να επιθυμούν την βιολογική και ιστορική εξαφάνιση άλλων «χριστιανικών» εθνών. Βιώνουμε πάλι την ιστορία να επαναλαμβάνεται, ο καιρός θα δείξει αν αυτό θα καταλήξει σε «φάρσα» η «τραγική ωδίνη», σε ένα ασύδοτο και αμοραλιστικό πέρα για πέρα εμπόριο εθνών και λαών, με έντονη ροπή για επιστροφή στο δουλοκτητισμό.
Ο 3ος πόλεμος ξεκίνησε, για την Ευρώπη, είναι στο χέρι μας πλέον, το να επιλέξουμε να μείνουνε θεατές ή να παλέψουμε πνευματικά και βιολογικά, να αντιστρέψουμε την καταιγιστική φορά των πραγμάτων, που ήδη άρχισαν να «μυρίζουν» πολύ αίμα και θάνατο.
Πλέον και οι πιο δύσπιστοι από εμάς διαπιστώνουν μέσα από τη καταιγιστική και ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων, πως η κρίση κλιμακώνεται και μεγάλες «ωδίνες», πλησιάζουν. Το «πείραμα της Κύπρου» (με την δεύτερη εισβολή μετά το ’74, του γερμανικού αυτή τη φορά, Αττίλα Γ΄), ίσως αποτελεί το πρελούδιο, για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Οι λαοί της Ευρώπης είναι μάλλον καταδικασμένοι να ζήσουν ξανά εφιάλτες από τον 20ο αιώνα, πείνας, πολέμου, εξαθλίωσης και θανάτου, «νέο-εποχήτικων» όμως τούτη τη φορά προδιαγραφών. Οι καπιταλιστικές συμπληγάδες κλείνουν βίαια, και συνθλίβουν τη μεσαία τάξη, παιδεία, υγεία, κρατική πρόνοια, εξαφανίζονται, από το κοινωνικό χάρτη, κάτω από το βάρος συμφερόντων και συγκυριών. Η θεολογική και φιλοσοφική ιστορία της Ευρώπης, δυστυχώς, είναι ανίκανες και άβουλες, να αντιστρέψουν το ρου των γεγονότων, όπως και στους προηγούμενους δύο πολέμους, αρκούνται στο ρόλο του ιστορικού θεατή. Απέτυχαν και οι δύο παταγωδώς να μεταμορφώσουν τον άνθρωπο σε πρόσωπο, τόσο η χριστιανική θεολογία και ανθρωπολογία, όσο και η ουμανιστική φιλοσοφία, και το κόστος αυτής της αποτυχίας θα το πληρώσει η νέα ευρωπαϊκή γενιά, της οποίας τα όνειρα μαραίνονται, ήδη, προτού ακόμη καλά –καλά ανθίσουν, μια γενιά δίχως δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου, μιας που θα είναι εκείνη, που θα ζήσει στο «πετσί» της τον «αρμαγεδδώνα» που κοντοζυγώνει. Οι χριστιανική πίστη και πρόταση ζωής, το μήνυμα του ευαγγελίου αν θέλετε, μιλώντας με πιο απλά λόγια, δεν έφτασε ουσιαστικά ποτέ στις καρδιές των ευρωπαϊκών λαών, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην αλλάξουν νοοτροπία και πορεία ζωής, στη καλύτερη περίπτωση για τους πολλούς παρέμεινε ένας ιδεολογικός κώδικας συμπεριφοράς και ηθικής, απόλυτα εγκοσμικευμένων, όμως. Ο χριστιανισμός και οι εκκλησίες του διαμέσου των ομολογιακών τους εκδοχών στην Ευρώπη, εδώ και αρκετούς αιώνες, βρίσκονται σε παρατεταμένη οντολογική κρίση, χαρακτηριστικό παράδειγμα, της κορυφής του παγόβουνου, αποτελούν τα γεγονότα των ημερών, με ενθρονίσεις, χλιδή, προσκεκλημένους, επιχειρηματικούς παράγοντες, χορηγoύς εκκλησιών (φτάσαμε στο κατάντημα να υπάρχουν οικονομικοί χορηγοί για να μπορούν να στηρίζονται εξουσίες και προνόμια του κόσμου τούτου, σε θεσμούς αιώνων που κάτω από άλλες θεολογικές προϋποθέσεις, όλα αυτά θα ήταν, αν όχι περιττά, τουλάχιστον γελοία), και ματαιότητα στερούμενη τραγικά, νοήματος οντολογικής ζωής και εσχατολογικής προοπτικής, τελικά, παντελή απουσία «αρώματος» επουράνιας Βασιλείας.
Οι μεγάλοι σταθμοί πνευματικού ανεφοδιασμού, όπως η μεγάλη Σαρακοστή, δεν έχουν να πουν, μάλλον τίποτε σε κάποιους που θα έπρεπε να είναι ο «τόπος» και ο «τύπος» του θυσιαζόμενου και σταυρωμένου Ιησού. Όχι βέβαια με αδάπανες φαμφάρες από ποικίλους «άμβωνες», αλλά από βιωματικά και εμπειρικά μετερίζια αγώνα πρώτα για εσωτερική αυτοκάθαρση και ειλικρινή μεταμόρφωση και μετά για συγχρονισμό του βηματισμού της εκκλησίας με το ευαγγέλιο του Χριστού.
Χθες μπήκαμε ξανά στη πορεία προς το Πάσχα, με τη Καθαρή Δευτέρα, μπήκαμε τυπικά, μπήκαμε τελετουργικά, αλλά ο νους και η ψυχή μας είναι μάλλον αλλού, οπότε και αλλού θησαυρίζουμε θησαυρούς και όχι στον «ουρανό».
Μια τέτοια πορεία των χριστιανών προς το Πάσχα, αναδεικνύει την απιστία προς το σκοπό αυτής της λυτρωτικής, σε άλλη περίπτωση, πνευματικής διαδρομής, που δεν είναι άλλη από την Ανάσταση, μια Ανάσταση όμως, που τρεμοσβήνει στις ψυχές των χριστιανών, που θολώνει και ξεθωριάζει στα μυαλά τους, που δεν την πολύ-πιστεύουν πλέον και δεν την εμπιστεύονται, μια Ανάσταση που από μόνη της, «μαγικά», δίχως αποδοχή και εναρμόνιση, ως προς το περιεχόμενό της, των ζωών μας, δεν μπορεί να αλλάξει, τούτο τον μάταιο και πρόσκαιρο κόσμο, από την στιγμή που οι χριστιανοί «εμωράνθησαν» και αδυνατούν να τον «αρτύσουν».
Έτσι λοιπόν παρατηρούμε το φαινόμενο, «χριστιανικά» κράτη να «τοκογλυφούν» σε βάρος άλλων ομόθρησκων τους λαών, «χριστιανικά» κράτη να επιθυμούν την βιολογική και ιστορική εξαφάνιση άλλων «χριστιανικών» εθνών. Βιώνουμε πάλι την ιστορία να επαναλαμβάνεται, ο καιρός θα δείξει αν αυτό θα καταλήξει σε «φάρσα» η «τραγική ωδίνη», σε ένα ασύδοτο και αμοραλιστικό πέρα για πέρα εμπόριο εθνών και λαών, με έντονη ροπή για επιστροφή στο δουλοκτητισμό.
Ο 3ος πόλεμος ξεκίνησε, για την Ευρώπη, είναι στο χέρι μας πλέον, το να επιλέξουμε να μείνουνε θεατές ή να παλέψουμε πνευματικά και βιολογικά, να αντιστρέψουμε την καταιγιστική φορά των πραγμάτων, που ήδη άρχισαν να «μυρίζουν» πολύ αίμα και θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου